lees ik als opdracht voor schrijfveren.
Is dat niet verwonderlijk. Ik bekijk net de laatste fotootjes die ik van haar maakte toen ze nog met veel moeite in de stoel zat. Het enige waar ze, doodmoe, dement en blind mee bezig was, was het navoelen van haar kleding. of alles wel goed en netjes zat. Met haar ogen dicht bleef ze dezelfde handelingen verrichten. Van de onderrand van haar blouse gleden haar vingers naar achteren of alles glad zat, dan langs de knoopsluiting naar boven langs het kraagje en weer van voor af aan. Ze was zo moe.
Het enige dat ik kon doen was af en toe proberen tot haar door te dringen, maar ze was zo druk dat het bijna niet lukte.
Ze weigerde te eten en wilde ook niet drinken. Het waren haar laatste dagen. 's Middags brachten de verzorgsters haar met zachte drang naar bed. Overdag zou ze dat nooit doen.
"U bent ziek mevrouw, we brengen u lekker naar bed, dan kunt u even uitrusten".
Ze is niet meer opgestaan.
De rol van de moeder was klaar al jaren daarvoor had ik afscheid van haar in die rol genomen. De rollen waren omgedraaid. Ze had haar rol met zoveel discipline, aandacht en liefde vervuld. Het was haar rol mij een voorbeeld te zijn in dat opzicht. Zelfs toen ze die rol niet meer vervulde, spiegelde ze me doordat ik zo kon opmerken waar mijn tekorten zaten. Dat was goed, want ook daar leerde ik van.
Was haar rol als moeder afgelopen toen ze niet meer voor mij kon zorgen en de aandacht voor mij kon hebben die ik van haar gewend was?
Nee dus, ook in de omkering was ze mijn moeder die me tot het einde heeft laten zien hoe belangrijk het is in aandacht te leven.
Ik maakte die laatste dag dat ze in haar stoel zat, nu tien maanden geleden, een hele serie foto's van haar terwijl ze bezig was haar kleding goed te ordenen zoals ze dat vroeger deed als coupeuse en wanneer ze mij een nieuw jurkje aantrok.
Maar nu met haar ogen gesloten en letterlijk doodmoe.
prachtig, echt waar.
BeantwoordenVerwijderenzelf heb ik een ander standpunt en dat is dat je na het opgroeien gewoon ( nou ja, niet gewoon- gewoon) van mens tot mens bent naar elkaar en zo een nieuwe relatie aangaat. zeker wanneer je als moeder een zoon hebt grootgebracht is het een noodzakelijke opdracht voor de moeder hem lostelaten.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenDochter -moeder is toch weer anders dan zoon - moeder. Er zijn heel andere energieën in het geding denk ik.
BeantwoordenVerwijderenHet niet loslaten van de zoon - de impact die dat kan hebben, of heeft, passeert op de een of andere manier best vaak mijn gedachten. Net of je er steeds op terugkomt, wanneer je het spoor volgt waarlangs er dingen zijn misgegaan in wat voor relatie dan ook. De energie van de moeder mag dit aangaande volgens mij niet onderschat worden. Zij moet hem niet alleen baren (van haar lichaam uitscheiden) en dat ben ik heel erg met Reflexxus eens, zij moet als volwassene nog een keer en welbewust van hem scheiden.
Dat op te kunnen brengen heeft invloed op het hele gezin, als na te volgen voorbeeld aan de volgende generaties, en geeft eigen kracht en moed mee.
Er is niets in het leven dat we vast kunnen houden. Alles verandert voortdurend. Iedere keer is het weer duidelijk dat alles door je handen glijdt en zelfs het geluk dat we op momenten ervaren is niet duurzaam.
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb twee zoons opgevoed, maar ik denk dat iedere relatie anders is onafhankelijk van geslacht, uniek zoals alles uniek is. Situaties zijn slechts op onderdelen vergelijkbaar.
Ook in de moederrol heeft het loslaten van gehechtheden niets te maken met zorg hebben voor en liefhebben al wordt dat over het algemeen door elkaar gehaald.
Voor mij betekent de moederrol vooral dat laatste zorg hebben voor en liefhebben zoals mijn moeder het mij voorleefde. Ik ben haar daar heel dankbaar voor. Ik leer nog iedere dag en maak daarin ook nog dagelijks vergissingen. Zeker als de emoties oplopen is het belangrijk het als emoties te herkennen en dan weer dezelfde oefening...een stapje terugdoen geduldig oplettend zijn, kijken waar het zorg is en waar gehechtheid en dan loslaten. Zeker in de puberteit een van de moeilijkste zaken en voor een moeder zijn het nauwelijks te onderscheiden emtoies.
