Noem mij maar liefde

 

 Liefde

Zei ze

Noem  mij maar Liefde

Ik raakte  in haar verstrikt 

als ze voorbij kwam zongen de vogels en scheen de zon

Maar ze ontglipte

Ik riep haar terug en

Water ruiste door beekjes 

 mijn hart sprong  op van verruking als ik haar in de verte zag naderen

Ze gaf me  de veerkracht die ik nodig had

Noem mij maar Liefde zei ze.

Ze werd moe en boog haar stralende gestalte

  Er zongen  geen vogels  

Zo is Liefde niet dacht ik

 water werd een modderstroom. 

Ik wilde haar vastgrijpen vasthouden 

meenemen 

Keek haar aan 

Haar ogen lachten niet 

 ik keek nogmaals

en keek in mijn spiegelbeeld

Ik had  nog  niets begrepen.