Het laatste blogje op dit adres

 Vanmorgen was ons groepje zoals iedere dinsdagmorgen weer bij elkaar en ontstonden er mooie gesprekken over kunst en cultuur en veel andere dingen die voorbij kwamen. We keken naar Het museum Venlo waar een mooie tentoonstelling is van de Nederlandse surealistische schilder Melle die daar samen wordt tentoongesteld met werk van de middeleeuwse schilder Jeroen Bos.  De moeite waard om te gaan kijken. Dus maakten we een afspraak. Maar eerst staat het museum Arnhem nog op ons programma.  Ik ben benieuwd.

Op de terugweg wandelde ik naar huis, wat een heerlijk weer en prachtige kleuren. Goed voor een kleine omweg langs de HAN Hogeschool Arnhem Nijmegen en dan kom ik door het park weer thuis.

Ik liep heerlijk rustig achter mijn rollator rond te kijken 

Ik hoorde stemmen achter me en een groepje studenten passeerden me en even liep ik als het ware in de groep mee. Voelde me een geheel met hen en genoot van de jonge lijven die al pratend langszij kwamen. Bijnha een magisch moment om me zo te voelen alsof mijn eigen lijf weer voelde alsof ik een geheel met hen was en me herinnerde uit een ver verleden hoe het is jong te zijn. Het  viel het op dat  moment allemaal samen. 

Ze waren me al snel voorbij en ik wandelde blij verder over de spoorbaan rechtsaf het park door.  Zo grappig dat park nodigd uit tot gedag zeggen., Dat is me al vaker opgevallen de eerste de beste wandelaar die me tegemoet kwam groette  en de volgende en de volgende. Dat hoort kennelijk bij park Sacte' Coeur.  Kan ook niet anders met zo'n mooie naam. 

Maar dit was dan de laatste groet  op dit blog want ik heb besloten dit blog te laten voor wat het is en er niet verder op te schrijven. Ik ga mijn dagelijkse dingen verplaatsen naar . 

http://ellyseigenwijze.blogspot.com/

Ik hoop dat mijn vaste lezers met me mee zullen gaan en successievelijk ga ik dat blog meer aanpassen voor alle dagelijkse dingen die mijns inziens   niet verschillen van spiritualiteit die altijd door de dag heen geweven is. 

Jubelende voeten

 Het lijkt wel of de weken steeds drukker en voller worden. Ik heb zo door de week  mijn vaste afspraken en de agenda vermeldt iedere dag wel iets. Gelukkig hoef ik niet voor alle afspraken de deur uit maar als ik iets wil doen wat niet in de agenda staat heb ik soms meerdere dingen op een dag en ik niet alleen Fer heeft ook zo zijn  eigen dingen. Dus samen hebben we volle weken,  

Sommige van mijn vriendinnen kuinnen niet meer dan een ding op een dag aan en ik moet zeggen dat me dat onbekend is.  Maar soms denk ik ook wel, een beetje minder mag ook wel. Tot nog toe kan ik het goed handelen dus gaan we rustig verder. 

Wel moeten we onze afspraken altijd op elkaar afstemmen want als ik de deur uit moet dan brengt Fer me altijd. Nu ik zelf geen auto meer kan rijden ben ik daar afhankelijk van maar dat is geen enkel probleem want hij staat altijd klaar met zijn zorg om te voorkomen dat ik niet weer struikel want mijn evenwicht is niet goed en ik verstap me nog wel eens. Gelukkig heb ik de rollator en die houdt me wel op de been. Het vreemde is dat het allemaal door het slechte zicht komt want anders zou ik lopen als een kieviet. Ik zit goed in mijn spieren

Maar al kan ik mijn voeten met het nagels knippen nog goed onder mijn neus krijgen ik kan de nagels niet meer van het vlees onderscheiden dus zaten we deze week bij de pedicure. Nu kunnen mijn voetjes ook weer jubelen. 

De verwarming hebben we zoals de meesten mensen op een lager pitje gezet of eigenlijk, we hebben hem nog helemaal niet aan het huis is goed geisoleerd en als het `s avonds nodig is zetten we de airco even aan en die verwarmt ook perfect.  Ik moet zeggen het is een hele verandering maar, ik begin eraan te wennen. Ik zorg er nu vooral voor dat ik warme voeten houd en dat doe ik met pantoffeltjes van schapenvacht. Maar toen waren toch nog mijn enkels erg koud. En ik herinner me van vroeger toen ik nog fanatiek aan ballet deed dat we enkelwarmers droegen over de maillot om de spieren soepel te houden. Ik heb nog van die lekkere sokken in de kast die te dik zijn voor in de schapenvacht pantoffels dus knipte ik de tenen open zodat ze door kunnen schuiven . Resultaat is dat ik lekker warme voeten houd en dat heeft zijn weerslag op het hele lijf. Wie doet me wat. 

