Weer van start

De vakantie is achter de rug en aankomende week gaan er weer veel dingen van start waar ik mee bezig ben en dat zijn dit komende seizoen nog meer zoom sessies geworden van doorgaande cursussen die ik volg. Dat betekent dat ik weer veel ' verplicht'  leesvoer  heb mijn lust en mijn levenen.  Aangezien ik er nog een ander interessante cursus bij heb genomen zal ook het lezen meer worden. Dit keer komt er een cursus over het werk en de filosofische inzichten van Plato bij. Ik verheug me erop. 

Er werden nog meer interessante dingen aangeboden pp de website die ik tot nog toe beheer voor de vereniging  /https://theosofieinarnhem.wordpress.com/. Ik zit dus dicht bij het vuur maar samen met de lopende cursussen heb ik meer dan genoeg. Ik wil ook nog wel tijd overhouden voor allerlei andere zaken. Vroeger deed ik veel meer vrijwilligers werk bij deze groep Theosofen waar ik ook  lid van ben. 

Deze vakantie ben ik heel druk geweest met fotograeren en dan staat het schilderen  op een laag pitje. Maar aankomende maandag gaat ook het schilders atelier weer van start. Ik heb er zin in.  Het brengt altijd weer nieuwe inspiratie met zich mee. Ik heb in de vakantie een beetje geoefend op de tablet met verschillende schilder apps En zo maakte ik dus ook dit  broddellapje. 

Zo heerlijk om spontaan met tekenen en kleurtjes bezig te zijn maar nu wordt het denk ik ook weer tijd om lekker te schilderen met verf/

In het weekend waren we nog iin Wageningen om te fotograferen. Ik weet dat daar in de vijver ook een waterslang zou moeten zitten. Ik ben er vast van overtuigd dat ik hem dit weekend midden in de vijver zag zwemmen met zijn kloppie boven water en heel andere manier van door het water schieten dan een kiklkler,  waarna hij onder de waterlelies schoot. Helaas ik was te laat voor een foto en met mijn slechte zicht ben ik natuurlijk nergens zeker van. De foto had het bewijs kunnen zijn. Te laat jelaas.

Nou ik plaats dit bl;ogje ook maar weer dat zijn er dan drie op een dag en andere dagen helemaal niets. Ik doe maar net zoals het me uitkomt en ik hoef niet bang te zijn dat ik er mensen mee brlast want als ik de statistieken mag geloven heb ik nog maar weinig bezoekers. Dat is op mijn andere blogje wel anders. En jaren geleden ook toen rezen de klikjes in de statistieken de pan uit.

Het is maar goed dat ik het gewoon zelf leuk vind om te bloggen. 

Er verdwijnt veel

 Ik ben met mijn fotootjes  bezig geweest en kwam ook een paar foto's tegen van een doodgewone bromvlieg die we normaal gesproken van ons afslaan.  Maar al ik goed kijk dan zie ik hoe mooi de natuur is. We hebben er misschien als mens zo af en toe wel last van maar hoe ingenieus zit zo'beestje in elkaar. 

Die mooie zuignapjes onder de poten waarmee ze  overal tegenaan kunnen klimmen'

De natuur is wonderbaarlijk. En ze ruimen ook obze vieze troep die we achterlaten op.

Wat zijn we toch vreemde wezens die niet meer samen met de natuur lijken te kunnen overleven en er een puinhoop van maken.

Hopelijk blijft er nog genoeg moois over al maken we veel kapot met onze ingrepen. Er zijn gelukkig nog steed mooie dingen te zien en te ervaren. 

Maar ja, er verdwijnt helaas ook veel.

Laatbloeier

 Tig keer kijk ik de tekst in mijn blogjes na en moet ik steeds opnieuw andere fouten verbeteren die ik de keer ervoor niet zag. Dat is niet zo erg maar hethelpt niet. Het lijkt wel of het toetsenbord een spelletje met me speelt 😆want steeds komen er weer nieuwe tikfouten die ik niet gezien had tevoorschijn omdat ik woorden en zinnen niet meer totaal  overzie en mijn hersenen invullen wat er niet staat.  En nu neb ik het maar boven in de foto getikt en maak ik me er niet meer druk over in de hoop dat er geen onaangename conclusies worden getrokken. 

