Alles is mogelijk

 Ik heb enorm veel plezier in het stoeien met mijn digitale media. En zo langzamerhand heb ik een heel instrumentarium opgebouwd met pc, laptop, tablet, telefoontje behalve de pc, alles met touchscreen en pennetje waarop ik kan werken en het beeld makkelijk kan uitvergroten. Ik vind het zo leuk om iedere keer weer nieuwe mogelijkheden te vinden en onderling met die computers te communiceren zodat ik overal alles kan gebruiken en op kan tekenen en werken zoals ik wil.  Het is een complete hobby geworden. Natuurlijk gaat het niet altijd vlekkeloos. Als ik fotootjes op blog plaats via mijn telefoontje kan ik ze niet op het grote formaat in het blogje krijgen. Daarvoor moet ik dan weer op pc of lap top om ze te vergroten en dat pas  ik dan vaak later na de publicatie aan.  Maar het kan allemaal. 

Ook vind ik het leuk om er dieper in te duiken en de mappen bestanden en het geheugen te beheren zodat ik overal zoveel mogelijk profijt van kan hebben. Heerlijk dat ik daar ook allemaal plezier in heb want het wordt ook steeds noodzakelijker er meer van te begrijpen en te beheersen  zodat ik ook instellingen zo kan maken dat het goed zichtbaar is. Vooral op het telfoontje is dat nog wel eens een dingetje. Ik heb al een iets groter display maar ik zou liever willen dat ze die displays ook iets breder maakten. Daar zou ik wat meer profijt van hebben. 

Nu heb ik weer een tekeningetje gemaakt op mijn telefoontje met het bijbehorende pennetje. Dat is heel leuk om te doen maar het wordt steeds lastiger.  Als ik op zo n klein schermpje moet focussen zie ik pas hoe slecht mijn ogen functioneren en vallen van een lijntje hele stukken weg zodat ik er steeds overheen moet scannen en ooit het hele plaatje zie. Zo is het ook met gezichten op de tv. Lastig ook personen te herkennen. De tekeningetjes moet ik dan op gevoel en vanuit wat ik weet in mijn hoofd invullen. En... blij blij blij, dat lukt nog steeds een beetje. En nog blijer dat ik in zulke gunstige omstandigheden mag leven dat het allemaal mogelijk is.

Boom wordt gekapt

 De volgorde van de fotootjes is niet helamaal goed want voor het gemak plaats ik ze met het telefoontje. Ik ben nu in dit uitzonderingsgevallen blij dat deze zieke boom gekapt wordt . De kans was groot dat hij bij een komende voorjaarsstorm in onze kamer terecht zou zijn gekomen.

Andijviesla met spek

 Adacadabra, mijn blogje reageerde op een heel eigenaardige manier. Ik had vast iets niet goied gedaan. Er stonden veel vensters open want ik was met oude fotootjes aan het stoeien. Dus eerst maar eens alle afgesloten en jawel. De blog doet weer nornaal/ 

Ik kwam in Oostenrijk terecht met het zoeken in oude vakantie fotootjes. De meesten zijn herinneringskiekjes. Maar er zitten ook wel wat mooie tussen en dan is het een heel uitzoeken en in andere mapjes plaatsen zodat ik ze terug kan vinden voor het blog en niet weer opnieuw hoef uit te zoeken. 

Eerst vond ik iets van een kerk interieur en ik ben niet zo

vlot met opschrijven waar ik ze maakte en in 2007 zat er geen GPS op mijn toestel. Nu wel maar ik gebruik het niet 😁. Google weet al zo veel van mij en dan ook nog weten waar ik uithang, dat gaat me vreemd genoeg net een stapje te ver.

Onderweg fotograferen vind ik ook altijd weer leuk om te doen

En uiteindelijk waren we dan toch in Oostenrijk aangekomen.

En dat niet alleen. Het wordt tijd om eten te koken/ Dat wordt andijviesla met spek.

