Het laatste blogje op dit adres

 Vanmorgen was ons groepje zoals iedere dinsdagmorgen weer bij elkaar en ontstonden er mooie gesprekken over kunst en cultuur en veel andere dingen die voorbij kwamen. We keken naar Het museum Venlo waar een mooie tentoonstelling is van de Nederlandse surealistische schilder Melle die daar samen wordt tentoongesteld met werk van de middeleeuwse schilder Jeroen Bos.  De moeite waard om te gaan kijken. Dus maakten we een afspraak. Maar eerst staat het museum Arnhem nog op ons programma.  Ik ben benieuwd.

Op de terugweg wandelde ik naar huis, wat een heerlijk weer en prachtige kleuren. Goed voor een kleine omweg langs de HAN Hogeschool Arnhem Nijmegen en dan kom ik door het park weer thuis.

Ik liep heerlijk rustig achter mijn rollator rond te kijken 

Ik hoorde stemmen achter me en een groepje studenten passeerden me en even liep ik als het ware in de groep mee. Voelde me een geheel met hen en genoot van de jonge lijven die al pratend langszij kwamen. Bijnha een magisch moment om me zo te voelen alsof mijn eigen lijf weer voelde alsof ik een geheel met hen was en me herinnerde uit een ver verleden hoe het is jong te zijn. Het  viel het op dat  moment allemaal samen. 

Ze waren me al snel voorbij en ik wandelde blij verder over de spoorbaan rechtsaf het park door.  Zo grappig dat park nodigd uit tot gedag zeggen., Dat is me al vaker opgevallen de eerste de beste wandelaar die me tegemoet kwam groette  en de volgende en de volgende. Dat hoort kennelijk bij park Sacte' Coeur.  Kan ook niet anders met zo'n mooie naam. 

Maar dit was dan de laatste groet  op dit blog want ik heb besloten dit blog te laten voor wat het is en er niet verder op te schrijven. Ik ga mijn dagelijkse dingen verplaatsen naar . 

http://ellyseigenwijze.blogspot.com/

Ik hoop dat mijn vaste lezers met me mee zullen gaan en successievelijk ga ik dat blog meer aanpassen voor alle dagelijkse dingen die mijns inziens   niet verschillen van spiritualiteit die altijd door de dag heen geweven is. 

Jubelende voeten

 Het lijkt wel of de weken steeds drukker en voller worden. Ik heb zo door de week  mijn vaste afspraken en de agenda vermeldt iedere dag wel iets. Gelukkig hoef ik niet voor alle afspraken de deur uit maar als ik iets wil doen wat niet in de agenda staat heb ik soms meerdere dingen op een dag en ik niet alleen Fer heeft ook zo zijn  eigen dingen. Dus samen hebben we volle weken,  

Sommige van mijn vriendinnen kuinnen niet meer dan een ding op een dag aan en ik moet zeggen dat me dat onbekend is.  Maar soms denk ik ook wel, een beetje minder mag ook wel. Tot nog toe kan ik het goed handelen dus gaan we rustig verder. 

Wel moeten we onze afspraken altijd op elkaar afstemmen want als ik de deur uit moet dan brengt Fer me altijd. Nu ik zelf geen auto meer kan rijden ben ik daar afhankelijk van maar dat is geen enkel probleem want hij staat altijd klaar met zijn zorg om te voorkomen dat ik niet weer struikel want mijn evenwicht is niet goed en ik verstap me nog wel eens. Gelukkig heb ik de rollator en die houdt me wel op de been. Het vreemde is dat het allemaal door het slechte zicht komt want anders zou ik lopen als een kieviet. Ik zit goed in mijn spieren

Maar al kan ik mijn voeten met het nagels knippen nog goed onder mijn neus krijgen ik kan de nagels niet meer van het vlees onderscheiden dus zaten we deze week bij de pedicure. Nu kunnen mijn voetjes ook weer jubelen. 

De verwarming hebben we zoals de meesten mensen op een lager pitje gezet of eigenlijk, we hebben hem nog helemaal niet aan het huis is goed geisoleerd en als het `s avonds nodig is zetten we de airco even aan en die verwarmt ook perfect.  Ik moet zeggen het is een hele verandering maar, ik begin eraan te wennen. Ik zorg er nu vooral voor dat ik warme voeten houd en dat doe ik met pantoffeltjes van schapenvacht. Maar toen waren toch nog mijn enkels erg koud. En ik herinner me van vroeger toen ik nog fanatiek aan ballet deed dat we enkelwarmers droegen over de maillot om de spieren soepel te houden. Ik heb nog van die lekkere sokken in de kast die te dik zijn voor in de schapenvacht pantoffels dus knipte ik de tenen open zodat ze door kunnen schuiven . Resultaat is dat ik lekker warme voeten houd en dat heeft zijn weerslag op het hele lijf. Wie doet me wat. 

Pijn

 De blaasontsteking lijkt bedwongen. Als dat zo is dan heb ik het verdronken in Slimpie en blasecar. Dus nu maar hopen dat het goed blijft gaan.  Ik moet nieuwe pillen kopen en ga toch maar eens op onderzoek uit of ik misschien iets anders zal kopen. Ach je weet nooit zeker waar je het beste baat bij zult hebben. Maar alles is beter dn al die antibiotica al kom ik daar meestal niet omheen als het eenmaal doorgezet is dan neem je graag iets in want die pijn vind ik echt ellende. 

Waarschijnlijk moet ik gewoon overdag meer gaan drinken   want dat schiet er nog wel eens bij in. 