En al zou dat zo zijn dan laat ik het ongemak daarvan gewoon aan de lezer. Bloggen is veel te leuk om ermee te stoppen zo denk ik daar tot nu toe over. Zolang het lukt lukt het en hopelijk mog heel lang. Een hoger  contrast en grotere letters, alles wat helpt heb ik tot mijn beschikking. Mijn hartje wat wil je nog meer zou mijn moeder zeggen.😅 De schat.

Eerst dacht ik dat het besjes waren  maar het zijn de knoptjes van de bloemen van deze laatbloeier

En dat kan ik dan mooi zien als ik de foto's thuis bekijk

Vlinders en insecten schaarste

 Vanmorgen , of eigenlijk vanmiddag want we waren zo laat, zijn we weer even naar Het Depot in Wageningen geweest. Onderweg prachtige Hollandse wolkenstraten

  

Maar in het Depot is het ook altijd  erg mooi alhoewel ook  onrustbarend.  Wat zijn er weinig insecten, wat is het droog en lijkt het hier en daar wel herfst.

De klimrozen tegen de palen zagen er troosteloos uit. Ik  ik had niet de neiging er een foto van te maken maar nu ik met dit blogje bezig ben denk ik: gemiste kans. Over die schaarste schreef ik ook al  op Facebook. 

Waar we andere jaren volop vlinders op bepaalde planten en bloemen tegen kwamen. Op de vlinderstruik bijvoorbeeld

 daar is het nu een zeldzaamheid een vindertje te spotten. 

Toch kwamen we nog een eenzaam koolwitje tegen en daar maakte ik een hele serie fotootjes van. 

Dus weer tevreden naar huis en blij over een heerlijke wandeling en mooie foto's. En wat heerlijk dat ik dan alles thuis  op mijn grote tablet kan verwerken en bekijken. Het beeld is zelfs veel mooier dan op de monitor van mijn pc. Puur genieten.

De warmte doorkomen

 Het ouder worden is goed merkbaar. Nou ja, zo erg is het nou ook weer niet maar gister (maandag) was het erg vermoeiend. Dat kwam natuurlijk ook door het weer. We wilden nog erven een wandelingetje maken door de dierentuin en daar begint het al om vanaf de parkeerplaats naar boven te lopen langs de pinguins de heuvel op en dan maken we eerst maar even een rondje om de tuin met de kleine aapjes. Dan kunnen we even bijkomen want gister vond ik het echt heel vermoeiend. Maar goed, we hebben geen haast en zo houden we hopelijk toch de conditie een beetje op pijl. Die aapjes fotografeer ik niet meer daar heb ik er genoeg van  fotografeerd😆 maar... 

Er zat weer zo'n prachtige vlieg met mooie ogen op een bloemetje en mijn lief maakte me daar gelukkig  attent op.  De stekelsluipvlieg.

Met een lichaamslengte van 15 tot 19 mm is dit een van de grootste vliegensoorten.

Het vrouwtje legt haar eitjes in de larven van andere insecten. Hierin komt de larve van Tachina grossa tot ontwikkeling. De belangrijkste gastheren zijn langharige rupsen van de spinners, in het bijzonder die van de hageheld (Lasiocampa quercus) en veelvraat (Macrothylacia rubi).

In Nederland komt meestal 1 generatie per jaar voor. De soort is te zien vanaf juli tot in augustus. Het leefgebied bestaat uit droge, open weilanden, veengebieden en heidevelden.

De informatie haalde ik van wikipedia.

Eerder had ik hem al in Wageningen gefotografeerd. Wat een apart en mooi beestje.

Maar dan toch naar een beetje doorlopen.want daar doen we het toch ook voor, om in beweging te bl;ijven. Laten we maar eens bij het restaurant van bovenaf naar de Safari gaan kijken. En jawel hoor moeder neushoorn was ook aan de wandel met haar kroost. 

En wat dan helemaal leuk is zijn de doodgewone musjes en reigers die de Zoo als hun thuis gebruiken. Ach er is altijd van alles te zien. 

Is dit geen snoesje

En van deze engelachtige rover kan ik nooit genoeg krijgen. 

Intussen wordt het steeds warmer. Dus we hebben nog net op tijd de warmte getrotseert en vandaag zit ik weer op mijn lauweren te rusten en houd me bezig met tekenen op tablet. Heel wat minder vermoeiend.

 Zo kom ik de warmte wel weer door. 

