Ik houd niet van de kou. Ik ben meer een warmtemens. De lente moet maar weer eens het licht over januari laten schijnen. Of dat goed is voor de wereld? Ik heb geen idee. Ze zeggen van niet. Ze zeggen dat de wereld kapot gaat aan onze manier van leven en ik denk dat het voor een groot gedeelte op waarheid berust. We buiten alles uit en maken het onszelf zo gemakkelijk mogelijk. Uitzonderingen daargelaten.
Als ik koude voeten heb ben ik ook blij dat ik in een land woon waar het mogelijk is mijn voeten te verwarmen. Mezelf maar een beetje harden tegen de kou... ik denk het niet.
Natuurlijk probeer ik op mijn manier te doen wat ik kan. Maar dat is niet zoveel. In ieder geval veel te weinig om de wereld te redden. Ik denk altijd weer. Mijn armen zijn veel te kort. Nou moet je niet denken dat ik daar een frustratie van oploop hoor. Daar ben ik veel te vrolijk van aard voor. Maar juist omdat ik die vrolijkheid altijd als bais in mijn leven voel en ervaar is het niet zo moeilijk om duidelijk en objectief naar alle 'TEKORTKOMINGEN' te kijken. Het zet me met beide beentjes op de grond en ik word me bewust van wat ik wel en niet goed doe. Het mag er allemaal zijn.
Juist het eerlijk kijken naar dat wat ik niet kan en doe geeft me de mogelijkheid er misschien een keer iets aan te veranderen. Als ik het niet weet of zie zal er nooit iets nieuws kunnen gebeuren. Alles met de mantel der liefde bedekken is soms een vorm van de kop in het zand steken vooral wanneer het je zelf betreft. En toch is ook die mantel der liefde broodnodig want nogmaals, het mag er allemaal ziin.
Grappig is dat. Het feit dat het nooit dit of dat is maar altijd een beetje van dit en een beetje van dat om goed in je eigen midden te kunnen blijven. Daarbij is heldere opmerkzaamheid een uitkomst. En vooral eerlijk kijken. Niet relativeren, maar kijken opmerken en er vrede mee hebben dat het is wat het is.
Voor mij heeft dat alles met spiritualiteit te maken. Daar zitten de dingen waar ik duidelijkheid krijg over mijzelf en mijn functioneren. Wat mijn liefde en compassie werkelijk waard zijn.
De eerste werkweek van het nieuwe jaar. Niet dat de afgelopen dagen niets is gebeurd, maar alles herneemt nu wel weer zijn gewone dagelijkse routine. De normale orde wordt weer opgepakt voor zover dat nog niet was gebeurd in het nieuwe jaar.
Ik ga dus naar de kwa en moet nog even de nieuwsbrieven van de maand januari aan elkaar nieten om in de gang te leggen voor de leden die het nog niet digitaal ontvangen. Voor alle lessen staan de vermeldingen erin waarmee de docenten aan de gang willen. Voor de maandagmorgen is het de bedoeling dat we deze maand aan de gang gaan met objecten die we van huis meenemen om te schilderen in een opstelling met voor of achtergrond in een tegenstelling van gekleurd en zwart. Ik ben heel benieuwd hoe dat uit gaat pakken. Het is altijd heel leuk om te zien hoe verschillend er met een zelfde opdracht door iedereen wordt omgegaan. Vaak heel verrassend om te zien.
Ik heb al wel iets in mijn hoofd en dat is altijd wel fijn anders is het zo lastig om te beginnen maar het zou me niet verbazen als ik met een heel ander iets zodadelijk thuiskom. Meestel schrijft het verhaal zichzelf en verander ik nog wel eens van idee als ik bezig ben omdat er dan al schilderend iets heel anders ontstaat.
Zo ging het ook met onderstaande doodle op het tablet. Ik begon met een piepklein kereltje en heel langzamerhand groeide het verhaal tot en met de woorden die ik er als laatste opschreef.
Klaar dacht ik toen.
