Ook al staan we met lege handen

 Vier dagen duurt de oorlog in Oekraïne nu. We hadden het aan kunnen zien komen maar kennelijk gaan we ervan uit dat iedereen net zo in elkaar steekt als  wij Europeanen die wars zijn van oorlog en met een brutale inval hadden we totaal geen rekening meer gehouden. Evenals vele Russen die ook geen oorlog willen.  Waar dit moet eindigen met een onvoorspelbare dictator als vijand is voor mij een groot vraagteken en zelfs de specialisten en kenners van de wereldpolitiek en defensie hebben geen vooruitziende blik om dit te kunnen overzien. 

Intussen staat Europa op de kop en misschien de halve wereld want dit soort gebeurtenissen heeft niet alleen betrekking meer op de lokale bevolking. Het wordt maar al te duidelijk dat alles met elkaar samenhangt en er niets is dat op zichzelf bestaat. De consequenties zijn groot. Nog afgezien van alle ellende en het bloed dat er vloeit. Dat is wat mij betreft het ergste dat eruit voortkomt.

Niet een erg opbeurend blogje en ik kan me wel voorstellen dat er velen zijn die er nauwelijks over na willen denken omdat ze de kans lopen in een depressie te schieten. Het komt nu ook wel heel dichtbij. Het is niet meer een ver van mijn bedshow. 

Het opmerkelijke vind ik dat het leed of het nu veraf of dichtbij is niet anders is. Overal waar geleden wordt onder geweld is allemaal  verschrikkelijk en we staan met lege handen terwijl we naar buiten wijzen naar de agressor. En onder vele omstandigheden niet eens weten wie de werkelijke agressor is maar we weten wel dat we nooit over andermans grenzen mogen gaan en altijd af moeten blijven van dat wat niet van  ons is en wat niet over onszelf gaat. 

Zo gauw de tegenstellingen de pan uit rijzen wordt dat moeilijjk en willen we de ander van ons gelijk overtuigen. Dat merkten we ook al sterk in de afgelopen twee jaar en iedereen werd hier en daar wel geconfronteerd met grote tegenstellingen. Niets mis mee maar precies daar komt liefde mededogen om de hoek kijken. Niet om alle boosheid die in ons aanwezig is te onderdrukken maar wel te herkennen en te erkennen want daar kan pas iets gebeuren waardoor we misschien wat milder kunnen reageren.  Het is niet nodig om alles met een zogenaamde mantel der liefde te betdekken want er bestaat ook nog zo iets als rechtvaardigheid waar we onze energie in kwijt kunnen  Maar het lastigste is  dan niet in agressie te schieten.  De ander onheus aan te vallen om het eigen gelijk te halen en als dat niet lukt de waarheid in het midden te laten. 

Kunnen we dan niets doen?

Jawel al is het maar in het kleine daar waar tegenstellingen zijn altijd vol respect en met vriendelijke genegenheid onze overtuiging verdedigen. Misschien niet meteen de aanval openen als een reactie. Dat is in het klein de wereld verbeteren. 

Een Utopie?

Ja misschien wel en hebben ze er daarginds niets aan maar ik zelf kan dan in vrede en rust aanwezig blijven in het dagelijkse doen en laten. En dat geeft ruimte om helder te leren kijken naar het wereld gebeuren met de aandacht op mijn eigen doen en denken gericht op mijn taak. Dan laat ik me niet meer zo snel door mijn eigen emoties onderuit halen. Daar van binnen maar ook daarbuiten in mijn handel, wandel en offergezindheid naar de ander toe kan ik doen wat ik kan. 

Eigenlijk is het weer een extra leerproces in aandachtig aanwezig zijn.  Ook als staan we met lege handen.

Aan de ontbijttafel

 Wat een ellende.  

We spraken over alle gebeurtenissen. Rusland is Oekraïne binnengevallen. Vreselijk al het lijden dat het weer met zich mee zal brengen. 

Er komt bij ons van alles naar boven. We leren  nooit en gaan maar door met onze kortzichtige inzichten en als er op de berg gevochten wordt en we kijken er van boven op zien we alleen maar bloed vloeien. 

Waardoor maken we het elkaar in het groot maar ook in het klein elkaar zo moeilijk. 