Echt een warme zomer tekenen.

Extra verassing

 Gisteren was er op het veldje in het n park waar we op uitkijken een herdinenkingsfeest. Een kleine Pasas Malem. Ik schreef al eerder over  het Indisch monument. Een gerealiseerd project van de zusjes Bloem. 

Ik schreef ik in 2018

Helaas is Joyce die het landschap creëerde  overleden.Vanuit mijn raam kan ik  de mensen op het terrein zien als ik erop attent wordt gemaakt want mijn ogen herkennen dat niet meer zeker niet van zo'n afstand.

Er zijn bloemen gelegd op een van de verhaal tableaus die Marion Bloem schreef.

En het rijstveldje ligt er mooi en waterig bij. Dat is andere jaren wel eens minder geweest.

Nu, na de Corona periode waardoor er twee iaar geen herdenking in het park was , zagen we dat er weer een tent op het grote veld kwam te staan . Het feest begon om 13.00 uur 

 De temperatuur was perfect. 

Heel wat beter dan de vorige week toen we aan de overkant van de Velperweg bij Bronbeek gingen kijken naar de Pasar die daar ook veel groter was opgezet en vreselijk druk.  Nu heb ik op mijn gemak rond kunnen kijken.  Maar we hadden geen zin om lekkere hapjes te halen want daarvoor vonden we de rij te lang en die werd maar niet korter.

De dansen die werden uitgevoerd waren erg mooi.E en hoogstandje van Balinese Danskunst.  

Ik heb erg veel mooie foto's kunnen maken en heb daar heerlijk gisteren verder aan gesleuteld om ze nog te verbeteren.  Dat is twee keer plezier. 

Ik ben ook heel blij met de nieuwe grote tablet Wat een kwaliteit. Precies goed en optimaal voor mijn ogen. Ieder plaatje dat ik erop tover is een feest om te bekijken.

Ik ben er op mijn gemak bij gaan zitten. Precies op de plek waar ik wilde omdat ik daar mijn vierwielige ferrari had geparkeerd. Wat een genot over een hobbelig veld te lopen en rond te kijken zonder een gevangen blik die de grond afspeurt naar oneffenheden om vallen te voorkomen.  

Terwijl deze danseres nog middenin haar performance was, stonden de volgende dansers al te wachten 

Zij werden begeleid door een zangeres die het verhaal zong dat zij uitbeelden. Je zou het een opera kunnen noemen. En het was duidelijk dat het over een vuurvogel ging. 

Daarna moest er natuurlijk gedanst worden voor de liefhebbers

Ik ben daarna aan de wandel gegaan alhoewel er nog meer op het programma stond. 

Toen ik thuiskwam en de fotootjes ging bekijken zag ik onder het blad van een bloem een mooie rups Ik had hem gefotografeerd vanaf een brugje over het beekje . Hij stond aan de rand van het water en ik moest ver inzoomen. Ik had het rupsje niet gezien.  Een leuke extra verrassing. 

blij blij blij

 Vrijdagmiddag  vier uur. Met een kopje koffie genieten want er is weer een week tevredemheid achter de rug en een weekend voor de deur. Vrijdagmiddag en avond de fijnste tijd van de week altijd weer. 

Ik heb de hele week het gevoel gehad dat het zaterdag was. Vreemd maar ik denk dat het komt omdat de vaste afspraken in deze vakantie maand  niet aan de orde zijn en wanneer we deze week op stap gingen om te  fotograferen

 bijvoorbeeld dan overviel me steeds weer dat weekend gevoel. Dat had ik ook heel sterk toen mijn lief net gepensioneertd was en we dagelijks konden doen wat we wilden.  En zo is het nu al zeven jaar lang. Alhoewel er natuurlijk successievelijk weer vrijwillige verplichtingen ingeslopen zijn. Zo gaat dat. 

Deze week zijn we een beetje aan het opruimen geweest. Er gaan onder andere boeken weg en dat is heel wat. Vroeger zou ik er niet over gedacht hebben boeken op te ruimen. Die bewaarde ik als goud. Maar nu ik alleen nog maar Ebooks lees is het een mooie gelegenheid om duidelijk te krijgen aan welke noeken ik werkelijk niets meer heb,. Veel heb ik weg kunnen geven aan lieve bekenden met dezelfde interesse zoals veel Boeddhistische boeken en literaire boeken aan schoondochter en dan blijft er nog een boekenkast vol over die nu ook weer nagekeken is en nog ben ik niet klaar. Binnenkort gaat  een hele stapel naar Switch. 

