Zelf doen

 Zo, eerst maar eens even mijn agenda bijgewerkt. Het lijkt wel of ik er steeds meer in krijg te staan en daar zit ik niet zo op te wachten.  Aan de andere kant is het natuurlijhk ook wel leuk. Het betektent dat er nog genoeg te doen is.  Maar ik wil het toch wel in de gaten blijven houden. 

Ik heb zojuist een fotootje op moeten sturen uit mijn werkzame leven toen ik de aktiviteiten begeleiding deed in het verzorgingshuis dat intussen veranderd is in een verpleeghuis. Nee zo makkelijk als toen kom je er niet meer in en je moet echt heel wat mankeren wil je daar nu gezellig rustig je laatste levensjaren verslijten. Toen kon je nog veel organiseren omdat de mensen  tot veel in staat waren en dan  rezen mijn haren soms te berge van alle aktiviteiten die er geoprganiseerd moesten worden. 

Dat waren de jaren 80. Nu loop ik er nog weleens rond maar er valt nog weinig te herkennen. 

Dus wandel ik het park in om weer wat fotootjes te schieten. 

Zo heeft iedere periode zijn eigen charme. Je moet er zoveel mogelijk zelf iets zinvols van maken. Een ander doet het niet voor je hoor. 😀

Mammie

  Vervreemdend

mijn jonger zelf is verleden

Jij zit nu in  mijn lijf  verweven

De oppervlakten  zo anders dan verwacht

Mijn slechte zicht ziet steeds meer in  jouw beelden

In dat   wat jij nooit zag 

In mijn herinnering opgeslagen

Smelt jij met mijn bezieling samen

Zo leef jij ongewild

 Voort in  mijn leven 

Zie jij  wat ik  begrijp? 

Ach het is  me om het even

Jouw voorbeeld raakt mijn eeuwigheid

voorjaar en fotograferen

 Her is heerlijk nu het voorjaar zijn gezicht weer laat zien. Vooral dat we weer op stap kunnen met het fototoestel en ik was er al snel weer IN. Even was ik bang dat mijn ogen teveel achteruit zouden zijn gegaan en het fotograferen te lastig zou zijn geworden. Maar nee de routine helpt me er  door en ik heb er weer veel plezier in. 

Allereerst waren we in de dierentuin. Daar is altijd wel wat te beleven. Altijd weer anders en steeds weer op een andere plek. Deze jonge zebra leek niet erg gezond maar ik denk dat het wel meevalt alhoewel hij vaak en overal uitgestrekt op de grond bleef liggen.'

De ijsvogel zit altijd achter die lastige tralies. Toch wel triest. Het geeft me altijd een dubbel gevoel. Voor ik fotografeerde had ik helemaal niets met dierentuinen vanwege het opgesloten zijn van de dieren. Maar er gebeurt natuurlijk ook veel goeds. Maar over het algemeen maak ik liever geen opnamen waarop de tralies zichtbaar zijn. Nog altijd vind ik dat niet plezierig en het confronteert me met die opsluiting.

Maar ook een lijster is in de dierentuin te vinden. Zaterdag was het wel weer verschrikkelijk druk in de Zoo dus gaan we liever door de week.

Vanmorgen zijn we dan ook naar de heemtuin vlak achter onze appartementen flat geweest. En ook daar is van alles te fotograferen. En lekker rustig. Ik heb genoten vanmorgen. 

Dat vogeltje

Een musje

Zo zie je ze jaren bijna nooit en plots zitten er een hele troep bij elkaar en doet een van hen zich pal onder mijn ogen tegoed aan een nog bijna onzichtpbaar jong blaadje nog opgerold i  de knop

Zo berschrikkelijk lekker

 

Hoe mooi alles is.

 Wat is het heerlijk weer. 

Gisteren gingen we even een  Burgers Zoo een nieuw abonnement gehaald. En  ik heb genoten.  Maar het was wel weer even zoeken. Het leek wel of ik het fotograferen verleerd was. Na lange tijd weinig of niet fotograferen merk ik hoe ik het moet hebben van de gewoonten die ik heb opgebouwd en hoe ik dat nu maar lastig weer op kon pakken. Het slechte zicht is steeds meer een grotere belemmering maar na verloop van tijd werkte de gewenning weer. 

