"Ga je mee", zei mijn moeder "dan gaan we even bij tante Miep naar de kerstboom kijken."
De zuster van mijn vader woonde in het portiek naast het onze. Op een glimmend dressoir lag een witte loper en daarbovenop stond de kerstboom die straalde van al het zilver en zorgde voor een warme tinteling in mijn gevoel. Op de andere hoek van het dressoir stond een grote schemerlamp die al vroeg aan was in de kleine huiskamer. De tafel was rijk versierd met een wit kleed en het hele huis rook naar het dennengroen en bloemen. Alles ademde een wit zilveren kerstsfeer. Kosten noch moeite leken gespaard om er een rijk kerstfeest van te maken.
In het alkoofje, een kleine ruimte tussen de voor en achterkamer, was de verlichting ook aan en mijn twee nichtjes en neefje waren er aan het spelen. Datzelfde kamertje was in ons huis mijn slaapkamertje want onze kelder was onbewoonbaar vanwege afgebladderde wanden en vocht. De kelder van tante Miep was gerenoveerd en er waren slaapkamers gemaakt waardoor hetzelfde huis meer woonruimte had.
Nee, nu maar even niet spelen met Sonja, die even oud was als ik, maar zwaar lichamelijk gehandicapt. Ik speelde graag met mijn nichtje. In de zomer hinkelden we samen op de stoep. Dan nam ik haar voor me in mijn armen. Samen met haar droeg ik haar door het hinkelpotje en hadden we groot plezier. Nu zat ze op de grond met haar poppen te spelen
"Kom meisje, gaan we weer naar huis want papa komt zo thuis van de fabriek."
Gelukkig hadden wij ook een boom met zilveren ballen, maar zo mooi als bij tante Miep... Nee dat was niet mogelijk.
Morgenavond zouden we elkaar weer bij Oma zien, want daar vierden we met de hele familie het kerstfeest en dan lagen er cadeautjes in de tussenkamer. De sterretjes mochten we niet meer in de kamer afsteken, want die brandden gaatjes in het tafelkleed of in de kleine pluche rode fauteuiltjes. Op de achterplaats, ja daar kon het wel. Zeven nichtjes en neefjes hadden groot plezier met die prachtige lichtgevende spetteraars.
Na het afsteken van de sterretjes weer gauw terug in de warme kamer en vanuit de tussenkamer deelde oma de cadeautjes uit die daar lagen. Oh oo wat moest ik lang wachten tot eindelijk mijn pakje tevoorschijn kwam. Vol verwachting opende ik het en een prachtige pop met lang haar kwam tevoorschijn. Ze had een jurkje aan met een klokrokje in blauw witte baantjes gehaakt door mijn moeder. Ik had nog nooit een pop gehad en was zo blij en tevreden.
Nu zestig jaar later staat het me allemaal nog duidelijk voor de geest.
De tijden zijn veranderd maar het blijde kerstgevoel kan ik zo weer oproepen. Wat ook is gebleven is mijn idee en herinnering aan de bijzondere kerstversiering. Het mooiste vind ik nog altijd een zilveren kerst.
