In de jaren tachtig ben ik gescheiden en kon ik mijn leven eindelijk inrichten zoals ik het graag wilde. Jarenlang had ik dat niet gekund en nu was het mijn kans om als zelfstandige vrouw onafhankelijk te functioneren. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me voelde. Ondanks alle ellende die het met zich meebracht omdat ik werd gestalkd en bedreigd lag er een basis van vrijheid in mijzelf aan ten grondslag die iedere keer weer de angst overwon.
Ik kluste kocht een soldeer apparaat, en werd behoorlijk zelfredzaam. Ik sloot lampen en muziek appaeratuur aan witte en schilderde timmerde en zorgde voor de kinderen en het huishouden. Studeerde om de scha in te halen en een baan te vinden en ook dat lukte. Na acht jaar zelfstandigheid stortte mijn wereld in en kwam ik in de ziektewet terecht en verloor ik uiteindelijk de baan waar ik zo hard mijn best voor had gedaan. De kinderen werden ouder en ook zelfstandiger dus gingen uit huis en wat een geluk ik ontmoette mijn lieve schat.
Een tante gaf mij een mooie wijsheid mee in die moeilijke jaren en zei: ach kind, je verliest een dubbeltje en je vindt een kwartje. En zo was het ook.
Hoe kom ik daar nu zo op?
Nou zo, mijn lief is bezig met de geluidsinstallatie. Hij is gek van muziek en is daar op allerlei manieren altijd mee bezig. Ik moest hem helpen met het invoeren van kabeltjes en vasthouden van apparaten. En het ziet ernaar uit dat alles het gaat doen.
Ik realiseerde me dat ik dat vroeger allemaal heel goed zelf kon maar die tijd is echt voorbij. Er is zoveel meer en anders op de markt de touwtjes , apperatuur en digitale hoogstandjes rijzen de pan uit en ik kan het niet meer volgen en heb dook geen behoefte meer om dat soort dingen te volgen. Ook mijn intertesses hebben zich verlegd plus dat ik niet eens meer de stekkertjes in de juiste gaatjes zou kunnen krijgen met mijn slechte zicht. 😅
Maar een ding is zeker. Het leven is goed voor mij. zonder het verlies over mijn zelfstandigheid laat ik me graag verwennen door zijn zorgzaamheid. En dat is een heel ander verhaal dan het leven van veertig jaar geleden. Daar denk ik nog maar zelden aan en alle scher[pe kantjes zijn daar intussen vanaf.
We gaan zo heerlijk naar prachtige muziek luiisteren.
Ja ik hoor al wat. aaaaahhhhh mooooooi
En natuurlijk wens ik jou ook sterkte!
BeantwoordenVerwijderenWat mooi zoals het leven loopt. Ik herken de zelfredzaamheid heel goed. Maar het wordt inderdaad ingewikkelder tegenwoordig.
BeantwoordenVerwijderenIk schreef onder een reactie van jou op mijn blog over een vader met 12 ambachten en 13 ongelukken. Dat bleef niet zonder gevolgen. Mijn moeder werd er nog zelfstandiger door en goot het mij met de paplepel.
BeantwoordenVerwijderen