Even nadenken

Op een externe schijf heb ik ook nog jarenlang fotootjes verzameld.
Weer eens even een duik nemen in 2009. Al  meer dan 10 jaar geleden. Onvoorstelbaar zo hard als de tijd voorbij vliegt. Als je op je leven terugkijkt lijkt het een zeepbel die na iedere herinnering weer in het luchtledige verdwijnt. En daar word ik nu regelmatig mee geconfronteerd. Want naar buiten gaan zit er voorlopig nog niet in.

Nou vermaak ik me gelukkig prima. Er gebeurt zoveel.  En ook heb ik geen moeite met de vergankelijkheid van al die herinneringen. Waar zouden die eigenlijk opgeslagen liggen? In mijn brein? Of... zijn er nog meer mogelijkheden in het kleine universum dat ik ben?

Maar goed, in deze tijd van het jaar staat de magnolia in bloei en ik moet het nu even doen met 2006. We waren in Markelo bij de kinderen en daar stond zo'n prachtig klein boompje in de tuin. Daar maakte ik deze foto.

Toch leuk... herinneringen. Maar ook herinneringen gaan verloren. Is dat erg? 
Als je het niet meer weet, kun je het toch ook niet missen, misschien ben je er dan ook niet meer of niet meer zoals je was...

Rare tijden

Het zijn rare tijden. Het corona virus houdt ons in zijn greep en dagelijks stromen de berichtgevingen onze huiskamers binnen die nu vol zitten met mensen die normaal gesproken naar school en werk zijn. Daarnaast blijven de kamers van de alleenstaanden in de verpleeghuizen eenzaam en verlaten om nog maar te zwijgen over wat zich in de ziekenhuizen afspeelt. De straten zijn uitgestorven want iedereen blijft zoveel mogelijk in huis.

Alle ruimte voor mij om weer eens een blogje te schrijven want ook ik kom de deur niet meer uit.
"Ben je bang?" vroeg een vriendin me door de telefoon.
Nee ik geloof niet dat ik bang ben maar het laat me ook niet koud. Natuurlijk hoop ik niet ziek te worden. Ik zie geen enkele noodzaak om naar buiten te gaan. Fer doet de nodige boodschappen en ook voor zijn 90 jarige moeder die hij wel regelmatig bezoekt want zij heeft het ook zwaar zonder verdere familie die normaal gesproken vaak langs kwam.

Ik heb het goed in huis. Kan allemaal fijne dingen doen. Zoals ik dat eigenlijk altijd gewend was maar nu toch wat meer tijd. Ik heb digitale contacten, schilder, zit achter de computer, bewerk oude fotootjes, mediteer, lees, verzorg de plantjes en moet poetsen omdat de hulp voorlopig niet meer komt.

Zo kabbelt het leven verder en zie ik naar buiten hoe het voorjaar zich gewoon ontwikkelt. Straks komen de blaadjes weer aan de bomen en wordt het warmer. Gaan de ramen in de serre weer open en ik realiseer me hoe goed het leven voor me is als wij zelf hopelijk niet ziek worden.

Het lijkt wel een ego trip dit blogje want helaas zo is het niet voor iedereen. Ik zou willen dat iedereen zich niet mee zou laten slepen door alle emoties die er rondom spelen en in het eigen midden kan blijven staan. Ik zou wensen dat iedereen zo buiten de problemen kon blijven en vind het zo geweldig dat hulpverleners er juist middenin gaan staan. Ja probeer dan nog steeds maar in je eigen midden te blijven terwijl je bezig bent je medemens te redden. Ook daarna zal er dan heel wat te verwerken zijn.

Al met al denk ik dan dat het heel belangrijk is dat wanneer we zelf niet met de zwaarste problemen geconfronteerd worden en door de omstandigheden ook niet naar buiten kunnen om een helpende hand te bieden het toch belangrijk is goed op onszelf te passen zodat we niet nog eens een extra belasting voor de toch al overbelaste maatschappij vormen. En dat we dus ook gehoor geven aan de oproepen waaraan we wel kunnen voldoen om het leven voor anderen te verlichten. Al is het alleen goed voor jezelf zorgen zonder anderen in gevaar te brengen. Dat is echt niet zinloos leven. Dat is bewustwording.

