Vol goed moed ging ik erheen, want ik heb de dingen een plek gegeven en ben heel dankbaar voor het feit dat ik haar kind heb mogen zijn. Door haar verwend en vertroeteld ben en zo'n schitterend leven heb ontvangen. Een waardevol leven ook al zijn er tijden geweest dat ik me daar niet bewust van was en zeker tijdens problemen en ellende. Zij, samen met mijn vader waren er altijd om me te ondersteunen en bij te staan. Tot de laatste jaren, na het overlijden van mijn vader, draaiden langzamerhand de rollen om en kwam er voor mij een heel leerproces van loslaten op gang , overgeven en accepteren dat het was zoals het was. Ik herkende de moeder niet meer die me altijd vol aandacht en liefde omringde, die belangstelling had voor alles wat ik deed. Eerst probeerde ze dat nog wel maar later verdween het en was haar aandacht hoofdzakelijk gericht op de haar omringende basale zaken .
Ik ben me nu bewust dat het voor mij een hele periode is geweest van leren omgaan met datgene waar ik zoveel moeite en pijn door kreeg. De moeder die voor me klaarstond was verdwenen en daarvoor in de plaats was er een doorlopende zorg met een soms niet begrijpen van mijn kant. De dagelijkse confrontatie iedere keer weer aangaan. Steeds weer aanlopen tegen mijn ego dat het zo graag anders zou willen en uiteindelijk de rust van haar overgaan, wetend dat ze 'goed geborgen naar huis' was gegaan en ik hopelijk het juiste in de afgelopen jaren heb gedaan. Ik zal daar nooit zeker van zijn en dat verlang ik ook niet. Ik kon weer wat meer mijn eigen ego zijn en eigen dingen doen . Toch heeft het me ook veranderd en bewuster gemaakt.
Ja die tijd is afgesloten maar zij, evals mijn vader is voor altijd vol liefde in mijn hart aanwezig. Een gevoel en een idee van wat liefde is, heb ik van hen overgedragen gekregen door de jaren heen. Het is goed geweest en het is goed zoals het is.
En toch tijdens de dienst werd ik verrast door mijn opkomende emoties.
Zoveel jaren heb ik als medewerkster in het verzorgingshuis doorgebracht, heb er mijn verleden min of meer verwerkt, ben er weer weggegaan onder moeilijke omstandigheden, ben er weer teruggekeerd als dochter van een bewoonster. Mijn moeder is niet meer. Ik voelde het gemis naar boven komen gelijktijdig met de verademing van niet meer hoeven zorgen. Een afsluiting van een grootse periode in mijn leven.
Er is een tijd voor .... met een hele opsomming van woorden die een eigen kwaliteit inhouden, werd er in de voordracht door de dominee gezegd en verder zij ze: denk niet te gauw dat je.... en neem de tijd....
Ik denk zeker dat ik vrede heb met alles wat er was, maar emoties, dat is een ander verhaal. Ze komen en gaan en zo plotseling kun je er weer middenin geplaatst worden en moet het weer even zijn plaats in je leven innemen. Het mag er allemaal zijn. Het hoort bij het leven en dat is heel bijzonder.
Alles te ervaren alles te leren omarmen en te laten zijn zoals het is.
En die ervaring heb ik hier en nu even opgeschreven met heel veel mooie, maar later ook moeilijke en zware herinneringen aan mijn moeder in dankbaarheid dat ik het allemaal mee mocht maken en ervan kon leren.
O Elly, mijn moeder is vorig jaar overleden en mijn vader 5 jaar terug. Ik kan dat ook nog steeds zo hebben dat ik ineens vol schiet en denk, ze zijn er niet meer. Wat zou ik ze graag weer eventjes zien. Eerlijk gezegd hoop ik dat dit blijft. Behalve dat het verdrietig voelt is het ook fijn.
BeantwoordenVerwijderenemoties is een gek iets,
BeantwoordenVerwijderenze overvallen je zo hé,
maar dat geeft niks elly,
laat maar komen,
mooi blogje,
xxx
tja zo verwerk je je verdriet,beetje bij beetje Elly.
BeantwoordenVerwijderenIk weet er alles van.Net zo als elk mens die een geliefde verliest aan de dood.
wat een lieve, heel écht levende foto is dat van het jonge gezin.
BeantwoordenVerwijderenElly,
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven herinnering, die bij mij emotie opriep bij de gedachte aan mijn eigen overleden ouders.
Groetjes,
jeer
Je hebt hier een mooi persoonlijk document van gemaakt, Elly. Dat daarbij de emoties weer loskomen is puur menselijk. Gelukkig maar, dat ze er zijn.
BeantwoordenVerwijderenHet is een zware weg om de rol die je vervult ten opzichte van je ouders, zo te zien omdraaien. Niet alleen voor ons, maar ook voor die ouders, voor zover ze dat bewust meemaken. En toch... nu ze is overgegaan kan ik mijn moeder weer zien zoals ze was in haar kracht en haar goedheid. En ik zie mijn vader in zijn hulpeloos pogen zich, ondanks zichzelf, door het leven te worstelen. Het verdriet en de pijn hebben plaats gemaakt voor liefde en (willen) begrijpen.
En toch horen daar ook emoties bij. Het kan naast elkaar bestaan. Maar boven dat alles uit ben ik blij voor mezelf dat ik kan liefhebben en waarderen en dat ik (tav mijn vader) geen wrok meer koester.
Zeg er eens wat van Elly... het is een heel proces, maar we krijgen het allemaal voor onze kiezen. Ik denk dat jij op een emotioneel, maar liefdevol punt staat.
Ja Plato.
BeantwoordenVerwijderenHet is zo goed te ervaren dat ook degene waar ik zoveel narigheid mee had geen reden meer is om met wrok gevoelens aan terug te denken.
Nu nog leren om nooit met wrok gevoelen aan nieuwe gebeurtenissen te hangen en ze ombuigen naar liefde en alles omarmen. Het mag er zijn.
Zo blijf ik alert en aandachtig.