Zou je aan bepaalde soorten pijn gewoon kunnen raken vraag ik me soms af want ik heb al heel wat pijn versleten waar ik aan gewend ben geraakt en waar ik op een bepaalde nanier mee om heb leren gaan. Maar als er dan zo [lots een blaasontsteking opdaagt met de bijbehorende pijn dan vind ik dat veel moeilijker terwijl die pijn net echt meer is dan de pijn die ik regelmatig heb. 

Pijn, het is zo subjectief en nooit met iets of iemand anders te vergelijken. Je bent zelf de enige die het ervaart en ermee om moet leren gaan wanneer er niets aan te veranderen is. 

Maar zo is het tog eigenlijk met alles. Als je er iets aan kunt doen, doe het dan. Als je er niets aan kunt doen leer het dan te aanvaarden. Zeg ik dan tegen mezelf. Want weerstanden maken het alleen maar erger en dat was nu ook weer mijn ervaring. 

Rustig ademhalen en het aanvaarden zoals het komt dat helpt mij altijd.meer dan verkrampen en daardoor het lijf te kennen geven dat je het niet wilt. 

Familie reünie

 Ik ben in mijn hoekje op de bank gekropen. Gelukkig is de pijn iets gezakt en ik hoop dat het met veel drinken en toch weer cranberry pillen slikke vanzelf overgaat, Ja inderdaad weer een blaasontsteking. Heel vervelend. 

Dagelijkse dingen. Tja

Afgelopen zaterdag hebben we een leuke familie reünie gehad. Ik had helemaal geen behoefte meer mijn verjaardag te vieren. Al die drukte over de vloer en zorgen voor van alles en nog wat . Ik heb er geen zin meer in. Tijdens de corona kon het allemaal niet meer en nu hoeft het niet meer.  En een  cadeautjes  wil ik ook niet. Nergens voor nodig en  toen vroegen de kinderen of ik het dan misschien leuk zou vinden ergens met zijn allen uit eten te gaan als verjaarscadeautje. Nou daar was ik wel voor te porren. De vraag was wil je het alleen met de kinderen of ook met klein en achterkleinkinderen. Nou ja, dat is helemaal leuk. Alles over de vloer dat zie ik niet meer zitten maar zij zouden alles regelen. Geweldig toch.

En zo is het geschied. Wat heb ik daarvan genoten. Ik had de jongste alleen maar in de buggy gezien en het meisje is van peutertje een kleuter geworden. Ze kwamen allemaal wel op fb voorbij  maar life  is toch anders. Wat een schatjes.

En nu  probeerde ik een rood lijntje onder de tik fouten te krijgen maar dat lukt van geen meter.

Ik schrik me een hoedje. Plotseling functiomeerde mijn toetsenbord niet meer. Zoeken zoeken maar ik kon niets vreemds vinden. Dus het toetsenbord weer in de originele setting terug gezet zonder mijn persoonlijke instellingen. O O en toen zag ik dat toetsenbord gewoon geen contact maakte met het tablet. Dom dom dom. Maar alles doet het weer. Maar geen rpersoonlijke instellingen meer. Dus kan ik dat weer opnieuw zoeken. Met een rood lijntje zou het zoveel makkelijker zijn om de fouten die ik tik te herkennen.  Wie weet kom ik er ooit nog achter. 

Je hebt het goed gedaan

 Naar mate ik ouder word, voel ik steeds meer verbondenheid met mijn moeder. Dat is heel vreemd, want tijdens haar leven zag ik haar dagelijks en ik was toen ze oud werd ook heel betrokken bij haar wel en wee.  Als enig kind hadden we een goede band en ze rekende later volkomen op mij zoals ik vroeger als kind altijd op haar kon rekenen. Ze kreeg  goede verzorging in het verzorgingshuis waar ze woonde en toch zocht ik haar dagelijks op om de kleinere en wat grotere hiaten in de zorg te voorkomen of te verhelpen. 

Ik kende haar als een liefdevolle zorgzame moeder. Niet alleen voor mij maar ook voor anderen stond ze altijd klaar en had de mogelijkheid flexibel te zijn in haar denken en doen waardoor ze zich altijd weer aan de omstandigheden aanpaste.  Ze heeft zeker geen gemakkelijk leven gehad en die karaktereigenschap heeft  haar er altijd weer doorheen geholpen. 

Allemaal dingen die ik wel geweten heb maar pas nu komen ze krachtiger bij me binnen en waardeer ik steeds meer wie ze was en wat ze al die jaren voor me is geweest. Nu heb ik de rust erop terug te kijken en toen ze nog leefde, was ik te druk met leven en zorgen. Ik  was de regelmiep die op latere leeftijd voor haar moest zorgen en dat voelde niet altijd ontspannen aan of liever gezegd het kostte me bij tijd en wijle meer moeite dan me lief was. Mijn eigen leven liep ook niet altijd op rolletjes en ik had zo mijn eigen ideeën over hoe mijn moeder zou moeten zijn onder bepaalde omstandigheden. Die houding  van mij maakte het niet altijd gemakkelijk. 

En daar zat ik dan in 2011 aan haar sterfbed. Geen broers of zussen die het even over konden nemen.  Een kleinzoon die regelmatig bij ons logeerde in verband met het overbruggen van de afstand van zijn huis naar school en van dat  samenzijn wilde ik graag genieten maar weglopen van haar sterfbed zat er niet in. 