Op facebook zet ik regelmatig een troostfotootje 

dus ook hier.

Nathalie Stutzmann - Recording Bach aria "Erbarme dich"

er gaat wat fout

zo te zien is Blogspot ook al in de war met het vorige blogje is veel mis gegaan.

Verschrikkingen en troost

Ik geloof dat het nu goed gaat met het plaatsen op Blogspot.

Dit schreef ik enkele jaren geleden.



In het dagboek van Etty Hillesum "Het Verstoorde leven" schreef zij over de verschrikkingen van de Tweede Wereld oorlog en de manier waarop zij er in enkele jaren tijd mee om leerde gaan. Ze beschrijft haar weg naar de verwerkelijking van vrede diep in haarzelf. Geregeld vind ik raakvlakken met de weg van de Bodhisattva. Het was voor haar geen pad dat over rozen ging, maar een hard gevecht met zichzelf en met de omstandigheden waarin ze verkeerde wat als een hevig deinen op de golven gezien kan worden. Ze laat zien dat het mogelijk is om het pad te bewandelen om tot innerlijke vrede te komen. Uiteindelijk kiest ze er zelfs voor om bij haar medegevangenen te blijven, omdat ze hen niet in de steek wilde laten. Ze heeft het in bovengenoemd citaat over de vrouwen in het concentratie kamp Westerbork. Hoe begrijpelijk en invoelbaar is hun lijden en hoe bijzonder, vol rust en overgave vindt Etty haar weg daarin.

In veel landen en o.a. Tibet is onderdrukking en marteling aan de orde van de dag. Er zijn verhalen bekend dat, onder de meest zware omstandigheden, monniken en nonnen dit in de diepste innerlijke vrede doorstaan hebben. De Tibetanen die dit meegemaakt hebben en die konden vluchten, hebben hun verhaal in ieder geval aan de wereld kunnen vertellen.
Dit zijn grootse voorbeelden van wat voor de menselijke geest mogelijk is om in barre omstandigheden toch innerlijke vrede te bewerkstelligen.

Al meer dan 65 jaar leven we hier in Nederland in vrede, dat wil zeggen dat er geen oorlogssituatie is. In veel landen is dat anders. Overal op de wereld spelen zich kleine en grotere oorlogen af. Er worden mensen vervolgd, opgesloten en gemarteld. We kunnen het allemaal meebeleven als we het nieuws zien of de kranten lezen, want de hedendaagse communicatie staat voor niets. Deze voorbeelden laten zien dat er zelfs in de grootste ellende een weg naar vrede in jezelf te vinden is.




Ik leef nu hier in een tijd met ontelbare mogelijkheden en juiste omstandigheden. Het is nu de tijd om alle zeilen bij te zetten en om te leren gaan met al onze onvrede over de kleinigheden die er in ons opkomen zoals irritaties, weerstanden ongenoegen over onze medemens. Door aandachtig en oplettend te zijn kunnen we ze leren kennen en herkennen in onszelf. Nu kunnen we oefenen om ook deze onvrede om te zetten tot diepe vrede in onszelf om zo standvastig en vol vrede het volledige leven tegemoet te treden.



Nu in tijden van Corona virus komen er veel emoties vrij en zou ik wensen dat iedereen in zijn eigen midden kan blijven functioneren en niet in paniek zal raken. Dat je je vast kunt houden aan de mogelijkheden die beschikbaar zijn en er het beste van maken.


veel kracht, liefde en licht op ieders pad gewenst.

En daar zit ik dan op mijn nieuwe plekje achter de computer. Ik kan alles zo aan de kant schuiven en de plek omtoveren zodat ik kan schilderen. Alles helemaal naar mijn zin.

Ik ben de computer aan het opschonen en heel veel fotootjes aan het weggooien. Maar toen kwam ik deze ook tegen van onze vakantie naar Wenen. Alweer drie jaar geleden. Wat is het toch leuk om te zien. Dan kom ik weer helemaal in die sfeer.