Wandelingetje

Zondagavond keek ik naar tegenlicht van de VPRO. Een prachtige docu over de ontwikkelingen van de digitale wereld. Er zijn tegenwoordig al mensen die daar hun religie van maken. Zogenaamde Dataïsten. Tegen het einde van de docu kwamen nog twee of drie wetenschappers aan het woord met een tegengeluid. Voor mij bijzonder interessant en als het me lukt ga ik er op 'Ellyseigenwijze' over schrijven.  Als dit blogje klaar is zal ik me er eens op storten met mijn lekenverstand. Ik zie wel of het lukt er iets over t schrijven op mijn eigen manier.

Vanmorgen weer lekker aan het schilderen geweest met een vriendin. Ik heb me heerlijk uitgeleefd op een 'oudeje'. Er is veel aan veranderd maar toch anders.  En daar is niets mis mee. 

Na de lunch maakten we een klein ommetje door het park. Altijd lekker en zeker als de zon schijnt.

Allereerst viel me een winters afgestorven bladerensruikje op dat mooi uitgelicht werd door de zon en  dat moest even op het telefoontje gezet.

Verder wandelend waren er ook bomen die mooi door de zon werden uitgelicht en we verwonderde ons over sommige bomen, hoe schuin ze gegroeid waren zonder om te vallen.

Wat een enorme kracht kunnen bomen toch uitstralen. De natuur is wonderbaarlijk.

Zo gezegd zo gedaan

 Ik heb weer een tijdje achter de pc gezeten waar ik al mijn fotootjes op heb staan. Niet die van het telefoontje maar van de compact camera s die ik door dw jren heen heb gehad. Er staat zoveel op en af en toe heb ik er plezier in te kijken of er details van foto's zijn om er iets mee te doen. 

En nu zit ik dit blogje op mijn tablet te tikken. En het lastige is dan de communivatie tussen de bestanden op mijn pc en bijvoorbeeld de tblet. Dar moet ik altijs verschillwnde stappen voor maken. Want daar kan geen stick in. Het enige wat ik tot nu toe heb bedacht is vanaf de computer opladen naar google foto s en vandar weer hier downloaden. 

Zo gezegd zo gedaan.

Afrika museum Nijjmegen

Vertaalde spaanse gedichten

 

https://mystiekfilosofie.com/2021/01/24/hernandez-miguel-spinragbloemen/

Onder het label gedichten en onder het label linken plaats ik deze blog omdat ik ze bijzonder prachtig vind. 

Ik heb er weer zin in

Vanmorgen spraken we weer eens even over onze fototoestellen en hoe we die gekocht hadden op de wensen die we daarvoor hadden.  De technieken en digitale mogelijkheden ontwikkelen zich snel en er komen vooetdurend nieuwe modellen op de markt. 

Ik werk al een paar jaar met veel plezier met een Panasonic fz1000 en heb daar verschillende redenen voor. De Sony spiegelreflex met verschillende objectieven, daar had ik niet zoveel zin meer in. Steeds het wisselen daarvan maar vooral de ballast meeslepen boeide me niet meer. Dus wilde ik een compact  toestel met dezelfde mogelijkheden. Een tijdje fotografeerde ik met een Fudsji maar die had een kleine opnamecel waardoor er bij het croppen niet veel kwaliteit meer overbleef. Hij was ook binnen de kortste keren stuk en ik schafte de Panasonic aan. Jaren geleden had ik ook al een veel ouder model gehad die me goed was bevallen en deze is nu heel wat geavanceerder alhoewel de tijd snel gaat en er alweer heel interessante nieuwe modellen op de markt zijn. Ja, de prijs is er dan ook wel naar maar ik ben heel blij met mijn getrouwe fz1000. Zo langzamerhand heb ik alle instellingen goed onder handbereik en  vooral omdat ik een goed zicht heb door de occulair met een mooi helder en groot genoeg beeld is dit toestel op mijn lijf geschreven en heb ik er veel plezier mee. Snelle svherpstelling is iets wat me ook heel goed past. 

