Help !!

It's a relief, frankly, that in Buddhism, there is no self to save.

Darren Littlejohn

vrij vertaald.

Wat een opluchting dat er in het boeddhisme geen zelf is dat veilig moet worden gesteld.

En als je dat door begint te krijgen dan zegt Nietsche ook nog.

De mate van wijsheid kan afgemeten worden aan de verkleining van opgewondenheid.

Dus als ik het nu goed op een rijtje zet dan is het alleen maar zinvol je voor rechtvaardigheid liefde-mededogen en wijsheid in te zetten.

Maar er is altijd dat denken vanuit het middelpunt dat IK DENK te zijn. IK wordt aangevallen `HÈÈÈÈLP
Lastig hoor om dan niet opgewonden te raken.
Wijsheid en zelfloosheid houden dan verband met elkaar volgens deze inzichten.

Zou Lodewijk de 14de dat ook geweten hebben in zijn schitterende paleis Versaille?

Vakantie en religare

Wat heeft vakantie nou met religare te maken?

Ik ben regelmatig in half Europa en zelfs een keer op Curaçao met vakantie geweest. Het is heerlijk om andere landen, streken en steden te verkennen en er rond te kijken.

Je kan denken: “Ach, het zijn allemaal steden, het zijn allemaal landen, het zijn allemaal streken”.  Ja, maar ze zijn allemaal unique en dat maakt iedere vakantie weer een feest. De verschillen kunnen zien is heel bijzonder en een grote verworvenheid. Ik ben blij dat niet alles hetzelfde is, dat zou de wereld niet zo interessant en aantrekkelijk maken.

Het zijn steeds weer vakanties waar ik me op verheug en waar ik blij mee ben.

Stel nou, Parijs heeft me deze reis bijzonder geraakt. Ik voel me er bijna thuis en zou er veel meer van willen weten. Misschien zou ik er wel willen wonen. Als dit een stelling is kan je natuurlijk alle andere vakantie oorden daarop toepassen. Kreta bijvoorbeeld. ;-) En nog steeds hebben we het over de verzamelnaam, vakantie heerlijk!

Maar goed, ik heb me voorgenomen om meer over Parijs aan de weet te komen omdat de eerste indrukken goed zijn en ik me erdoor aangetrokken voel. Misschien als ik er meer over weet dat ik afhaak omdat het toch niet aan mijn verwachtingen voldoet. O.K. maar daar hebben we het nu even niet over. Uiteindelijk heb ik een vrije wil om te onderzoeken en te stoppen wanneer ik wil.

Parijs, ik duik er steeds verder in en val van het een in het ander. Ik leer de geschiedenis van de stad kennen en zie bijna voor me hoe het gegroeid is. De sociale omstandigheden van arm en rijk en hoe het zich heeft gehandhaafd binnen de hele landelijke context. Geweldig!. Ook zie ik de relaties in de kunst tussen alle andere steden in Europa, hoe een en ander synchroon loopt met de kunst in Italië en Florence en daardoor gaat ook die stad me steeds meer boeien. Het leuke is dat, hoe verder ik me in Parijs verdiep hoe breder ik kan kijken naar andere steden waar ik veel minder van weet, maar die beslist niet hetzelfde zijn. Toch zit mijn verdieping niet in Florence maar in Parijs.

Van de Aziatische steden weet ik nog minder of bijna niets, zij zijn op een heel ander sociaal fundament gebaseerd en ik kan onmogelijk zeggen dat het dezelfde structuren en onderbouwingen heeft als Parijs. Niet minder, maar wel anders. Toch zou ik daar ook wel met vakantie naartoe willen, maar mijn diepgang en thuisvoelen in die steden zal een heel andere frequentie hebben en meer aan de oppervlakte blijven van OOO en AAAAAH. Erica Terpstra, geweldig toch J.

Je begrijpt. Het is allemaal prima en het is maar net waar je voor kiest.

Het heeft niets te maken met kunnen of eraan toe zijn wanneer je je wilt verdiepen in datgene waarvan je voelt of vermoedt dat je daar je thuis in zult gaan voelen. Slechts met willen heeft het iets te maken. En als ik niet wil, dan verdiep ik me toch niet.

En zo is het ook met religie.

