Hieperdepiep hoera

Gister een heerlijke dag gehad.

Ik was jarig. Hieperdepiep hoera.

Ik kan me nauwelijks voorstellen 71 te zijn. Wanneer ik rustig op de bank rond zit te kijken en het lijf voelt zich goed dan zou je dat toch niet verwachten. Het is eigenlijk heel vreemd dat je in je geest altijd dezelfde bent en misschien een gemiddelde leeftijd van een jong volwassene lijkt te hebben. Dat maakt dat je denkt dat er een vaststaand IK is of zoiets, maar is dat ook zo?

Er is niets hetzelfde aan mij. Vanaf mijn geboorte is er zoveel veranderd. Ik ben door zoveel fazen heengegaan en toch lijk IK IK te zijn. Maar iets vaststaands.... nee dat is er niet.


Dat vind ik dan eigenlijk het mooiste dat er is want het betekent dat alles doorlopend verandert. Dat er altijd weer nieuwe mogelijkheden en openingen zijn.

Daarom vier ik het feestje van het ouder worden.

Hieperdepiep hoera.
Ik ga vol goede moed
het volgende jaar tegemoet.

Wat gebeurt er?

Ik ben gisteren maar eens even poolshoogte gaan nemen want onze hele achtertuin ligt overhoop. Er wordt enorm veel grond verzet.

Er wordt een geul gegraven tot aan het tunneltje onder het spoor door

Als het allemaal klaar is moet het water uit de plas erdoor gaan stromen

naar de Heemtuin en zich daar vermengen met de bronnen die daar ontspringen.

Het zal hopelijk mooi worden.
Maar de kaalslag die de laatste jaren in het park dat onze achtertuin is, plaatsvind door het opschonen en kappen vind ik vreselijk.

In de Heemtuin aan de andere kant van het spoor is het intussen een verademing.

Alhoewel ik van de beheerder van de Heemtuin hoorde dat het de natuur weer jaren kost om zich te herstellen op de specifieke plek bij de onderdoorgang van de spoorlijn. Daar is ingrijpend 'gesleuteld'.

Tuinen en verkiezingen

We waren afgelopen zaterdag in de tuinen van Appeltern, waar mijn vriendin Marja Wennemers, die landschapsarchitect is, meedeed aan de verkiezing van het Gouden Potlood. Ze had een heel mooie strandscene neergezet

en na het inleidende praatje van haar inspirator en mijn schildersdocent Annemarie Noorderwerf werden we 'los gelaten' om onze eigen flessenpost er achter te laten en sporen te schrijven op de palen, glaswand en in het zand.

Het was genieten ook omdat de dag ervoor en erna totaal verregende en wonderwel de zaterdagse weergoden ons goed gezind waren. Zo schreef ik in de strandstoel een briefje voor de flessenpost in het landschap 'Aan De Horizon  Voorbij'.

en tekende we op de palen

De perspex horizonwand werd vol getekend

Natuurlijk vond ik dat zij de prijs had moeten winnen.
Als tweede op mijn pesoonlijke lijstje stond 'De Verleiding'. Misschien ook mede door het mooie verhaal dat de inspirator wist te vertellen. De lathyrussen bloeiden hier en daar nog en geurden heerlijk.

De uiteindelijke prijs ging naar 'Inspanning, Ontspanning.

Kijk zelf maar.

Compassie/mededogen komt voort uit liefde.

Liefde geeft energie en daardoor is het mogelijk tot het uiterste te gaan om er voor de ander te zijn en dat te doen wat noodzakelijk is. Daarbij is wijsheid onontbeerlijk anders wordt iedere handeling dwaasheid. Uit die liefde vloeien vele kwaliteiten voort zoals geduld, enthousiasme, vrijgevigheid, volharding, vriendelijkheid, kalmte en ook wijsheid.