Ik moest er echt aan wennen om de onderwerpen te vinden door mijn ingezoomde lens. Twee jaar geleden pakte ik het nog direct maar nu moest ik er helemaal inkomen. En wat ben ik blij met mijn maatje die me de vlindertjes probeert aan te wijzen. Als ze vliegen zie ik ze wel maar als ze zijn gaan zitten vind ik ze maar moeizaam terug, 

En zo leuk want de vlinders zagen we nog eerder dan de aapjes.

Toch is er weer een leuke serie uitgekomen waar ik op de computert verder mee kan spelen. En ervan genieten. Want dan op het grote scherm zie ik echt hoe mooi alles is.

Dagelijkse dingen en vrede op aarde

 Ik ben eens even in mijn kledingkast gedoken. Twee jaar lang Corona maakte dat ik weinig van kleding wisselde. Vroeger zocht ik dagelijks iets anders uit en de kasten zijn goed gevuld. Zonder iets nieuws te kopen kan ik me wel redden tot mijn dood. Maar doordat ik de deur bijna niet uit kwam hield ik het makkelijk. Allemaal dingen waarmee ik goed uit de voeten kon in huis en niet iedere dag iets anders . 

Maar nu breekt het zonnetje door. De lente is in het land en de contacten zijn niet meer uitsluitend op zoom. Toch maar eens even in de kast duiken. Zo leuk. O ja, dat is er ook nog en dit kan ik goed combineren met dat. 

Ik heb daar altijd veel plezier in gehad ook omdat ik vroeger zelf alles maakte maar dat gaat niet meer en er zijn andere dingen voor in de plaats gekomen zoals dat met heel veel gaat die  veranderen. 

Straks ga ik weer naar het Multi functioneel Centrum waar onze ouderen zoom groep bij elkaar komt.  Hoofdzakelijk een stuk of wat 'diehards' die nog steeds proberen vanaf  voor de zoomtijd de boel bij elkaar te houden met kunst en culturele gesprekjes en met bezoekjes aan tentoonstellingen voor zover dat de afgelopen periode nog mogelijk was. Er is nu een nieuwe cultuurscout in Presikhaaf gekomen die ons ook met jongeren in contact wil brengen en verder nog andere grootse plannen heeft. Ik ben benieuwd hoe het zal verlopen. 

Dus breng mijn lief me zo weg en dan wandel ik lekker terug. 

En verder zijn we weer van plan een abonnement op de dierenrtuin te nemen zodat we er af en toe één of twee uurtjes kunnen rondlopene en fotogrageren. 

En als al die oude consevatief extreme mannen die zo graag beroemd willen worden en hun nationalistische ideen zoals het Russische rijk of welk rijk dan ook willen beschermen en uit willen breiden of zich met allerlei valse idealismen en andere ismes bezig houden, zich nu eens in zouden houden dan zou het geld dat voor al die ellende wordt uitgegeven in het verbeteren van het milieu kunnen worden gepompt. En het zou heel wat mensen voor de dood behoeden. 

Ben ik bnou zo dom.?

Zucht. 

Fijne dag allemaal. 

Mijn voorbeeld

 Met het vergrootglas op mijn laptopje heb ik een mooi hulpmiddel gevonden om makkelijk te kunnen zien wat ik doe. Het blijven natuurlijk altijd een hulpmiddelen maar mijn dankbaarheid voor deze moderne tijd is er niet minder om. Wat een genot dat ik nog alles kan doen wat ik wil ook al is het op een beperktere manier. Het is eigenlijk vreemd dat we altijd iets nodig hebben om te vergelijken om ons bewust te worden van de kwaliteit van het leven dat we hebben. 

ik hoop dat ik altijd die lichtpuntjes zal kunnen blijven vinden. Want ik ben me er terdege van bewust dat het niet beter maar alleen maar slechter kan worden. Het stemt me niet treurig en ik zit niet in zak en as. Het geeft me juist moed om alles  te gebruiken wat er is om er het beste uit te halen/

Realistisch kijken naar wat niet kan en zoeken naar oplossingen die mogelijk zijn. 

Jaren geleden sprak ik daar al over met een vriendin. 