Katten we elkaar af en denken zelf de waarheid in oacht te hebben. 

Het houd niet op. 

Een heerlijk ommetje

 

Ongevraagd invullen

 Ik heb alle instellingen op mijn laptopje na zitten kijken en op zitten schonen. En intussen weer een beetje wijzer geworden over alles en wat ik ermee kan. En ja toen ik weer in mijn E mail wilde kijken was alles verdwenen. Dat is toch wel even schrikken. Ik heb toch geen verkeerde dingen weggegooid? Alhoewel ik alleen maar dat doe waar ik zeker van ben, maar ja, je weet het nooit zeker. Toch. 

Maar gelukkig bij een tweede klik ging mijn e mail gewoon open  en de blogs staan er ook nog op. En ook de verbeteringen in het beeldscherm die nu veel helderder en contrastrijker is geworden , alles staat er pico bello op. Dat is dan weer leuk. En het zonnetje schijnt. Dat hebben we wel verdiend zou ik zo zeggen. 

Gister was ik in de Sonsbeekboerderij waar de vertellers van het Tino project bij elkaar kwamen. Ja inderdaad ik ga er wat meer uit en kom wat meer onder de mensen en dat brengt natuurlijk ook, al ben ik nog zo voorzichtig, gevaren met zich mee. Ik zal me dan ook wel eerst testen voordat ik in contact kom met anderen die een groter risico lopen om ziek te worden. Maar zelf wil ik er natuurlijk ook graag verschoond van blijven. 

Maar het was een heel leuke ochtend en we kregen een hele uitleg over Berenburger en de geschiedenis van die borrel. En daarna de wetenswaardigheden over alles wat zich in het Tino project afspeelt en voor ons fijn is om te horen. 

En waar ik ook heel blij mee ben is mijn nieuwe lees abonnement. Ik ben lid geworden van de landelijke online  e book bibliotheek. Een gewoon boek lezen lukt niet meer. Ik las altijd zo graag maar het lijkt wel of het hele leesplezier eraf was gegaan omdat het zo vermoeiend en lastig is een gewoon boek te lezen en nu dit. Vol spanning zat ik te wachten op het eerste boek dat ik ophaalde en het leek een eeuwifheid te duren. Ik had geen geduld en was meteen op veel te veel knopjes aan het drukken wat niet erg handig was. Maar uiteindelijk met een beetje meer geduld stond Adriaan van Dis erop met Ik kom terug. Sjonge jonge wat is het weer heerlijk ook die kleine momentjes  in te kunnen vullen met een paar bladzijde lezen. Maar later op de avond kon ik bijna niet ophouden met lezen. Ja dat is weer herkenbaar. 

Voor de cursussen ligt dat anders en dat lees ik toch wel maar nu kan ik ook daarvoor aanvullende e books vinden. Heerlijk. Het hele leven begint zich weer een beetje los te maken uit de retraite waar ik twee jaar inzat. Maar goed eigenlijk moet ik toegeven dat die retraite me zeker geen kwaad heeft gedaan. Er is een hoop rust in me neergedaald die nu weer meer in beweging gaat komen. 

Zo maken we er altijd weer het beste van en hopelijk gaan we geen volgende virusaanval tegemoet maar een heerlijke lente en zomer met musea bezoek en mooie natuur fotograferen en schilderen. 

En ik heb nog niet op het nieuws gekeken banmorgen.  Ik hoop dat de toestand in de wereld er wat rustiger op wordt want een naderende wereldoorlog... wie zit daar nu op te wachten. Wat is de mens in het algemeen toch dwaas bezig. Laten we alsjeblieft maar proberen overal de strijdbijl in ons eigen kleine leventje te begraven. En open en eerlijk iedereen te laten zijn zoals hij of zij is. Een oplossing voor de wereldproblemen heb ik niet maar wel voor mijn eigen innerljke leven. Alle irritaties zien en ze niet botvieren op een ander. Niet denken dat ik een ander kan veranderen en ook niet hoef te helpen door mijn ideeën te verkondigen. Zoals Poetin denkt dat hij met bezettingen iets oplost.

 In het klein doe ik mijn best met wat ik wel kan doen. Er zijn zoals ik ben en mee te leven met anderen zonder  ongevraagd mijn invulling aan die ander te geven. Maar ja ook dat, soms mislukt het gewoon en dan probeer ik daar een volgend keer op te letten. 

