Ook merk ik dat ik steeds meer begrip krijg voor mensen die hun toevlucht en troost vinden in de verhalen, een soort vangnet in de christelijke traditie, waar wordt gezegd dat Jezus alle zonden op zich heeft genomen en voor ons aan het kruis stierf. Ook al denk ik daar zelf op een heel andere manier over.
Zo heeft iedereen zijn eigen ideeën over dat wat is en over het ongeziene. Niet iedereen kan mijn fascinatie voor de overweldigende ruimtelijkheid, vergankelijkheid van de graven en de pracht van de beelden die een kwaliteit van leven tot uitdrukking brengen en datgene wat ik verder allemaal in kerken ervaar, delen. Vaak duurde de bouw van die kerken eeuwenlang en meerdere eeuwenlang is er gebeden en gezongen. Is er gehuild en gelachen. Het begin en het einde, de hele wereld en het bovenwereldse, het juiste en onjuiste ligt daar onder de kruisbogen aan mijn voeten.
In de vormen, beelden en kleuren maak ik er contact mee.
Er zullen zeker nog wel foto's van volgen, maar nu eerst maar even de straat op om adem te halen, zoals Novelle zo treffend zei.
In de winter zal hij het niet koud hebben maar nu, in de zomer...
Nou ja...
Dus door die nieuwe interpretatie kun je het allemaal wat breder zien, begrijp ik. Dat is mooi. En goed ook. Want zolang er mensen zijn die troost putten uit een bepaald geloof, dan is het goed. Ook als dat geloof het onze niet is. In dat opzicht past ons allemaal tolerantie en bescheidenheid.
BeantwoordenVerwijderenDat meezingen kan ik me trouwens wel voorstellen. Ik heb al die psalmen als scholier zeven jaar meegegalmd. Het blijft je bij en het krijgt iets extra's, namelijk je persoonlijke herinnering die vaak nog niet eens wat met het geloof te maken heeft maar gewoon met veiligheid en warmte.
Inderdaad Plato, mooie aanvulling.
Verwijderenk geloof het want het is ook mij overkomen dat meezingen. en ook omdat ik sommige (nieuwe berijmingen) plotseling beter toepastbaar achtte. zoals van: vroeger: "" daar juicht een toon, daar klinkt een stem"" en thans luidt de tekst:
BeantwoordenVerwijderen"" Jij die mij kent, jij die mij hoort en weet wat in mij leeft. Jij weet hoeveel aan goedheid, kracht mijn angst verborgen heeft. Doorbreek mijn waan, mijn zelfverweer, mijn opgebouwde schijn. Bteng aan het licht bij iedereen de mens die ik mag zijn"".
die hertaling is van Huub Oosterhuis
hertaling is verkeerd gebruikt woord hier, geloof ik.
BeantwoordenVerwijderenMaakt niet uit, ik vind het prachtig en doorleeft klinken.
VerwijderenBinnen mijn interpretatie staat die 'Jij' voor (het niet)iets IN mijzelf en niet een persoonlijke God BUITEN mijzelf. Voor mij dus :-)
ja, ik snap dat Oosterhuis met die jij god bedoelt
BeantwoordenVerwijderendaarin ga ik dan ook niet helemaal mee, maar sta er maar niet verder bij stil omdat ik anders niet mee kan zingen.(!) ik vind de tekst nl echt mooi. over het schijn- ik ( het ego gaat het ) én over het Zelf. ( toch?
ik ga uit van én een aards ik én een geestelijk ik van de mens
Ik denk dat er weinig andere mogelijkheden zijn om het onnoembare dat allesdoordringend is een naam te geven en dus eigenlijk onmogelijk. Maar doordat men het toch woorden wil geven, wat ik zinvol vind, kan er ook verwarring ontstaan.
Verwijderenschijn-ik, hoger Zelf, lager zelf, ego of Ego, ach ik heb ook zo mijn eigen lezing die toch weer anders is door wat ik onderzocht en kan accepteren, gebaseerd op het feit dat alle fenomenen leeg zijn van op zichzelf bestaan, dus slechts bestaan in onderlinge afhankelijkheid. Dat is in alles en overal mijn uitgangspunt. Maar als een tekst binnen je denkkader valt kun je het 'gebruiken'.
Toch vind ik het altijd leuk om over verschillende denkwijzen te praten of te discuseren om ook voor mijzelf steeds meer 'duidelijkheid' te krijgen wat zo'n denkwijze of filosofie betekent in mijn dagelijks leven.