Eigenlijk schrijf ik nooit over Corona. Vreemd. Misschien omdat ik het niet zo dringend vind er mijn mening op los te laten. Ik zie er zoveel over op TV en daar hoef ik me gelukkig niet voor af te sluiten omdat ik het niet aan zou kunnen zien. Het houdt me op de hoogte van de toestand en ik leef erg mee met iedereen die er grote problemen mee heeft en het ziek zijn te verduren krijgt of juist de eenzaamheid of het zelfs niet overleeft. Maar ook en vooral de zorg die er naar mijn idee behoorlijk mee opgezadeld is. Zij moeten steeds maar weer alles geven om ons van dienst te zijn. En dat is een vreselijk hard gelach. Zij lopen in de hoogtijdagen van de crisis op hun tandvlees.
Ja nu ben ik er dus toch over begonnen en zal ik verder schrijven hoe ik erin sta. Nou gewoon ik leef erin mee en zie alles gebeuren. Ik merk dat ik er niet angstig of gestrest van word. Het leven gaat door op een lager pitje, dat wel. Nou ja, eigenlijk is dat ook niet zo want er komen weer allelei andere dingen voor in de plaats. Voor corona gingen we wat makkelijker naar openbare dingen zoals musea en ander dingen. Nu zoeken we uit waar het niet druk is en als het toch druk is maken we rechtsomkeer. Maar meer zijn we gewoon thuis. Intussen worden mijn boodschappen thuisbezorgd en daar heb ik me nu helemaal op ingesteld.
Verder brengt het mij ook nieuwe dingen/. Vooral via de Zoom. Ik heb nu veel meer Zoom contacten of whatsapp en ik vind het heerlijk. De laatste jaren ging ik er s avonds niet meer uit, daar had ik geen zin in en nu worden de cusrsussen die ik graag deed met de zoom aangeboden dus kan ik weer heerlijk mee gaan hobbelen. Ik krijg het steeds drukker. Ik mag wel oppassen dat ik niet overspannen word 😅. Door zoom heb ik meer het gevoel er weer bij te horen.
Verder zijn mondkapjes hier (nog) niet verplicht en draag ik ze (nog) niet maar als ze verplicht worden zal ik ze zeker dragen. Een boete betalen vind ik zonde van het geld en als het toch beter beschermd heb ik er eigenlijk niets op tegen.
Ja de wereld is veranderd zoals alles doorlopend in erandering is als er niets zou kunnen veranderen waren we pas echt ver van huis en dus moeten we er het beste maken van al die veranderde omstandigheden.
Ik kan me veel dingen voorstellen zoals wanner ik jongelui hoor zeggen:
Dan zie ik al die oudjes op terrasjes zitten en op stap gaan en ik kan niet eens behoorlijk mijn studie met studiegenoten doen.
Ik kan me de frustratie van jongelui wel voorstellen en heb er helaas geen oplossing voor. Zelf zit ik niet zo vaak op een terrasje, misschien komt het daardoor dat ik niet weet wat een oplossing zou zijn. Ik heb daar ook geen behoefte aan en kan me prima thuis vermaken. Ik kom zelfs tijd te kort. Vooral met al het leesvoer dat ik nu weer heb door die cursussen. Heerlijk. Ik heb dus goed praten. Kan me er goed in schikken en heb begrip voor alle frustraties rondom. Maar het meest treft mij toch de mensen in de zorg. Zij krijgen deze nieuwe golf toch maar weer voor het grootste deel over zich heen. en daarom zal ik heel voorzichtig zijn en doen wat van mij gevraagd wordt.
En natuurlijk komt daar een stukje eigenbelang bij want ik wil toch als het ff kan nog een poosje verder ook al voel ik geen enkele angst tot nu toe als ik erover nadenk dat mijn leven misschien nog maar heel kort zou kunnen zijn. En ik hoop dat die rust ook aanwezig zal zijn als ik er echt voor kom te staan.
Nou dit is wel weer genoeg en ga ik weer over tot de orde van de dag en de fijne, mooie of intessante dingen doen die ik allemaal nog hoop te kunnen doen zolang als het mogelijk is.
Ik fotografeerde ze niet alleen maarheb er ook de verfkwast op los gelaten. Op de Hoge Veluwe stond nog amper een klein bloempje en het vuurvlindertje snoepte er nog steeds van. Zo is het leven.
.