Alle meegevoel die niet uit grote liefde en betrokkenheid voortkomt en zich beperkt tot een meelevend woord, een schouderklopje en daarna vergeten wordt, dingen waarvan we zeggen: 'wat verschrikkelijk' en daarna zonder ons iets af te vragen of te doen verder leven, dat meegevoel waarvoor we ons een tijdje inspannen totdat we denken, zo is het wel genoeg geweest, nu ben ikzelf aan de beurt omdat ik het anders niet volhoud, al die dingen komen niet voort uit die grote alomvattende liefde.
Van ware compassie kunnen we iets proeven in onze gevoelens voor onze kinderen of ouders, daar bemerken we iets van onvoorwaardelijke liefde/compassie. Daar ligt het begin van alle mogelijkheden die in ons aanwezig zijn. De liefde die kan groeien en breder kan worden. De mogelijkheden die we uit kunnen breiden naar alle levende wezens. Maar laten we beginnen in onze eigen kleine kring. Dat is onder omstandigheden vaak al moeilijk genoeg.

Daarmee is niet gezegd dat meegevoel en medeleven zoals we dat in ons dagelijks leven kennen, niet goed zou zijn. Natuurlijk is dat wel goed, dat is tot waar over het algemeen onze armen rijken. Om werkelijk liefde- en compassievolle wezens te worden zoals ik het hierboven omschreef  is heel wat inzet en opmerkzaamheid nodig want het is zinvol te weten waar je staat en wat je drijft in je leven en waar of wanneer je de pijp aan Maarten geeft. Te weten hoe geduldig je bent of vrijgevig of kalm en vriendelijk in situaties waar je je niet zo  betrokken bij voelt. Situaties die als een ver van mijn bedshow aan ons verschijnen en hoe dichterbij ze in onze directe omgeving plaatsvinden hoe meer er van liefde sprake kan zijn. Mijn ervaring is dat ik mezelf regelmatig tegenkom en opmerk hoe ver ik afsta van ware compassie.  En wat is er mis om objectief, zonder roze bril naar mezelf te kijken en op te merken dat er nog veel liefde en enthousiaste inzet ontbreekt zonder mezelf te veroordelen natuurlijk!? Zo kan ik mezelf en mijn ware aard leren kennen.  Vaak is het dan duidelijk dat ik ook voor mezelf liefde en compassie nodig heb vanwege alles wat ik niet kan.

Ik probeer hier op mijn eigen manier samen te vatten wat er in de Boeddhistische traditie onder liefde mededogen wordt verstaan. Evanals in de christelijke traditie e.v.a. is dat de grote overeenkomst die in religie aanwezig is.
Mijns inziens is het dan ook niet zo vreemd dat de Dalai Lama over het algemeen slechts uitspraken doet over het belang van vriendelijkheid. 'Mijn religie is vriendelijkheid',  is een bekende uitspraak van hem. Als goed voorbeeld stelt hij zichzelf altijd zeer bescheiden op met kleine afspiegelingen als het waardevolle begin van een veel groter gegeven.
Ware liefde en compassie ik ben ervan overtuigd als dat ons deel zou zijn, we zouden overstromen van betrokkenheid, energie en welbevinden zonder in een burnout terecht te komen. De basis voor een waardevol leven zonder 'grijpgrage handen'.

Een Utopie?? Niet voor het individu die WEET dat het waarheid is.

Herinnering

Zo zag het er op 12 maart 2012 uit. in mijn achtertuin. (De Arnhemse Heemtuin)

Van dit jaar heb ik nog geen opnamen zonder sneeuw gemaakt. Vandaag heb ik ook geen tijd voor nieuwe opnamen, alhoewel de zon schijnt en het er goed uitziet. Wie weet, misschien toch nog een gaatje hier of daar. Het begint te kriebelen.

Anders leren kijken

Vanmiddag weer sneeuwbuien en het wordt glad. De NS heeft de dienstregeling alweer aangepast. Het lijkt een beetje op een kind dat huilt voor het geslagen wordt.
Nou is er natuurlijk niets mis met; wat komen gaat rekening houden. Dat voorkomt dat we voor onverwachte onmogelijkheden komen te staan. Omgekeerd is het natuurlijk net zo, maar daar hoef je geen rekening mee te houden. Aan komende mogelijkheden pas je je makkelijker aan.
Vreemd eigenlijk het leven heeft toch alle mogelijkheden in zich, waarom bouwen we weerstand op tegen iets wat minder leuk is en worden we een pessimist genoemd als we kijken naar dat wat het leven meer moeilijkheden kan gaan geven en waarom een optimist als je er vrolijk overheen walst, terwijl je juist dan weleens in een enorm gat kunt vallen waar je nooit rekening mee had gehouden.