En zo al pratend en overleggend met Fer over de mogelijkheden van de tegenwoordige nieuwe systeem camara s waar hij in geinteresserd is geraakt en die ook  mij heel aantrekkelijk lijken met mooie macro en zoom lensjes erbij die er wel los bij zitten maar niet zo zwaar in het transport wegen, is mijn zin om te fotograferen na een lange winter weer behoorlijk opgeschud. . Ik ga hier nu ook al mijn simpele fotoavonturenplaatsen onder het label fotofraferen. Dus laat de lente en vooral het goede weer maar komen. Ik heb er weer zin in.

koeieletters?

Voor mij ziet het er nu allemaal goed en leesbaar uit. Ik hoop niet dat iedereen nu overweldigd wordt door grote koeieletters maar dat moet je dan maar voor lief nemen.

😁

Alles beter leesbaar

 Ik heb de letterjes wat groter ingesteld in de hoop dat het nu ook op normaal ingestelde computers iets duidelijker leesbaar is. 

Veel meer heb ik op dit moment niet te melden want ik neem aan dat overal in Nederland het zonnetje schijnt. Dat geeft een gevoel alsof het voorjaar er al weer aankomt.

Lage zon in Parijs

 Ik ben heel druk aan het stoeien op mijn Laptop om allerlei zaken meer toegankelijk te maken. Zo hoop ik dat ik nu vanuit mijn eigen archieven ook fotootjes kan delen op een eenvoudige en makkelijke manier. 

Dit is dus even uitproberen met dit blogje en als het dan goed is komt er een fotootje voorbij van Parijs uit 2011. Met een mooie lichtval door de lage stand van de zon.

Bij mij is het gelukt en ik hoop ook zichtbaar voor anderen die ervaar kijken.

Geneuzel

 Ik hoop dat ik het nu voor elkaar heb. Het werken op mijn laptopje was zo moeilijk. De lettertjes en veel andere details zijn voor mij bijna niet meer te zien. Dus ben ik weer eens in de instellingen gaan rommelen. Ik had dat al vaker gedaan maar helemaal grip erop krijgen, was me nog niet echt gelukt. Nu geloof ik dat ik het gevonden heb. 

Ik krijg dan wel allemaal meldingen dat het lastig zou zijn weer terug te zetten en meer van dat soort geneuzel maar ik denk dan op een gegeven moment, god zegen de greep en start opnieuw op. 

En nu zit ik hier te tikken met een groter lettertype en overzichtelijkere verkenner die met bepaalde aanpassingen nooit mee vergrootte maar waar ik bij deze instelling beter grip op krijg.. De waarschuwing was ook dat sommige apps niet mee zouden doen. Nou dat klopt ook want de fotoshop elements blijft pietepeuterige lettertjes houden en daar is voor mij eigenlijk niet meer mee te werken. Dat is jammer want daar kon ik leuke dingen mee doen voor mijn fotootjes maar ook dat is afgelopen. Maar met alle beperkingen die er zijn ben ik toch weer redelijk wendbaar geworden en kan ik toch weer meer kanten op.

Update: Hoera, zelfs fotoshop doet mee in de vergroting. Helemaal blij

Nu moet ik nog even heel goed uitproberen wat er op dit formaat beeldschermpje allemaal gaat gebeuren maar voorlopig denk ik dat ik de juiste instelling voor mijn ogen gevonden heb en daar ben ik blij mee.

Nu eens kijken of ik makkelijker een fotootje terug kan vinden om hieronder te plaatsen.

Helemaal blij. Ik begin er beter grip op te krijgen.

Fotootjes uit 2010.

Wereldwijde problemen

  De regen tikt op de bakken van de rolluiken en ik draai me nog een keertje om in mijn warme bed. Een heerlijk idee dat ik er niet uit hoef. Mijn hand glijdt over mijn bovenbeen. En ik realiseer me hoeveel spiermassa er is verdwenen in relatief weinig tijd. Het oud zijn begint aardig toe te slaan. De herinnering aan een jonger, steviger lijf is niet verdwenen en maakt het verval nog meer duidelijk.  Intussen tikt de regen rustig door en trommelt onregelmatig op de hulpmiddelen die ons beschermen tegen de warmte van het zonlicht van de zomer die nu in geen velden of wegen te bekennen is.

