lees ik als opdracht voor schrijfveren.
Is dat niet verwonderlijk. Ik bekijk net de laatste fotootjes die ik van haar maakte toen ze nog met veel moeite in de stoel zat. Het enige waar ze, doodmoe, dement en blind mee bezig was, was het navoelen van haar kleding. of alles wel goed en netjes zat. Met haar ogen dicht bleef ze dezelfde handelingen verrichten. Van de onderrand van haar blouse gleden haar vingers naar achteren of alles glad zat, dan langs de knoopsluiting naar boven langs het kraagje en weer van voor af aan. Ze was zo moe.
Het enige dat ik kon doen was af en toe proberen tot haar door te dringen, maar ze was zo druk dat het bijna niet lukte.
Ze weigerde te eten en wilde ook niet drinken. Het waren haar laatste dagen. 's Middags brachten de verzorgsters haar met zachte drang naar bed. Overdag zou ze dat nooit doen.
"U bent ziek mevrouw, we brengen u lekker naar bed, dan kunt u even uitrusten".
Ze is niet meer opgestaan.
De rol van de moeder was klaar al jaren daarvoor had ik afscheid van haar in die rol genomen. De rollen waren omgedraaid. Ze had haar rol met zoveel discipline, aandacht en liefde vervuld. Het was haar rol mij een voorbeeld te zijn in dat opzicht. Zelfs toen ze die rol niet meer vervulde, spiegelde ze me doordat ik zo kon opmerken waar mijn tekorten zaten. Dat was goed, want ook daar leerde ik van.
Was haar rol als moeder afgelopen toen ze niet meer voor mij kon zorgen en de aandacht voor mij kon hebben die ik van haar gewend was?
Nee dus, ook in de omkering was ze mijn moeder die me tot het einde heeft laten zien hoe belangrijk het is in aandacht te leven.
Ik maakte die laatste dag dat ze in haar stoel zat, nu tien maanden geleden, een hele serie foto's van haar terwijl ze bezig was haar kleding goed te ordenen zoals ze dat vroeger deed als coupeuse en wanneer ze mij een nieuw jurkje aantrok.
Maar nu met haar ogen gesloten en letterlijk doodmoe.
