Er is nog zoveel

 Ik ben druk aan het stoeien op mijn laptop. Een weg zoeken om alles groter te maken zodat ik het beter kan zien en ermee handelen. Gelukkig is het een touchscreen en daarmee kan ik al eenvoudig dingen makkelijk vergroten.

Lastig zijn de programma's zelf die voor mijn ogen zulke kleine ikoontjes en letters bevatten in de boven en onderbalk. Het is lastig daarmee te dealen. Gelukig vind ik het leuk om veel uit te proberen  en mijn kleinzoon had al iets aangepast maar handiger is het als ik er zelf mee kan toveren. En nu na een hint van mijn lief heb ik weer iets handigs gevonden. Ik kan de beeldscherinstellingen nu heel vlot en makkelijk even aanpassen als ik in Word de bovenbalk nauwelijks

kan zien om een document op te slaan. Een andere beeldschermverhouding erinzetten. En die kan ook zo weer teruggezet.

Wat is het toch fijn dat ik daar ook nog eens lol in heb en me zo weer een poosje kan redden zonder af te haken. En ondanks alle wereldse omstandigheden denk ik dan, wat leven we toch in een ongelooflijk mooie tijd waarin allerlei aanpassingen en digitale uitvindingen een mogelijk bieden aan mij. Dan voel ik me weer een rijk mens. Mijn moeder kon op dit moment in de achteruitgang van het zicht al geen boek meer lezen en later zelfs geen grootletterboeken meer en ik kan me nog steeds overal in verdiepen en me overal mee bezighouden met wat ik maar wil. 

Nee helaas autorijden kan, durf en wil  ik ook niet meer maar er is nog zoveel. 

Gekkenhuus

 Wat leven we toch in een gekkenhuis. Als je het door de jaren heen bekijkt zie je dat de individualistische maatschappij steeds verder leidt naar polarisatie en dat er nog maar weinig betrokkenheid is in het leven van anderen. Als je niet in mijn denkwereld past dan stoot ik je uit of nog erger dan heb je geen recht op leven. 

Iedereen persoonlijk heeft recht op wat hij denkt en doet en hoeft geen rekening met de ander te houden want die is zowiezo fout.

Ik vind het vreselijk en kan het soms niet meer volgen. Wat niet gezien wil worden wordt gewoon geliquideerd. Wat een agressie. Agressie die zijn begin vindt in de eigen  irritatie en boosheid. Dingen de we allemaal in ons hebben en die wij als mens kunnen beredeneren en los kunnen laten, af kunnen wijzen

Wanneer worden we weer mensen die er durven te zijn voor elkaar. Die er alles aan willen doen om de ander nabij te zijn ook als het niet in het eigen straatje past.

 

fotograferen.

 Ik baal van worpress. Ik heb een acount voor mijn fotootjes maar durf er nauwelijks nog iets op te zetten. Ongeveer twee jaar geleden nam ik een abonnementje omdat het geheugen vol dreigde te lopen en nu heb ik alweer hetzelfde probleem. voor 90 % vol.

daar heb ik bij google op blogger nooit last mee gehad. Misschien ligt het aan mij maar ik denk toch dat ik Wordpress voorlopig maar een beetje links laat liggen. Ik ben de laatste jaren toch al niet meer zo intensief aan het bloggen als vroeger en ik neem aan dat ik wel weer te horen krijg wanneer het abonnement verloopt of zoiets.

Nu twijfel ik of ik een extra blogje onder dit account zal gaan maken voor fotot's maar het Magazijn kan ik er natuurlijk ook voor gebruiken. Hier staan zoveel verschillende onderwerpen, niets mis mee. 

 Vanmorgen zijn we weer eens naar de Hoge Veluwe gegaan. Altijd leuk. Eerst dacht ik dat het een beetje tegen zou vallen met de kleuren want er staan natuurlijk veel dennenbomen en die verkleuren niet. We zijn deze keer  geen rondje om de plas gaan lopen maar aan de linkerkant bij het bezoekerscentrum langs gaan. 

En zowaar het was prachtig, ja kan ook niet anders, het is overal mooi op de Veluwe en wat wonen we toch in een prachtige omgeving. De zon kwam  iedere keer door de wolken heen.

We hebben de hoogste berg van de Hoge Veluwe beklommen.

En zijn verder  het bos ingewandeld 

We kwamen zelfs nog een kunstwerk tegen.

Maar het hoogtepunt was de moeflon met de reetjes die op ons stonden te wachten

Mooier kan ik het niet maken. Toen we naar de auto terug liepen begon het zachtjes te motregenen. 

Nauwelijks nat geworden bereikten we de auto. Ik merk wel dat ik geen achtien meer ben maar het genieten is er niet minder om.