Veel is niet meer nodig alles wat er is, is goed en bruikbaar. De chaos is minder omdat er minder is dat zou moeten en een jarenlange meditatietraining heeft zoden aan de dijk  gezet en het werkt  nog steeds heel functioneel.  Wat zou er nu nog moeten? Dat zijn de dingen die ik zelf wil en ik belangrijk vind. Want het is niet zo dat alles onbelangrijk is geworden. Er is nog genoeg om voor te leven. Al voel ik dagelijks de beperkingen  de onmogelijkheden en het soms pijnlijk ouder worden van het lijf, de geest is er niet minder om.

Toen we hier vijftien jaar geleden kwamen wonen dacht ik dat als ik er 10 tot twintig jaar plezier van kon hebben. van het wonen in dit appartement dat mij zo aansprak, dat ik dan  al aardig op weg was naar de dood. Ik in ieder geval wel want mijn eigen inschatting is altijd geweest dat ik niet zo oud zou  worden als mijn ouders . Mijn moeder werd 98 maar dat zou ik nooit halen en die intentie had ik ook niet. De gedachten dat ik niet zoveel tijd meer heb als ik de snelle teloorgang van mijn lijf bekijk, stemt me niet depressief. Integendeel het maakt me steeds meer bewust van het leven dat ik nog steeds zo volledig mogelijk probeer te leven zonder me eraan vast te klampen maar me bewust te worden van de tijdelihkheid van alles. Het laat me genieten van de regen buiten. Van alle dingen die ik  kan doen. Het rammelen op mijn computer zoals nu , het schilderen en de momenten die ik op de sociale media en op zoom deel met mijn mede studenten in de boeddhistische Lamrim. En het belangrijkste, de tijd die ik doorbreng met Fer iets beters had mij niet kunnen overkomen. 

Het leven is ondanks de vele beperkingen in deze corona tijd goed voor mij. Er is rust in mijn  leven gekomen zonder dat ik me af hoef te wenden van alle problemen die er in deze voor velen moeilijke tijd zijn. De nieuwsberichten over alle ellende overal op de wereld, De strijd in Amerika tussen democraten en republikeinen, de carona crises over de hele wereld. er is honger, er zijn achterstanden, de klimaatproblemen dat alles  verontrust me mateloos evenals ook de problemen in ons eigen land waar heel veel mensen, ouders en zelfs kinderen last van hebben maar ik hoef me niet door  alle ellende mee te laten nemen waardoor ik  in onnodige emotionele beperkingen verzeild raak die het niet mogelijk maken ernaar te kijken. Ook hier weer, integendeel het maakt me bewust van mijn onmacht er iets aan te doen en  het enige dat ik dan wel kan doen is trainen,  mediteren en er voor mijn eigen omgeving zijn door in mijn eigen rust te verblijven zodat ik er kan zijn tussen alle mensen die me, al is het op afstand, omringen. Ernaar  kijken en me bewust worden dat er veel liefde en mededogen noodzakelijk is, ook als het tegenzit, evenals het juiste inzicht dat met  wijsheid gepaard gaat, De enige twee vleugels van de vogel (ahamsa) die zonder liefde-mededogen en wijsheid niet kan vliegen en dat is ook  het enige dat verlichting zou kunnen brengen in een complexe wereldwijde probleem situaties. Vandaaruit werken in de wereld waarin we leven is zo noodzakelijk en wat ben ik dan blij en dankbaar met de mensen die daarvoor staan en zich met lijf en leden in het groot en in het klein  inzetten om het goede te doen.

Ze zijn stuk voor stuk onze steun waard. Zeker wanneer we zelf alleen op een laag pitje iets voor deze wereld kunnen betekenen. En ook al worden er in onze ogen  menselijke fouten door onwetendheid gemaakt.

Want wat weten we nou werkelijk?

