Misschien kan dit helpen.
Ik hanteer het begrip mededogen. Voor mij betekent dit dat je ieder mens benadert vanuit de zekerheid dat je onwetend bent over zijn levensweg. Onwetend over wat hij gezegd - niet gezegd heeft, over wat hij gedaan - niet gedaan heeft, onwetend over zijn vreugdes en pijn, wat allemaal samen maakt dat hij is wie hij is. Vanuit de zekerheid ook dat iedere mens lijdt, fysiek lijden, mentaal, existentiële pijn, zelfs al is dit schijnbaar niet zo. Mededogen betekent dat je bij elke ontmoeting open staat om het lijden van de medemens te verzachten. Het is geen checklist die je afwerkt, het is een levenshouding. Is dat moeilijk? Soms wel ja, want soms wil je d'r wel 'ns behoorlijk invliegen hé :-)... maar elke dag en beetje beter.
Werkt dat? Ik had in de jaren negentig een vreselijk agressieve baas op het werk. Hij tierde, schreeuwde, gooide alles in het rond. Ik was een beetje radeloos tot ik op het idee kwam hem te benaderen vanuit het idee dat ik onwetend was over de pijn die hem zo agressief maakte. We hebben daar nog vreselijke momenten meegemaakt maar langzaam veranderde de situatie. Zo 'n jaar later (ja, het duurt wel wat) zat ik 's avonds voor ik naar huis ging rustig op z'n bureau na weer een dagje roepen en tieren. We praatten er over en ik herinner me dat ik zei - wel, Jan, 't was weer je dagje niet vandaag. Die avond vertelde hij me over zijn agressieve buien, dat hij dat niet onder controle had en dat voor zichzelf heel pijnlijk vond (zo zie je maar). D'r zijn nog een hoop driftbuien gevolgd, maar de sfeer er rond was veranderd, de dreiging was weg en hij begon het zelf meer en meer te relativeren.
Ik vertel dit niet om mezelf in 't zonnetje te zetten maar om te zeggen dat het werkt en dat je d'r moet in geloven én dat het tijd vraagt. En het maakt niet uit of je midden in de Sahara bent of op de Noordpool zit of in je knusse zetel gelukkig zit te wezen, arm of rijk bent. Mededogen is iets wat je in je draagt altijd en overal en dat je kan leren.
Oef... een adempauze... maar ik wil nog iets kwijt over schuld, schuldgevoel.
Misschien worstel je wel met de spanning die ontstaat tussen jouw goede bedoelingen en de resultaten van jouw goede bedoelingen die niet altijd zijn wat je zou willen dat ze zijn (je bent immers een mensje). Dan ga je je wel wat schuldig voelen. Er is schuld in grote en kleine conflicten, echtelijke problemen... je noemt het maar. In mijn wereld is er geen schuld. Ik scheurde de pagina met het woord 'schuld' uit mijn exemplaar van de driedelige Grote Van Daele (ja, sorry Nederland)
Iemand belt me en zegt 'Ik voel me de laatste tijd niet lekker in mijn relatie, ik weet niet waarom, maar ik voel me vreselijk schuldig'. Wel, je mag 'je niet lekker voelen' in jouw relatie, je mag onbedoeld een foute boel veroorzaken, je mag met de beste bedoelingen compleet in de fout gaan, er een zootje van maken enz... of misschien doet iemand dat met jou. Hou dan de situatie uit de schuldsfeer. Schuld creëert discussie, agressie, leugen en noem maar op. Er is geen schuld, er is alleen een menselijke samenloop van omstandigheden en dat geldt voor heel veel zaken die fout lopen. Velen zijn bereid samen te praten over de samenloop van omstandigheden, bijna niemand is bereid schuld te dragen.
Ben je dus een onvolmaakt mensje op deze planeet dat af en toe faalt in zijn opzet... da 's ok, geen schuld, volgende keer een beetje beter, heb mededogen met jezelf.
Sorry jongens, wat een lap is dat hier geworden... ;-)
