zondag 10 februari 2013

Witte vlakken

Soms zie ik door de bomen het bos niet meer. En dan bedoel ik dat er zoveel beelden in me naar boven komen die ik zou willen schilderen en de twijfel erover dat ik dat niet waar kan maken, zorgen ervoor dat ik dichtklap en nergens aan weet te beginnen. Toch weet ik dat ik helemaal niets waar hoef te maken. Maar het gewoontepatroon van het willen presteren is niet van de ene op de andere dag verdwenen. Dat laten, daar is net zoveel oefening voor nodig als voor het presteren. Het ligt er maar net aan wat zich in je karakter heeft vastgezet en om daar de middenweg in te vinden is gewoon oefening.

Dat overdacht ik vanmorgen heel vroeg voor ik opstond. Ik heb moeite een keus te maken en gewoon maar aan de gang te gaan met het schilderen. Het witte lege vlak staart me aan en ik klap dicht, totdat ik als het ware iets op dat witte vlak zie verschijnen en het gekke is dat ik er dan iets op weet te kalken dat totaal niet beantwoord aan het beeld dat ik in mijn hoofd heb. Dat is prima, maar er gaat vaak veel te veel tijd overheen naar mijn idee, voor ik dat wit weer heb veroverd.

Daarom ben ik blij nu naar het KWA te gaan. Dan ben ik min of meer gedwongen een keus te maken en iets op papier of doek te zetten. Zonder stok achter de deur kom ik daar bijna niet doorheen.

Morgen kan ik hopelijk die prachtige witte wereld weer trotseren en een weg vinden op en door die witte vlakken want de wereld is hier weer behoorlijk witgekalkt.


Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...