De sneeuw die dit weekend razendsnel even om het hoekje kwam kijken.

Buiten de box denken

Dat was een druk dagje gisteren. Allerlei huishoudelijke karwijtjes samen met de hulp. Ook nog even alle opgespaarde strijkwerk weggewerkt en als ik dan s avonds bij de tv zit en allerlei dingen wil zien die ik volg, denk ik,

Helemaal geen zin meer in blogjes schrijven. Voorlopig doe ik dat niet meer. Maar intussen weet ik dat het zo bij mij niet werkt. Als ik in de flow zit, hoeft er maar iets op te poppen of ik zit weer lekker te rammelen achter het toetsenbord.

Dat begon vanmorgen weer met een fijn gesprek over het universum en hoe alles in het groot maar ook in het klein eigenlijk precies hetzelfde werkt en de hermetische gedachten daarachter. Dat betekent dus dat je al die dingen ook op jezelf kunt betrekken. Zelf zijn we een  micro cosmos en een atoom is een nog kleinere. Zo is er ook een steeds grotere macrocosmos omdat we steeds meer ontdekken en heeft de hubble weer ingezoomd op een zwarte plek in het universum, niet te verwarren met een zwart gat, waar weer een totaal nieuw universum uit te voorschijn kwam. Zo geweldig interessant allemaal. Bijna onvoorstelbaar en zeker als je dan ook nog in jezelf leert kijken. Heerlijk als je dan ook nog een beetje buiten de box kunt denken en het abstract in emoties en  andere innerlijke zaken eindeloos terug kunt vinden. 

Over mijn emotie gesproken daarover schreef ik weer in Negatieve emoties en alles mag er zijn.

Nou ja Het Leven heeft een onvoorstelbare enorme rijkdom en wat is dat LEVEN eigenlijk. Wat is datgene wat leven geeft. Wat is het dat in mij ademt. dat wat verder gaat dan mijn automatische piloot of mijn reflexen vanuit de hersenen en in hoeverre is bewustzijn daar mee verbonden en ook deel van???

Een beetje brainstormen, nooit weg en heerlijk voor mij om te doen.

En ik zit er een beetje op te wachten. Op de sneeuw gewoon hier in mijn eigen bubbel

Stress maatschappij

 Ik ben blij dat ik wat ouder ben en misschien ook al wel oud genoemd kan worden alhoewel, zoals veel ouderen met mij , ik mezelf niet oud voel. De geest loopt altijd wat achter op het lijf. Ik bedielmdus dat je je jonger voelt dan je bent. Dat lijf wil misschien niet meer zo makkelijk energiek zijn , de geest is er niet minder om.  

Nou wil ik het even niet hebben over het feit dat het mooi zou zijn het beter in balans te hebben en dan natuurlijk in de richting van de geest. Maar waarover wil ik het dan wel hebben?

Nou over deze tijd die zoveel anders is dan de periode waarin ik groot ben geworden. Soms begrijp ik het niet helemaal.  Heel veel dingen rondom de problemen in deze tijd gaan er nog wel in en ik ben op een bepaalde manier heel blij met deze moderne tijd waarin zoveel mogelijk is. De wetenschap in hoog tempo oplossingen weet te bedenken voor de ellende die er is en ik als mens gebruik kan maken van allerlei geavanceerde middelen en hulpmiddelen. maar wat is dat dan waar ik tegenaan loop ?

Dit

Natuurlijk is het belangrijk dat kinderen naar school gaan dat ze daar met leeftijdgenoten contact hebben en dingen leren die ze in de toekomst nodig hebben.  Maar wat is er nu zo moeilijk aan en waarom hoor ik nu steeds dat ze eën achterstand oplopen die niet meer in te halen is en ze persé naar school moeten in deze crisis situatie waar we nu in zitten. Gaat de maatschappelijke streberigheid van steeds meer en steeds  beter  in hoog tempo zover dat kinderen geen tijd mogen verliezen met het een jaartje uitstellen van de lessen. Alles op een lager pitje en gewoon weer een gezonde wereld scheppen. Wat kan er mis zijn met een jaartje langer naar school of aan de studie. Er wordt zoveel geld uitgegeven aan bedrijven om het hoofd boven water te houden. Hebben we dat geld voor onze kinderen niet over. Moeten die dan zo de schade maar in zien te halen en zich over de toeren werken om toch nog iets 'in te halen' watvalt er nou in te halen. ?