Maar waar ik heel blij mee ben is de herinrichting van mijn papierwerk. Ik heb nu al mij schilderwerk aardig methodisch opgeruimd en we zijn zojuist teruggekomen van de Ikea om een extra schap te kopen zodat het ordelijk kan komen te liggen en ik niet alles meer door elkaar heb. Ik had het al gesorteerd en nu hoefde ik het alleen nog op een extra plank verder uit te zoeken. Blij blij blij.

Hier ligt nu veel werk van 70 x 50 gesorteerd 

Om nog maar te zwijgen over de kastjes vol met papierwerk op A3 formaat en de kelder die vol staat met werk op canvas doek en panelen. Die arme kinderen krijgen heel wat op te ruimen als ik er niet meer ben. 😍😂 

 Laat het weekend nu maar beginnen. Ik heb een hele plank vol met oud werk waar ik nog wat mee doen wil en dat vind ik heerlijk. Soms blijft er niets meer over van hetgeen eronder zat zoals bij deze waar ik ook zilverpapier in plakte en verwerkte.

,Fijn weekend.

Twijfelaar

 Ik verbaas me iedere keer weer over mezelf. Ik vind het lastig om met blogger te werken in verband met de fotootjes en andere dingen die ik erop wil zetten en maak dan weer een blog op wordpress waar ik foto's op zet omdat ze daar , vind ik, beter tot hun recht komen en makkelijker aan te sturen en weg te gooien zijn. 

Gelijkertijd vind ik het ook makkelijker om alles onder een noemer te zetten. Dit heet niet voor niets mij Magazijn en er kan dus van alles in.  Ook de teksten die ik op de blogger van mijn eigen wijze zet zouden net zo goed hier kunnen staan. Dus zit ik er zwaar over te denklen om dit blog als manusje van alles te gebruiken. Dat maakt het leven een stuk simpeler. 

En toch blijf ik daar maar over twijfelen. Nou ja dat is ook niet zo'n probleem want ik kan die andere blogjes gewoon laten staan en er af en toe mee doen wat ik wel. Nou is het wel zo dat ik op Elly's Eigen Wijze regelmatig meer bezoekers heb dan hier  en zo voel ik me dus een echte twijfelaar.

Ik dacht dat dat iets voor Weegschalen was maar ik als Maagd heb daar zo af en toe ook last van. Gelukkig geen twijfels van levensbelang.

Ik ben maar eens  op mijn gemak op de ferrari gaan zitten bij een kunstwerk van Hepworth in het Kroller Muller 

 ( Tja ik heb de puntjes boven de letters op het toetsenbordje van mijn tablet nog met geen mogelijkheid kunnen vinden )  

Daar zijn we een paar weken geleden alweest, met de schildergroep  en er werd  een foto van me gemaakt.  Ziet er wel relaxt uit met die warnte he.  Konende week wordt het weer iets minder en daar zullen veel mensen blij mee zijn. 

Geregend heeft het hier ook al een beetje maar nog veel te weinig. 

Niet voor een gat gevangen.

 Hoezo?

Nou ja je kunt geen twee dingen tegelijk doen. Ik niet tenminste. Vroeger leek het wel alsof ik dat kon maar of je het dan ook doet in volledige aandacht en zoals je het echt zou willen, is de vraag.

Als ik schilder kan ik niet schrijven en als ik schrijf kan ik niet schilderen.  Ik ben dus weer aan het schilderen. En ondat ik geen ruimte meer heb om schilderijen in de kelder op te slaan ben ik aan het uitzoeken en kom dan oud werk tegen waar ik nu best nog iets anders mee zou willen doen. Dus zo gezegd zo gedaan. 

Zo was het 

en zo is het gheworden. 

Niet dat hij nu helemaal klaar is, of misschien toch. Nou, ik kijk er nog een tijdje naar en zie dan wel og ik er nog iets mee doe. 

Het is toch eigenlijk zo af en toe wel frustrerend alhoewel ik blij ben dat ik nog steeds kan schilderen maar het  is aan de andere kant frustrerend. De laatste jaren heb ik best wel wat bijgeleerd voor wat het schilderen betreft, Dingen die ik nu goed zou kunnen gebruiken in detaillering en het goed zien van verhoudingen zodat ik beter objecten of personen een plek in de expressionistiche werkstukken zou kunnen zetten en nu laten mijn ogen het afweten en kan ik er geen gebruik meer van maken. 