De foto is een verhaal op zich. Zo ziet oud zijn er uit!
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder leeft nog en nu worden we samen oud. Mijn moeder en ik we hebben gesprekjes over haar leven en het mijn.Kleine gesprekjes (vaak via de telefoon) op weg door haar leven door het mijne.
BeantwoordenVerwijderenEn wat betreft het loslaten van je kinderen hmmm dat begint toch al als ze naar de kleuterschool gaan? Steeds ietsje meer hun eigen eigen gang laten gaan.Met als achtergrond hun thuis waar ze mogen bijkomen van de grommende wereld.Ook nu nog maar dan wel weer zelf hun eigen weg weer laten gaan.Onze kinderen zijn soms ook een beetje onze ouders(glimlach) en wijzen ons de weg waarop wij nog kinderen zijn hahahah
Trouwens Elly mooi blogje hoor!toppie
BeantwoordenVerwijderenje kinderen zijn je kinderen niet (zoals Gibran ook zegt)het zijn anderen als andere anderen. slechts tijdelijk vervul je een rol ( met de nadruk op het woord rol in moederrol. na die rol kan er na het afscheid daarvan een nieuwe ontmoeting komen van mens tot mens. aan het afscheid nemen moet moeder actief meedoen, de jong volwassene zal zich in het diepe gegooid weten ( de leeftijd tussen het 18e en 22e levensjaar is een cruciale leeftijd, belangrijk dus om op eigen kracht je eigen kracht aan te ( moeten!) spreken ( in plaats van half/half op t ouderlijk huis te steunen ( zoals ik mensen tot aan hun 50e nog zie doen tegenwoordig!))
BeantwoordenVerwijderenwat opvalt is de lafhartigheid van veel "oude kinderen" vooral als er sprake is van ouders waar "iets te halen valt" als de erfenis later of dat een ouder een beroemd ( maatschappelijk geslaagd) persoon is. oude kinderen blijven dan vaak schijnheilig ( vals) aanhankelijk doen...( iedereen vindt dat de normale gang van zaken, nou ik dus niet.
Natuurlijk zijn er altijd extremen en verduisteringen.en niet weten.
BeantwoordenVerwijderenGibran bezit de ware Wijsheid heeft het hier over onthechting, het loslaten van alle essentiele zaken ook van dat wat wij denken dat moederschap zou kunnen zijn (zeg ik heel voorzichtig want we stikken in de verduisteringen en in ons nietweten) . Ik kan in gedachten met jou meegaan Reflexxus, er zijn heel wat misstanden, maar het zijn allemaal voortbrengselen uit het niet los kunnen laten. Dat zit in al ons doen en denken verweven. Want in andere extreme gevallen van handicaps bijv. moet een moeder wel degelijk moeder blijven en dan nog steeds geld het principe van loslaten op een liefdevolle zorgzame wijze.
Oordelen is eenvoudig ook ik doe dat nog regelmatig merk ik, soms terecht soms onterecht, maar wat weten we nou?
Brok in mijn keel Elly. Er spreekt zoveel liefde en bewondering uit je woorden!
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige foto. Een buitenstaander ziet de bittere werkelijkheid van de kwalen er niet aan af. En dat van die spiegel... ja, herkenbaar. En zo heftig als het je eigen moeder betreft. Ik hoop dat je inmiddels volledige vrede hebt met jouw rol. Naar mijn overtuiging heb je die tot het laatst uiterst liefdevol vervuld. Ik denk dat je moeder apetrots naar je kijkt, daar boven.
BeantwoordenVerwijderenEn inderdaad, wat weten we nou? Maar je zou ook kunnen zeggen: we weten precies wat we nodig hebben om de confrontatie met onszelf aan te gaan. Ik ga daar vast ook regelmatig de fout in. Ik zou minder moeten willen weten maar gewoon op basis van wat ik weet en voel mijn best moeten doen om niet te oordelen en liefdevol te zijn.
Mijn moeder zit echt niet apetrots te kijken hoor, die is allang terug en heeft nu misschien buikkrampjes en een natte luier. hahahaha
BeantwoordenVerwijderenJa wat weten we nou en dat hoef ik dus ook niet te weten.;-)