Gezinnen moeten zich in allerlei bochten wringen  onder moeilijke omstandigheden om de kinderen toch maar  BIJ te laten blijven op een tempo dat nu even niet haalbaar is.  Bijlessen worden uit de kast gerukt en wat alniet meer. 

Ik vind het veel erger dat kinderen thuis in een stress situatie verzeild raken. Dat is veel schadelijker. Zijn er nu werkelijk geen mogelijkheden om het voor de kinderen iets meer relaxt aan te pakken. Er is al genoeg stress voor veel ouders om deze economische druk en gezondheidscrisis te doorstaan. Laat in godsnaam de kinderen daar  zoveel mogelijk vrij van blijven en ACHTERSTAND??? Psychologisch er goed doorheen komen is veel meer voor kinderen een eerste vereiste. En nooit meer inhalen? Ach kom wat valt er in te halen. ? 

Dan maar een jaartje langer. Wat is nou een jaar op een mensenleven

Is er nou niemand die er net zo over denkt als ik? Wat een stress maatschappij en we maken hem zelf zo.

schilderen en fotograferen

 Jet is alweer middag en ik moet nog zoveel.  Nou ja, moeten dat is tegenwoordig zo betrekkelijk het zijn allemaal dingen die ik graag wil. Nog een mailtje schrijven. Nog een stuk lezen voor vanavond met zoom. Iets dat ik al had gelezen maar weer even op wil halen. Maar nu toch eerst dit blogje en dan de mail, De rest komt hierna.

Vanmorgen ben ik al aan het schilderen en schetsen geweerst. Heerlijk is dat. Vanuit mijn bed achter de tafel een snelle schets op veel te dun papier maar gewoon even lekker om te doen.

Na het ontbijt scheuren plakken en schilderen. Leuk experimenteren met papier en verf.

En dan wil ik hier ook nog even een fotootje slijten van de Sonsbeek wandeling die we gister maakten.  Alle eendjes op een rij

Maar op de achtergrond waren de mandarijn eenden al druk aan het kibbelen om de vrouwtjes. Het voorjaar zit al in die kleine koppetjes.

Zij gaan gewoon door met het leven zonder zich druk te maken over al die dingen die in onze mensenwereld voorbij komen en de gemoederen bezig houden. Daar hebben wij de verantwoordelijkheid voor om onze kwaliteiten te gebruiken voor het behoud van het geheel. 

Meerkoetje.

 Ik begin echt weer zin te krijgen in de fotootjes. We zijn zojuist even naar park Sonsbeek gegaan en hebben er een paar opnamen gemaakt. Ik ben al zo lang niet meer de deur uit geweest. Het was net alsof ik na een langdurig ziekbed weer voor het eerst buiten was. Dan lijkt alles weer als nieuw en wat geniet ik daar dan dubbel van. 

Ik dacht dat ik niet zoveel fotootjes had gemaakt in dat uurtje maar het viel toch nog mee en nadat ik ze had bekeken en de slechte had weggegooid, bleven er toch ook nog een paar over. 

Ook ben ik aan het experimenteren geweest om ze wat makkelijker en sneller te verkleinen zodat ik niet binnen de kortste keren een te hoge kwaliteit oplaad en dan geen geheugen meer heb om het blog verder te gebruiken.

Hier alvast de eersten. Ik vond de kleuren wel mooi. Saai zouden mijn kleinkinderen gezegd hebben toen ze een bepaalde leeftijd hadden  toen was alles saai.  Maar ik heb ook nog andere gemaakt hoor want ik denk dat de vogeltjes al behoorlijk aan het voorjaar beginnen te denken zo hier en daar. Ja alles gaat echt gewoon door. 😉

 

Opvliegers

 Gewoon een paar foto's omdat ik deze blog ook daarvoor wil gebruiken.

sneeuw op komst?