Nee, als ik nu goed in mijn vel zit en alles kan incalculeren, het leven kan nemen zoals het is en ook kan kijken en rekening houden met het feit dat het niet altijd zo blijft, misschien een soort droogzwemmen voor als ik in het water val, dan komen moeilijkheden heel wat minder koud op mijn dak vallen, vermoed ik. Ik vind dat een veel realistischer kijk op het leven dan veronderstellen dat het mij niet zal gebeuren.
Maar die ruimte moet je wel hebben. Als je toch al overal problemen mee hebt, met al die dingen die je vindt dat ze je 'overkomen', dan is dat een moeilijke houding, want dan zit je al zo vol met ellende dat je niet ook nog eens rekening  kunt houden met nog grotere problemen. Dat is te zwaar, daar is dan geen ruimte voor dat herken ik wel want daar heb ik ook ingezeten.
Dan is het zaak om er iets aan te doen en nu te leren uit het gat te krabbelen waar je inzit.  Dan neem je er niet ook nog eens slechte toekomstverwachtingen bij op je schouders. Je moet  eerst leren je overvolle kast op te ruimen. Een zoektocht naar openingen in jezelf en meer ruimte creëren in die kast waarvan je denkt dat jij het bent. Leren zien dat je meer bent dan het plaatje dat je van jezelf hebt gemaakt. Het is vooral een kwestie van anders leren kijken. Als het ware vanuit een ander perspectief, vanuit een andere kant van jezelf en je minder vastklampen aan dat wat je denkt te zijn.  Soms heb je daar hulp bij nodig. Dat lijkt een hele klus, maar is DE mogelijkheid om met kracht weer midden in het leven te gaan staan.

En dat zeg ik natuurlijk ook tegen mezelf, want ik hoef niet te denken dat mij dat niet meer zal gebeuren nadat ik eruit gekrabbeld ben. ALLES kan zomaar weer op je pad komen. Maar misschien is het dan eenvoudiger er weer uit te krabbelen.

Erkennen

Probeer de ideeën los te laten over hoe je denkt dat de dingen zouden moeten zijn en heb aandacht voor hoe ze werkelijk zijn in ieder moment.


Je wint aan kracht, moed en zelfvertrouwen door elke ervaring waarin je stopt om je angst onder ogen te zien. Je bent in staat om tegen jezelf te zeggen: "Ik heb deze gruwel overleeft. Ik kan alles aan wat nog op mijn pad komt."

Bovenstaande citaten zijn op mijn lijf geschreven. Ik geloof daar in omdat het mijn ervaring is dat je er winst uit kunt halen voor je dagelijks leven. Maar de allereerste stap is dan wel dat je je eigen angsten leert zien. Maar al te vaak is dat heel moeilijk die in de ogen te kijken en om het makkelijk te maken maar net te doen of ze er niet zijn. Er overheen walsen noem ik dat. Sommige zeggen dan positief denken, ja dat is ook een manier, maar mijns inziens niet de beste of juiste manier om positief denken te interpreteren. Gewoon erkennen dat er angst is, zonder jezelf te veroordelen, is heel lastig als je dat niet gewend bent. Zoiets als een alcoholist die niet kan erkennen dat hij alcoholist is want als je dat doet dan is er  plotseling de mogelijkheid zelf de verantwoording te nemen en dat valt niet mee.

Iemand zei ooit tegen mij: "Ik ben voor de duvel nog niet bang." Enkele maanden later gebeurde er heel nare dingen in zijn familie en toen ik hem sprak zei hij: "ik moest nog weleens aan jou vraag over angst denken toen je zei: 'als het je maar aan de botten komt'. "
Ja als het je aan de botten komt dan hebben we allemaal angst. En bij de een is dat hier en bij de ander is dat daar, maar angst kennen we allemaal.

