Kreten

Wat is het toch waardoor ik er altijd weer tegenaan loop. Het zijn de kreten zoals:
Loslaten
Positief denken
In het NU zijn

Zonder enige onderbouwing worden ze overal op losgelaten. Prachtige citaten worden uit hun context getrokken en driftig rond gestrooid. Soms heb ik zelfs de neiging eraan mee te doen omdat ik graag direct en spontaan handel maar als ik er beter over nadenk en ook dat doe ik graag, dan bedenk ik mij. En ik overdenk dan het volgende:

Neem nou dat positief denken bijvoorbeeld.
Het is prachtig als je de mogelijkheden in jezelf hebt om zo te kunnen denken. Het gevoel dat wanneer het allemaal niet zo meezit je de mogelijkheid hebt om te voelen en te weten dat het wel weer beter zal worden. Het komt allemaal op zijn pootjes terecht.
Maar wat nu als die mogelijkheid er niet is. Als er niet meer zoiets bestaat van beter worden of zo diep in de put zitten dat er geen uitkomen meer aan is. Dat alle mogelijkheden fysiek en psychisch geblokkeerd zijn. Doe je dan met het uiten van zulke kreten geen mensen tekort die tot aan de lippen in de ellende zitten? Draai je dan niet alleen maar om je eigen mogelijkheden tot een bepaalde manier van denken heen zonder erbij na te denken dat het bij jou ook weleens anders zou kunnen worden in tijden van ziekte of dood? Wals je dan niet overal overheen?

En dan loslaten. Ja natuurlijk dat kunnen we honderd keer zeggen tot in het oneindige maar er zijn altijd wel weer nieuwe dingen die op poppen. Dingen die ons bezig houden waar we maar moeilijk los van komen omdat ze ons toch wel aan de botten komen. Eigenlijk net als in het bovenstaande komen er altijd wel weer nieuwe dingen naar boven en blijven we in hetzelfde kringetje ronddraaien. En maar vechten om los te laten. Daar is geen beginnen aan. Het gaat maar door en houdt niet op. Je zou alleen al moe worden van het vechten. Moet dat dan?

Stop

Laten we in het NU blijven. Dat op hetzelfde moment al geen nu meer is dus eigenlijk niet eens als zodanig bestaat. Ieder moment zijn we een stap verder en denken terug aan het vorige moment. Het enige dat er is is ERVAREN.

Ervaren. Kijken en voelen wat er gebeurt. Dat is het startpunt om vrijuit te kunnen leven. Dat is meditatie en gaat altijd zonder ophouden door als we ons daar bewust van zijn. Zonder iets anders te willen dan ervaren.
Het leven met alles erop en eraan er laten  zijn zoals het is.

Misschien is overgave een beter woord

Als het leven moeilijk is en je kunt er iets aan doen, doe het dan. Als je er niets aan kunt doen denk er dan niet over na maar  ervaar.
Ervaar ook  hoe je ermee omgaat. Wees je bewust van alles wat je als moeilijk of pijnlijk ervaart en verval niet weer in de kretologieën. Kijk er alleen maar naar. Het mag er allemaal zijn,
Dat geeft vrijheid.
Dat vereist een aandachtig leven. Vrij van allerlei invullingen.
Voor mij een dagelijkse oefening.

Zwaar werk

Wat ik toch niet allemaal doe in deze tijd van afstand!

Nee ik doe helemaal geen boodschappen meer.|Dat doet Fer. Ik rijd geen auto meer en we willen niet  samen boodschappen doen dus gaat hij alleen. Eigenlijk kom ik nauwelijks nog buiten. Het komt er gewoon niet van om een wandelingetje te maken. Laatst zijn we wel even samen naar de apotheek gewandeld om wat medicatie op te halen. Pfff dan merk je hoe snel je conditie achteruit gaat. Dus...
ben ik begonnen met oefeningetjes. Van mijn 14de tot mijn 40ste heb ik op klassiek ballet gezeten en ik dacht. Die vroegere herinneringen gaan niet zo snel verloren. Hupekee: Plier, Relever Battement voor zij achter etc. Alles op een heeeeel laag pitje, maar ja. nu zit ik hier toch met spierpijn en zakte bijna door mijn benen. ghaghagha. Toch maar nog een lager pitje gebruiken. En gewoon zachtjes doorgaan.

