Mijn verlichting

Ik heb het helemaal voor elkaar.
Altijd zit ik te hannesen met te weinig licht. Vaak ligt het niet aan het licht maar aan mijn ogen die het niet zo goed meer doen. Maar nu hoop ik het helemaal voor elkaar te hebben.
De staande lmp die we al tientalle jaren hebben is verrijkt met een ledlampje van 6000 kelvin kleurtemperatuur.  Ik kan hem recht op de ezel richten zodat het licht me ook niet in de ogenschijnt, want bij een te fel licht zie ik ook weer niks.  Nou ja... niks, nou moet ik niet overdrijven. Het is natuurlijk altijd heel fijn als je goed licht hebt op je werkplek. Ik hoop dat het nu goed gaat lukken. Vooral nu de donkere dagen weer in aantocht zijn. Want dan heb ik het licht ook ov.erdag nodig.
Kijk Walter. Wij waren werkelijk weer eens met hetzelfde bezig. 🤔

Waar een wil is, is een weg

Het is alweer heel lang geleden dat ik een programma op de tv zag. Indrukwekkend. Het ging over euthanasie.  Er kwamen verschillende mensen aan het woord. Iedereen met zijn eigen waarheid. Ook ouderen die nog lijfelijk goed waren maar vonden dat ze niets meer te betekenen hadden, dat ze nutteloos waren. . Ze gaven daar ook hun uitleg bij en natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen waarheid die gerespecteerd-en waar naar geluisterd moet worden. Daar wil ik niets aan toevoegen of van af halen.

Nu schoot me een gebeurtenis te binnen van jaren geleden nog lang voor die tv uitzending. Ik werkte als activiteiten begeleidster in Vreedenhoff en zou de koffiekamer versieren voor de kerstdagen. Er werd koffie geschonken, gekletst en meegedacht door verschillende bewoners over hoe en waar de verschillende glimmende  kerstattributen  moesten hangen.

Aan de tafel voor het grote raam zat mevrouw Jansen. Ze had kanker en zag het leven niet meer zo zitten. Ze dronk haar kopje koffie en keek rond terwijl ik hier en daar de kerstversiering ophing aan lampjes, schilderijtjes en aan andere mogelijkheden tot hangen.
'En nou hier, aan deze tafel of zijn wij soms weeskinderen', ,riep ze me toe.
Ik keek om me heen. Ja, maar hoe. Ik zag geen mogelijkheden om een en ander daar op te hangen. En zei dat ook tegen haar.
'Waar een wil is, is een weg', zei ze kortweg.
Ik ben op de tafel gaan staan en heb versieringen boven aan de lampen gehangen.
Waar een wil is, is een weg. Het was werkelijk binnengekomen. Ik weet het nu tientalle jaren later nog.

Ik wil maar zeggen, hoezo nutteloos leven?
 Ze leerde mij een grote waarheid toen ze het zelf niet meer zag zitten.

Het leven is een feestje

Ja dat kan lang niet iedereen zeggen. Maar je moet er wel zelf iets van maken.

Over alles wat me vooral de laatste tijd bezig houdt. Nou dat is nogal wat.  Een paar jaar geleden ben ik gestopt met wat cursussen en vrijwilligerswerk daaromtrent en dacht : ik ga het rustiger aan doen. Dat is me aardig gelukt en mede daardoor waren er verschillende lijfelijke problemen die op een veel lager pitje kwamen te staan.
Ook ging dit snoepgrage mens wat minder suikers gebruiken en dat zette allemaal zoden aan de dijk. Minder verplichtingen en gewoon mijn eigen ding doen zoals het uitkomt. Ik voelde me stukken beter.

Intussen kwamen er toch weer allerlei dingen op mijn pad die ik leuk vond en waar ik me mee bezig ging houden. Ik zit dan wel niet zo vaak meer op de blog maar het leven neemt wel zijn loop en soms ben ik drukker dan ooit, ook omdat ik sneller moe ben en minder kan doen op één dag.
Zo ga ik regelmatig naar Vreedenhoff. Het zorgcentrum nog geen 100 meter verderop . Dat is lekker makkelijk en dichtbij. Ik kom er vrij regelmatig. Een keer in de maand draai ik in een huikamer wat klassieke muziek voor liefhebbers. Mijn schilderijen hangen er nu een tijdje en ik doe hand en span diensten als het zo uitkomt. Soms word ik gevraagd te fotograferen bij activiteiten en samen met  andere vrijwilligers doen we een zangmiddag. Maar als ik zoals vannacht een slechte nacht had vanwege verkramping van mijn darmen waar ik wel vaker last van heb dan is het geen probleem af te zeggen. Dat geeft rust. Intussen ben ik daar weer net als vroeger toen ik er werkte, weer als kind aan huis.

En dan schilder en fotograferer ik nog steeds en drijf daarbij op mijn ervaring die ik heb opgebouwd want het zien gaat steeds verder achteruit en ik hoop dat het nu een beetje stabiel blijft. Maar goed, ik weet nu dat ik niet voor een gat te vangen ben 😀

Door die zangmiddag ben ik op zoek gegaan naar een eenvoudige gitaar en kwam er dus een van zolder. Maar ik heb ook daar zo vreselijk veel plezier mee dat ik besloot een wat betere beginnersgitaar te kopen en nu kom ik zo langzamerhand tijd te kort want het zijn allemaal zulke leuke dingen om te doen dat ik tijd tekort kom.

En zo komt het dan dat ik hele dooie vingertopjes begin te krijgen aan mijn linkerhand omdat ik na meer dan 50 jaar weer eelt aan het kweken ben

Daar is ie dan

Nannie vroeg zich af wat er van het schilderij dat ik in het vorige blogje plaatste,was geworden. 

Intussen hangt het op de expositie  in Vreedenhoff .

Afgelopen weekend deed ik mee aan de kunstroutePresikhaaf en het schilderij was precies  op tijd klaar. De kunstroute is afgelopen maar de schilderijen mogen nog tot en met oktober blijven hangen. Er hangen twaalf grotere werken.