Hoe lang zou het gaan duren? Ik gunde haar zo de rust die ze verdiende na al die jaren voor het raam achter de orchideeën.  De laatste jaren waren moeizaam en pijnlijk voor haar. Nog maar heel weinig zicht in haar ogen. Ze zat voornamelijk voorover gebogen op de stoel omdat het zitten wegens kapotte plekken die al jaren niet meer heelden veel pijn veroorzaakte en het was wel duidelijk dat ze leed aan vasculaire dementie dus was ze nog weinig aanspreekbaar. Hetgeen ze wel zei  had ik leren begrijpen maar was een warboel van verkeerde woorden.   

Vanmorgen was ze eindelijk over te halen weer terug in bed te gaan wat ze categorisch had afgewezen. Het was alsof het kaarsje  flakkerend zou uitgaan.  Het was duidelijk een aflopende zaak nu ze achtennegentig jaar had mogen worden. 

Ik gaf haar theelepeltjes water die ze op snoepte met haar pretoogjes naar me toe alsof het de heerlijkste nectar was.

Toen ze erg onrustig werd en steeds het bed weer uit  wilde overlegde ik weer met de arts en  professionals en besloten we om haar in slaap te brengen.

Een lichte paniek overviel me want ik kon haar toch niet alleen laten, maar als dit dagen ging duren hoe moest ik dat dan aanpakken? In overleg met het huis vroeg ik  bij een stichting om hulp voor de nacht zodat ik de volgende morgen weer aanwezig zou kunnen zijn en in ieder geval nog kon slapen. Martin de jongste van mijn beide zoons  was al langs geweest om afscheid te nemen en Rob, de oudste kwam ook. We zaten een tijdje bij haar terwijl ze sliep en ik stelde hem voor naar huis te gaan want hij moest de volgende dag ook weer werken. Uiteindelijk nam ook Rob afscheid. Het was een wonder dat hij er zo  snel kon zijn want als vrachtwagenschauffeur was hij altijd onderweg.  

Amper vijf minuten nadat hij de deur had dichtgetrokken veranderde haar wezen en zag ik dat ze ging vertrekken. Wonderbaarlijk. De ademhaling werd onregelmatig en soms leek ze alleen nog iets uit te ademen. Iedere keer aan een sterfbed, waar ik  vaker aanzat, is het overgaan toch weer anders. Toen ze niet meer ademde opende ze plotseling vol verwondering haar ogen wijd open alsof ze iets zag wat ze nog nooit gezien had  en langzaam sloten zich haar ogen terwijl ze nauwelijks merkbaar in het kussen terug leek te zakken.  Toen was het stil, werkelijk stil. 

Zo snel had ik dat niet verwacht. De stilte doortrok de hele kamer en een rust daalde neer in mijn hart. Een vredig gevoel van welzijn. Ik bleef stil bij haar zitten en wist dat het goed was. Die tijd van stilte en vrede  voelde als een weldaad. Heel langzamerhand in minuten die uren leken kwamen mijn gedachten weer op gang. Wonderlijk dat ze zo kort na het vertrek van Rob was vertrokken. Mooier had het niet kunnen zijn. Na een waardevol leven een goed afscheid.

En nu zijn we alweer ruim 10 jaar verder en komen er steeds meer herinneringen bij mij naar boven.  Soms kijk ik naar mijn handen en zie de handen van mijn moeder die altijd bezig waren met zorgen. Later rusteloos in haar schoot omdat ze nog altijd zochten naar de plooitjes in haar rok die ze vouwde of gladstreek. Als ik de was had gedaan nam ik de zakdoekjes mee die ze kon vouwen terwijl ik ze streek met de hete bout. Ze wist soms niet meer hoe dat moest. 

"Doe ik het zo goed El?" hoor ik haar in gedachten nog zeggen. 

"Ja mam zo is het goed".

Je hebt het goed gedaan.

Dank je wel.

Dingen die ik leuk vind

 Lang geleden dat ik hier een blogje schreef.  Er is ook niet zo erg veel te vermelden en bij mij gaan die dingen op en af. Soms heb ik zin om achter elkaar door te schrijven en andere keren heb ik daar totaal geen zin in.

Gisteren ben ik de hele dag tot niets in staat geweest. Gewoon een dagje ziek en grieperig. Ik had de herhaal prik gehaald. De andere keren totaal geen last van en nu wel. Kan gebeuren.  Maar nu ben ik lekker uitgerust van dat gehang en heb er wel weer zin in. 

Mijn lief had stoofpeertjes meegenomen. Meestal gaan we samen boodschappen doen maar nu was ik dus thuis gebleven en kan het prima aan hem overlaten zonder me waar dan ook om te bekommeren. Ja heerlijk maar met die energiecrisis dacht ik: is dat nu wel zo'n goed idee. Maar gelukkig hebben wij nog een contract dat een tiojdje doorloopt dus staan ze nu lekker te pruttelen

Dat wordt smullen dit weekend

Er trekt een heerlijke geur het huis door. Maar ik wil wel graag solidair blijven met alle energie problemen en mijn steentje bijdragen voor zoveel mogelijk. Want dat we zuinig moeten worden is voor mij ook duidelijk. Maar het is een ramp als het niet meer te betalen is voor velen.  En daar heb je het dan weer dat gevoel van het staan met lege ahnden. En wat doen we dan weer. Alles en iedereen buiten onszelf de schuld geven.  En toch zullen we er nu iets aan moeten doen. Ieder op de eigen manier.  

Nu ik weer wat energie verzameld heb zie ik allerlei dingen om mij heen waar ik weer zin in heb.  Zo zag ik bij Judy allerlei plantjes op het balkon die de winter moesten overleven en dan gaat het bij mij ook weer kriebelen. Vroeger had ik overal plantjes en stekjes maar dat is me nu allemaal teveel werk . Soms voel ik me net die aap van een spotprentje die in een hoekje zit / Eronder staat: Als ik een aanval van werklust krijg ga ik in een hoekje zitten tot het over is.