Ik zie niet zoveel bomen vanuit de kamer. Aan de ene kant rondom park en bomen aan de andere kant een appartementen flat. Maar dit stukje lucht was wel even de moeite waard voor een foto 

Niet meer mijn verantwoording

 Alweer vrijdag met het weekend voor de deur. Zo vreemd dat ik dat toch altijd weer een fijn gevoel vind. Nu we beiden dagelijks thuis zijn zou dat geen verschil ,meer moeten maken maar dat weekend zit er zo ingebakken..  Lekker een heel weekend voor jezelf. 

Natuurlijk zijn er door de week ook altijd weer dingen die gedaan moeten worden. Vroeger ging ik dagelijks naar mijn moeder. Ze was zo goed als blind de laatste jaren en gewend dat ik iedere morgen even bij haar kwam kijken. Ik durf niet te ontkennen dat die dagelijkse zorg soms weerstanden bij me opriep. Ik zou me er nu bijna voor gaan schamen na al de liefde die ik van haar heb mogen krijgen.  En nu mijn schoonmama ook in een fase van mantelzorg terecht is gekomen ben ik heel blij daar de verantwoordelijkheid niet over te hebben.  Als enig kind stond ik er bij mijn moeder alleen voor. Nu zorgen Fer en zijn zus en broer voor het wel en wee van ma en dat is goed. 

In dat opzicht heb ik dus een heerlijk rustig leven gekregen zonder veel zorgen aan mijn hoofd. En daar geniet ik van. Ik heb alle tijd me uit te leven met mijn schilderen, fotograferen, boeddhistische oefeningen en theosofische studies waar ik allemaal echt van geniet. 

Nu las ik weer een heel stuk van Krisjnamurti over het belang van jezelf te leren kennen. Waarin  hij zoals gewoonlijk alle autoriteit van religie, filosofie en andere zaken afwijst. Ik ga daar wel weer eens iets over schrijven op https://ellyseigenwijze.blogspot.com/  Zo boeiend om een beetje door te krijgen hoe dat bij mij binnenkomt en ik de verschillende theorieën toch in mij zelf een plek kan geven en er mijn voordeel mee kan doen op basis van mijn ervaringen en behoeften.

Een fotootje van vlak voor Corona. Op weg van Arnhem naar Zutphen over de provinciale weg.

zelfspot

 Wat is het toch heerlijk als je de mogelijkheid hebt en de ruimte zodat je om jezelf kunt lachen. En dat doen we nog weleens. Dat bedenk ik nu ik na het opruimen van de boodschapjes naar muziek van de Everlybrothers zit te luisteren en tik met de laptop op schoot. Lachen, hoezo? Ik ken mensen die zich snel aangevallen voelen als ze iets vreemds, doms of raars gedaan hebben en daarop aangesproken worden. Een geschenk uit de hemel dat ik daar geen last meer van heb als het om simpele dingen gaat. Natuurlijk moet je me ook niet gaan beschuldigen van een misdaad of zoiets dat is van een andere grote al weet ik dat het misschien hetzefde is als je jezelf niet ergens op aangesproken gaat voelen wat je niet   gedaan hebt maar wel lastiger te verwerken. 

Nu verleden jaar om deze tijd hadden we net een andere auto gekocht. We hadden een witte en nu is het een grijsblauwe. Omdat ik met mijn slechte ogen