Op het moment dat ik angst leer erkennen kan er iets veranderen, kan ik zelf de verantwoording op me nemen en hoef ik het niet meer weg te stoppen. Dan hoef ik er niet meer tegen te vechten en kan ik er in alle rust naar kijken dan mag ik het laten zijn voor wat het is. Heel langzamerhand kan er  iets gebeuren, want iedere keer als het bovenkomt kijk ik ernaar. Het is bijna te vergelijken met de manier waarop je een verslaving te lijf kunt gaan, maar je moet wel kijken en ervaren. Zien dat je er weer middenin zit. Voelen dat je het niet wilt. Je weerstand ervaren en weten dat het ook anders kan. Langzamerhand heel langzaam krijg je 'de vinger erachter'.

En er zijn hulpmiddelen je kunt het dan op een bepaalde manier in alle rust en stilte los leren  laten of het overgeven.

Het gekke is met angst, als je het leert herkennen en erkennen ga je het ook in dingen zien waarin je het vroeger nooit zag en langzamerhand komt er steeds meer boven drijven en er staat tegenover dat er door stille observatie steeds meer rust in je leven komt, meer openheid en durf je steeds beter je eigen manier van leven te erkennen. Leer je zien wie je werkelijk bent.  Hoef je het niet meer onder stoelen of banken te schuiven of weg te rennen van jezelf want dàt is pas echt vermoeiend. Dan komt er ook ruimte om te zien dat er niet alleen die angst is, maar dat het er mag zijn naast alle mooie dingen in het leven want je bent niet alleen maar die narigheid. Dan geniet je van de winter de zomer en alle jaargetijden, van alle mensen die je met liefde omringen, dan mag je er zijn met alles erop en eraan.
VOLLEDIG LEVEN
Dan kan je steeds sneller de draad weer oppakken en verder gaan met je leven. Dan mag alles er zijn zoals het is.


Zoals in de natuur ook alles er is zoals het er is.

Een wandelingetje

Ik kwam hem vanmorgen  tegen op mijn wandelingetje naar de apotheek. Het was behoorlijk fris. Dat had ik niet zo verwacht alhoewel de mist het uitzicht behoorlijk had belemmerd en de ramen van de serre helemaal beslagen waren.
 Op de terugweg met wind mee was alles een beetje vriendelijker en kon ik met een blij gevoel mijn handen uit de zakken halen om het kleine fototoestel aan te zetten. Meteen hoorde ik hem. Alsof hij erop gewacht had. Bovenin de Magnolia die vol met knoppen zat voor het komende voorjaar. Hij was alvast aan het oefenen en floot er vrolijk op los.

Je kunt het niet horen, maar ik heb er wel een plaatje van gemaakt.

De witte besjes lijken ons attent te maken op het komende kerstballenfeest.

Aan de oude Velperweg staan tussen enkele eengezinswoningen  zulke prachtige herenhuizen.

Ooit fotografeerde ik in het beekje dat hier en daar boven de grond voor de tuinen langsstroomt Weidebeek juffers. Midden in de stad is het een oase van rust langs dat smalle watertje dat regelmatig onder de grond verdwijnt. Nu ontdekte ik een Meerkoetje druk doende met fourageren.

Weer bijna thuis zag ik de Mahoniestruik  alweer in bloei staan in de tuin van Vreedenhoff. Het is een winterbloeier.

Hij bloeit prachtig en daarna krijgt hij trossen met zwarte bessen. Dat lijken net druiven en daarom wordt hij ook wel druifplant genoemd. Van die bessen kun je heerlijke jam maken, dus het is een struik met veel toepassingen.

Ja ja, dat heb ik even gegoogled hoor, want zelf weet ik er niet zoveel van.

Onderweg

Teruggekomen uit Dedemsvaart. Even op en neer voor een boodschap. Het was heiig onderweg en dat geeft altijd schitterende beelden. Ik kan het niet laten om onderweg te fotograferen. Maar thuisgekomen vallen de plaatjes op mijn kleine digitaaltje geschoten altijd enorm tegen. Het is echt hap snap werk en praktisch alles kan ik weggooien. Ach zegt Fer, heb je toch een leuke middag gehad. En daar heeft hij gelijk in.
Ik heb toch genoten van het ritje en de schitterende landschappen.