Grapje  natuurlijk want er is nog zoveel te doen voor mij.  Zoveel dat ik inderdaad af en toe even in een hoekje moet zitten en dan kan ik er weer tegenaan. Al is dat niet lijfelijk want erg veel lichamelijk uithoudingsvermogen heb ik niet  en ook nooit gehad maar energie is er nog genoeg voor allerlei andere zaken die ik leuk vind. 

Er zijn.

 We zijn net als iedereen, voor zover ik concludeer, op zoek naar mogelijkheden om het mileu te sparen en onze portemonaie . Wij hebben nog een rijdje een vast contract dus dat is geluk hebben voor dit moment.  Maar wat is het vreselijk voor mensen die de rekening niet kunnen betalen. Wat een zorgen.  Daar weet ik vanuit mijn verleden alles van. Gelukkig kwam ik er altijd wel weer uit maar het is moeilijk om als het niet meer gaat nog vrolijk te blijven. Ook dat zijn dan weer omstandigheden waardoor ik me realiseer dat het ook heel anders zou kunnen zijn. 

Ik hoor zoveel problemen om me heen en vaak sta ik dan met lege handen . Aan materiele dingen kun je dan soms nog wat bijdragen , meedenken  als erom gevraagd wordt advies geven. Maar er zijn zoveel omstandigheden waar je nauwelijks iets  mee kunt doen. Iedereen leeft uiteindelijk in het eigen vaak afgesloten weereldje en heeft maar weinig ruimte om buiten het eigen perspectief te kijken.  En ndan sta je als buitenstaander met lege handen.  Ook al zie je oplossingen voorhanden vaak passen ze niet bij degene die in de problemen zit. 

Steeds meer zie ik wat er gebeurd en dat bewijst voor mij maar weer dat iedereen uiteindelijk de eigen oplossingen moet vinden onder de omstandigheden waarin hij of zij leeft.  Helpen is vaak geen optie. Je kunt er alleen maar zijn voor de ander als dat nodig is. Maar ook dat kan al heel veel betekenen.  Gelukkig., En dat is goed. 

Het leven is goed voor mij.

 Altijd weer is het zoeken naar de meest comfortabele manier van kijken en zien. Ik heb dan ook een arsenaal aan brillen liggen en ieder keer is het kijken weer anders, Ik herinner me dat mijn moeder ook vaak op zoek was naar een bril die het beste was voor het moment. Ik vond het maar raar en begreep het niet. Maar nu ik zelf ook steeds meer moeite krijg met focussen omdat juist die focus verdwenen en vergrijsd iwazig is  begrijp ok het wel. 

Van de varifocus brilword ik momenteel steeds duiziliger en het is erg vermoeiend altijd weer te zoeken naar een punt naast de focus zodat ik het grootste deel van het plaatje zo scherp mogelijk kan zien.  Gister had ik zoveel last van duizeligheid dat ik de moed opgaf en de bril afdeed. Dan zie ik op afzstand redelijk want met de staar operatie heb ik daar lenzen voor gekregen. En nu zit ik dus met een sterke leesbril te werken  en dat is toch wel beter en minder vermoeiend omdat die een groter oppervlak bestrijkt en dat compenseert de middelste dode vlek., . Helaas kan ik dan op een grotere afstand zoals het scherm niet meer scherp zien en ga ik zo met de tablet in de hand dicherbij de ogen de tekst nakijken waarbij er dan steeds letters wegvallen maar die worden dan wel door mijn wetende hersenen over het zinsverband ingevuld. 

En zo rommel ik  verder maar toch heel blij omdat ik onder zulke mooie omstandigheden leef. Alle hulpmiddelen voor handen en een lief die heel zorgzaam is. al kan ik geen auto meer rijden hij brengt me overal waar ik naar toe wil. Een prachtig appartement in een mooie omgeving die ik nog steeds kan zien en waar ik zo enorm van geniet. Wat is mijn wereld. mooi. Ik hoop al is het op een beperkt niveau dat ik daar nog lang van kan genieten. Net als van het fotograferen en schilderen waarbij ik me steeds aan pas aan wat ik nog wel opmerk al duurt het wat langer voor ik de objecten die een rol spelen gevonden heb. 

Het leven is goed voor mij.

Het duurt wat langer maar met aanwijzongen vind ik ze nog steeds

Solidariteit

  Ik ben jarig vandaag.  En zo heerlijk, ik hoef het niet meer te  vieren van mijzelf. Een heerlijk rustig dagje. Om twaalf uur zijn we met een gebakje naar schoonmama gegaan 

Er overvalt me op dit moment een herfstig gevoel. Als ik naar buiten kijk regent het en de bladeren aan de kastanjeboom zijn al helemaal btuin. Dat is niet van de herfst maar van een ziekte waar veel kastanjebomen aan lijden,  We gaan richting winter en de vreselijk warme dagen zullen nu wel voorbij zijn. Daar hebben veel mensen last van gehad. Ik gelukkig niet zoveel want ik heb het sneller te koud dan te warn. 

Toen we thuis kwamen van Ma heb ik meteen op internet in Friesland warme sloffen besteld van Schapenvacht. Eerder bestelde ik daar al een vachtje voor op de leren bank die altijd koud aanvoelt. In de hete zomer is dat wel lekker maar nu ligt het vachtje er weer op en is dat voor mij veel aangenamer.  Ik ben benieuwd hoe de pantoffels zijn die ik dus van het geld kocht dat ik van ma kreeg. Vind ik ook altijd wel leuk dat ik haar dan kan vertellen hoe ik het besteed heb,  Zo kom ik de winter wel weer door.