Het is niet logisch om alles op één hoop te gooien en te zeggen dat alles hetzelfde is en naar hetzelfde voert. Dat zou de hele wereld en het universum wel erg klein maken. Als ik me verbonden met iets voel, met Kreta bijvoorbeeld, dan wil ik daar steeds weer naartoe, ik voel me er thuis. En misschien voel jij je thuis op de hele wereld en heb je geen enkele behoefte om je in het één meer te verdiepen dan in het ander en te ervaren wat dat betekent. Of misschien heb je je hier en daar een beetje in verdiept. Nou prima hoor. Maar dat wil nog niet zeggen dat de hele wereld hetzelfde is. Pas als je verder gaat kijken ga je de verschillen zien. Toch?

Zo is het ook met de verschillende tradities. Het oosterse denken over wat God(en) is, Hemel, Hel en allerlei andere zaken zoals wat er na de dood is en waartoe die 'ideeën' daarover dienen,  heel anders dan in de christelijke context . Als ik dat door elkaar ga halen dan kloppen dingen niet meer. Dan krijg ik een vertekend plaatje van waar oosterlingen het over hebben en leer ik niet begrijpen waar het in de oosterse tradities werkelijk om gaat.

Evenals wanneer ik me niet echt eigen heb gemaakt waar de mystiek in de christelijke traditie het over heeft en bij voorbaat dingen afwijs of misschien wel denk dat ik het weet. Zonder me in het waarom, waardoor en waartoe te verdiepen zal ik niet zo eenvoudig achter de diepgang daarvan komen die ik uiteindelijk kan gebruiken om me eraan te spiegelen.

Want dat is het waar het om gaat in religie, religare. De blik naar binnen richten, aandachtig worden en de diepgang in mezelf leren herkennen en ervaren.  Religies van Oost en West geven mogelijkheden tot spiegelen en jezelf leren kennen. De methoden en uitkomsten zijn even verschillend als de verschillende steden waarin je je wel of niet thuisvoelt en dat is goed. De bron in jezelf wordt door iedereen op een unique manier ervaren.

Ik wil hier alleen maar duidelijk maken dat ik blij ben met alle verschillen die er zijn en hoop dat het nog lang zo zal blijven zodat velen zich ergens en daardoor vooral in zichzelf geborgen en thuis kunnen (gaan) voelen. Niet meer en niet minder dan dat.

Jacques Louis David

Napoleon kroont zichzelf en zijn vrouw tot keizer

Zit er niet in een mens een diepte die zo diep is dat die zelfs verborgen is voor de persoon waar ze inzit?

St. Augustinus van Hippo.

Weer zo'n kort citaat waar ik me helemaal in kan vinden. In één leven kunnen we nooit geconfronteerd worden met alle mogelijkheden die een rol in een mensenleven kunnen spelen. En wanneer die situaties zich voor zouden doen (oorlog, natuurrampen, stinkend rijk zijn, president of koning zijn), kunnen we nu onmogelijk  weten waartoe we in staat of juist niet in staat zouden zijn. Er kunnen helden zowel als angsthazen, agressors en dictators  in ons schuilgaan.
Of het belangrijk is om te weten hoe we precies zouden zijn als...? Ik denk het niet. Het lijkt me wel belangrijk te weten dat ik niet weet. Dat kan de kijk op de wereld een heel ander perspectief geven. En het geeft te denken over het eigen dagelijks leven hoe ik nu  reageer op kleine zaken. (aandachtig zijn) Als er de  overtuiging is van die onwetendheid diep in het menselijk wezen, geeft het meer ruimte en is er een  minder bekrompen benadering in het  naar buiten brengen van 'mijn' waarheid, wat dat ook moge zijn.

Wat niet wegneemt dat het evenzo belangrijk is om te STAAN voor een rechtvaardige zaak.

Aandachtig zijn en reflekteren is boeiend en blijft nieuwe perspectieven bieden.

Meer foto's van Parijs en La `Défense

Er is geen weg

Krishnamurti sluit de stap op de weg die ik in het voorgaande logje beschreef helemaal uit. Hij ziet daar totaal geen heil in.

Ook de Boeddha zegt: Er is geen weg naar geluk, de weg is geluk. Het llijkt in tegenspraak met wat hij onderwees.

Nu ben ik ervan overtuigd dat het juist is wat zij zeggen. En willen we niet allemaal gelukkig zijn? 

Hoe is dat dan te combineren met de beoefeningen om door aandacht en motivatie een gelukkiger mens te worden. Dat vind ik lastig te verwoorden en toch wil ik proberen dat te doen in de hoop dat het niet nog verwarrender wordt.

