vakantie en fotograferen

Ik besteed regelmatig tijd aan het bekijken van oude fotootjes. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik digitaal ben gaan fotograferen in 2004. In 2003 waren we met vakantie naar Italië geweest en die fotootjes zitten nog netjes in een album geplakt. Daarna zijn ze allemaal op een cd schijfje terecht gekomen en nu worden ze allemaal op een harde schijf opgeslagen. Enorme hoeveelheden geheugen kun je daarop klwijt..

Sommige CD en DVD tjes met foto's zijn beschadigd en niet meer te zien. Dat is jammer. Maar het meeste is er nog en zo af en toe zoek ik er eentje uit en verplaats wat fotootjes naar de harde schijf waardoor ik ze ook weer kan bewerken. Een leuke hobby.

We maken onze vakantiereisjes vanaf die beginperiode eigenlijk altijd met een bus en dat vind ik heerlijk. Instappen zonder zorgen, fototoestel op schoot en schieten maar. Vanaf het eerste moment tot het laatste hebben wij beiden een fotovakantie en daar, dat merk ik nu, hebben we nog jaaaaaaren plezier van.

Een van die eerste fotootjes die in onderweg naar Frankrijk schoot in 2004 was op de snelweg. Dit gebouw is steeds verder in verval geraakt en ik heb geen idee of het er nog steeds staat. Maar zo zag het er dus uit in 2004. Ik heb niet aan de foto verbeterd en plaats hem zien zoals hij is. Ook de kleuren heb ik niet aangepast en je kunt zien dat ik door de meestal verdonkerde ruit van de bus heb gefotografeerd.

Wat ik me wel herinner is ook dat het eerste toestel dat ik kocht peperduur was en bijzonder slecht. Na de vakantie moest hij terug naar de fabriek want de knopjes werkte niet. Het is noooooit meer goed gekomen met die oude Minolta. Het materiaal is tegenwoordig veel verbeterd maar tot nog toe heb ik al veel merken uitgeprobeerd de beste camera's die ik had waren van Panasonic. En daar houd ik me nu maar aan.

Even nadenken

Op een externe schijf heb ik ook nog jarenlang fotootjes verzameld.
Weer eens even een duik nemen in 2009. Al  meer dan 10 jaar geleden. Onvoorstelbaar zo hard als de tijd voorbij vliegt. Als je op je leven terugkijkt lijkt het een zeepbel die na iedere herinnering weer in het luchtledige verdwijnt. En daar word ik nu regelmatig mee geconfronteerd. Want naar buiten gaan zit er voorlopig nog niet in.

Nou vermaak ik me gelukkig prima. Er gebeurt zoveel.  En ook heb ik geen moeite met de vergankelijkheid van al die herinneringen. Waar zouden die eigenlijk opgeslagen liggen? In mijn brein? Of... zijn er nog meer mogelijkheden in het kleine universum dat ik ben?

Maar goed, in deze tijd van het jaar staat de magnolia in bloei en ik moet het nu even doen met 2006. We waren in Markelo bij de kinderen en daar stond zo'n prachtig klein boompje in de tuin. Daar maakte ik deze foto.

Toch leuk... herinneringen. Maar ook herinneringen gaan verloren. Is dat erg? 
Als je het niet meer weet, kun je het toch ook niet missen, misschien ben je er dan ook niet meer of niet meer zoals je was...

Rare tijden

Het zijn rare tijden. Het corona virus houdt ons in zijn greep en dagelijks stromen de berichtgevingen onze huiskamers binnen die nu vol zitten met mensen die normaal gesproken naar school en werk zijn. Daarnaast blijven de kamers van de alleenstaanden in de verpleeghuizen eenzaam en verlaten om nog maar te zwijgen over wat zich in de ziekenhuizen afspeelt. De straten zijn uitgestorven want iedereen blijft zoveel mogelijk in huis.

Alle ruimte voor mij om weer eens een blogje te schrijven want ook ik kom de deur niet meer uit.
"Ben je bang?" vroeg een vriendin me door de telefoon.
Nee ik geloof niet dat ik bang ben maar het laat me ook niet koud. Natuurlijk hoop ik niet ziek te worden. Ik zie geen enkele noodzaak om naar buiten te gaan. Fer doet de nodige boodschappen en ook voor zijn 90 jarige moeder die hij wel regelmatig bezoekt want zij heeft het ook zwaar zonder verdere familie die normaal gesproken vaak langs kwam.

Ik heb het goed in huis. Kan allemaal fijne dingen doen. Zoals ik dat eigenlijk altijd gewend was maar nu toch wat meer tijd. Ik heb digitale contacten, schilder, zit achter de computer, bewerk oude fotootjes, mediteer, lees, verzorg de plantjes en moet poetsen omdat de hulp voorlopig niet meer komt.

Zo kabbelt het leven verder en zie ik naar buiten hoe het voorjaar zich gewoon ontwikkelt. Straks komen de blaadjes weer aan de bomen en wordt het warmer. Gaan de ramen in de serre weer open en ik realiseer me hoe goed het leven voor me is als wij zelf hopelijk niet ziek worden.

Het lijkt wel een ego trip dit blogje want helaas zo is het niet voor iedereen. Ik zou willen dat iedereen zich niet mee zou laten slepen door alle emoties die er rondom spelen en in het eigen midden kan blijven staan. Ik zou wensen dat iedereen zo buiten de problemen kon blijven en vind het zo geweldig dat hulpverleners er juist middenin gaan staan. Ja probeer dan nog steeds maar in je eigen midden te blijven terwijl je bezig bent je medemens te redden. Ook daarna zal er dan heel wat te verwerken zijn.

Al met al denk ik dan dat het heel belangrijk is dat wanneer we zelf niet met de zwaarste problemen geconfronteerd worden en door de omstandigheden ook niet naar buiten kunnen om een helpende hand te bieden het toch belangrijk is goed op onszelf te passen zodat we niet nog eens een extra belasting voor de toch al overbelaste maatschappij vormen. En dat we dus ook gehoor geven aan de oproepen waaraan we wel kunnen voldoen om het leven voor anderen te verlichten. Al is het alleen goed voor jezelf zorgen zonder anderen in gevaar te brengen. Dat is echt niet zinloos leven. Dat is bewustwording.

Op facebook zet ik regelmatig een troostfotootje 

dus ook hier.

Nathalie Stutzmann - Recording Bach aria "Erbarme dich"