Schuldgevoel SV

Als je het hebt, doe er wat aan!
Ga niet zielig bij de pakken neerzitten omdat je zelfbeeld beschadigd is, want dat is niet meer dan een illusie.
Erken wat er gebeurde en kijk het in de ogen, plus degene waar het om ging.
Neem je eigen verantwoording op je  en schuif het niet op iemand of iets anders af met uitvluchten als: het komt omdat...
Beloof jezelf (en de ander indien mogelijk) het niet meer te doen
Accepteer de straf of blaam zonder ontkenning en leer eroverheen naar jezelf te kijken
en dan uiteindelijk heel belangrijk als je de boel hebt opgeschoond:
Blijf er niet mee op je nek rondsjouwen maar begin moedig opnieuw in de wetenschap dat je er iets van hebt geleerd.

E van Doorn
Ervaringsdeskundige. :-)

Zo af en toe moet je alle overtollige ballast maar eens met het scherpe zwaard van wijsheid snoeien.

Tijd

Deuren wijd open.
'binnenbuiten'

'zonschaduw'
een geheel

'warmtekoude'
horen samen

verschillend ervaren
in  de loop van tijd
waarin ik leef

de platenspeler
weer in werking
speelt het nu

luisterend naar
zeventiende
eeuwse sonates
in de twintigste eeuw
verzameld

Zacht ruist de boom
het windgefluister
trekt aan
een luisterend oor voorbij
in tijd

Ik word niet goed!

Begint net het park weer een beetje aan te trekken met wat groei onder de bomen, zo mooi als schuilplaats voor kleine dieren, komt de gemeente weer met hels kabaal van motorzagen het opschot weghalen.

Nog pas schreef ik er een blogje over. Helaas, het ziet er naar uit dat het park weer keurig wordt opgeschoond. Gelukkig wordt er in het weekend niet gewerkt, maar waarschijnlijk gaat het maandag wel weer van start.

Terwijl ik dit schrijf is de motorzaag even verstomd. Zou het dan hopelijk NIET doorgaan. Tja, ik kan niet meer doen dan afwachten.

Ze hebben de koffie op, helaas de herrie en de kaalslag is weer  begonnen :-((

Liefde

Ik vraag het me altijd weer af: wat is ware liefde.

Hoeveel eigenbelang glipt er overal tussen de regeltjes door? Soms zo ongrijpbaar. Denkend dat de beslissingen die ik in liefde neem goed voor de ander zouden zijn van wie ik houd. Nou dat is maar zwaar de vraag, want wie ben ik om daarover te beslissen of zelfs maar te denken dat ik het weet?

Liefde komt tot uitdrukking in handelingen. Daar kan ik zien hoe mijn liefde werkt en is. Natuurlijk ik kan niet meer doen dan wat ik denk dat het beste is. Maar de juiste wijsheid daaromtrent bezit ik niet.
Er staat in de bijbel een mooie verhandeling over de liefde, herinner ik me. De uitspraken daarover zijn heel interessant om je in te verdiepen, maar meestal als ik er goed over nadenk, blijft er niet zo erg veel over van mijn liefde en heeft het merendeel te maken met hebberigheid . Toch wat er over blijft is op dit moment goed genoeg. En daar wil ik het wel mee doen.

In een gesprekje laatst kreeg ik te horen: Mijn moeder heeft nooit van me gehouden. Dat zijn zware ervaringen in een mensenleven. De andere kant van de medaille. De ervaring hebben dat er iets aan liefde in je leven ontbroken heeft. Dat is bepalend voor de rest van je leven en neem je dus kennelijk altijd met je mee. Het is de eigen ervaring die de waarheid is, maar die waarheid zal voor de moeder misschien heel anders zijn geweest. Zij heeft de baby gedragen, gevoed en verzorgd. Dag en nacht is ze bij hem betrokken geweest. Ik kan me, onder normale omstandigheden niet voorstellen dat daar geen liefde bij komt kijken.

