Rothko

Wat verandert er veel over je beoordeling van de moderne kunst wanneer je je open stelt en meer achtergrond informatie krijgt.

Dat was mijn ervaring toen ik in 1992 naar Kassel ging om daar de vierjaarlijkse tentoonstelling de Ducumenta te bezoeken. Toevallig konden we insteken bij een nederlandstalige gids. Er ging een wereld voor me open en ik leerde beter en anders kijken. Die trend zette zich door en had ook te maken met de veranderingen in mijn persoonlijk leven. Niet alleen de achtergronden van de kunstenaar ging ik schouwen  maar samen met de boehddistische filosofie waar ik kennis mee maakte, veranderde het mijn houding en levensinstelling.

Actueel is de tentoonstelling van Rothko in Den Haag en wat heb ik ervan genoten. In verstilling, in zoveel verschillende lagen en tijd opgebouwd, synchroon lopend aan een innerlijk leven. Een zoektocht in zichzelf, eindloos en mede daardoor eindeloos boeiend.

Ik maakte foto's maar Rothko laat zich niet in foto's vangen. Daar moet je voorstaan en erin verdwijnen.

Ik heb de foto's nog niet bekeken en weet niet of ik ze ga plaatsen. Maar deze die ik kreeg, is wel leuk waar ik voor een schilderij sta om een kleine indruk te geven.

Sneeuw vandaag

Maar wel heel nat en het blijft niet liggen.

Dumas

Verleden jaar gingen we met een kleine groep van het open atelier naar de expositie in het gemeente museum van Amsterdam. Ik besteedde er al eerder aandacht aan.
http://magazijn.blogspot.nl/2014/11/marlene-dumas.html

Nu ik de foto's terugkijk, raak ik weer onder de indruk van het werk van deze vrouw. Hoe ze heel raak de emotionele binnenkant van de mens weet te vertalen in haar portretten en ook de grote doeken niet te vergeten. Het wandgrote schilderij van de klaagmuur en de treurende vrouw op de geopende graven roepen een sterke emotie in mij naar boven.

.

Evanals een rijtje portretten en schoolkinderen in de rij. Een foto hier doet afbreuk aan de intensiteit waarmee ze de mens portretteert alsof ze zich volkomen blootgeven en ze stuk voor stuk niets meer te verbergen hebben. Je moet er gewoon voorstaan evenals het werk van Rothko dat ik gisteren ging bekijken in het gemeente museum van Den Haag. Daarover later meer.

 Marlene Dumas evenals Rothko.
Ze hebben meer te vertellen dan een oppervlakkig kijker doet vermoeden.

En en passant  nog genoten van de prachtige Amsterdamse architectuur, onderweg vanuit de tram. Een feest voor het oog. Toch maar gauw een paar kiekjes.

Ik heb er vrede mee

Steeds meer mogelijkheden met die digitale apparaten. Allemaal even leuk, interessant om mee om te leren gaan en je valt van het een in het ander. computer, notebook, tablet, smart phone, apps, programma's, menu's, je kunt er alle kanten mee op. En zo handig. Geen blocnotes meer nodig, niet meer thuis op een rustig plekje maar overal, alles gaat meteen rechtstreeks heen en weer. Tussen vrienden en kennissen, tussen de bank en mij, informatie over: 'je kunt het zo gek niet bedenken'. Het is allemaal direct voor handen. Muziek luisteren van rock tot jazz en klassiek, waar, en wanneer je maar wilt.

En druk, druk dat je het ermee kunt hebben. Onvoorstelbaar. Geen tijd meer om te besteden aan de tobbe voor de was. Als de kinderen uit school komen zit moeder met het tablet op schoot te feuten en stelt geen lastige vragen zoals: hoe ging het met je proefwerk en heb je nog cijfers gekregen. Daar ben je mooi vanaf alleen jammer dat ze haar baan kwijt is omdat alles gedigitaliseerd is, maar ze heeft nu gelukkig wat meer vrije tijd. En crises? Och we redden het wel.

Ja alles heeft z'n voor en z'n tegen. De tijden veranderen drastisch en in een tempo dat het nauwelijks is bij te houden. Als je niet oplet val je buiten de boot. Er is geen houden meer aan.

Waar hebben we het eigenlijk werkelijk nog over?  Hebben we nog tijd voor dat wat belangrijk is en wat is er dan belangrijk en wat niet?

Ik geeft toe misschien ben ik ook wel veel teveel bezig met al die dingen die me bezig houden en vergeet ik regelmatig wat belangrijk is, misschien zijn er veel belangrijker zaken voor mij dan dat waar ik me mee bezig houd. Toch moet ieder en ook ik, daarin  voor zichzelf een weg zien te vinden en liefst zo... dat je op een gegeven moment kunt zeggen: Het is goed, het was goed en het zal goed zijn. Ook wanneer er moeilijkheden en problemen op je weg komen. Ik heb goed opgelet en gedaan wat ik kon ik heb nergens spijt van. Laat maar komen wat komt. Ik heb er vrede mee.

Over moeilijke tijden gesproken.
In 1998 scande ik uit een nalatenschap een foto in van het bombardement op Rotterdam in 1943.