Ik heb de laatste hand gelegd aan het schilderij hieronder.
Ik wilde mijn oude Weblog voor schilderijen gebruiken, maar daar krijg ik zoveel vervelende spam reacties binnen dat ik heb besloten er vanaf te zien. Ik blijf gewoon mijn Magazijn gebruiken voor van alles en nog wat.
Nu het schilderij klaar is, valt ook het hele verhaal en de symbolische waarde ervan op zijn plek. Al schilderend ontstaat het verhaal en krijg ik heel langzamerhand zicht op wat er gebeurd. Even was ik vastgelopen. Iedere keer weer afstand nemen en kijken. Tot het idee zich rijpt en uitgevoerd kan worden. Voor mij spreekt het schilderij voor zichzelf. De inhoudelijkheid kan diep in me(ons)zelf teruggevonden worden.
Parijs, stad van het leven. Stad waar alles zich afspeelt. De liefde in verschillende vormen, maar ook de ellende en de armoe van de clochard. Die metaforen zijn in ieder mensenleven terug te vinden.
Afrodite de Godin van de liefde. De Notre Dame, de vrouw die zich ontfermt, het huis voor god met laddertjes naar de hemel ver verwijderd van de aardse ellende. Een tent als je als zwerver het geluk hebt er een te bemachtigen om erin te wonen onder bomen, die in dit geval, bloeden.
Samengevat in een groot geheel dat Leven heet.