geen auto meer rijd brengt Fer mij overal waar ik maar wil. Natuurlijk ben ik daardoor een stukje vrijheid kwijtgeraakt maar reuze blij dat ik nooit onthand hoef te zitten en overal kunnen we nog samen naar toe gaan. Zo brengt hij me ook naar de oogcontroles bij de specialist en dergelijke. Als de tijd het toelaat gaat hij tussendoor naar huis en bel ik hem  om me weer op te halen. Beter kun je het niet hebben toch. Maar de laatste keer had ik hem gebeld en stond ik lekker buiten op de uitkijk. Het duurde en duurde en ik maar kijken naar een witte auto. En dat was niet de eerste keer dat ik erin trapte . De auto stond vlak voor mijn neus en Fer maar zwaaien en  ik maar in de rondte turen als een blind peerd zei Fer vanmorgen toen we het erover hadden. We kunnen er hartelijk om lachen. Het is heerlijk als je de humor van je eigen handicap in kunt zien. Hopelijk is dat ook in de toekomst vol te houden. Want gelukkig zie ik nog steeds voldoende om het meeste wat ik echt wil doen te doen. En wat ben ik blij onder zulke ideale omstandigheden te kunnen leven.

Ik hoorde wel eens een uitspraak  zoals. Ja hallo, ik ben wel oud maar niet seniel. Ik ben blij dat ik dat geschenk als het ware uit de hemel heb en het mogelijk is de humor van veel valen of moeilijkheden in  te zien.

Deze foto maakte ik in 2010 gewoon bij ons in het park dat onze achtertuin is. Ik heb daarna nooit meer zulke grote vissen gespot in die vijver. Een vliegende libel is me gelukkig nog wel eens gelukt te verschalken maar ook dat wordt natuurlijl steeds lastiger.

\

\ 

Weg kerstboom

 Een heel dubbel gevoel, het opruimen van de kerstboom. Een beetje jammer want ik houd er zo van, maar ook lekker als alles weer aan kant het is.

Ieder jaar gaat er meer weg en de boom is nu dit jaar ook kleiner geweest. Alle dingen die ik toch niet meer ga gebruiken gaan naar de kringloop winkel. Het opruimen gaat ieder jaar meer en meer awenergie kosten. Wel fijn het spaart vandaag weer wat oefeningen uit want intussen heb ik genoeg beweging gehad. Vanavond zoom cursus en dat kost geen lijfelijke energie. Wel intensief ermee bezig zijn en dat vind ik heerlijk. Maar het lijf mag dan uitrusten

In het donker

 En ja, ik ben in het donker gegaan. Misschien is dat wat makkelijker voor mijn ogen. In ieder geval wel op de computer. Of dat ook zo werkt op de tablet???

Maar eens even kijken of me dit bevalt.

Opgelost

 Tja dat hoop ik dan.

Ik had een wordpress account voor mijn fotootjes en iedere keer liep ik tegen een maximum aan upload vermogen aan. Dus nam ik een abonnementje. En nu, na 2 jaar liep dat ook weer vol. Kon ik het natuurlijk wel weer duurder maken maar binnen de kortste keren zal dat ook vollopen. Nou, dat zie ik dus helemaal niet zitten. 

Misschien is de kwaliteit van de foto's dan wel veel beter maar dat zien mijn ogen toch niet meer en het gaat mij er tegenwoordig alleen nog maar om of ik er plezier aan beleef. En als anderen het dan ook nog leuk vinden dan is dat niet meer dan mooi meegenomen maar meer ook niet. Het hoeft niet meer perfect te zijn dat is toch nooit haalbaar.

Dus hief ik mijn abonnement op en kan ik op https://ellyvandoorn.wordpress.com/ geen fotootjers meer plaatsen. Maar...Dat wat erop staat dat is er nog steeds en dat vind ik wel leuk. Kan ik nog eens terug kijken. want ik heb het gratis abonnement met reclames wel behouden.

En wat een geluk dat ik dit magazijn heb. Ook hier kan ik fotootjes plaatsen. Tot nog toe heb ik voldoende ruimte op Google kan ik hier waarschijnlijk voorlopig nog wel iets kwijt. Fotootjes krijgen nu dus het label fotograferen  mee en onder dat label staat al zo het een en ander. Ik ga hier vrolijk verder en eigenlijk geld:

Hoe minder blogjes hoe makkelijker ik het bij kan houden en gebruiken.

Nu eens even in mijn fotootjes duiken.