Pijn

 De blaasontsteking lijkt bedwongen. Als dat zo is dan heb ik het verdronken in Slimpie en blasecar. Dus nu maar hopen dat het goed blijft gaan.  Ik moet nieuwe pillen kopen en ga toch maar eens op onderzoek uit of ik misschien iets anders zal kopen. Ach je weet nooit zeker waar je het beste baat bij zult hebben. Maar alles is beter dn al die antibiotica al kom ik daar meestal niet omheen als het eenmaal doorgezet is dan neem je graag iets in want die pijn vind ik echt ellende. 

Waarschijnlijk moet ik gewoon overdag meer gaan drinken   want dat schiet er nog wel eens bij in. 

Zou je aan bepaalde soorten pijn gewoon kunnen raken vraag ik me soms af want ik heb al heel wat pijn versleten waar ik aan gewend ben geraakt en waar ik op een bepaalde nanier mee om heb leren gaan. Maar als er dan zo [lots een blaasontsteking opdaagt met de bijbehorende pijn dan vind ik dat veel moeilijker terwijl die pijn net echt meer is dan de pijn die ik regelmatig heb. 

Pijn, het is zo subjectief en nooit met iets of iemand anders te vergelijken. Je bent zelf de enige die het ervaart en ermee om moet leren gaan wanneer er niets aan te veranderen is. 

Maar zo is het tog eigenlijk met alles. Als je er iets aan kunt doen, doe het dan. Als je er niets aan kunt doen leer het dan te aanvaarden. Zeg ik dan tegen mezelf. Want weerstanden maken het alleen maar erger en dat was nu ook weer mijn ervaring. 

Rustig ademhalen en het aanvaarden zoals het komt dat helpt mij altijd.meer dan verkrampen en daardoor het lijf te kennen geven dat je het niet wilt. 

Familie reünie

 Ik ben in mijn hoekje op de bank gekropen. Gelukkig is de pijn iets gezakt en ik hoop dat het met veel drinken en toch weer cranberry pillen slikke vanzelf overgaat, Ja inderdaad weer een blaasontsteking. Heel vervelend. 

Dagelijkse dingen. Tja

Afgelopen zaterdag hebben we een leuke familie reünie gehad. Ik had helemaal geen behoefte meer mijn verjaardag te vieren. Al die drukte over de vloer en zorgen voor van alles en nog wat . Ik heb er geen zin meer in. Tijdens de corona kon het allemaal niet meer en nu hoeft het niet meer.  En een  cadeautjes  wil ik ook niet. Nergens voor nodig en  toen vroegen de kinderen of ik het dan misschien leuk zou vinden ergens met zijn allen uit eten te gaan als verjaarscadeautje. Nou daar was ik wel voor te porren. De vraag was wil je het alleen met de kinderen of ook met klein en achterkleinkinderen. Nou ja, dat is helemaal leuk. Alles over de vloer dat zie ik niet meer zitten maar zij zouden alles regelen. Geweldig toch.

En zo is het geschied. Wat heb ik daarvan genoten. Ik had de jongste alleen maar in de buggy gezien en het meisje is van peutertje een kleuter geworden. Ze kwamen allemaal wel op fb voorbij  maar life  is toch anders. Wat een schatjes.

En nu  probeerde ik een rood lijntje onder de tik fouten te krijgen maar dat lukt van geen meter.

Ik schrik me een hoedje. Plotseling functiomeerde mijn toetsenbord niet meer. Zoeken zoeken maar ik kon niets vreemds vinden. Dus het toetsenbord weer in de originele setting terug gezet zonder mijn persoonlijke instellingen. O O en toen zag ik dat toetsenbord gewoon geen contact maakte met het tablet. Dom dom dom. Maar alles doet het weer. Maar geen rpersoonlijke instellingen meer. Dus kan ik dat weer opnieuw zoeken. Met een rood lijntje zou het zoveel makkelijker zijn om de fouten die ik tik te herkennen.  Wie weet kom ik er ooit nog achter. 

Je hebt het goed gedaan

 Naar mate ik ouder word, voel ik steeds meer verbondenheid met mijn moeder. Dat is heel vreemd, want tijdens haar leven zag ik haar dagelijks en ik was toen ze oud werd ook heel betrokken bij haar wel en wee.  Als enig kind hadden we een goede band en ze rekende later volkomen op mij zoals ik vroeger als kind altijd op haar kon rekenen. Ze kreeg  goede verzorging in het verzorgingshuis waar ze woonde en toch zocht ik haar dagelijks op om de kleinere en wat grotere hiaten in de zorg te voorkomen of te verhelpen. 

Ik kende haar als een liefdevolle zorgzame moeder. Niet alleen voor mij maar ook voor anderen stond ze altijd klaar en had de mogelijkheid flexibel te zijn in haar denken en doen waardoor ze zich altijd weer aan de omstandigheden aanpaste.  Ze heeft zeker geen gemakkelijk leven gehad en die karaktereigenschap heeft  haar er altijd weer doorheen geholpen. 

