Kronenburg in Arnhem . Op donderdag voor kerst.
We moesten iets ophalen dat we voor de lock down hadden besteld.
Bijzonder rustig zo vlak voor de kerst. Voor mij is daar niets mis mee en misschien een voorproefje van het nieuwe normaal.
We vinden vast wel nieuwe wegen inpasbaar naar de omstandigheden.
Zo leren we creatief denken en kunnen problemen in een ander perspectief komen te staan.
Een kwartiertje. Flink de pas er in en een lemniscaat door het park gestiefeld. Zonder fototoestel en gewoon even stevig doorstappen. Ik moet me er altijd toe dwingen. Maar nu wilde ik even een kaartje in een brievenbus depoberen en huppekee meteen het park door.
Maar de koffie riep want die zou ik krijgen als ik thuiskwam. HHHMMMM lekker een kopje warme cappuccino
Maar het is toch van de gekke dat ik me er altijd weer toe moet dwingen een ommetje te gaan. En als ik dan ga dan geniet ik er mateloos van.
Maar ja in huis is het ook zo genieten en daar kan ik me vaak niet van losweken.
Plotseling overvalt me een gevoel van luiheid. Zit ik met de beentjes op de bank en denk dat ik alleen maar het idee heb dat ik echt iets doe als ik achter de laptop zit om bijvoorneeld dit berichtje te schrijven. Of schilder. De gewone huishoudelijke dingen ach daar hoef ik me niet zo druk over te maken die zijn zo vanzelfsprekend en vullen geen hele dag. Over het algemeen ben ik weinig in beweging en tegenwoordig veel te veel zittend op de bank met de tablet of het telefoontje in handen. En dat komt ook omdat ik daar zoveel mee kan dat een goede compensatie is voor mijn slechte zicht. Ik heb dan ook geen leesboek meer in handen maar lees alles op die digitaaltjes. Van schilderen komt ook maar weinig zeker nu de lock down ook de KWA weer plat gelegd heeft en ik maandagmorgen het schilderen weer miste. Dat is altijd een mooi begin van de week en geeft me het gevoel dat ik in actie ben gekomen voor alles wat komt.
Natuurlijk is het onzin, dat gevoel van lui zijn en als het geen onzin is dan maakt dat ook niet uit want gewoon lekker lui zijn gun ik mezelf wel. maar er zijn ook momenten dat de dag zelfs te kort is voor alles wat ik wil doen. Ook al zijn het niet altijd lichamelijk actieve zaken, er zijn genoeg dingen die me bezig houden. Zo moet ik ook het nieuwe hoofdstuk nog lezen in het transcript voor de zoom cursus in de Lamrim.
Misschien komt dat gevoel doordat de kerst nu zo anders is als andere jaren. Geen kinderen of schoonmoeder die komen gourmetten. De boodschappen worden thuisbezorgd en morgen ga ik nog wat halen dat ik niet meer kon laten bezorgen. Het gaat ernaar uitzien dat we deze dagen met ons tweetjes doorbrengen en ach daar ben ik niet zo rauwig om want we vermaken ons prima en terwijl ik hier zit te schrijven is dat gevoel van luiheid en dat ik veel meer zou moeten doen alweer verdwenen.
Ja zo gaat dat met onze emoties. Ze komen en gaan. Verdwijnen weer als sneeuw voor de zon. Als ze wat sterker naar voren komenen wat heftiger zijn, kunnen we er wat langer in blijven hangen maar als je goed oplet merk je dat zo ook tijdens het gevoel waar je in zit regelmatig van kleur veranderen. En als ik nu naar buiten kijk schijnt het zonnetje vrolijk en wordt het vast een tevreden kerst.
Appelmoes aan laten branden. Get.
Daf komt zo.
Ik ben een beetje aan het experimenteren met de airfryer. Vroeger vond ik het leuk taarten, cakes etc. te bakken maar dat doe ik al jaren niet meer. Maar nu me een airfryer in de schoot geworpen werd door omstandigheden en ik zo weinig mogelijk koolhydraten probeer te etem Dat wil zeggen dat ik zoveel mogelijk alle toegevoegde suikers uitsluit, als zoetekauw probeer ik dan wat baksels uit in de airfyer. Het is een kleintje dus heb ik er ook heel kleine inzetbakjes bij. Precies genoeg voor ons tweeën.
Dus een hele zak appels schillen voor appelmoes en daar wat afgehaald om een taartje à la elly te bakken. Nou en daar ben ik dus zo intensief mee bezig en zet de wekker voor het baksel terwijl ik wacht tot de wekker afloopt vergeet ik naar de gelijktijdig opstaande appelmoes te kijken.
Helaas.
Gauw overgegoten in een schaaltje en nu maar zien dat ik die vreselijke pan weer schoon krijg.
Ach het houd me alweer van de straat. Maar ik kan niet zeggen dat ik er erg mindful mee om ben gegaan. 🤣Appelmoes zonder mindfulness. Dat heb je ervan als je tussentijds een wordfeudje legt.
