Geen scherpe kantjes meer.

In de jaren tachtig ben ik gescheiden en kon ik mijn leven eindelijk  inrichten zoals ik het graag wilde. Jarenlang had ik dat niet gekund en nu was het mijn kans om als zelfstandige vrouw onafhankelijk te functioneren. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me voelde. Ondanks alle ellende die het met zich meebracht omdat ik werd gestalkd en bedreigd lag er een basis van vrijheid in mijzelf aan ten grondslag die iedere keer weer de angst overwon. 

Ik kluste kocht een soldeer apparaat, en werd behoorlijk zelfredzaam. Ik sloot lampen en muziek appaeratuur aan witte en schilderde timmerde en zorgde voor de kinderen en het huishouden.  Studeerde om de scha in te halen en een baan te vinden en ook dat lukte.  Na acht jaar zelfstandigheid stortte mijn wereld in en kwam ik in de ziektewet terecht en verloor ik uiteindelijk de baan waar ik zo hard mijn best voor had gedaan. De kinderen werden ouder en ook zelfstandiger dus  gingen uit huis en wat een geluk ik ontmoette mijn lieve schat.

Een tante gaf mij een mooie wijsheid mee in die moeilijke jaren en zei: ach kind,  je verliest een dubbeltje en je vindt een kwartje. En zo was het ook.

Hoe kom ik daar nu zo op?

Nou zo, mijn lief is bezig met de geluidsinstallatie. Hij is gek van muziek en is daar op allerlei manieren altijd mee bezig. Ik moest hem helpen met het invoeren van kabeltjes en vasthouden van apparaten. En het ziet ernaar uit dat alles het gaat doen. 

Ik realiseerde me dat ik dat vroeger allemaal heel goed zelf kon maar die tijd is echt voorbij. Er is zoveel meer en anders op de markt  de touwtjes , apperatuur en digitale hoogstandjes rijzen de pan uit en ik kan het niet meer volgen en heb dook geen behoefte meer om dat soort dingen te volgen. Ook mijn intertesses hebben zich verlegd plus dat ik niet eens meer de stekkertjes in de juiste gaatjes zou kunnen krijgen met mijn slechte zicht. 😅

Maar een ding is zeker. Het leven is goed voor mij. zonder het verlies over mijn zelfstandigheid laat ik me graag verwennen door zijn zorgzaamheid. En dat is een heel ander verhaal dan het leven van veertig jaar geleden.  Daar denk ik nog maar zelden aan en alle scher[pe kantjes zijn daar intussen vanaf. 

We gaan zo heerlijk naar prachtige muziek luiisteren. 

Ja ik hoor al wat.  aaaaahhhhh mooooooi

Buien

 Ik weet van meer mensen dat ze het hebben. Het is niet lastig hoor en als ik het heb, geef ik er gewoon aan toe maar er is niet altijd tijd voor. Nu is het weer zo'n schrijfbui. Het liefste zou ik over van alles en nog wat schrijven en op de meest ongelegen momenten komen er dingen naar boven waarover ik zou willen schrijven. Bijvoorbeeld als ik onder de douche sta. Dan heb ik plotseling een geweldig onderwerp waarover ik wil schrijven. Als ik dan helemaal klaar ben dan is het idee verdwenen en weet ik niet meer waarover ik zal schrijven. 

Ach denk ik dan. Wat maakt het uit het is totaal niet belangrijk wat ik te vertellen heb. Het zijn alleen maar dingen die zich inijn eigen hoofd afspelen.  Daar zit niemand op te wachtem. En dat vind ik ook niet erg want er is veel veranderd.

Vroeger vond ik het belangrijk als mijn schrijfsels gelezen werden maar die behoefte is er niet meer. Het is gewoon zo leuk om achter het toetsenbord te zitten en op te schrijven wat er naar boven komt.  Meer hoeft niet. 

En dan plotseling komen er toch af en toe reacties en dat is leuk en daar ben ik blij nee. Dank daarvoor.  Alhoewel ik op 'mijn eigen wijze'  de reacties hen gesloten omdat ik daar over dingen schrijf waarover discussie mogelijk zou zijn want er zijn geen twee mensen hetzelfde en geschreven teksten worden nog weleeens anders uitgelegd dan ik bedoel is mijn ervaring daarmee of natuurlijk is het ook mogelijk dat ik niet duidelijk genoeg ben in het verwoorden van de dingen die me bezighouden.. Zo'n discussie heb ik in het verleden geleerd, vind ik zinloos. En daart komt bij dat het gewoon mijn eigen wijze is. Reageren kan altijd toch wel in het antwoord formulier en leuk is dan dat ik inderdaad soms een reactiie binnen krijg.

Ik ben benieuwd wanneer deze schrijfbui weer over gaat en omgezet wordt naar een schilderbui.

Het zou beter een regenbui kunnen zijn. Daar heeft de wereld en Nederland zeker  meer aan. Maar laten we eerst  dapper de extreme hitte tegemoet gaan. 

Heelhuids

Gistermiddag zijn we toch weer naart de dierentuin gegaan. Ondanks dat we weten: in de vakantie is het druk. Maar we wilden gewoon even fotograferen en rond wandelen. Daar is altijd wel wat te beleven in.  We gaan niet eens alleen voor de gekooide dieren want eromheen is ook van alles te zien.  Een paar jaar geleden alweer zagen we zelfs een ijsvogeltje in een boom vliegen die goed te fotograferen was. Ik ben in mijn archief aan het snuffelen geweest maar kan hem helaas niet vinden.