Wanneer de liefde niet meer aan het verwachtingspatroon voldoet dan gebeurt er iets anders, dan gaat het eigenbelang een rol spelen.  Kosten en baten en allerlei andere afwegingen en onmogelijkheden worden dan onoverkomelijk voor de eigen beperkingen. Die grenzen zijn voor ieder individu verschillend. Dan ga ik eisen stellen en mijn liefdevolle instelling herzien en overdenken. IK ben er ook nog!

Nee liefde, het is zo makkelijk gezegd maar weten we echt wat liefde is? Het laten zijn, de ander in zijn waarden laten zonder een vleugje eigenbelang? Niet onverschillig, maar heel betrokken. Als we dat alleen konden doen, dat zou al een goede stap zijn naar alomvattende liefde.

Alomvattende liefde; het is goed om over na te denken. Het voorkomt dat ik al te snel het idee heb in mijn recht te staan en dat ik het wel weet of niet hoef te pikken. Mijn handelingen en uitspraken onder minder gunstige omstandigheden spreken boekdelen, om nog maar te zwijgen over mijn gedachten :-)

Er zijn alweer bramen. Een druppeltje water is voor de vlinder nectar.

De oude boom

Ze heeft de strijd al jaren moeten staken

Het leven kan niet meer vermaken

Toch draagt ze nog heel trots en fier

het jonge groen in hart en nier

Het prachtige gedicht dat Plato in de reactie plaatste verdient een plaatsje hieronder

Je armen, zongericht, de rug wat krom

Sta jij daar, stervend, wat apart

Maar zoveel nog gaat in je om

Want 't jonge groen rust in je hart

Als stille metafoor voor beter leven

Reik jij de mens een spiegel aan

'Geef terug wat je ooit werd gegeven

En houd de aarde in haar baan.'

Maar mensen leven in een droom

En zeggen slechts: 'Goh, mooie boom.

Voor Pampus

Ik kijk terug op een drukke dag
Vanmorgen om kwart voor acht stapte mijn kleinzoon binnen en gewoonlijk ontbijten we dan samen. Hij heeft er dan al een reisje vanuit Markelo opzitten en omdat hij af en toe pas later naar school hoeft hebben we het even heel gezellig samen.
Hij is tegenwoordig ook heel geïnteresseerd in fotograferen en dat doet hij niet onverdienstelijk. Dat doet mijn 'oude hart' goed.
Alle activiteiten die daarna mijn dag vulden zorgden ervoor dat ik nu voor pampus achter compie zit. Ik hoop dat ik morgenochtend op tijd klaar ben voor de Yogales van 9.00 tot 10.00 want ook daar verheug ik me toch wel weer op.

De kastanjeboom voor ons raam laat alweer haar bloesem vallen.

Rode beuk

Al die duizenden jonge tintelfrisse blaadjes aan de rode beuk waar mijn raam op uitkijkt. 

Zo pril, zo nieuw.

Zo rood zijn ze nog niet.

Onzekerheid

Helemaal niets is zeker. Het is goed om daarvan doordrongen te zijn.
Als ik naar mijn onzekerheid kijk is het de basis om juist sterker in mijn schoenen te staan al lijkt dat heel tegenstrijdig. Ik hoef niet meer iets te zijn waar ik zeker van ben, gelijktijdig ben ik me ook bewust dat ik het verschil uit kan maken en dus belangrijk zonder me daarmee te identificeren en te denken dat IK zo belangrijk ben.

De onzekerheid leert me van ieder moment te genieten. Niet omdat het volgende moment beangstigend kan zijn, waardoor ik in vergelijk met dit goede moment daarvan kan genieten, maar gewoon omdat het is zoals het is.
Het is zinloos op dingen vooruit te lopen om er bang van te worden, maar wel om eraan te werken nu, en de toekomst te verbeteren of ter zijner tijd niet in paniek te raken als er iets misgaat. Ik vind het een goede mogelijkheid om me nu bewust te worden van alle mogelijkheden en ermee om te leren gaan. Wat heb ik eraan er nu over in te zitten voor het geval Nederland misschien onder water komt te staan of me zorgen te maken voor als ik zwaar ziek zou worden. Maar ik kan me wel inzetten om nu vrede te hebben met die onzekerheid en daardoor te hopen dan niet in paniek te raken. Geen onverschilligheid, maar me bewust worden van alle mogelijkheden of onmogelijkheden. Zo kan ik op een positieve manier van onzekerheid gebruik maken door er nu een weg in te vinden. Of dat helpt?? Ach baat het niet schaden doet het me zeker niet. Het geeft me wel (bij benadering) meer inlevingsvermogen hier en nu, voor mijn medemens in nood. Want daar draait het hele leven voor mij om. Te leren er te zijn als en waar het nodig is.