Als we niet meer uit de voeten kunnen zeiden we tegen elkaar en heel afhankelijk worden dan .... daarover fantaseerden we en waren vast besloten ook dan er het beste van te maken met dat wat er nog over was van de mogelijkheden. Ik had een prachtig voorbeeld aan mijn moeder die op haar 98 ste zo goed als blind en afhankelijk  was. Ze zat op haar stoeltje in het wat  toen nog 'verzorgingshyuis' werd genoemd, voor het raam en zei:

El wie had dat nou gedacht dat ik na zo'n druk en vol leven  hier zo  voor het raam kon zitten zonder onrust. 

Ze was altijd tevreden met wat er was. 

Als dat geen diepgang en een voorbeeld voor mij  is dan weet ik het niet meer. Geen hoogdravende verwachtingspatronen maar 'gewoon'  zijn met wat er is.

Slaapkamertje

  Het werd er nooit echt donker. Het gordijn dat voor de glas in lood schuifdeur werd getrokken liet het licht van de kamer doorspelen in het kleine tussenkamertje waar mijn bed stond. Het paste precies tussen de twee muurtjes. Je kon zo van de kamer naar de achterslaapkamer langs mijn bed looen. En dan stond er onder het raam dat in het poortje uitkwam nog een logeerbed.

Op het behang zaten kringeltjes en daarin ontdekte ik steeds weer nieuwe figuurtjes waar zat dat kaboutertje ook alweer?

Het geroezemoes uit de kamer waar mijn ouders de avond doorbrachten kon me nauwelijks uit de slaap houden. Toch wilde ik niet in slaap vallen.

Diep ingestopt door mijn moeder onder de warme wollen dekens viel ik uiteindelijk toch in slaap.

 

Noem mij maar liefde

 

 Liefde

Zei ze

Noem  mij maar Liefde

Ik raakte  in haar verstrikt 

als ze voorbij kwam zongen de vogels en scheen de zon

Maar ze ontglipte

Ik riep haar terug en

Water ruiste door beekjes 

 mijn hart sprong  op van verruking als ik haar in de verte zag naderen

Ze gaf me  de veerkracht die ik nodig had

Noem mij maar Liefde zei ze.

Ze werd moe en boog haar stralende gestalte

  Er zongen  geen vogels  

Zo is Liefde niet dacht ik

 water werd een modderstroom. 

Ik wilde haar vastgrijpen vasthouden 

meenemen 

Keek haar aan 

Haar ogen lachten niet 

 ik keek nogmaals

en keek in mijn spiegelbeeld

Ik had  nog  niets begrepen. 

 

Van binnen ruimte creëren.

 Ik heb al een tijdje niet meer achter de computer gezeten. In feite staat alles wat met internet te maken heeft en waar ik actief mee was op een laag pitje. Dat is niet zo erg er zijn nog genoeg andere dingen waar ik ook druk mee ben en de ene keer besteed ik meer tijd aan het een en de andere keer aan het ander. Wel merk ik dat de ouderdoms vermoeidheid steeds meer toeslaat. Misschien moet ik meer naar buiten voor een opkikker. Nu moest ik even achter de computer om te kijken of de switch die Fer heeft ingesteld werkte en we allebei tegelijk op internet kunnen met behielp van dat apparaatje. En kijk. Het lukt.

Meteen even een blogje schrijven over dagelijkse dingen. Want het leven hier gaat gewoon door ondanks alle ellende op de wereld waar ik door het nieuws steeds weer mee in contact kom. Ik hoor veel mensen zeggen dat ze er niet tegen kunnen en er dus maar niet meer naar kijken. Bij mij lijkt dat anders te werken. Ik wil ervan op de hoogte zijn en er doordrongen van worden. Juist omdat ik me dan gelijktijdig dubbel realiseer dat ik zoveel geluk heb om hier te kunnen wonen buiten het levensgevaar van bombardementen. En me niet af wil keren van mijn lijdende medemens. Dat ik dat kan, daar ben ik intens dankbaar voor. Maar ook laat het lijden me niet onberoerd en merk ik hoe noodzakelijk het is om bij de kleine mooie dingen van de dag te blijven en er bewust van te zijn omdat de ellende van buiten anders aan je botten gaat komen en daar is niemand mee gebaat. Ik wil graag zo breed mogelijk open staan voor alles wat er is en me nergens voor af hoeven sluiten. Dat geeft ook steeds meer ruimte daarvan ben ik  door ervaring  overtuigd. Zonder me weg te laten zakken in ellende want dan houd ik geen energie over om mijn eigen leven te leven samen met anderen om mij heen die me dierbaar zijn. En dat is toch waar ons eigen leven  om draait. Het zo goed mogelijk inrichten dat we er kunnen zijn voor elkaar en dan is het zaak om me niet door overmatige reacties mee te laten nemen, hoe aanwezig ze soms ook kunnen zijn. Steeds weer terugkomen in mijn eigen midden. Dat is mijn manier en zo vindt iedereen een eigen weg om het leven te leven. 

