Het is moeilijk om duidelijkheid te geven over diep onderliggende gedachten. Aan de ene kant zou ik het graag willen delen, aan de andere kant zijn het dingen die bijna niet te delen zijn. Ze lijken heel belangrijk en zijn dat ook weer niet omdat de nog diepere daaronder liggende stilte nog veel belangrijker is.
Waarom zou ik er dan duidelijkheid aan willen geven en het delen.
Omdat communicatie een menselijke interactie is die inzichten geeft ook als niet wordt begrepen waar mijn gedachten werkelijk over gaan dan nog geeft dat meer duidelijkheid, al is het maar aan mezelf.
Het is me dan ook gebleken hoe moeilijk het is om bepaalde gedachten die gaan over de eigen ervaring te delen met anderen omdat er maar zeldzaam iemand is die werkelijk begrijpt waar ik het over heb.
Dat is merkbaar aan de reacties. Of men wordt boos of men haakt af.
Natuurlijk kan het ook liggen aan mijn manier van verwoorden want ik ben bepaald geen docent en vind het heel lastig om niet middenin het verhaal te beginnen dat mij bezig houdt en ontbreekt misschien de opbouw. Ik merk meestal de weerstand op in de reacties op mijn ideeën die ik uit eigen ervaring probeer duidelijk te maken. Soms voelen mensen zich aangevallen en dat is dan totaal niet mijn bedoeling. Ik probeer slechts te communiceren en te delen.
Mede door die reacties, boos of onbegrepen heb ik al heel lang weinig of geen overdenkingen op mijn blog geplaatst. Wat heeft het voor zin als toch maar zeer weinigen er iets mee kunnen of zelfs wanneer het boosheid oproept.
Vaak zie ik korte citaten bijvoorbeeld op Facebook voorbijkomen waar ik zo ontzettend veel kanttekeningen bij heb en waar iedereen maar vrolijk likejes onder zet. Juist over die kanttekeningen zou ik graag meer willen schrijven. Het onderzoek naar de waarheid van zoveel emoties die personen een goed gevoel moeten geven en er wordt vaak niet verder nagedacht over het totale menselijke plaatje dat daaraan ten grondslag ligt. Natuurlijk bevatten die kreten veel waarheid maar vaak zijn het halve waarheden. Iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe hij of zij daarmee in het leven wil staan. Dat inzicht weerhoud me er meestal van te reageren of om wat tegengas te geven omdat ik daarmee vaak tegen zere schenen schijn aan te schoppen, helaas. Want kennelijk willen we liever niet te moeilijk over onszelf doen en heb ik de neiging onze en mijn eigen goedheid in twijfel te trekken.
Of dat zinvol is?
Ik denk het wel. want pas wanneer we gaan herkennen dat we helemaal niet zo goed bezig zijn is er een mogelijkheid tot verandering en zelfs verbetering. Als we daarop niet reflecteren zal alles blijven zoals het is. En daar zijn de meesten dik tevreden mee omdat we in een welvarend land wonen.
Helaas wonen we misschien in teveel welvaart waardoor we niet meer met ellende geconfronteerd willen worden. In ieder geval niet met teveel ellende want je moet het ook maar aankunnen. Maar juist die welvaart geeft ons de mogelijkheid en de tijd te reflecteren op onszelf. Te kijken waar het anders en beter zou kunnen. Waar we die handjes en voetjes tekort komen om er iets aan te doen. En misschien liggen er best wel mogelijkheden er iets aan te doen maar zijn we er gewoon te lui voor.
Als je niet zo welvarend bent of in een omgeving bent geboren waar je met pijn en moeite je leven op de rails kunt houden heb je daar de gelegenheid en de tijd helemaal niet voor.
Het is juist prachtig om te leren kijken naar alles wat NIET goed is zonder ervan in een dubbele deuk te schieten. Maar gewoon eerlijk en objectief zonder het calvinistische schuldig vingertje te kijken naar jezelf We zijn vrije mensen met alle mogelijkheden van dien. Het geeft zoveel meer vrijheid als ook alle dingen die we niet goed doen er mogen zijn en duidelijkheid geven. Maar er dan wel steeds open en eerlijk naar kijken. Gaan tot op het bot als het even kan. Weten dat we zoveel meer potentie hebben en dat alles beter kan. O.K. dat ik niet meer kan doen op dit moment maar ik wil openstaan en ervaren dat er nog heel veel meer goede dingen gedaan kunnen worden dan waar ik me op dit moment aan weid. Ik hoef mezelf niet de hemel in te prijzen.Ik hoef geen perfectionist te zijn. Ik laat veel dingen liggen. Ik ben er niet altijd voor iedereen en zeker niet als ik die ander niet zie zitten. Ach er is zoveel waar ik aan tekort schiet. Maar ik mag er zijn met al mijn tekortkomingen en wie weet kan ik morgen dan een stapje verder gaan in mijn medemenselijkheid naar de ander toe. En wat word ik daar dan ontzettend blij van. Dat heb ik toch maar weer goed kunnen doen. Ieder stap is er een.
Al die dingen de goede en de tekortkomingen kom ik bij mezelf tegen en als ik de tekortkomingen deel met anderen voelt die ander zich vaak aangevallen want iedereen wil goed zijn. Maar dat zijn we niet. In ieder geval nooit goed genoeg. Daar zijn we mens voor, dat kunnen we verbeteren, maar dan moeten we wel durven kijken naar dat waar het bij onszelf aan schort.