Werken met de zekerheid van de onzekerheid geeft me ruimte om de angst voor toekomst en het verleden los te laten.

Zo flexibel leren leven en omgaan met de omstandigheden en een (traumatisch) verleden los te laten, geeft me een zekere basis in de onzekerheid van het totale bestaan en de onzekerheid in mezelf.

 Ik ben me ervan bewust dat er nog veel vragen overblijven en er dingen zijn, vooral als kinderen iets wordt aangedaan, die (soms bijna) onherstelbare schaden aanrichten omdat het vertrouwen in een basis kapot gemaakt wordt en er grote letsels worden opgelopen.

Niets meer om je aan vast te grijpen?

Of vind je toch een basis in jezelf?

Vragen hebben het antwoord reeds in zich.

Compleet

De mens is een compleet wezen; hij maakt niet alleen een wezen uit. hij is ook alles; hij is niet een stukje van de wereld, hij is de wereld zelf, hij is ook de reden waarom er een wereld is.


John Donne 1572-1632


Deze uitspraken sluiten aan bij het hoofdstuk dat Es in haar blog plaatste, waar ik het in het vorige logje melding van maakte. Het gaat over de samenhang van alle dingen. Dat er niets is dat op zichzelf bestaat en alles alleen kan bestaat doordat er onderlinge verbondenheid is. Het een kan niet zonder het ander. Het is zo alomvattend dat het door ons niet zo wordt ervaren. Pas wanneer we dat werkelijk doorgronden , ontstaat er compassie en wordt de hele wereld een Theofanie en Schoonheid. Met alles erop en eraan.

Als we dat niet doorlopend ervaren en uit ons doen raken, 

is er nog veel werk aan de winkel.

De liefde

Is er een liefde groter dan ter elfder ure inkerend, rakelings langs de dood.

Gerrit Achterberg.


En dan doet de herfst haar intrede zo kleurijk zo stralend, zo liefdevol vlak voor de dood.

Compassie

Als je compassie niet ook jezelf geldt, is die incompleet.

Boeddha

Ik denk dat het heel belangrijk is om te kunnen accepteren dat je niet alles perfect kunt doen en ook niet perfect kunt zijn. Anders blijf je eeuwig met een grote rugzak met schuldgevoelens rondlopen en die brengen je nergens. Zo voel je je nooit goed genoeg en twijfel je aan alles wat je doet. Het weerhoud je van gewoon doen wat je doen wilt. En je bent nooit tevreden met jezelf.

Als er bij mij weer eens iets misgaat probeer ik dat het liefst met humor te benaderen en me voor te nemen het een volgend keer beter te doen. Als ik iemand daarmee werkelijk benadeeld heb dan bied ik mijn verontschuldiging aan en vertel dat ik dat heel ongelukkig vind. Vervolgens wil ik daar niet dagen over in  zitten maar neem ik me werkelijk voor oplettender te zijn,
Ik mag dan verkeerde beslissingen nemen en mag dan niet altijd perfect zijn, maar wat ik nu ben is goed genoeg. Aandacht en compassie voor mijn beperkingen hebben, zorgt ervoor dat ik mijn verkeerde handelingen onder ogen durf te zien en ze niet voor mezelf hoef te verstoppen en bang word dat ik niet goed genoeg ben. Het is een manier van leven waar ik goed mee verder kan, daar leeer ik van, mijn hele leven lang hopelijk.

Het lijkt me onmogelijk in rust en in vrede met jezelf te leven als je geen compassie met jezelf hebt.
En hoe zou je in onrust en ongemak dan wèl compassie met diem lastige 'buurman' kunnen hebben?