Mijn ervaring is dat ik niet is staat was om zoals Krishnamurti in het leven te staan en nog minder als Boeddha voor zover er verschil is tussen beide. Ik weet dat ik dat niet kan, of beter gezegd niet zo ben, omdat ik o.a. maar zelden volledig in aandacht ben. Daar kwam ik pas achter toen ik ermee aan het werk ging en oplettender werd. Want hoe oplettender ik werd, des te meer kwam ik tot de ontdekking dat ik het niet was. Is het niet meestal zo? Wordt er niet gezegd: Hoe meer je weet  des te meer kom je tot de ontdekking dat je niets weet?

Toch vraagt ook krishnamurti: Wat leidt tot volkomen aandacht? En geeft daar ook antwoorden op. Dat geeft wel aan dat volkomen aandachtig zijn er niet zomaar is. Een weg daar naartoe slaat hij in zijn geschreven lezingen, of dialogen, zoals hij het noemt, over alsof je het zomaar zou snappen. Natuurlijk is het zo, je bent wel aandachtig of je bent niet aandachtig. Een beetje aandachtig bestaat niet, want dan ben je het dus niet, maar wat is volkomen aandacht nou eigenlijk? Ook dat was me niet duidelijk.


Wel duidelijk was me, dat volkomen aandacht erg veel betekende. Dat je dan een vrijheid zou kunnen ervaren waarin alomvattende liefde inherent aanwezig is, niet gebonden aan allerlei invullingen van het brein dat de neiging heeft om alles te benoemen, etiketten te plakken en verleden, heden en toekomst te verzamelen als iets dat ik ken of zou weten om er mijn voordeel mee te doen. Honderduizend dingen waarin ik alles steeds weer op een rijtje moet zetten om niet te verdwalen in een wirwar van bewustzijn(en) en ervaringen door de tijden heen opgebouwd en die door het denken tevoorschijn worden getoverd. Nee, volkomen aandachtig in het moment staan en alles als nieuw ervaren is een schepping op zich die alomvattende liefde en mededogen in zich heeft. Dat is de essentie in onszelf waar we ons mee kunnen verbinden door aandachtig te zijn en dat is tegelijkertijd vrijheid. Het gaat verder dan loze kreten zoals: Ik leef in het nu!

Zolang dat denken springt van hot naar haar en links naar rechts, het één afstoot en het ander aantrekt naar het middelpunt dat IK denk dat ik ben, is er geen vrijheid.

Concentreren helpt niet om aandachtig zijn te trainen, zegt krishnamurti en hij heeft  daar helemaal gelijk in maar het laat me wel zien hoe mijn gedachten zonder controle van het enen onderwerp naar het andere vliegen zonder dat ik het nog heb opgemerkt en dat is geen aandacht. Wel weet ik dan waar ik sta en mee bezig ben, met springen van de hak op de tak dus en dat opzich is alweer heel even aandachtig zijn.

Ik ken geen duidelijkere uitspraak dan Mens ken uzelf.
Al eeuwen geleden werd herkend hoe bedreven de mens is in het misleiden van zichzelf.
Dat brengt me naar de zoektocht om in aandacht te kijken naar wat zich allemaal in mij afspeelt, wat er allemaal in me zit aan emoties en allerlei bedenksels om uiteindelijk te kunnen komen bij volledige aandacht en alomvattende liefde.

Uiteindelijk zullen alle steigers van de 'oefeningen' die als handvaten dienen, afgebroken kunnen worden en staat er een huis dat niet op drijfzand is gebouwd maar op zijn  fundament gegrondvest is. Een fundament van wijsheid, liefde en mededogen. Het goddelijke in en om ons.

There is no way to happinez, happinez is the way. De Boeddha

Hebben ze geen prachtig dak in Lafayette?

Training van de geest.

Van de reacties maak ik toch maar weer een nieuw blogje, want er komen interessante dingen naar voren.
Plato schreef:

Interessante gedachtegang. Ergens moet de liefde een startpunt hebben. Tja.. en als dat in motivatie ligt, hoe ben je dan aan motivatie gekomen? Of aan emotie? Eerlijk gezegd denk ik dat al onze processen worden geleid vanuit onze diepste gevoelens. Emotie dus. Zware teleurstellingen, diepe blijdschappen die onze geest kleuren en ons inspireren tot meer of tot beter.