We hoorden onderweg tijdens een tussenstop in Passau het grootste orgel van de wereld. Nou als je daarop Toccata in Fuga van Bach hoort word je finaal omver geblazen en wandelt het kippenvel over je rug. Dus...
Deze herinnering mag blijven.

Weer verhuizen

Ik ben weer eens aan het verhuizen. Ja gewoon, intern. Iedere keer kom ik weer op nieuwe gedachten om de lichtinval zo voordelig mogelijk voor mijn ogen te gebruiken. Teveel licht in mijn ogen is niet handig want dan wordt mijn zicht steeds minder en te weinig licht op waar ik mee bezig ben is ook niet goed. Dus het blijft altijd weer zoeken naar andere of betere mogelijkheden.
Zo ook nu en ik denk dat ik nu mijn plekje gevonden heb.. Ik zit dan zelf buiten de lichtinval maar op de werkplek vang ik al het licht dat ik gebruiken kan.

Lekker in de kamer bij de open keuken een mooie werktafel. Vlakbij de kraan om kwasten te spoelen en ik kan er de computer ook opzetten. Alles bij de hand en voor 's avonds een mooie lamp erboven. Ik heb alles voorbereid en nu is het wachten tot mijn schat zijn gedeelte aanpast en dan kan ik ook weer verder. Dat gaat helemaal goed komen.

n

De herberg

De Herberg

Mens-zijn is een herberg.

Elke dag komen er nieuwe gasten.

Vrolijkheid, somberheid, laagheid (slaperigheid), even een helder moment

als onverwachte bezoeker.

Verwelkom ze en bied allen een gastvrij onthaal!

Ook al zijn het een hoop zorgen

die jouw huis overhoop halen.

Behandel toch elke gast met respect.

Misschien ruimt hij bij je op

en maakt hij plaats voor iets anders, iets fijns.

De sombere gedachte, de schaamte, de boosaardigheid,

Treed ze lachend bij de deur tegemoet

en nodig hen binnen.

Wees dankbaar voor wie er komt,

want ieder van hen is gestuurd

als een gids uit het onbekende.

Geschreven door Rumi

Oud spul

Steeds beter leer ik met mijn windows laptop annex tablet omgaan en de mogelijkheden zijn eindeloos. Ik merk steeds meer dat het handiger om ook als ik de windows modus gebruik toch de tablet instellingen te handhaven. Dat heeft voor mij veel voordelen.

ik ben alle foto's van de grote computer over aan het zetten op externe sticks of schijf zodat ik ze gewoon op de laptop kan gebruiken en in de tablet modus heb ik dan een heerlijk groot scherm en een compleet toetsenbord als ik dat wil gebruiken zoals nu.

Maar dat is niet het enige waar ik mee bezig ben. Ook op mijn gitaar ben ik regelmatig aan het oefenen. Afgelopen woensdag was er in Vreedenhoff, het verzorgingshuis hiernaast een bonte avond georganiseerd. Wat was het leuk. Het personeel voerde allerlei stukjes op. Af en toe lag ik dubbel van het lachen. De zaal was overvol en geen van de bewoners scheen behoefte te hebben na de pauze te verdwijnen. Ik heb samen met een collega vrijwilliger ook nog wat liedjes gezongen met de gitaar. Wel eng hoor maar we hebben het er redelijk vanaf gebracht en de bewoners hebben een mooie avond gehad.
Vrijdag middag ben ik weer op de klassieke toer gegaan en heb in een huiskamer pianostukken en concertgedeelten gedraaid van LangLang. De muziek moet oorverdovend hard zodat ik het niet meer om aan te horen vind omdat de apparatuur dat volume niet aan kan maar de bewoners genieten er dan pas van. Ja zo zie je maar.

Nu nog even een fotootje van een vakantie in 2007. Een van de fotootje waar ik nu druk mee bezig ben, Heel leuk om al dat oude spul weer tegen te komen.

Echt een heel blogje over oud spul. Maar ja wat wil je op mijn leeftijd. Ik geniet ervan ghaghagha.