Dat geeft altijd zo'n heerlijk warm gevoel in mijn eigen huisje te zitten met de dingen om mij heen waar ik blij mee ben. Zo'n winters gevoel dat er weer aankomt. Hopelijk wordt het ook bewaarheid want intussen staat de wereld op de kop. Oorlog en klimaatverandering met alle gevolgen van dien zijn aan de orde van de dag.  Rusland is nog steeds in Oekraïne de boel aan het terroriseren en  draait de gaskraan voor het westen dicht. De prijzen over de hele wereld rijzen de pan uit. Er komt steeds meer schaarste en de mensen met de minste inkomens zijn er de dupe van.  Op de lange duur zal de schaarste zeker ook door gaan werken naar de middenklasse die n al geraakt worden en regeringen proberen met maatregelen de schaarste en pijn  te beperken. Maar hoe het allemaal werkt, daar heb ik niet echt verstand van ook al heb ik wel zo mijn eigen ideeën  en begrijp ik van veel maatregelen niet zo veel. 

De regeltjes worden steeds ingewikkelder gemaakt.

Laatst popte er zo'n idee bij me naar boven. Waarom leveren alle mensen en bedrijven die het kunnen missen biet 10 % in  om de wereld en het klimaat er weer bovenop te helpen. Simpel toch. Alles in een grote pot waarmee we de hele wereld kunnen helpen om te overleven. Maar ja zoveel solidariteit is er niet over de hele wereld. 

Ja ja ik weet dat het niet haalbaar is maart volgens mij is het DE oplossing. Toen we vroeger nog naar de kerk gingen was dat de manier om de kerk te onderhouden en van het kleine beetje geld dat mijn vader verdiende  wist mijn moeder toch wekelijks  nog 10 % af te dragen.  Ze vond het heel normaal en zette de tering naar de nering.  Maar die tijden zijn voorbij en er is niemand meer die de tering naar de nering wil zetten. Iedereen wil meer en beter .  Maar ik denk dat ook die tijden wel eens voorbij zouden kunnen zijn. 

Wij proberen in ieder geval een klein steentje bij te dragen en nijn lief is druk doende zich te informeren om voor een groot deel op elektrisch over te gaan.  Het zijn maar kleine dingen die we zelf in kunnen brengen. Zo draai ik de heet waterkraan niet meer als vanzelfsprekend open. Eigenlijk een lachtertje op wereld niveau maar het gaat erom dat iedereen zich meer bewust wordt van de noden in de wereld. 

En ook voor de flamingo's is het afzien. Ze hebben dan wel wat meer ruimte dan ik op een vorig blogje liets zien maar dit is ook niet optimaal, helaas, 

Constante

Het is alweer vrijdag. De eerste week van het nieuwe seizoen 2022-2023 dat ik weer volop met zoomcontacten bezig ben geweest en de verschillende onderwerpen weer vn start zijn gegaan. Toch wel heerlijk om weer in dat ritme te komen alhoewel ik de zomer vakantie ook heerlijk vind. 

Maar voor dit blogje liggen ook nog wat fotootjes die ik maakte in de dierentuin.
Zo lag deze Python vlak voor het raam/ Dat zijn dan zo van die cadeautjes die  af en toe voor een leuk plaatje kunnen zorgen.

En als ik dan wat beter kijk, verbaas ik me over de prachtige kleuren  die te zien zijn. Als ik hem meestal op een afstand in het verblijf zie liggen is het maar een saai beestje tussen al de grijstinten maar op de volgende foto is er wel degelijk meer kleur te zien dan op een afstand\

En deze keer heb ik ook wat fotootjes gemaakt van de ontelbare visjes die in de sloot zwommen om de Rimba. In dat donkere water zijn ze bijna onzichtybaar. Maar mooi zijn ze 

En dan was er nog dat jonge aapje met zijn onschuldig kopje . Hij had een zeer rechter armpje en gebruikte het nauwelijks. Maar hier zie ik toch dat hij het niet alleen maar liet hangen. 

Hij had een leuk speeltje gevonden

De jonge beren worden al erg groot en bijna nog groter dan hun moeder enhet is een grappig gezicht ze als baby s nog bij moeder te zien drinken.  

\

Ja en als je geen jandjes hebt zul je het moeten doen met een veertje op je neus.   Je zou er scheel van gaan kijken. 

En intussen zit ikme een beetje aan  de tekst te ergeren want bij verbeteringen verspringt de lettergrote regelmatig en kan ik het niet goed op een constante grote ingesteld krijgen. Dus weer werk aan de winkel. Misschien als standaard in de instellingen beter instellen en daar ga ik nu naar kijken. 

Fijn weekend.

Ruimte

 Vanmiddag was er weer ruimte om te genieten dus  heerlijk gewandeld en gefotografeerd.

De grote gele kwikstaart

Biologieles

 Dat was precies wat ik bedoelde. Het valt tegenwoordig wel mee die buikpijn. Het mag dan gisteren even behoorlijk pittig zijn geweest maar vandaag was het leed voor het grootste deel geleden. Vroeger liep ik er soms weken mee en had toen ook nog niet in de gaten dat ik bepaalde producten niet moest eten. Grape ftuit bijvoorbeeld en dat at ik bijna dagelijks. Heerlijk maar O wee wat een pijnlijke darmellende. En heel belangrijk, ik heb nu een veel rustiger leven door allerlei gunstige omstandigheden en niet te vergeten meditaties en dat scheelt een slok op een borrel.  Nog wat moeier dan normaal maar morgen ben ik weer de oude,

Gisteren morgen was ik naar het schildersatelier en het was  s morgens al niet zo lekker maar ik dacht het gaat wel over. Lekker geschilderd en weer veel indrukken opgedaan waardoor het leek op te knappen. Toch 's middags naar de dierentuin. Het was ook zulk prachtig weer.  Maar dat was toch te zwaar. Ik heb  bog een paar leuke plaatjes kunnen schieten van Jan van Hooff die een les biologie gaf aan vermoedelijk meddelbare scholieren. 

