Nou is er natuurlijk niets mis met; wat komen gaat rekening houden. Dat voorkomt dat we voor onverwachte onmogelijkheden komen te staan. Omgekeerd is het natuurlijk net zo, maar daar hoef je geen rekening mee te houden. Aan komende mogelijkheden pas je je makkelijker aan.
Vreemd eigenlijk het leven heeft toch alle mogelijkheden in zich, waarom bouwen we weerstand op tegen iets wat minder leuk is en worden we een pessimist genoemd als we kijken naar dat wat het leven meer moeilijkheden kan gaan geven en waarom een optimist als je er vrolijk overheen walst, terwijl je juist dan weleens in een enorm gat kunt vallen waar je nooit rekening mee had gehouden.
Nee, als ik nu goed in mijn vel zit en alles kan incalculeren, het leven kan nemen zoals het is en ook kan kijken en rekening houden met het feit dat het niet altijd zo blijft, misschien een soort droogzwemmen voor als ik in het water val, dan komen moeilijkheden heel wat minder koud op mijn dak vallen, vermoed ik. Ik vind dat een veel realistischer kijk op het leven dan veronderstellen dat het mij niet zal gebeuren.
Maar die ruimte moet je wel hebben. Als je toch al overal problemen mee hebt, met al die dingen die je vindt dat ze je 'overkomen', dan is dat een moeilijke houding, want dan zit je al zo vol met ellende dat je niet ook nog eens rekening kunt houden met nog grotere problemen. Dat is te zwaar, daar is dan geen ruimte voor dat herken ik wel want daar heb ik ook ingezeten.
Dan is het zaak om er iets aan te doen en nu te leren uit het gat te krabbelen waar je inzit. Dan neem je er niet ook nog eens slechte toekomstverwachtingen bij op je schouders. Je moet eerst leren je overvolle kast op te ruimen. Een zoektocht naar openingen in jezelf en meer ruimte creëren in die kast waarvan je denkt dat jij het bent. Leren zien dat je meer bent dan het plaatje dat je van jezelf hebt gemaakt. Het is vooral een kwestie van anders leren kijken. Als het ware vanuit een ander perspectief, vanuit een andere kant van jezelf en je minder vastklampen aan dat wat je denkt te zijn. Soms heb je daar hulp bij nodig. Dat lijkt een hele klus, maar is DE mogelijkheid om met kracht weer midden in het leven te gaan staan.
En dat zeg ik natuurlijk ook tegen mezelf, want ik hoef niet te denken dat mij dat niet meer zal gebeuren nadat ik eruit gekrabbeld ben. ALLES kan zomaar weer op je pad komen. Maar misschien is het dan eenvoudiger er weer uit te krabbelen.
Elly, je conclusies zijn realistisch. Het is altijd goed een volle kast op te ruimen zodat je hem beter kunt gebruiken.
BeantwoordenVerwijderenNu lees ik dat jij jezelf alleen die ruimte kan verschaffen als je leert opruimen (of leert uit het gat te krabbelen).
Ik vroeg me af: moet je dat leren? Maar wat dan als dat leren niet erg opschiet of als dat leren je leven lang duurt. Ondertussen blijf je dan met die volle kast zitten.
Is het ook mogelijk gewoon te beginnen met de kast leeg te halen en weg te gooien wat je niet meer past? En van die ervaringen gaandeweg te leren.
Zou het helpen om gewoon je fysieke kasten te gaan opruimen. Het kenmerk van 'familieopstellingen (zie internet)' is namelijk dat door het fysieke aspect te praktiseren (je stelt mensen (die jouw hoofdpersonen verbeelden) op in een ideale positie) het ook geestelijk gestalte krijgt. Misschien helpt dat wel. Voordeel: je kunt meteen beginnen met ervaren.
Hee, grappig Plato. Ik kreeg een heel mooie aanvulling van jou binnen op de mail, maar hier heb je het waarschijnlijk weggehaald. Wat jij schrijft zijn precies de allereerste stappen en ik vermoedt dat daaraan beginnen ook een vorm van leren is. Gewoon praktisch aan de gang gaan met opruimen en handelen. Daarna zijn er misschien meer dingen mogelijk.