Ik kreeg vanuit een 55 plus project een leuke opdracht. Welk kunstwerk ik zou maken en waar zou ik het dan neerzetten. Het was heel inspirerend gebracht en ik zag het al voor me. Dus ben ik aan de gang gegaan. 

Ik schreef:

Pfffff. Ik begin een beetje bij te komen. Vanmiddag een sculptuur gemaakt en ik plaatste het daarna in de vijver van onze achtertuin, park Sacré Coeur, Een zwaar karwei op mijn leeftijd. En nu maar hopen dat ik geen verkoudheid overhoud aan die natte voeten.

Kijk er maar naar.

Een citaat van Krishnamurti.
Nou de huiskamer zal niet vol zitten dus alle tijd om ermee te beginnen. Of misschien gewoon mee door te gaan.

“Probeer het - niet ergens in een verre toekomst, maar morgen of vanmiddag. Als er te veel mensen in je kamer zijn, als het druk is bij je thuis, ga dan alleen naar buiten, ga onder een boom zitten of aan de oever van de rivier en bekijk in alle rust hoe je geest werkt. Ga hem niet verbeteren, zeg niet: "Dit is goed, dat is verkeerd", maar kijk er gewoon naar, zoals je naar een film zou kijken. Als je naar de bioscoop gaat, speel jij niet mee in de film, de acteurs en actrices spelen erin, jij kijkt er alleen maar naar. Kijk op dezelfde manier hoe je geest werkt. Het is echt heel interessant, veel interessanter dan onverschillig welke film, want je geest is de neerslag van de hele wereld en hij bevat alles wat mensen ooit hebben ervaren. Begrijp je wel? Je geest is de mensheid en als je dat inziet zul je van een diep gevoeld medeleven vervuld worden. Uit dat inzicht ontstaat een intense liefde en dan zul je, als je mooie dingen ziet, weten wat schoonheid is. “

- Denk daar maar eens over na, p.104.

Raamvisite

zaterdag voor Pasen

Gistermiddag gekluisterd aan de TV geluisterd en gekeken naar de Mattheus passion. Wat raakt me dat toch altijd weer. Die kleine drie uur waren zo snel voorbij.
Het raakt me altijd dat Bach met zulke prachtige muziek ook nog eens de mogelijkheid vond de tijd te niet te doen en de boodschap tot in ons eigen hart kon laten klinken. Dat er kwaliteiten zijn als geduld, mededogen, liefde, en vele andere emotionele eigenschappen die in het verhaal te beluisteren zijn die rechtstreeks in ons eigen hart doorklinken. Zeker in een tijd waarin we nu leven. Een tijd die de hele wereld op de kop zet door een corona crisis.

Het is zaterdag en morgen is het Pasen. Velen krijgen geen bezoek zoals ze gewend zijn en dat is dan misschien niet eens het ergste dat je kan overkomen  dan pas ervaar je hoe niets normaal is.

Ik wens iedereen een goede Pasen toe.

Je bent meer dan wat je hebt

Enkele dagen geleden kreeg ik een telefoontje van Oldschool. Een project dat in zorgcentrum Vreedenhoff de ronde doet en waar ik ook een tijdje als vrijwilligster aan heb meegewerkt. In die periode heb ik een leuke band met deze en gene opgebouwd en nu ik daar niet meer structureel aan meewerk, weten ze me zo nu en dan weer te vinden voor bijzondere projecten of organisaties.