 De chimpansees lagen achter hem en het leek wel of ze geduldig wachten want op TV zag ik  dat hij een band met hen heeft opgerbouwd door de jaren heen. 

Intussen was meneer van Hooff druk doende met zijn verhaal en haalde er zelfs Plato en de grot bij

En dat verhaal mocht door een van de studenten verteld worden.

Verder zagen we nog dat de flamingo's het niet zo naar hun zin hadden want tot nog toe hadden we ze onder netten buiten zien lopen maar nu waren ze toch binnen waarschijnlijk door de vogelgriep

Erg veel meer heb ik er gisteren niet van weten te maken de rest 
stond al in het vorige blogje. 

Vanmorgen ben ik naar de bieb  of het Multi Cultureel Centrum gegaan. Jammer dat niet iedereen er was maar we hebben toch samen op het grote scherm naar kunst gekeken. We kennen elkaar intussen goed en het is een fijn samenzijn en praten over dingen die ons interesseren. 's middags kon ik weer lekker terugwandelen dat ging wel weer ook al kostte het iets meer moeite dan normaal. Maar dat is goed voor de conditie,

In hetzelfde gebouw is ook politie en een basisschool gehuisvest en nog wel meer  misschien. Toen wij de deur uitliepen hebben we even staan wachten omdat verschillende klassen naar binnen kwamen Het was werkelijk  zo leuk  en het deed me  goed te zien dat er weer wat discipline was en de kinderen stil het genbouw in moesten gaan.  Ik heb zo vaak de indruk dat er veel discipline en gehoorzaamheid ontbreekt. Het hoeft ook niet zo streng voor mij maar ik denk dat het goed is jonge kinderen toch wat gestructureerder groot te brengen zodat ze leren  dat niet alles maar kan. 

Ik had er graag een foto van gemaakt maar ook dat kun je niet zomaar doen omdat er tegenwoordign zo  de nadruk wordt gelegd op privacy dat ik tot op zekere hoogte ook wel goed vind. 

Over mijn grens

 Potverdrie toch weer eens te vroeg gejuigd met het gezegde dat ik de laatste tijd niet mag mopperen over mijn darmen.  En dan denk ik altijd het gaat wel over. Maar nu ging ik toch echt te ver en had  terug moeten gaan. Maar ja het was zo heerlijk even naar Burgers Zoo en fotograferen.  Thuisgekomen lag ik echt een tijdje voor pampus van pijn en vermoeidheid.  Net zoals deze Gnoe die met geen mogelijkheid door zijn vriendje in de benen is te praten

Maar het was ook wel heerlijk en nu ik weer een beetje bij bloed ben is het leuk de fotootjes te bekijken en te bewerken. Ik heb er niet zoveel gemaakt deze keer  want dat komt er niet zo van als het voortdurend afzien is.

Later meer nu eerst eten koken.

Fatalistisch

  Het gaat de laatste jaren langzamerhand steeds beter met mijn darmen. De vreselijke pijnen zijn langzamerhand steeds minder en minder vaak geworden maar zo af en toe rommelt het. Gelukkig zonder al te veel pijn maar ik voel me dan op zijn zachts gezecht niet fit en hondsmoe.

Eigenlijk wilden we vanmorgen weer even naar Wageningen maar in plaats daarvan hang ik nu op de bank en schrijf een blogje. Dat is lekker ontspannend voor mij.  Het wordt denk ik ook weer een Max Verstppen dag en daar kijk ik dan, wel niet intensief naar mee maar krijg wel het een en ander door.  Ik denk dat ik intussen daar maar een boekje op de tablet bij ga lezen. Dus het wordt een rustig zondagje

Alhoewel.... we krijgen bezoek. Broertje van lief en neefje komen ook kijken, dat is wel leuk. 

De warme dagen lijken nu een beetje afgelopen en dat is voor veel mensen fijn. Daar ben ik blij om. Zelf kan ik er gelukkig goed tegen als ik me niet druk maak. Ik merkte wel tijdens die warme dagen dat het inderdaad nodig was rustig te blijven want bij inspanning liep ook bij mij de temperatuur naar een hoogtpunt en dan kon ik me heel goed voorstellen hoe mensen eraan geldeden hebben. Maar nu gaan we weer naar de koudere dagen toe. En dat beteklent voor mij al weer snel warmere kleding uit de kast rukken.  Ik ben een ontzettende koukleum. 

Terwijl ik dit zit te schrijven denk ik: wat een gezeur zo een blogje . Ik heb hier eigenljjk niet zoveel te melden en krijg zelf de indruk dat dit blog een aflopende zaak is, Steeds minder interessants te vertellen. 