BeantwoordenVerwijderenEn inderdaad soms zijn de beperkingen zo groot dat het een heel leven in beslag neemt. Dan zijn we er hopelijk om elkaar erdoor te slepen. En geven we de moed niet op er voor die ander te zijn!
vermoed natuurlijk
VerwijderenEven van slag geraakt door jouw monoloog met een niet meer aanwezige Plato, reageer ik ook even en zal ik het niet verwijderen... :-)
BeantwoordenVerwijderenIk houd het zo simpel mogelijk; vallen en opstaan, we blijven het blijkbaar doen, maar inderdaad zoals ik uit jouw verhaal hier ook begrijp, de aard van het vallen en opstaan veranderd. Minder hard vallen, anders opstaan?
Het enige wat mij op dit moment in mijn leven verbaasd daarin,is dat ik mijn 'vallen' niet begrijp en niks herken wat mij zou kunnen doen opstaan. Het grote verschil met voorheen is dat er geen paniek is...
O ja, ik zou het simpel houden.
Groetjes, natuurlijk warme.
Ik heb niks weggehaald. Als ik het heb geplaatst dan kan ik het toch niet meer weghalen. Vreemd. Maar goed, als je het gelezen hebt is er niks aan de hand.
BeantwoordenVerwijderenKan het zijn dat wordpress mij achteraf in de spam gegooid heeft? Komt bij mij ook wel eens voor.
Ik heb eens meegedaan met een dagje familieopstellingen.
De idee dat het leven bestaat uit een netwerk van geestelijke lijnen die wij door positieve emoties kunnen vullen en die dan gestalte krijgen in positieve gebeurtenissen vond ik een mooie theorie die ik elders las.
De wereld van het esoterisch dubbel noemt men dat. In andere filosofieën zal het wel andere namen hebben, denk ik. Genoeg reden om daar over na te denken voor mij.
Walter, ik ben er nog en ik heb niks weggehaald. Volgens mij kan alleen Elly dat.
BeantwoordenVerwijderenJouw reactie lijkt me ook prima. Gewoon doen, erover nadenken en van de resultaten leren. Prima.
Mooi die overvolle kast leren opruimen. Ik hanteer altijd het ruim van een schip, als dat vol lading ligt kan er niets meer bij. Aanmeren, lossen en weer varen. Ach en we hebben het hier een tijd geleden ook eens over een rugzak gehad met pannetjes die er aan hingen. Ik heb in mijn leven voldoende gezien en meegemaakt dat ik weet dat narigheid altijd, overal en voor iedereen op de loer kan liggen, maar ik hou daar niet dagelijks rekening mee. Het komt zoals het komt en dan hoop ik voldoende kracht te hebben verzameld in goede tijden om voort te kunnen gaan ook al zal dat mogelijk met een overvolle rugzak zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk plaats Plato's reactie die bovenaan hoort te staan hieronder. Plak het vanuit mijn email
BeantwoordenVerwijderenElly, je conclusies zijn realistisch. Het is altijd goed een volle kast op te ruimen zodat je hem beter kunt gebruiken.
Nu lees ik dat jij jezelf alleen die ruimte kan verschaffen als je leert opruimen (of leert uit het gat te krabbelen).
Ik vroeg me af: moet je dat leren? Maar wat dan als dat leren niet erg opschiet of als dat leren je leven lang duurt. Ondertussen blijf je dan met die volle kast zitten.
Is het ook mogelijk gewoon te beginnen met de kast leeg te halen en weg te gooien wat je niet meer past? En van die ervaringen gaandeweg te leren.
Zou het helpen om gewoon je fysieke kasten te gaan opruimen. Het kenmerk van 'familieopstellingen (zie internet)' is namelijk dat door het fysieke aspect te praktiseren (je stelt mensen (die jouw hoofdpersonen verbeelden) op in een ideale positie) het ook geestelijk gestalte krijgt. Misschien helpt dat wel. Voordeel: je kunt meteen beginnen met ervaren.