Misschien zijn er ook wel meerdere wegen. Dan heb jij gelijk, heeft Novelle gelijk en is het gewoon een kwestie van wat diep in je doordringt, waar je gedachten naar uitgaan, waar je je op concentreren kunt. En of het dan de bijbel of de boeddha is, dat maakt m.i.niets uit. Het gaat er om wat bij je aanslaat.

Dus vandaar dat ik nu schrijf:

Plato. Dat komt uit de 'boeddhistische dharma' die ik volg. In de boeddhistische traditie is een diepgaande ervaringsstudie gemaakt van het functioneren van lichaam en geest. Die 'interessante gedachtengang' is in duizenden jaren menselijke ervaring opgebouwd en heel kort door de bocht als volgt:
We worden i.d.d. geleid door onze emoties zowel positieve als negatieve, maar denk niet dat daar helemaal niets aan te doen is. Door een grondig onderbouwde motivatie kunnen de gewoonte patronen, waar diepe karresporen van zijn gemaakt en die gebaseerd zijn op die emoties, veranderen in gewoontepatronen die wenselijker zijn. Daaraan kun je werken, want alles is veranderlijk. Het is een bewustwordingsproces aangestuurd door motivatie, gericht op aandacht, concentratie en analyse van eigen dieper liggende drijfveren en die emoties.
Iedereen kan er zelf mee aan het werk en dan pas kun je ervaren of het ook werkt om een beter en vollediger leven te krijgen.
Het boeddhisme kent meesters die daar zelf mee gewerkt hebben en daar handvaten voor geven. Het gaat dus niet om een dogma maar om de praktijk en de opbouw van de ervaringsoefeningen van het leven zelf, samen ook wel dharma genoemd. Er zijn velen die ervaren dat het werkt. Niet van de enen op de andere dag, maar toch... Het is geen kwestie van stil zitten en afwachten, maar actief en alert bezig zijn.
Dus jouw tweede alinea is precies waar het om gaat. Het heet niet voor niets 'training van de geest'.

En om te onderstrepen dat er in iedere traditie de mogelijkheid te vinden is tot eeen 'training van de geest' alhoewel niet altijd even duidelijk geformuleerd en op zich soms al een hele zoektocht omdat er veel verworden is tot een dogma, dit plaatje van het interieur van de Notre Dame.


Bedankt Plato voor je handvaten tot dit logje.

Religare

Het label, ofwel de categorie religie heb ik veranderd in religare. Het latijnse woord voor herverbinden, waar religie uit voort komt. Over het algemeen wordt er met religie een kerk of een stroming bedoeld en dat is niet de noemer waaronder ik mijn label wil laten vallen.
Je herverbinden met hetgeen je in potetie in je draagt. Het diepste weten dat verloren is gegaan terugvinden. Een weg van overdenking, aandacht en analyse naar wat zich in jezelf afspeelt, waar iedereen zijn eigen methoden en manieren voor kan vinden als hij of zij daar de interesse in heeft.

Dat een traditionele godsdienst of religie daar de methoden voor aan kan reiken is in mijn optie niet meer dan  een mogelijkheid om te gebruiken voor iedereen die zich daartoe aangetrokken voelt en er goede resultaten in kan vinden

Symboliek kan op die zoektocht een heel belangrijke rol spelen. Heel mooi vond ik dit beeld in het Louvre. Een symbolische voorstelling van een herverbinding.

Eros en Psyche

van

Antonio Canova

De stad van de liefde

Als we naar de perfectie en schoonheid van iemand haken, houden we daar niet teveel van, maar van andere zaken te weinig. Nooit is in deze wereld van iets teveel gehouden, maar van veel dingen wordt verkeerd gehouden en van alles te weinig.

Thomas Taherne

Ik moest er wel even over nadenken en kwam voor mijzelf tot de conclusie dat het wel zo was, zoals hij het schrijft. We proberen altijd van het mooie, schone en perfecte te houden, dat is niet zo moeilijk. En als we dan denken dat we dat zien en ervaren kunnen we ons er helemaal aan 'verslingeren'.  Daartegenover staan de dingen die ons niet boeien, aantrekken of zelfs afstoten. We zijn geneigd om daar dus niet van te houden.

Is liefde dan niet een verkeerde interpretatie van een persoonlijk idee? Houden we dan niet op een verkeerde manier van...? Gebruiken we de mogelijkheid van de liefde dan niet erg beperkt?