Intussen heb ik een gesloten blog waar ik mijn eigen dingen opzet en als er wat aardigs bijzit kan ik het op een openbaar blog publiceren. Maar ik denk dat dit blog zijn beste tijd gehad heeft en het voor mij leuker is gewoon voor mezelf dingen in mijn besloten kladblog te zetten.  De wereld draait roch wel door er worden mensen geboren en er gaan mensen dood.  De wereld en het klimaat herstelt zich hopelijk vanzelf als alle problemen op wat voor manier dan ook opgeruimd worden en het is de vraag ten koste van wat dat zal gebeuren. Want dat er een zware rekening gepresenteerd moet worden staat voor mij buiten kijf.

Om daar verder over na te denken schrijf ik liever op mijn andere blogje  verder en meer. De dagelijkse dingen laat ik hier achter me en Voor wat dit blog betreft enevenals de toekomst voor de hele wereld geldt. We zien wel waar het schip strandt. En dat bedoel ik niet  fatalistisch want we zullen er aan moeten doen wat we kunnen. Het belangrijkste vind ik  de vrede en rust in mezelf te bewaren want dat is de enige mogelijkheid om wat voor de  mijn omgeving en daarmee voor de wereld te kunnen betekenen al is dat nog zo weinig, Hoe ik dat doe? Daar ga ik verder over schrijven 

http://ellyseigenwijze.blogspot.com/

De tijd

  De tijd staat stil.

Ik liet er een nieuwe batterij in doen

Maar ze verzuimden te controler  of het uurwerk nog leefde

Was die mislukking  mijn  verantwoordelijkheid?   Had ik kunnen weten dat het uurwerk na jaren ongebruikt in de kast de moed had opgegeven? Het is een mooi klokje met een zwarte wijzerplaat. Het bandje is me wat te groot geworden nu ik geen suiker meer misbruik. 

Ik laat me verleiden tot leven buiten tijd nu de wijzers niets meer te vertellen hebben.

Verlies heeft twee kanten

Panther

 wat zou het leuk zijn geweest als mijn vader dit  mee had kunnen maken. Onzin natuurlijk want alles gaat voorbij maar het is wel opmerkelijk hoe ik als dochter door de jaren heen onder allerlei verschillende omstandigheden toch weer terecht ben gekomen  bij een sfeer die me zo aan mijn kinderjaren doet denken en hoe is het mogelijk dat er op een of andere manier een doorgaande lijn in zit. 

Het lijkt nu een beetje op een abracadabrra verhaal hierboven maar door alle pareltjes vn mijn leven heen lijkt dan toch weer een gouden draatje  te lopen. 

Mijn vader hield erg van mororen en we hadden in mijn kindertijd een Pantner waarop ik met een leren jasje en een wit linnen kapje  op tussen mijn ouders in met een extra kussentje op het puntje van de duozit en later in een zelfghemaakt prachtig zijspan toertochtjkes maakte op warme zondagen. En zelfs waren we kort na de oorlog al op het cicuit in zanvoort. Ik herinner mij het praten over de Tarzanbocht en hoe we op een duintop zaten en warm dat het was!.  Papa was altijd met zijn uitvindingen voor zuinige mototen bezig in zijn keldertje en kreeg op zijn vindingen uiteindelijk in de jaren 50 een octrooi met een rood lintje. 

Als hij geweten had dat nu zijn achterkleinzoon  hier bij ons naar Max Verstappen zit te kijken samen met mijn lief dan weet ik zeker dat hij er graag bij geweest zou zijn. Wat zou hij daarvan genoten hebben. Mijn kleinzoon die volop geinteresseerd is in mototsport en zelf op een ducati rijdt  die nu  samen met mijn lief  hier  enthousie zit te kijken naar wat zich in Zandvoort afspeelt

Daar moest ik even aan denken. 

Ik houd me intussen  met dit blogje bezig en geniet van de omstandigheden.

En ik dacht nou ja het is geen panter. 

Zoiets zal het geweest zijn.met een duozit er achterop

Zwanenbroedershuis

En in Den Bosch maakte ik ook nog een foto van dit monument. Thuisgekomen zocht ik de info erbij.

Het Zwanenbroedershuis is in 1965 als rijksmonument opgenomen in het Monumentenregister. Sinds 2005 is er een museum gevestigd, dat koorboeken, altaarstukken en andere voorwerpen toont uit de geschiedenis van de Illustre Lieve Vrouwe Broederschap. Het wordt daarnaast nog steeds gebruikt voor bijeenkomsten van de leden van de broederschap. 

 https://zwanenbroedershuis.nl/

's Hertogenbosch en op tijd weer thuis

 Mijn lief wilde een nieuw speeltje voor zijn muziek en voor muziek ben ik altijd te porren. Dat was alleen maar te krijgen in Den Bosch dus de rollator in de achterbak van de auito want dat is intussen mijn beste maatje geworden en daar zaten wij  vanmorgen aan de koffie. 

Het was niet de bedoeling er een sight seeing tour van te maken want we moesten alweer op tijd terug zijn. we hadden geen fototoestel meegenomen en daar had ik achteraf spijt van. Ik heb zo'n heerlijk klein fototoestelletje met een schermpje maar ook een occulair waar ik goed door kan zien. Zo klein dat het makkelijk in een klein tasje kan. Het moet daar eigenlijk standaard in blijven zitten.  Het was toch wel leuk om dat waar we langs kwamen op te nemen. 

Het telefoontje bracht uitkomst maar ik kan op het schermpje veel moeizamer zien. Vooral als er veel zonlicht is en dat was er. Maar ja daar heeft geloof ik iedereen last van.

Dit is wat ik ervan gemaakt heb en het leuke is wel dat ik op het telefoontje een enorme groothoek in kan stellen. Dat heeft toch wel iets.  Dat heeft mijn grote toestel niet eens maar ja die heeft wel weer een groot zoom bereik zonder  resolutie verlies. Dat is voor het blog geen probleen want daar zet ik hoofdzakelijk verkleinde foto's op zodat mijn archief op google niet te snel; volloopt.  en dan probeer ik het beeld toch nog zo goed mogelijk te houden. 