Fijne dag allemaal. 

Lekker alles buiten doen

Ik neem mezelf mee naar alle plekjes

 Ik vind het altijd heerlijk om weer nieuwe plekjes te creëren en nu ik mijn laptop op nieuw heb uitgevonden met een mooi vergrootglas zoek ik ook weer naar andere plekjes om heerlijk met dat ding op schoot en intussen een cd tje op de achtergrond (The Allan Parson Ptoject) een nieuw plekje te scheppen. Zo kan ik op mijn gemakkie zitten rammelen op het toetsenbord en dingen doen die ik leuk vind.

Ook het schrijven in "mijn kladblok" dat ik niet deel, krijgt zo een nieuwe dimensie want daar wil ik meer dingen op gaan zetten over alle gedachten die ik regelmatig heb en daar kan ik dan ook weer meer en op andere tijden aandacht aan besteden. Dat wat daar dan gebeurd is achteraf vaak toch wel deelbaar  op een openbaar blog en dan kopieer en plak ik het in hit Magazijn of op Ellyseigenwijze 

Ja en die storm, daar zijn we dan ook weer doorheen gekomen. Zonder kleerscheuren gelukkig. Dan ben ik weer dubbel blij dat we in een appartementje wonen zodat er zo weinig mogelijk zorgen zijn over afgewaaide dakpannen en andere dingen die dan weer gerepareerd moeten worden. Zo langzamerhand gaan we hier bij de ouderen horen en komen er jongere bewoners die lekker vlot en actief zijn. En we treffen het in ons halletje waar drie voordeuren op uitkomen. We kunnen het met de medebewoners goed vinden. 

Trouwens dit kleinschalige appartementen gebouw heeft allemaal fijne bewoners en we kunnen altijd als het nodig is een beroep op elkaar doen. We hebben het prima getroffen. 

Het schijnt dat ik van afwisseling houd want zo af en toe kijken we wel weer eens naar andere appartementen of woonmogelijkheden maar we zijn tot de conclusie gekomen dat het dan ook wel heel wat bijzonders moet zijn waardoor we erop vooruit zouden gaan en dat zit er tot nog toe niet in. Dus we zijn dik tevreden en voorlopig nog niet weg of het moet niet anders kunnen Want ook dat zit er natuurlijk in . Het bejaardenhuis ligt op de loer en ik laat me ook daar niet door afschrikken. Ik neem namelijk altijd mezelf mee. 😅. 

Nou en dit blogie heb ik dan ook weer volgeschreven met het laptopje op schoot. Nu nog een lampje boven mijn toetsenbordje organiseren zodat ik de toetsen beter kan zien als het wat donkerder wordt anders zit ik er voortdurend naast want blindtypen is niet mijn ding al kan ik er redelijk snel mee uit de voeten door de gewoontepatronen die ik met typen ontwikkeld heb. Blind zou ik het niet kunnen. Er zijn nou eenmaal handige en minder slimme gewoontepatronen die ons eigen zijn geworden in de loop der jaren. 😀 

En ja een erg handig gewoontepatroon is flexibiliteit. Die houd ik erin. M

Gewoon zoveel mogelijk mee veranderen met  niet terug te draaien  veranderende omstandigheden waaraan we met het ouder nog eens extra  zijn overgeleverd. 

De gewoonte om me vast te houden aan het oude terwijl alles veranderd lijkt me erg lastig. En daar zie ik veel ouderen mank aan gaan in mijn omgeving. Heftig. Ik hoop er niet aan mee te doen. Ik doe mijn best  het op te merken bij mezelf. Want dat kan helpen. 

Daar zouden heel wat dakpannen te rapen zijn na een storm. 

Humor

 

Interview onder de klimwand.

 Ik werk mee aan een project van Tino MDT Een project waar jonge mensen contacten leggen met ouderen en op die manier een wisselwerking tot stand brengen. MFT staat voor Maatschappelijke Dienst Tijd. Er wordt samengewerkt met verschillende soorten onderwijs en hogescholen. 