Kijk en als ik dan weer zo zit te rammelen op mijn toetsen bordje rolt er wel weer het een en ander uit. De zon schijnt en het is prima weer voor een wandelingetje. Vanmorgen waren we al op het stembureau dus die klus is ook alweer geklaard en vanmiddag waarschijnlijk een boodschapje gaan doen. Misschien krijg ik dan de routine van het blogjes schrijven wel weer in de vingers. 

Fijne dag. 

Rood en geel blauw

 Ik wrijf mijn ogen rood

Scharlaken vergeelt

In de strakke voorjaarslucht

Mijn palet verdraagt geen kleur

Zullen we een andere TV kopen?

Gedachten

  Ze fietsen tegen de klippen op

Ik kan er geen hout van branden

In mijn koude huis voel ik de warmte niet

De natte lijven lessen geen dorst 

en de oorlog woedt voort

kusje op de zere plek

 Gister was ik voor een afspraak in de biebliotheek die in het Multi functioneel Centrum van de wijk is gevestigd  want  er zijn weer allerlei dingen die gaan gebeuren. Zo rol ik weer van het een in het ander en dat geeft ook weer nieuwe energie ondanks alle ellende die er in de wereld gebeurd. Ik houd me intensief bezig met alle gebeurtenissen en uitleg rondom de oorlog in Oekraïne. Gelukkig word ik daar niet zelf depressief van maar mijn medeleven en bezorgdheid zijn er ook niet minder groot door. Soms denk ik dat ik misschien wel  een doemdenker ben en dat kan ik me alleen maar permitteren door dat mijn emoties er wel zijn en soms heel hoog zitten maar ik gelukkig de mogelijkheid heb me er niet door onderuit te laten halen. Ik denk dat ik op die manier redelijk realistisch naar de hele toestand kan kijken zonder op dit moment in angst te schieten over mijn eigen welzijn. 

Maar goed ik was dus met drie bekenden in de bieb en wachtte daar op de afspraak. Op een gegeven moment kwamen er drie kindjes voorbijlopen de kleinste een jongetje in het midden huilde. Hij was kennelijk gevallen en zijn handjes deden pijn hij hield ze angstvallig langszij.

'Achjee', 

zei een van ons goedmoedig.

'Hebben ze je geknepen'. Zwijgzaam liepen de kinderen verder en even later kwamen ze terug met een wit papiertje in de handjes van het jongetje, waarschijnlijk het jongste broertje. Mijn vriendin maakte weer een lichtvoetige opmerking maar dat viel duidelijk niet goed en was de bekende druppel.  Toen ze voorbij waren. Schreeuwde het oudste meisje terug. 

"Je bent niet leuk"

In eerste instantie schrok ik ervan. Zoveel tegengas en agressie en in mijn ogen respectloos gedrag  naar ouderen had ik niet verwacht en dacht er de hele dag verder over na. Zit de wereld zo in elkaar? Verdragen wij en onze kinderen niets meer van elkaar, schieten we meteen in de reactie patronen en boosheid? Ik werd steeds meer een doemdenker in de context van alle ellende rondom ons heen. Oorlogen en een wereld die ten onder gaat aan het misbruik van de aarde. Waar zijn we allemaal mee bezig? 

Tot zich vanmorgen een nieuwe gedachte bij me opdrong. Het oudste zusje was waarschijnlijk heel bezorgd om de valpartij van haar broertje en wat voor ons een kusje op de zere plek betekende zal voor haar een onoverkomelijke aanval hebben geleken. Had ze wel goed genoeg op haar broertje gepast. En ze verdedigde met alles wat in haar was zichzelf en haar beschermeling. 

Wat is het toch moeilijk de juiste weg te vinden onder alle omstandigheden. Wat weten we weinig van andermans emoties en pijn. Wat gaan we vaak zonder te beseffen wat we doen over andermans grenzen heen en veroordelen dan de reactie. 

Moeilijk moeilijk moeilijk.

En intussen leven we verder het voorjaar tegemoet.