Nu werd ik gevraagd om mee te werken aan een project over crisis situaties. Niet als vrijwilligster maar als oudere die ondervraagd zou worden door scholieren in het middelbaar onderwijs. Zij doen daardoor ervaringen op als kennis detectives en ondervragen de ouderen over hun leven, kennis en allerlei andere items en gaan zo ook meer open staan voor het leven van ouderen. Het mes snijdt dan aan twee kanten want ouderen krijgen daardoor ook contacten met jongeren en dat zorgt voor minder eenzaamheid. Ik vind het heel mooie initiatieven en of het nu gaat om de jongeren als vrijwilligster te begeleiden of om zelf ondervraagd te worden, ik doe er graag aan mee.
Nu in deze periode hebben ze het werkterrein van het project verplaatst naar het digitale gebeuren en is er geen persoonlijk contact meer mogelijk, helaas. maar de ideeën   bij Oldschool lijken onuitputtelijk.

Ik had dus al een voor gesprekje met een stagiaire die meehelpt met organiseren, mij uitnodigde en alvast enkele vragen stelde. Eerst dacht ik: crisissituatie,  ik ken geen persoonlijke crisis situatie. Maar realiseerde me al gauw dat dat natuurlijk niet waar is. Ook ik heb een heel leven achter de rug en al heb ik dan niet bewust een oorlog meegemaakt, er is wel zo een en ander in mijn leven voorbij gekomen waarbij de paniek toesloeg . Maar dat ter zijde. In deze groep jongeren willen ze me nu ondervragen over mijn Macula Degeneratie waarbij het niet onmogelijk is blind te worden.

Na wat vragen over de beperkingen waar ik tegenop liep en hoe ik daarmee omging vroeg hij me onder andere hoe ik met die beperking omging en uiteindelijk of ik daarover nog iets kon zeggen als een soort boodschap. Pfff daar moest ik even over nadenken en toen ik dat voorzichtig probeerde te verwoorden zei hij: oooo dat is een mooie die moet ik even opschrijven.

En nu hoop ik dat ik het weer juist kan verwoorden want hoe ik het aan hem door de telefoon zei, weet ik niet meer maar ach, ik wou maar zeggen:

Je bent meer dan wat je hebt. Wat je bent kun je volledig leren gebruiken en dat geeft nieuwe inzichten en perspectieven. Doe er iets mee.

Nou ja en verder wens ik iedereen, zeker in deze Coronatijd, natuurlijk gezondheid toe.

Een nieuwe post

Dit schreef ik enkele jaren geleden. Ik dacht dat ik hem alsnog ģepost had maar vond hem in de concepten. Nu toch maar plaatsen.


In het dagboek van Etty Hillesum "Het Verstoorde leven" schreef zij over de verschrikkingen van de Tweede Wereld oorlog en de manier waarop zij er in enkele jaren tijd mee om leerde gaan. Ze beschrijft haar weg naar de verwerkelijking van vrede diep in haarzelf. Geregeld vind ik raakvlakken met de weg van de Bodhisattva. Het was voor haar geen pad dat over rozen ging, maar een hard gevecht met zichzelf en met de omstandigheden waarin ze verkeerde wat als een hevig deinen op de golven gezien kan worden. Ze laat zien dat het mogelijk is om het pad te bewandelen om tot innerlijke vrede te komen. Uiteindelijk kiest ze er zelfs voor om bij haar medegevangenen te blijven, omdat ze hen niet in de steek wilde laten. Ze heeft het in bovengenoemd citaat over de vrouwen in het concentratie kamp Westerbork. Hoe begrijpelijk en invoelbaar is hun lijden en hoe bijzonder, vol rust en overgave vindt Etty haar weg daarin.