Op de website staan  filmpjes en informatie over de dingen die georganiseerd en gedaan worden en het is leuk om eraan mee te werken. Zo werd ik ook gevraagd om mee te werken aan een interview voor een promotie filmpje en daarvoor ging ik gister morgen naar de klimhal.

Daar worden ook andere activiteiten georganiseerd door een van de medewerkes van het project, Florien die haar strepen in de klimsport heeft benadrukt met kampioenschappen en haar kennis nu inzet om aan jongeren, aan de hand van haar know how, ook maatschappelijke samenwerkingsverbanden zichtbaar maakt. 

Maar goed ik was nooit eerder in die hal geweest en werd geïmponeerd door de enorme hoogte en overhangende hoogten 

En daar was ook Maya. Zij is een van de oprichters van het eerste moment. Een leuk weerzien. Ik kende haar al vanaf de start toen het allemaal nog functioneerde onder de naam Old school. We hadden elkaar al een tijdje niet gezien. Een leuk en spontaan weerzien. Zij zou de vragen stellen. 

Alles bij elkaar was het een hele belevenis en erg leuk om te doen. Nu moet er natuurlijk enorm veel geknipt en geplakt worden aan alle opnamen die gemaakt zijn. Maar ter zijner tijd zal het geheel wel op de site komen te staan. Ik ben er heel benieuwd naar. 

https://www.tino-mdt.nl/

Echt geweldig

 Wat kan een mens het toch druk hebben. 

Kreeg ik gisteren de nieuwe Samsung tablet 14 inch onder ogen via reclames. Zo aantrekkelijk. Ja ze weten het wel te brengen. Dus gingen we even kijken in de winkel. Maar hij is nog niet eens te zien daar en kon wel besteld worden. Niet dat ik het al meteen wilde hebben. Maar ik was wel heel nieuwsgierig. want dat gehannes met het slechte zien doet me altijd weer zoeken naar nieuwe mogelijkheden.

Nou maar goed dat er nog niets te zien en uitproberen was want ik heb er maar weer eens mijn laptop op nagekeken en vond in de instellingen een vergrootglas dat inderdad goed functioneerde. Wat een uitkomst.

Ik heb meteen een hele map met oude foto's op de laptop gezet van Assisi en en ben met het vergrootglas in het fotobewerking programma aan de gang gegaan.  Het is natuurlijk handig om nu alvast te oefenen met allerlei mogelijkheden nu ik het, al is het met moeite , nog wel zien kan. Maar ik moet zeggen dat het ook heerlijk is als je dan merkt dat het lukt en ik niet meer zoveel moeite hoef te doen om het goed te overzien. Alleen maar schuiven met de muis en die scant het beeld dan langs voor de details die ik ook met een goede bril op niet meer als vanzelfsprekend zie. 

Zo heerlijk om weer het gevoel te hebben dat ik weer echt met de fotootjes spelen kan. 

Even meegenieten?

En ook het uitzoeken van de fotootjes op in de verkenner gaat plotseling stukken beter. Ik kan ze echt heel groot maken en uitzoeken op op te laden. . Geweldig.

Metamorfose

De boerderij in Sonsbeek 

Een mooie decoratieve boomstronk

Nog even en dan wordt dat stuk hout weer omkransd door een bladertooi

 

Territorium drang

 Het was koud maar ook heerlijk om even buiten te zijn en jawel hoor het gestoei en gesnater is hier en daar alweer begonnen. Even een poosje stilstaan aan het water en de camera laten rollen. 

Leuk om te zien hoe die agressieve meerkoeten alweer druk ber

zig zijn een territorium te veroveren.  Het kan er heftig aan toe gaan, 

Maar uiteindelijk gaat er toch een kopje onder

En wordt daar ook gehouden en dan is het voor haar duidelijk wie de overwinnaar is.

Gezond rondhuppelen

 Het is alweer een tijdje geleden dat een vriendin op bezoek kwam. We hadden elkaar lang niet in levende lijve gezien.  Ik haalde haar op van de bus en toen we elkaar naderde met open armen omdat we zo blij waren volgde er een spontane knuffel. Ik schrok er bijna van want in twee jaar tijd had ik iedereen op een afstand gehouden en het 'mocht' nog niet. De anderhalve meter regel was nog volop noodzakelijk.  Nou ja we zijn er gelukkig geen van beide ziek van geworden maar wat voelde dat apart maar ook vertrouwd bheerlijk. 