Zo'n portretje dat ik alweer een paar jaar geleden maakte, zou me niet meer lukken omdat mijn beeld tegenwoordig altijd vertekend is omdat er blinde stukjes in de focus zitten en zie ik krom wat recht is en verdwijnen er gedeelten..  Toch bekruipt me steeds het gevoel dat ik het weer wil proberen maar dan is het wel een enorme geduldoefening want voor gezichten luistert alles heel nauwkeurig. Ik zet  de verf niet altijd op de juiste plek en wat vaak help is scheelkijken ghaghagha dan vind ik  de juiste plek soms door als het ware om de hoek van de blinde vlek te kijken. 

Ik houd me maar een beetje vast aan het schetsmatige impressionisme. En dan weet ik dat Monet op latere leeftijd ook macula had en vandaar al die grote impressionistische vijvers met lelies  En dat schetsmatige impressionisme  gaat me nog het beste af. Helaas heeft het geen vergelijk met Monet maar het  is wel leuk om te doen, daar gaat het toch om.. Ook daar zijn het de recht lijnen waar ik mijn nek over breek. Dus... geen rechte lijnen meer. Of misschien kan ik daar andere dingen voor bedenken. Het lijkt me wel leuk om met draad te gaan werken net zoals ik ook al met foto's in de werkstukken bezig ben geweest. Dat soort dingen wil ik steeds meer gaan doen. 

En kijk nou,  ook al ben ik weer op zoek naar dingen om te schilderen. Intussen staat er toch weer een geschreven blogje op internet. Niet alles tegelijk maar nooit voor een gat gevangen. 

Geen scherpe kantjes meer.

In de jaren tachtig ben ik gescheiden en kon ik mijn leven eindelijk  inrichten zoals ik het graag wilde. Jarenlang had ik dat niet gekund en nu was het mijn kans om als zelfstandige vrouw onafhankelijk te functioneren. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me voelde. Ondanks alle ellende die het met zich meebracht omdat ik werd gestalkd en bedreigd lag er een basis van vrijheid in mijzelf aan ten grondslag die iedere keer weer de angst overwon. 

Ik kluste kocht een soldeer apparaat, en werd behoorlijk zelfredzaam. Ik sloot lampen en muziek appaeratuur aan witte en schilderde timmerde en zorgde voor de kinderen en het huishouden.  Studeerde om de scha in te halen en een baan te vinden en ook dat lukte.  Na acht jaar zelfstandigheid stortte mijn wereld in en kwam ik in de ziektewet terecht en verloor ik uiteindelijk de baan waar ik zo hard mijn best voor had gedaan. De kinderen werden ouder en ook zelfstandiger dus  gingen uit huis en wat een geluk ik ontmoette mijn lieve schat.

Een tante gaf mij een mooie wijsheid mee in die moeilijke jaren en zei: ach kind,  je verliest een dubbeltje en je vindt een kwartje. En zo was het ook.

Hoe kom ik daar nu zo op?

Nou zo, mijn lief is bezig met de geluidsinstallatie. Hij is gek van muziek en is daar op allerlei manieren altijd mee bezig. Ik moest hem helpen met het invoeren van kabeltjes en vasthouden van apparaten. En het ziet ernaar uit dat alles het gaat doen. 

Ik realiseerde me dat ik dat vroeger allemaal heel goed zelf kon maar die tijd is echt voorbij. Er is zoveel meer en anders op de markt  de touwtjes , apperatuur en digitale hoogstandjes rijzen de pan uit en ik kan het niet meer volgen en heb dook geen behoefte meer om dat soort dingen te volgen. Ook mijn intertesses hebben zich verlegd plus dat ik niet eens meer de stekkertjes in de juiste gaatjes zou kunnen krijgen met mijn slechte zicht. 😅

Maar een ding is zeker. Het leven is goed voor mij. zonder het verlies over mijn zelfstandigheid laat ik me graag verwennen door zijn zorgzaamheid. En dat is een heel ander verhaal dan het leven van veertig jaar geleden.  Daar denk ik nog maar zelden aan en alle scher[pe kantjes zijn daar intussen vanaf. 