Om in de dierentuin te komen vanaf de auto als die helemaal onderaan op de parkeerpklaats staat is al een hele aanslag op de conditie en daarom ook goed. Voorbij de ingang gaat het dan nog steeds bergop en lachen we en maken grapjes omdat we ervaren dat het soms echt een aanslag op het uithoudingsvermogen is. En dan te bedenken dat we daar enkele jaren geleden niet eens bij stil stonden. 

Meestal laten we de stokstaartjes links liggen 

want daarvan zit het archief al vol. Altijd leuk en parmmantig om te fotograqferen en zo zijn er meer dieren die heel leuk zijn om te fotogrtaferen maar soms wil ik gewoon bloemetjes en bijtjes. En de bomen waarin de kleine aapjes huizen is op zichzelf al de moeite waard. om voor de lens te krijgen Burgers Zoo heeft prachitige natuur landschapjes ingericht, 

Het is even zoeken maar dan zie je ze spelen tussen de takken en het is een hele lunst ze 'te pakken]'  te krijgen. Met behulp en op aanwijzing van mijn lief en wanneer ze bewegen dan zie ik ze wel en met de zoom op mijn fototoestel krijg ik ze beter in beeld en het toestel weet ze scherp te krijgen, als je weet waar je je scherstelpunt neerzet in het toestel natuurlijk 😉 

En zo wandelen we een groot deel van de tuin door de ene keer linksom de andere keer rechtsom en zijn verrast als er weer eens iets bijzonders gebeurd. 

En nu was dat weer een ontmoeting met de Stekelsluipvlieg. Wij hadden hem nog noopit eerder gezien. Maar hij schijnt hier toch al veel langer rond te sluipen. Zo zie je maar weer ook dat soort bijzonderheden klomen we in de dierenrtuin tegen .

En dan roepwen we KOFFIE en wandelen we de heuvel  af. En wat een geluk dat ik de turborollator bij me heb want ik verzwikte mijn enkel op de losse kiezels die er bergafwaarts op de parkeerplaats liggen en als ik dat ijzeren maatje niet bij me had gehad was ik beslist weer  grandioos onderuit gegaan. 

Vandaar dat ik dit hier nu heelhuids  kan publiceren.

 

 

Wat vloog daar nog.

Kijk daar gaat hij weer. Horizontaal in gestrekte vlucht langs de ramen van de serre. In Zwart wilt en ik geloof zelfs dat ik ook nog iets van rood opvang maar ik weet het niet zeker. Mijn kleine hersentjes vullen vaak de dingen in die ik denk te zien en die niet de werkelijkheid zijn. Zo zijn de woorden die ik lees altijd goed terwijl er in werkelijkheid fouten in staan net zoals het makkelijk  lezen van een tekst zonder klinkers. Dat deed ik weleens in zo'n tekstje dat op blog of in facebook werd geplaatst.  Maar ik dwaal af. 

Ik weet zeker dat het geen ekster was. Die is grgroter met zijn lange staart en vliegt anders.  Het gaat zo snel dat ik geen tijd krijg om iets helderder te focussen maar ik weet bijna zeker dat het de bonte specht was. 

Jaren geleden zat ik met mijn moeder voor haar raam. Dan vertelde ze me wat ze wel en niet zag met haar macula degeneratie . Ze  probeerde het me uit te leggen. Ik kneep dan mijn ogen een beetje dicht en keek door mijn wimpers naar buiten om het beeld te vangendat ze me vertelde. Nu weet ik dat het dat niet is en heb nu zelf, net als zij, de neiging om iedere keer weer te vertellen wat ik de ene keer wel en de andere keer  niet zie en gelukkig is wat ik wel zie nog heel veel maar ook veel dingen ontgaan me. 

Zo kom ik na verschillende keren overlezen vaak toch weer tot de ontdekking dat ik fouten over het hoofd heb gezien want het lezen en schrijven blijft lastig.

Maar zeker is dat ik hier in de serre geniet van het leven en mijn omgeving. 

Zwaan kleef aan, want nu moet ik weer denken aan dat liedje van Robert Long uit de musical Tsjechov. Vavmorgen vloog ze nog.

Weer een nieuwe week. Ik heb er zin in. Ik moet toch weer eens wat vaker hier in de serre gaan zitten met mooi weer. En dat zal aankomende week toch niet zo erg vaak zijn want ik jhoorde dat het  warm gaat worden en dan wordt het hier veel te heet ook al kunnen alle ramen open geschoven worden. En dat moet dan ook wel want anders kan de warme afvoer lucht van de airco niet weg.  De buiten unit staat hier ook. Die mag niet aan de buitenkant van het gebouw opgehangn worden 

Nu ik hier zo naar buiten zit te kijken realiseer ik me dat er in de bijna 17 jaar dat we hier  wonen al vier grote bomen zijn verdwenen. Omgewaaid, takken  afgebroken en weggehaald omdat ze ziek waren.  Er waren prachtige exemplaren bij. Eén heb ik om zien gaan tijdens een storm.  Gelukkig zag de man die met een rood autootje hierop aan kwam rijden het ook en stopte net op tijd.  Sjonge jonge wat een klap. Dwars over de weg. Zo jammer  prachtige decoratieve boom. Helaas. 

In het park hier recchts zijn nu allemaal nieuwe bomen aangeplant en daar is het heerlijk wandelen. Daar maak ik graag gebruik van maar ook eigenlijk weer veel te weinig. Potverdrie wat ben ik toch een huismus.  En als ik toch naar buiten ga geniet ik er mateloos van en neem me voor vaker te wandelen.