Dat er twee jaar al niet meer geknuffeld werd kwam mij soms wel goed uit. Al dat gezoen en dan nog wel 3 keer was niet altijd mijn ding. Soms wel maar soms ook niet. Dus vond ik het allemaal prima. Maar die knuf van mijn vriendin . O O wat voelde dat goed. Soms moeten er extreme dingen gebeuren om je bewust te worden van bepaalde handelingen en je gevoelens daarover. 

Nu lijkt het allemaal afgeschaft te gaan worden maar corona is nog niet echt voorbij en zal misschien ook nooit meer weg gaan en ook daar zullen we dan weer een weg in moeten vinden. Ik laat het maar komen zoals het komt en doe in ieder geval mijn best niet ziek te worden of anderen te besmetten want ziek zijn is niet echt mijn ding. Ik huppel liever gezond in de rondte. 

Van een andere vriendin die ik bijna wekelijks ontmoet omdat we samen schuilderen of gewoon lekker kletsen, had ik een potje korrels gekregen Goudkorrels zei ze. Dat vind jij vast wel leuk om mee te experimenteren. Zo gezegd zo gedaan.  Maar van het goud vond ik weinig terug. Of het nou komt omdat ik het niet zo goed zie maar voor mij waren ze meer okerkleurig. Toch glommen ze af en toe wel maar doordat ik ze met de acrylverf verwerk ging er veel van de glans verloren.. Ze moeten toch vastgeplakt blijven op de drager en toen  bleef er weinig glim over. Maar al experimenterend vind ik het zelf een goed landschappelijk abstract geworden. 

Lekker om weer te schilderen. Niets leukers dan met verf bezig te zijn.  Nou ja niets...? Ik geniet van zoveel meer dingen. 

 Toch nog een klein blogje over het stranden van dat schip.

Zolang ik ple ier heb in een hobby ga ik er natuurlijk wel mee door en doe ik wat ik kan maar wat ik kan zien gaat wel steeds lastiger en ik denk dat wanneer de resultaten dteeds minder bevredigend zijn en er bijvoorbeeld gaten in het beiwerk zitten die ik zelf niet kan herstellen dan gaat de lol er wel af.

Zo ook met fotograferen. Ik heb ook nu al zon moeite kleine dingen of macro te fotograferen. 

Als het dan echt niet meer gaat dan ga ik me meer op andere dingen ruchten die nog wel mogelijk zijn. 

Dat is geen probleem hoor. Een flinke meid is op de toekomsy voorbereid. 

Maat voorlopig gaat het ook met alle makke die het zicht nu al geeft nog steeds tot op zekere hoogte redelijk. Ik laat dat wat niet meer lukt of pas het aan.

Macula is heel moeilijk uit te leggen en duidelijk te vertellen wat je wel en niet ziet. Sommige plekjes in mijn ogen zijn volkomen blind en in het midden van de fucus een grijze wazige vlek. Ok herken bijvoorbeeld geen gezichten meer op tv of ik moet er pal voor gaan zitten en dan zoe ik of de mond of één  oog en zo scab ik het hele plaatje. 

Dat ge,egd hebbende ga ik vandaag lekker schilderen met een vriendin en ben heel blij dat ik ook dat nog steefs kan op mijn eigen manier.

Fijne dag allemaal

Zien waar het schip strandt.

De laatste keer dat ik een breiwerkje in de vingers had heb ik het weer gauw aan de kant geschoven. Zo moeilijk om het goed te doen. Als ik verkeerd insteek kan ik het niet meer herstellen dus eigenlijk wordt het nu een werkje van super veel aandacht en niet zo snel meer bezig zijn. Dat is lastig want ik was een snelle breister en die gewoonte zit er zo in. Daar heb je ze weer die gewoontepatronen die ik niet meer gebruiken kan dus aandachtig zijn en geen haast maken.  Een heel goede oefening in geduld en opmerkzaamheid. Dus...

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb het weer opgepakt met een lamp direct boven mijn handen en niet in de ogen, want dan zie ik helemaal niet meer. Maar  zo  lukt het redelijk. Toch een aardig tijdverdrijf en we zien wel waar het schip strand. 

