Iedereen wil gezond en gelukkig zijn zou je ook kunnen zeggen.
Om gezond te kunnen zijn en om medicatie te ontwikkelen zodat ziekten overwonnen kunnen worden, is het noodzakelijk het ziektebeeld waar het medicijn voor ontwikkeld wordt te bestuderen. Er wordt nauwkeurig onderzocht wat de oorzaken van de aandoeningen zijn en aan de hand daarvan wordt een tegengif of medicatie ontwikkeld. Dat is de gang van zaken. Als je niet weet wat een ziekte is, welke 'mankementen' de oorzaken zijn, is het onmogelijk er iets tegen te doen. Op deze manier zijn er in de loop der jaren al talrijke ziekten die nu niet meer tot de dood leiden, overwonnen.
Natuurlijk kun je ook afzien van al die therapiën en hopen dat de kwaal vanzelf overgaat. Of het kan ook zijn dat we de mankementen voor lief nemen en ze laten zijn wat ze zijn maar dat kan ook desastreuze gevolgen hebben.
Hoe we met ons leven omgaan, dat kunnen we zelf bepalen.
Met geluk en ongeluk lijkt het een beetje anders te liggen, maar ik waag dat te betwijfelen. We kunnen de keus maken alles te aanvaarden zoals het komt wetend dat er dingen zijn of komen die ons er niet gelukkiger op maken. De vraag is of er mogelijkheden zijn om uit die cirkel van onze eigen ongelukkige ervaringen te stappen. Kunnen we gelukkig zijn zonder daar goede voorwaarden voor te scheppen, zonder enige inspanning om iets aan onze ongelukkige ervaringen te doen? Zijn er specialisten die daar iets zinnigs over kunnen vertellen? Daarvoor is een bepaald soort kennis nodig en medicatie. Voor het lijf wenden we ons tot de arts die het ziektebeeld heeft onderzocht. Zo is het ook mogelijk voor geluk de juiste oorzaken en medicatie te vinden en te leren zien wat de beste manier is om met je omstandigheden om te gaan.. Daar is onderzoek voor nodig in het 'ziektebeeld', in je eigen ervaring, want daar gebeurt het, daar voel je de pijn. Hoe komt dat, dat je ergens ongelukkig van wordt zonder altijd met het vingertje naar buiten te wijzen? We weten toch dat we de omstandigheden niet altijd kunnen veranderen, maar wel de manier waarop we ermee omgaan.
Het grootste probleem is dat we dat onderzoek alleen maar zelf kunnen doen en willen we daar wel naar kijken? Het is dan noodzakelijk om naar binnen te gaan en te zien waarop we reageren en hoe onze emoties een rol spelen. Een buitenstaander, een arts of noem het een leraar, een Boeddha, een Jezus, kan alleen als een spiegel werken en je eigen ongenoegen laten zien. Jij zelf bent degene die het ervaart en ernaar kan leren kijken. Maar dat willen we vaak niet en soms zijn we daar ook nauwelijks toe in staat om te erkennen welke problemen er IN ons schuilen.. Zo gauw als er een weerstand opduikt, lopen we weg en zoeken iets anders zonder te kijken naar die ervaring en onszelf iets af te vragen. We lopen eraan voorbij of zoeken weer compensatie in wat we (voor even) plezierig en als geluk ervaren. Willen we echt tegen ons ongenoegen aan lopen?
Maar dat is wel de manier om op zoek te gaan naar de oorzaken van je ongenoegen, want als je die niet kent is het lastig er een 'medicijn' voor te vinden, voor dat gevoel van 'niet gelukkig zijn'. Het is normaal gesproken het verstandigst de problemen in de wortel aan te pakken en het ongenoegen zit toch echt in onszelf.
Het kortstondige geluk van iedere keer weer nieuwe uitdagingen nodig hebben. Het kortstondige geluk van de steeds weer vergankelijke blijdschap over iets dat je graag wilt hebben, maar ook kijken naar een dieper geluk dat verwerkelijkt kan worden door inzicht, liefde, en medemenselijkheid in alle opzichten. Er is diepgaand onderzoek nodig en het krijgen van inzicht is belangrijk voor het ervaren van het ultieme geluk onder alle omstandigheden. Wat dat is, dat diepste geluk onder alle omstandigheden? Dat is misschien heel iets anders is dan we ons voorstellen.
Het doet me denken aan het boek van Etty Hillesum die daarover schrijft.
Er is onderzoek nodig naar alle andere belemmeringen en blokkades in ons die het geluk in de weg staan. Wat is daar de meest diepgaande oorzaak van zonder met het vingertje naar buiten te wijzen, want daar lossen we niets mee op? Hoeveel energie we daarin stoppen en de motivatie die ons drijft zijn belangrijke factoren om er echt mee aan de gang te gaan. Het is de vraag wat, waarom en of je er iets mee wilt doen.
Hoe we met ons leven omgaan, dat bepalen we zelf.
Een therapeutische weg is een weg die compensaties aanreikt en waarmee je vooral naar je plezierige kanten leert kijken. Prima want dat heb je vaak nodig om de 'dut' weer door te komen, hopelijk kan het je gevoel voor humor ondersteunen om verder te onderzoeken.
De weg diep in jezelf zoeken en ook naar de moeilijkere dingen durven kijken is heel boeiend als je ervoor open kunt staan, want onze egocentrischer drijfveren zijn heel verdekt opgesteld. Je zou het leren herkennen daarvan een spirituele weg kunnen noemen. Een weg die zich eindeloos uitstrekt en leidt naar heel bijzondere kwaliteiten in jezelf die in potentie aanwezig zijn. Eigenschappen die je waarschijnlijk niet kende, die je een andere kijk op jezelf en de wereld kunnen geven.
Geluk zoeken we allemaal.
Vanmorgen was privé ondergesneeuwd