In veel landen en o.a. Tibet is onderdrukking en marteling aan de orde van de dag. Er zijn verhalen bekend dat, onder de meest zware omstandigheden, monniken en nonnen dit in de diepste innerlijke vrede doorstaan hebben. De Tibetanen die dit meegemaakt hebben en die konden vluchten, hebben hun verhaal in ieder geval aan de wereld kunnen vertellen.
Dit zijn grootse voorbeelden van wat voor de menselijke geest mogelijk is om in barre omstandigheden toch innerlijke vrede te bewerkstelligen.

Al meer dan 65 jaar leven we hier in Nederland in vrede, dat wil zeggen dat er geen oorlogssituatie is. In veel landen is dat anders. Overal op de wereld spelen zich kleine en grotere oorlogen af. Er worden mensen vervolgd, opgesloten en gemarteld. We kunnen het allemaal meebeleven als we het nieuws zien of de kranten lezen, want de hedendaagse communicatie staat voor niets. Deze voorbeelden laten zien dat er zelfs in de grootste ellende een weg naar vrede in jezelf te vinden is.


Ik leef nu hier in een tijd met ontelbare mogelijkheden en juiste omstandigheden. Het is nu de tijd om alle zeilen bij te zetten door om te leren gaan met al onze onvrede over de kleinigheden die er in ons opkomen zoals irritaties, weerstanden ongenoegen over onze medemens. Door aandachtig en oplettend te zijn kunnen we ze leren kennen en herkennen in onszelf. Nu kunnen we oefenen om ook deze onvrede om te zetten tot diepe vrede in onszelf om zo standvastig en vol vrede het volledige leven tegemoet te treden.

Nu in tijden van Corona virus komen er veel emoties vrij en zou ik wensen dat iedereen in zijn eigen midden kan blijven functioneren en niet in paniek zal raken. je vast kunnen houden aan de mogelijkheden die beschikbaar zijn er er het beste van maken/

veel kracht, liefde en licht op ieders pad gewenst

vakantie en fotograferen

Ik besteed regelmatig tijd aan het bekijken van oude fotootjes. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik digitaal ben gaan fotograferen in 2004. In 2003 waren we met vakantie naar Italië geweest en die fotootjes zitten nog netjes in een album geplakt. Daarna zijn ze allemaal op een cd schijfje terecht gekomen en nu worden ze allemaal op een harde schijf opgeslagen. Enorme hoeveelheden geheugen kun je daarop klwijt..

Sommige CD en DVD tjes met foto's zijn beschadigd en niet meer te zien. Dat is jammer. Maar het meeste is er nog en zo af en toe zoek ik er eentje uit en verplaats wat fotootjes naar de harde schijf waardoor ik ze ook weer kan bewerken. Een leuke hobby.

We maken onze vakantiereisjes vanaf die beginperiode eigenlijk altijd met een bus en dat vind ik heerlijk. Instappen zonder zorgen, fototoestel op schoot en schieten maar. Vanaf het eerste moment tot het laatste hebben wij beiden een fotovakantie en daar, dat merk ik nu, hebben we nog jaaaaaaren plezier van.

Een van die eerste fotootjes die in onderweg naar Frankrijk schoot in 2004 was op de snelweg. Dit gebouw is steeds verder in verval geraakt en ik heb geen idee of het er nog steeds staat. Maar zo zag het er dus uit in 2004. Ik heb niet aan de foto verbeterd en plaats hem zien zoals hij is. Ook de kleuren heb ik niet aangepast en je kunt zien dat ik door de meestal verdonkerde ruit van de bus heb gefotografeerd.

Wat ik me wel herinner is ook dat het eerste toestel dat ik kocht peperduur was en bijzonder slecht. Na de vakantie moest hij terug naar de fabriek want de knopjes werkte niet. Het is noooooit meer goed gekomen met die oude Minolta. Het materiaal is tegenwoordig veel verbeterd maar tot nog toe heb ik al veel merken uitgeprobeerd de beste camera's die ik had waren van Panasonic. En daar houd ik me nu maar aan.