Ik wil gelukkig zijn; ik wil geen pijn; ik wil mooi weer; het moet nu maar eens gaan regenen; ik wil het beste voor mijn kinderen; ik wil niet gekwetst worden, want dit is toch respectloos; houdt het nu nooit op; potverdikkie dat gebeurt mij weer; ik ben hard aan vakantie toe; dat baantje bevalt me niet, ik wil wat anders; hoelang zal ik nog met deze ellende zitten; gelukkig eindelijk heb ik het goed, nu wil ik dat het zo blijft; eindeloze reeksen van dat wat gewild wordt. En met die manier van kijken heeft men zich geïdentificeerd. Dat ben ik, het gaat mij aan. Ik wil stilte, ik wil rust, ik wil vrienden en gezelligheid.
Daar vrij van zijn betekent op een heel nieuwe manier kijken. Daar vrij van zijn betekent de dingen zien zoals ze zijn.
Is dat een mogelijkheid?
Zou het leven zonder die identificatie mooier, rustiger en vriendelijker worden?
Kunnen we los komen van die eigenwilligheid, is dat een mogelijkheid?
En zo ja, hoe doe je dat dan? Want als ik er los van wil komen zit ik er weer middenin.
Welnee Elly, zo zitten onze hersenen in elkaar. We zijn geprogrammeerd om onszelf een verhaal te vertellen en dat verhaal te leven. Dat verhaal kleurt al onze ervaringen en indrukken. Daarom snappen we elkaar vaak ook niet, onze verhalen verschillen en dus onze interpretaties. Wat wel kan is je verhaal veranderen en daarnaar gaan leven. Dan veranderd ook je perceptie. Maar los komen van alles? Dan zul je toch eerst een algehele lobotomie moeten ondergaan!:)
BeantwoordenVerwijderenToch zijn er kennelijk mensen (geweest), die het wel kunnen of konden, Miriam, zonder een lobotomie te ondergaan :-).
BeantwoordenVerwijderenWaarom zouden wij het dan niet kunnen?
Hoe?
Het schijnt dat je door , bewustwording en aandacht nieuwe gewoonten kunt creëeren (krishnamurti) en daardoor ook nieuwe 'hersenpaden' aan kunt leggen.
Het is alleen de vraag of je dat echt wilt en erin geïnteresseerd bent.
Die gedachte heeft iets gekunstelds. Mensen vinden van zichzelf dat ze niet deugen en anderen steunen ze daarin. Zij weten het en dragen dat uit. Zo ontstaat er een levenslange zoektocht naar iets wat maar niet naderbij wil komen.
BeantwoordenVerwijderenIk doe daar op die manier niet aan mee. Het is een conditionering waar ik me niet wel bij voel. Ik vind er iets voor te zeggen om gewoon te accepteren hoe je bent en dat je hier op aarde bent om in de stof te leren en te ervaren met lijf en leden. Dat klinkt wel niet zo verheven, maar het is denk ik waarvoor ik op aarde ben gekomen. Stapje voor stapje.
Eindeloos kun je hier over praten. Maar je komt maar zelden tot elkaar. Iedereen heeft zijn eigen levenspad.
Er kunnen verschillende redenen zijn om er meer over te willen weten. Nieuwsgierigheid en weetgierigheid bijvoorbeeld. Door het zien van al het lijden op aarde dat er is, geboeid zijn en je afvragen hoe het komt dat de één heel anders met het leven en het lijden omgaat dan de ander en daar de vruchten van plukt.
BeantwoordenVerwijderenEr zijn meer mogelijkheden dan mijn manier van denken en die wil (bijvoorbeeld)IK doorgronden en er, als dat kan mijn voordeel mee doen.
Misschien hoef ik dan niet iedere keer weer door al die problemen die zich constant herhalen, zoals ik hierboven al schreef, heen te gaan. En ik ben tot de ontdekking gekomen dat het eerder een manier is om veel dichter in rust bij mezelf te komen, dan een gekunstelde conditionering.
Je hoeft ook niet tot elkaar te komen hoor. Het heeft gewoon met je instelling te maken van wat je wilt en waar je je op welke manier mee bezig wilt houden.
Soms houd je je met dezelfde dingen bezig op een andere manier.
Het is net als het dagelijks leven, er zijn verschillende opleidingen. Voor elk wat wils ;-)
mooie foto, indringend verhaal
BeantwoordenVerwijderen