Loes Modderman's verwondering.

Ik ben zo blij dat ik er niet uit hoef. Het stortregent. Echt weer om met een boekje op de bank te kruipen, lekker weegezakt in de kussens en een muziekje op de achtergrond.

Maar wat ook kan is het E Magazine lezen van mijn vriendin Loes Modderman. Maandelijks stelt ze een leuk Magazine samen met allemaal wonderbaarlijke zaken. De enorme hoeveelheid informatie die ze ter beschikking heeft verwerkt ze in "Verwondering"
Als je haar een mailtje stuurt, zendt ze het je gratis maandelijks toe als PDF bijlage.
Hieronder de eerste vier bladzijde van de 29 in het januari nummer.
Veel leesplezier.
info@scienceart.nl 

De doorzichtige vrouw

Schrijveer

Ze zou niets laten merken en heel stilletjes haar gang gaan. Het was nog vroeg in de ochtend en haar hele huis lag te slapen. Stil en in zichzelf gekeerd keek ze om zich heen. Alles stond nog precies zoals het hoorde te staan en dat was een geruststelling. Eerst haar ene been naar buiten. Het was koud bemerkte ze. Onder de deken was het veel aangenamer. Nee, niet zeuren gewoon ook het andere been eronderuit en overeind komen.
Op de rand van haar bed keek ze nogmaal om zich heen. Vreemd alles stond op de juiste plaats, maar toch kende ze het niet. Ze stond op en kleedde zich aan. Zo dat was goed genoeg. Eindelijk zou ze naar huis toegaan. Heel zachtjes verliet ze de kamer en l;ipe door de lange gang. Die was veel langer dan ze verwachtte. Onderweg twijfelde ze even. maar toen liep ze kordaat door. Ze ging naar huis. Hier voelde ze zich doorzichtig en ongekend. Thuis was het veel beter. Daar waren vader en moeder en de warmte van alles dat ze kende.
 Bij de glazen voordeur stopte ze. Hoe ging die nou toch open? Ze liep wat heen en weer en zocht naar een handvat of deurknop, maar vond het niet. Ze keek in de rondte van een soort hal waar ze in terecht was gekomen.en begon te twijfelen. Het was nog erg donker zag ze door de glazen voordeur. Het park aan de overkant was nauwelijks zichtbaar. Gelukkig maar want dan dan konden ze haar ook niet zien en kon ze achter elkaar naar huis toe lopen.

"Mevrouw Jansen", klonk een stem achter haar. "Zo, u bent al vroeg uit de veren. Het is echt nog veel te vroeg om een ommetje te maken.".
Een zuster in uniform pakte haar onder de arm en met zachte dwang nam ze de doorzichtige vrouw mee terug naar de ongekende kamer.

Kees van Dongen en de danseres

Ik word er toch wel een beetje iebelig van, Wat dat is?
Nou gewoon, ongeduldig. Wil ik het weblog gaan gebruiken voor schilderijen en daar ook wat over schrijven, maar het wordt me wel moeilijk gemaakt. Weblog functioneert nog steeds niet optimaal en nu heb ik besloten voorlopig mijn Magazijn vol te stoppen met van alles en nog wat , dus ook met dat wat ik heb bedacht voor Weblog.

Dit schilderij bijvoorbeeld. Ik zag het gisteren voor het eerst en wat ik zag boeide me.

Het is een schilderij van Kees van Dongen. 'De danseres'.

Rond de vorige eeuwwisseling sloot Kees van Dongen zich aan, evenals Jan Sluiter bij de Fauvisten die zich onderscheiden door het expressieve fauvistische kleurgebruik.
Kunstenaars zijn zoekende naar nieuwe vormen en nieuwe invulling van wat ze te vertellen hebben. Velen weten zich onbegrepen en vertrekken naar Parijs waar ze zich meer vrij voelen om zichzelf te kunnen zijn en vooral ook om elkaar te kunnen vinden.  Ze zijn hun tijd ver vooruit. Een filosofische gedachtewereld wordt  op het doek verbeeld en hoewel Kees van Dongen zijn schilderij de danseres noemt, heeft het bijna iets weg van een madonna met kind. De danseres draagt een kruis om haar hals en zij zowel als haar kind hebben een opvallend 'anders' geschilderd oog. Ook opmerkelijk is de deur die nog net zichtbaar is en daardoor op een kier lijkt te staan. Haar lange benen van een balletdanseres geven haar de aardse betrokkenheid van de danseres.

Veel schilders uit die periode waren lid van, of hielden zich bezig met het Theosofische gedachtegoed en gaven daar, ieder op zijn eigen authentieke wijze uitdrukking aan. Het zou niet vreemd zijn als in dit schilderij de invloeden daarvan ook te zien zijn.

Hieronder het schilderijtje van de Madonna zoals ik haar zag. Drie kruizen spelen er dominant doorheen.

doek op paneel 40 x 50

Rudi van Dantzig

Hij is niet meer.

Zoveel moois laat hij na.