Van veel dingen wordt verkeerd gehouden en van ALLES te weinig.
We lopen zelfs weg voor dat waar we 'niet tegen kunnen'.
Niet dat dat niet zou mogen. Je moet jezelf ook geen geweld aandoen, maar ....????
Er schort nog veel aan de (onze, mijn) liefde.

Mijmeren in het gras

God is Schoonheid

Fransiscus van Assisi.

 

Totale liefde

Liefde is ook houden van dat wat niet is zoals wij het willen. Als we daar niet ook van (leren) houden, houden we alleen maar van dat wat we zelf willen, dus van onszelf.

Opmerking: Het gaat hier niet om goed te keuren wat er gebeurd, maar om te leren ZIEN hoe we ons vernauwen tot grote beperkingen in onze vermogens en niet meer in staat zijn naar de mens in zijn essentie te kijken.

Ja maar ook dat is weer makkelijker gezegd dan gedaan. Er is heel veel oplettendheid en aandacht voor nodig om te zien hoe dat in mezelf werkt. Hoe datgene wat ik niet wil me afstoot en dat wat ik fijn vind me aantrekt en mijn reactie daarop.
Die opmerkzaamheid en daarnaar durven kijken, is de eerste stap op weg naar een grotere liefde. En misschien het enige wat ik op dit moment kan doen.
Maar misschien is dat wel heel veel om iets te kunnen doorbreken.

Een ikoon in de Notre Dame

Parijs



Eigenwilligheid

De spin van eigenwilligheid houdt de mens gevangen een een web van 100.000 dingen, waardoor er niets meer ervaren wordt zoals het in wezen is. De eigenwilligheid houdt de mens gevangen in een web van identificaties. De een wat meer dan de ander, maar ze zijn er al die identificaties.
Ik wil gelukkig zijn;  ik wil geen pijn; ik wil mooi weer; het moet nu maar eens gaan regenen; ik wil het beste voor mijn kinderen; ik wil niet gekwetst worden, want dit is toch respectloos; houdt het nu nooit op; potverdikkie dat gebeurt mij weer; ik ben hard aan vakantie toe; dat baantje bevalt me niet, ik wil wat anders; hoelang zal ik nog met deze ellende zitten; gelukkig eindelijk heb ik het goed, nu wil ik dat het zo blijft; eindeloze reeksen van dat wat gewild wordt. En met die manier van kijken heeft men zich geïdentificeerd. Dat ben ik, het gaat mij aan. Ik wil stilte, ik wil rust, ik wil vrienden en gezelligheid.

Daar vrij van zijn betekent op een heel nieuwe manier kijken. Daar vrij van zijn betekent de dingen zien zoals ze zijn.

Is dat een mogelijkheid?
Zou het leven zonder die identificatie mooier, rustiger en vriendelijker worden?
Kunnen we los komen van die eigenwilligheid, is dat een mogelijkheid?

En zo ja, hoe doe je dat dan? Want als ik er los van wil komen zit ik er weer middenin.

kracht en nederigheid

Is het mogelijk om nederig te zijn en toch volop in je eigen kracht te blijven staan?
Ik denk het wel. Het lijken tegengestelde kwaliteiten te zijn, maar zijn dat in wezen niet. Ook voor nederigheid is heel veel kracht nodig. Zeker als je nederig kunt zijn zonder het gevoel te hebben dat je onderuitgehaald bent of wordt. Een kracht van liefdevolle vriendelijkheid die niet zo eenvoudig te verwerkelijken is. Om dat te kunnen leven is veel aandachtig observeren nodig van je eigen functioneren.
In die houding ligt een sleutel verborgen naar een enorme innerlijke ruimte die kracht geeft aan alles wat je doet.
De Dalai Lama is iemand die voor mij die uitstraling heeft en dat ook dagelijks leeft. Ik zag pas een documentaire op DVD over hem en daarin komt die houding weer duidelijk tot uitdrukking. Zulke mensen zijn voorbeelden hoe je veel kunt waarmaken, krachtig je verantwoording nemen en niet hoogmoedig worden door alle aandacht die je krijgt. Te zien hoe het mogelijk is op zo een waardevolle manier in het leven te staan ontroert me en zet alle deuren open om aan mezelf te werken door aandachtig en oplettend te zijn zodat goede kwaliteiten een gewoontepatroon kunnen gaan vormen.