Even wandelen

Even een beetje wandelen en fotograferen.

Het zijn heftige tijden. Hoe ouder je wordt, er komt steeds meer op je pad. Zijn het niet de eigen lijfelijke omstandigheden, dan zijn het wel de berichtjes die binnenkomen van geliefden die net als ik ook ouder worden met gezondheids toestanden. Ja zo gaat dat.

Meestal kun je er alleen maar zijn voor de ander zonder veel te kunnen doen, helaas. Hoe graag je dat ook zou willen. Maar als er een goede band is dan zijn er weinig woorden nodig en weet je dat je er kunt zijn voor ze. Op wat voor manier dan ook.

Zo kreeg ik van vanmorgen twee heel dubbele berichten binnen. De een over een tot nog toe goed doorstane en goed aangeslagen chemokuur. Veel dus om dankbaar voor te zijn. De ander een melding die niet zoveel goeds voorspelde van een heel dierbare vriendin. Het komt dan allemaal weer heel dichtbij.

Diep ademhalen, de rust bewaren en afwegen wat voor mij de belangrijke dingen in het leven zijn. Het is dan weer een moment van prioriteiten stellen. Hoe kan ik hiermee omgaan. wat vind ik belangrijk. Hoe zet ik me in en neem ik de tijd om er voor de ander te zijn op een manier die niet belastend is voor de ander maar vol medeleven. Niet alleen naar buiten toe maar ook naar binnen toe in mijn eigen 'binnenkamer' er ZIJN en de kwaliteiten van heelheid onder ogen zien, wetend dat de ander affiniteit heeft met dezelfde energie. Ons gezamenlijk daarop richten. Zodat alle kwaliteiten van leven en sterven als helend gezien kunnen worden. Helend voor het geheel. Ons daarvoor inzetten.



Kijk hoe wonderlijk mooi de natuur functioneert. Alles op zijn eigen plek met onnoembaar mooie kwaliteiten om het leven zelf zoals het leven bedoeld is, doorgang te laten vinden. Een wandelingetje doet goed.

Afhankelijkheid

Krishnamurti zei: leven is relatie.



Er is niets dat geen relatie heeft met iets anders.

Alleen onze gedachten maken dat we denken dat we niet afhankelijk zijn maar in werkelijkheid is niets onafhankelijk van iets of iemand anders. Als je daar goed over nadenkt, het onderzoekt kom je tot die conclusie. Dan moet je wel de diepte in en het kan heel confronterend worden maar ook verhelderend. Waardoor je op een heel andere manier in het leven kunt komen te staan. Er is geen enkel leven mogelijk zonder oorzaken en omstandigheden. Het is aan ons om te bepalen hoe we daarmee omgaan.

Zo klein en heel afhankelijk

En de bloemen zijn weer afhankelijk van zon, water en goede aarde

 En van de overlevingsnood van de bijen worden 

we ons wel bewust zo langzamerhand.

Zonder bijen geen  eten op tafel

ook de ekster is op zoek naar voedsel maar 

kan ook gegeten worden door de roofvogel

De kikker is afhankelijk van water

en waar zouden wij zijn zonder ouders.😁

En als we dan eenmaal zijn geboren,  hoe zelfstandig we ook zouden willen functioneren, waar zijn we dan toch niet overal afhankelijk van?

Is dat erg?

Ik denk het niet. Het is gewoon zoals het leven in elkaar steekt en hoe blij kan je zijn als je iets voor een ander hebt kunnen betekenen. In afhankelijkheid ben je dus nooit nutteloos zoals ik laatst een oudere man op tv hoorde zeggen. Het zijn de emoties die je dat doen laten geloven. 

Insectentuin

Aan de overkant van de weg tegenover de Heemtuin is de kinderboerderij. Verleden jaar is de insectentuin daarvan grondig op de schop gegaan en kwam ik daar mijn schildersvriendin weer tegen die intussen haar opleiding landschapsarchitect heeft afgerond. We hebben toen weer heerlijk samen het laatste nieuws uitgewisseld.  Ze heeft er een prachtig nieuw ontwerp van de insectentuin gemaakt en aangelegd

 en nu alles volop in bloei staat was er een weelde aan vlinders te fotograferen.

Er stond aardig veel wind dat is te zien aan de bewegingsonscherpte van de bloem op de achtergrond en dat is niet optimaal voor het maken van macro's. Maar de dagpauwoog is toch redelijk scherp geworden.

Ik heb dan ook zoals gewoonlijk het overgrote deel van de foto's naar de prullenbak verwezen
maar dit koolwitje heeft het overleeft. Het licht speelt zo mooi door de vleugeltjes

En als ze wegvliegen maken ze de mooiste capriolen

Soms kijken ze je recht in de ogen

Een volgend keer nog wat andere insecten die water kwamen drinken in de vijver

Een wandeling door de Heemtuin

Vlak achter ons huis ligt een heemtuin. Als het in het voorjaar prachtig weer is zoals vandaag is het heerlijk daar even rond te dobberen met een fototoestel. Dan zijn er in een uurtje al snel meer dan honderd foto's gemaakt. En dan wordt het uitzoeken welke de beste zijn. Valt niet altijd mee met mijn slechte ogen om daar duidelijkheid over te krijgen. De subtiele verschillen in scherpte zijn niet meer zo goed zichtbaar. Maar het blijft genieten en dan altijd twee keer. Eerst het fotograferen en dan nakijken en eventueel uitsnijden en verbeteren met een fotobewerkingsprogramma.

Deze heb ik uitgekozen.

Een paar jaar geleden Metselde Marja mijn schildersvriendin,  dit object in de tuin.

De witte blaadjes dwarrelen bij een zacht windje alweer als sneeuw naar beneden.

Paardebloementijd

Het lijken wel witte wilde siringen. Of zo ook echt zo heten weet ik niet.

De pinksterbloem

Het geaderde witje op de pinksterbloem

Geen wonder dat het een sneeuwbui leek. Ik stond er pal onder.

De vijver komt weer tot leven

Ik schoot van grote afstand de Vlaamse Gaai uit de boom.

Dit paartje heeft elkaar in rustig water gevonden.

Het Salomonszegel is nog niet open

Hier welt het grondwater naar boven en komt uit in de vijver waarna het verder geleid wordt over de weg naar Park Presikhaaf en de grote vijver daar.

Vlieg op.

De prachtige contrasten tussen subtiel kleine bloempjes en de robuuste stam

Het stroompje dat vanuit een andere bron hierheen stroomt. Het komt van een noordelijker richting van het landgoed Bronbeek, stroomt door het Park Sacré Coeur en voegt zich hier in de vijver richting Park Presikhaaf.

Het roodborstje deed ons uitgeleide

Met zo'n achtertuin is er niets te klagen.