We gaan zo heerlijk naar prachtige muziek luiisteren. 

Ja ik hoor al wat.  aaaaahhhhh mooooooi

Buien

 Ik weet van meer mensen dat ze het hebben. Het is niet lastig hoor en als ik het heb, geef ik er gewoon aan toe maar er is niet altijd tijd voor. Nu is het weer zo'n schrijfbui. Het liefste zou ik over van alles en nog wat schrijven en op de meest ongelegen momenten komen er dingen naar boven waarover ik zou willen schrijven. Bijvoorbeeld als ik onder de douche sta. Dan heb ik plotseling een geweldig onderwerp waarover ik wil schrijven. Als ik dan helemaal klaar ben dan is het idee verdwenen en weet ik niet meer waarover ik zal schrijven. 

Ach denk ik dan. Wat maakt het uit het is totaal niet belangrijk wat ik te vertellen heb. Het zijn alleen maar dingen die zich inijn eigen hoofd afspelen.  Daar zit niemand op te wachtem. En dat vind ik ook niet erg want er is veel veranderd.

Vroeger vond ik het belangrijk als mijn schrijfsels gelezen werden maar die behoefte is er niet meer. Het is gewoon zo leuk om achter het toetsenbord te zitten en op te schrijven wat er naar boven komt.  Meer hoeft niet. 

En dan plotseling komen er toch af en toe reacties en dat is leuk en daar ben ik blij nee. Dank daarvoor.  Alhoewel ik op 'mijn eigen wijze'  de reacties hen gesloten omdat ik daar over dingen schrijf waarover discussie mogelijk zou zijn want er zijn geen twee mensen hetzelfde en geschreven teksten worden nog weleeens anders uitgelegd dan ik bedoel is mijn ervaring daarmee of natuurlijk is het ook mogelijk dat ik niet duidelijk genoeg ben in het verwoorden van de dingen die me bezighouden.. Zo'n discussie heb ik in het verleden geleerd, vind ik zinloos. En daart komt bij dat het gewoon mijn eigen wijze is. Reageren kan altijd toch wel in het antwoord formulier en leuk is dan dat ik inderdaad soms een reactiie binnen krijg.

Ik ben benieuwd wanneer deze schrijfbui weer over gaat en omgezet wordt naar een schilderbui.

Het zou beter een regenbui kunnen zijn. Daar heeft de wereld en Nederland zeker  meer aan. Maar laten we eerst  dapper de extreme hitte tegemoet gaan. 

Heelhuids

Gistermiddag zijn we toch weer naart de dierentuin gegaan. Ondanks dat we weten: in de vakantie is het druk. Maar we wilden gewoon even fotograferen en rond wandelen. Daar is altijd wel wat te beleven in.  We gaan niet eens alleen voor de gekooide dieren want eromheen is ook van alles te zien.  Een paar jaar geleden alweer zagen we zelfs een ijsvogeltje in een boom vliegen die goed te fotograferen was. Ik ben in mijn archief aan het snuffelen geweest maar kan hem helaas niet vinden.

Om in de dierentuin te komen vanaf de auto als die helemaal onderaan op de parkeerpklaats staat is al een hele aanslag op de conditie en daarom ook goed. Voorbij de ingang gaat het dan nog steeds bergop en lachen we en maken grapjes omdat we ervaren dat het soms echt een aanslag op het uithoudingsvermogen is. En dan te bedenken dat we daar enkele jaren geleden niet eens bij stil stonden. 

Meestal laten we de stokstaartjes links liggen 

want daarvan zit het archief al vol. Altijd leuk en parmmantig om te fotograqferen en zo zijn er meer dieren die heel leuk zijn om te fotogrtaferen maar soms wil ik gewoon bloemetjes en bijtjes. En de bomen waarin de kleine aapjes huizen is op zichzelf al de moeite waard. om voor de lens te krijgen Burgers Zoo heeft prachitige natuur landschapjes ingericht, 

Het is even zoeken maar dan zie je ze spelen tussen de takken en het is een hele lunst ze 'te pakken]'  te krijgen. Met behulp en op aanwijzing van mijn lief en wanneer ze bewegen dan zie ik ze wel en met de zoom op mijn fototoestel krijg ik ze beter in beeld en het toestel weet ze scherp te krijgen, als je weet waar je je scherstelpunt neerzet in het toestel natuurlijk 😉 

En zo wandelen we een groot deel van de tuin door de ene keer linksom de andere keer rechtsom en zijn verrast als er weer eens iets bijzonders gebeurd. 

