De doorzichtige vrouw

Schrijveer

Ze zou niets laten merken en heel stilletjes haar gang gaan. Het was nog vroeg in de ochtend en haar hele huis lag te slapen. Stil en in zichzelf gekeerd keek ze om zich heen. Alles stond nog precies zoals het hoorde te staan en dat was een geruststelling. Eerst haar ene been naar buiten. Het was koud bemerkte ze. Onder de deken was het veel aangenamer. Nee, niet zeuren gewoon ook het andere been eronderuit en overeind komen.
Op de rand van haar bed keek ze nogmaal om zich heen. Vreemd alles stond op de juiste plaats, maar toch kende ze het niet. Ze stond op en kleedde zich aan. Zo dat was goed genoeg. Eindelijk zou ze naar huis toegaan. Heel zachtjes verliet ze de kamer en l;ipe door de lange gang. Die was veel langer dan ze verwachtte. Onderweg twijfelde ze even. maar toen liep ze kordaat door. Ze ging naar huis. Hier voelde ze zich doorzichtig en ongekend. Thuis was het veel beter. Daar waren vader en moeder en de warmte van alles dat ze kende.
 Bij de glazen voordeur stopte ze. Hoe ging die nou toch open? Ze liep wat heen en weer en zocht naar een handvat of deurknop, maar vond het niet. Ze keek in de rondte van een soort hal waar ze in terecht was gekomen.en begon te twijfelen. Het was nog erg donker zag ze door de glazen voordeur. Het park aan de overkant was nauwelijks zichtbaar. Gelukkig maar want dan dan konden ze haar ook niet zien en kon ze achter elkaar naar huis toe lopen.

"Mevrouw Jansen", klonk een stem achter haar. "Zo, u bent al vroeg uit de veren. Het is echt nog veel te vroeg om een ommetje te maken.".
Een zuster in uniform pakte haar onder de arm en met zachte dwang nam ze de doorzichtige vrouw mee terug naar de ongekende kamer.