Maar zoals bij onderstaande foto was het wel leuk geweest als er iets meer zichtbaar was geweest van de volle terrassen onder het gebouw en dat ontgaat me dan. 

En hier zijn de voetjes van de wandelaars verdwenen. Dat zou me met een occulair niet gebeuren.  want daar let ik dan speciaal op. 

En hier is dan weer precies het bovenpuntje van het gebouw rechts er afgevallen.  Tja.

Maar het was een heerlijk dagje en we waren op tijd weer thuis.

Weer van start

De vakantie is achter de rug en aankomende week gaan er weer veel dingen van start waar ik mee bezig ben en dat zijn dit komende seizoen nog meer zoom sessies geworden van doorgaande cursussen die ik volg. Dat betekent dat ik weer veel ' verplicht'  leesvoer  heb mijn lust en mijn levenen.  Aangezien ik er nog een ander interessante cursus bij heb genomen zal ook het lezen meer worden. Dit keer komt er een cursus over het werk en de filosofische inzichten van Plato bij. Ik verheug me erop. 

Er werden nog meer interessante dingen aangeboden pp de website die ik tot nog toe beheer voor de vereniging  /https://theosofieinarnhem.wordpress.com/. Ik zit dus dicht bij het vuur maar samen met de lopende cursussen heb ik meer dan genoeg. Ik wil ook nog wel tijd overhouden voor allerlei andere zaken. Vroeger deed ik veel meer vrijwilligers werk bij deze groep Theosofen waar ik ook  lid van ben. 

Deze vakantie ben ik heel druk geweest met fotograeren en dan staat het schilderen  op een laag pitje. Maar aankomende maandag gaat ook het schilders atelier weer van start. Ik heb er zin in.  Het brengt altijd weer nieuwe inspiratie met zich mee. Ik heb in de vakantie een beetje geoefend op de tablet met verschillende schilder apps En zo maakte ik dus ook dit  broddellapje. 

Zo heerlijk om spontaan met tekenen en kleurtjes bezig te zijn maar nu wordt het denk ik ook weer tijd om lekker te schilderen met verf/

In het weekend waren we nog iin Wageningen om te fotograferen. Ik weet dat daar in de vijver ook een waterslang zou moeten zitten. Ik ben er vast van overtuigd dat ik hem dit weekend midden in de vijver zag zwemmen met zijn kloppie boven water en heel andere manier van door het water schieten dan een kiklkler,  waarna hij onder de waterlelies schoot. Helaas ik was te laat voor een foto en met mijn slechte zicht ben ik natuurlijk nergens zeker van. De foto had het bewijs kunnen zijn. Te laat jelaas.

Nou ik plaats dit bl;ogje ook maar weer dat zijn er dan drie op een dag en andere dagen helemaal niets. Ik doe maar net zoals het me uitkomt en ik hoef niet bang te zijn dat ik er mensen mee brlast want als ik de statistieken mag geloven heb ik nog maar weinig bezoekers. Dat is op mijn andere blogje wel anders. En jaren geleden ook toen rezen de klikjes in de statistieken de pan uit.

Het is maar goed dat ik het gewoon zelf leuk vind om te bloggen. 

Er verdwijnt veel

 Ik ben met mijn fotootjes  bezig geweest en kwam ook een paar foto's tegen van een doodgewone bromvlieg die we normaal gesproken van ons afslaan.  Maar al ik goed kijk dan zie ik hoe mooi de natuur is. We hebben er misschien als mens zo af en toe wel last van maar hoe ingenieus zit zo'beestje in elkaar. 

Die mooie zuignapjes onder de poten waarmee ze  overal tegenaan kunnen klimmen'

De natuur is wonderbaarlijk. En ze ruimen ook obze vieze troep die we achterlaten op.

Wat zijn we toch vreemde wezens die niet meer samen met de natuur lijken te kunnen overleven en er een puinhoop van maken.

Hopelijk blijft er nog genoeg moois over al maken we veel kapot met onze ingrepen. Er zijn gelukkig nog steed mooie dingen te zien en te ervaren. 

Maar ja, er verdwijnt helaas ook veel.

Laatbloeier

 Tig keer kijk ik de tekst in mijn blogjes na en moet ik steeds opnieuw andere fouten verbeteren die ik de keer ervoor niet zag. Dat is niet zo erg maar hethelpt niet. Het lijkt wel of het toetsenbord een spelletje met me speelt 😆want steeds komen er weer nieuwe tikfouten die ik niet gezien had tevoorschijn omdat ik woorden en zinnen niet meer totaal  overzie en mijn hersenen invullen wat er niet staat.  En nu neb ik het maar boven in de foto getikt en maak ik me er niet meer druk over in de hoop dat er geen onaangename conclusies worden getrokken. 

En al zou dat zo zijn dan laat ik het ongemak daarvan gewoon aan de lezer. Bloggen is veel te leuk om ermee te stoppen zo denk ik daar tot nu toe over. Zolang het lukt lukt het en hopelijk mog heel lang. Een hoger  contrast en grotere letters, alles wat helpt heb ik tot mijn beschikking. Mijn hartje wat wil je nog meer zou mijn moeder zeggen.😅 De schat.

Eerst dacht ik dat het besjes waren  maar het zijn de knoptjes van de bloemen van deze laatbloeier

En dat kan ik dan mooi zien als ik de foto's thuis bekijk