En nu was dat weer een ontmoeting met de Stekelsluipvlieg. Wij hadden hem nog noopit eerder gezien. Maar hij schijnt hier toch al veel langer rond te sluipen. Zo zie je maar weer ook dat soort bijzonderheden klomen we in de dierenrtuin tegen .

En dan roepwen we KOFFIE en wandelen we de heuvel  af. En wat een geluk dat ik de turborollator bij me heb want ik verzwikte mijn enkel op de losse kiezels die er bergafwaarts op de parkeerplaats liggen en als ik dat ijzeren maatje niet bij me had gehad was ik beslist weer  grandioos onderuit gegaan. 

Vandaar dat ik dit hier nu heelhuids  kan publiceren.

 

 

Wat vloog daar nog.

Kijk daar gaat hij weer. Horizontaal in gestrekte vlucht langs de ramen van de serre. In Zwart wilt en ik geloof zelfs dat ik ook nog iets van rood opvang maar ik weet het niet zeker. Mijn kleine hersentjes vullen vaak de dingen in die ik denk te zien en die niet de werkelijkheid zijn. Zo zijn de woorden die ik lees altijd goed terwijl er in werkelijkheid fouten in staan net zoals het makkelijk  lezen van een tekst zonder klinkers. Dat deed ik weleens in zo'n tekstje dat op blog of in facebook werd geplaatst.  Maar ik dwaal af. 

Ik weet zeker dat het geen ekster was. Die is grgroter met zijn lange staart en vliegt anders.  Het gaat zo snel dat ik geen tijd krijg om iets helderder te focussen maar ik weet bijna zeker dat het de bonte specht was. 

Jaren geleden zat ik met mijn moeder voor haar raam. Dan vertelde ze me wat ze wel en niet zag met haar macula degeneratie . Ze  probeerde het me uit te leggen. Ik kneep dan mijn ogen een beetje dicht en keek door mijn wimpers naar buiten om het beeld te vangendat ze me vertelde. Nu weet ik dat het dat niet is en heb nu zelf, net als zij, de neiging om iedere keer weer te vertellen wat ik de ene keer wel en de andere keer  niet zie en gelukkig is wat ik wel zie nog heel veel maar ook veel dingen ontgaan me. 

Zo kom ik na verschillende keren overlezen vaak toch weer tot de ontdekking dat ik fouten over het hoofd heb gezien want het lezen en schrijven blijft lastig.

Maar zeker is dat ik hier in de serre geniet van het leven en mijn omgeving. 

Zwaan kleef aan, want nu moet ik weer denken aan dat liedje van Robert Long uit de musical Tsjechov. Vavmorgen vloog ze nog.

Weer een nieuwe week. Ik heb er zin in. Ik moet toch weer eens wat vaker hier in de serre gaan zitten met mooi weer. En dat zal aankomende week toch niet zo erg vaak zijn want ik jhoorde dat het  warm gaat worden en dan wordt het hier veel te heet ook al kunnen alle ramen open geschoven worden. En dat moet dan ook wel want anders kan de warme afvoer lucht van de airco niet weg.  De buiten unit staat hier ook. Die mag niet aan de buitenkant van het gebouw opgehangn worden 

Nu ik hier zo naar buiten zit te kijken realiseer ik me dat er in de bijna 17 jaar dat we hier  wonen al vier grote bomen zijn verdwenen. Omgewaaid, takken  afgebroken en weggehaald omdat ze ziek waren.  Er waren prachtige exemplaren bij. Eén heb ik om zien gaan tijdens een storm.  Gelukkig zag de man die met een rood autootje hierop aan kwam rijden het ook en stopte net op tijd.  Sjonge jonge wat een klap. Dwars over de weg. Zo jammer  prachtige decoratieve boom. Helaas. 

In het park hier recchts zijn nu allemaal nieuwe bomen aangeplant en daar is het heerlijk wandelen. Daar maak ik graag gebruik van maar ook eigenlijk weer veel te weinig. Potverdrie wat ben ik toch een huismus.  En als ik toch naar buiten ga geniet ik er mateloos van en neem me voor vaker te wandelen.