Allemaal dingen die ik wel geweten heb maar pas nu komen ze krachtiger bij me binnen en waardeer ik steeds meer wie ze was en wat ze al die jaren voor me is geweest. Nu heb ik de rust erop terug te kijken en toen ze nog leefde, was ik te druk met leven en zorgen. Ik  was de regelmiep die op latere leeftijd voor haar moest zorgen en dat voelde niet altijd ontspannen aan of liever gezegd het kostte me bij tijd en wijle meer moeite dan me lief was. Mijn eigen leven liep ook niet altijd op rolletjes en ik had zo mijn eigen ideeën over hoe mijn moeder zou moeten zijn onder bepaalde omstandigheden. Die houding  van mij maakte het niet altijd gemakkelijk. 

En daar zat ik dan in 2011 aan haar sterfbed. Geen broers of zussen die het even over konden nemen.  Een kleinzoon die regelmatig bij ons logeerde in verband met het overbruggen van de afstand van zijn huis naar school en van dat  samenzijn wilde ik graag genieten maar weglopen van haar sterfbed zat er niet in. 

Hoe lang zou het gaan duren? Ik gunde haar zo de rust die ze verdiende na al die jaren voor het raam achter de orchideeën.  De laatste jaren waren moeizaam en pijnlijk voor haar. Nog maar heel weinig zicht in haar ogen. Ze zat voornamelijk voorover gebogen op de stoel omdat het zitten wegens kapotte plekken die al jaren niet meer heelden veel pijn veroorzaakte en het was wel duidelijk dat ze leed aan vasculaire dementie dus was ze nog weinig aanspreekbaar. Hetgeen ze wel zei  had ik leren begrijpen maar was een warboel van verkeerde woorden.   

Vanmorgen was ze eindelijk over te halen weer terug in bed te gaan wat ze categorisch had afgewezen. Het was alsof het kaarsje  flakkerend zou uitgaan.  Het was duidelijk een aflopende zaak nu ze achtennegentig jaar had mogen worden. 

Ik gaf haar theelepeltjes water die ze op snoepte met haar pretoogjes naar me toe alsof het de heerlijkste nectar was.

Toen ze erg onrustig werd en steeds het bed weer uit  wilde overlegde ik weer met de arts en  professionals en besloten we om haar in slaap te brengen.

Een lichte paniek overviel me want ik kon haar toch niet alleen laten, maar als dit dagen ging duren hoe moest ik dat dan aanpakken? In overleg met het huis vroeg ik  bij een stichting om hulp voor de nacht zodat ik de volgende morgen weer aanwezig zou kunnen zijn en in ieder geval nog kon slapen. Martin de jongste van mijn beide zoons  was al langs geweest om afscheid te nemen en Rob, de oudste kwam ook. We zaten een tijdje bij haar terwijl ze sliep en ik stelde hem voor naar huis te gaan want hij moest de volgende dag ook weer werken. Uiteindelijk nam ook Rob afscheid. Het was een wonder dat hij er zo  snel kon zijn want als vrachtwagenschauffeur was hij altijd onderweg.  

Amper vijf minuten nadat hij de deur had dichtgetrokken veranderde haar wezen en zag ik dat ze ging vertrekken. Wonderbaarlijk. De ademhaling werd onregelmatig en soms leek ze alleen nog iets uit te ademen. Iedere keer aan een sterfbed, waar ik  vaker aanzat, is het overgaan toch weer anders. Toen ze niet meer ademde opende ze plotseling vol verwondering haar ogen wijd open alsof ze iets zag wat ze nog nooit gezien had  en langzaam sloten zich haar ogen terwijl ze nauwelijks merkbaar in het kussen terug leek te zakken.  Toen was het stil, werkelijk stil. 

Zo snel had ik dat niet verwacht. De stilte doortrok de hele kamer en een rust daalde neer in mijn hart. Een vredig gevoel van welzijn. Ik bleef stil bij haar zitten en wist dat het goed was. Die tijd van stilte en vrede  voelde als een weldaad. Heel langzamerhand in minuten die uren leken kwamen mijn gedachten weer op gang. Wonderlijk dat ze zo kort na het vertrek van Rob was vertrokken. Mooier had het niet kunnen zijn. Na een waardevol leven een goed afscheid.

En nu zijn we alweer ruim 10 jaar verder en komen er steeds meer herinneringen bij mij naar boven.  Soms kijk ik naar mijn handen en zie de handen van mijn moeder die altijd bezig waren met zorgen. Later rusteloos in haar schoot omdat ze nog altijd zochten naar de plooitjes in haar rok die ze vouwde of gladstreek. Als ik de was had gedaan nam ik de zakdoekjes mee die ze kon vouwen terwijl ik ze streek met de hete bout. Ze wist soms niet meer hoe dat moest. 

"Doe ik het zo goed El?" hoor ik haar in gedachten nog zeggen. 

"Ja mam zo is het goed".

Je hebt het goed gedaan.

Dank je wel.