En ja dan ook maar weer eens een wandelingetje maken 

. Het wordt zo langzamerhand een oude wijven rondje om de plas van de achtertuin. Als ik een tijdje veel in huis ben geweest is de conditie tot nul gedaald dus ook weer hoog tijd iets meer fut in het lijf te krijgen. . En de eerste groene blaadjes zijn er alweer. Wat gaat de tijd toch snel.

In de verte op de bankjes zitten 'middags vaak buurtbewoners met hun hondjes maar er is nu nog niemand te zien. Als je goed door het rechterbosje heen kijkt. Ja juist daar, zie je wel dat dit mijn achtertuin is. 😃

En zowaar de eerste crocussen die ik onderweg tegenkom. Het beloofde voorjaar is echt in aantocht. 

Misschien is er dan zo helemaal geen tijd meer om te breien en leg ik het weer lekker in de la. Naar buiten wil ik en heb zo'n zin om weer te fotograferen. 

Is hier het schip met breiwerk dan al gestrand of blijft het een leuk tussendoortje? 

 

Modder en veranderende gewoonten.

 De regen tikt ges staag op de bakken van de zonwering. Ik zit op de bank in mijn peignoirs en moet denken aan lang vervlogen tijden toen ik met de kinderen, die intussen de 50 zijn gepasseerd, de zomers  op de camping doorbracht. Soms  leek er geen eind aan de regen te komen en hoorde ik net als nu de druppels van dde doorweekte bomen op het tentdoek vallen. Alles doorweekt nat en ik droog in het tentje. De kinderen vermaakten zich wel. Voor mij was het anders. 

Modder! 

Als het me teveel werd pakte ik het nodige weer in de auto bij elkaar inclusief kinderen kaviaar en hond en reed naar huis.  Deed de was en regelde wat nodig was in afwachting van betere tijden die er ook onherroepelijk weer kwamen en we ons weer verder op de camping gingen vermaken.

Ondanks ook de goede momenten in het verleden ben ik toch heel blij met het leven dat ik nu heb, dat zo enorm verschilt met mijn leven toen. Dit leven is zoveel beter.  Ik heb veel geleerd van wat er  allemaal mis ging en doe daar nu mijn voordeel mee. Dat is een hele weg om te gaan en nog dagelijks leer ik van alle grote en kleine gebeurtenissen in mijn leven. Hoe wil ik ermee omgaan wat is een goede weg voor mij om te bewandelen en waarom wil ik er op die bepaalde manier mee omgaan. Dat houdt me nog dagelijks bezig en het maakt iedere dag weer nieuw met nieuwe ervaringen en andere inzichten. Nieuwsgierig naar ieder volgend moment.

Wat grappig is, is bijvoorbeeld dat mijn gevoel van vroeger in de regen op de camping. De emoties die zo maar weer naar boven  komen op het moment dat ik met dat getik word geconfronteerd en ik in mijn peignoir op de bank zit. Ik heb dan helemaal geen zin om onder de douche te gaan en aan de dag te beginnen. Ik blijf liever lui hangen en herinner me dat ook van dat camping gebeuren want dan moest ik er met tegenzin door naar de douche locatie. Apart omdat zo'n gevoel dan ergens schijnbaar is blijven hangen in de gewoonte van het me bewustzijn. Terwijl er niets meer hetzelfde is. Ook ik niet. Zelfs al mijn cellen zijn al vreselijk vaak vernieuwd en het gewoontedier in mij roept nog dezelfde gevoelens op. Dat tekent maar weer eens hoe duidelijk het is dat we aan gewoonten als het ware vastgeplakt zitten.

Ik ben maar gauw onder de douche gestapt en zit nu mijn ervaring uit te typen. Herinneringen zijn leuk of minder leuk maar ik hoef er zeker niet in te blijven hangen.

Ik ga een nieuwe dag tegemoet en ik merk dat ik ook kan  genieten van het getik op de bakken terwijl ik dit uit zit te tikken. Ook gewoontepatronen zijn te veranderen.

 

Volle dag

 Volle dag vandaag. Vanmorgen mijn oudste zoon op de koffie. Vanmiddag mijn langst zittende vriendin op bezoek 65 jaar lang kennen we elkaar al. En vanavond de maandelijkse zoom. 

I

k kom het dagje wel door.