schilderen

Zo ben ik eraan begonnen

En zo is het geworden http://ellyvandoorn.blogspot.nl/
maar het is niet de eerste keer dat ik de snelle opzet zoals deze veel interessanter vind.
Misschien vaker goed naar mezelf luisteren.

Vlucht

Ik vind het leuk om te doen wat ik kan, maar nog leuker om te leren wat ik niet kan.
Niet omdat ik nog steeds zo'n strevertje ben als in mijn jonge jaren, maar omdat het leuk is en nieuwe perspectieven biedt. De wereld stopt niet bij wat je kunt en waarvoor je geprezen wordt.
Gelukkig ben ik een beetje van mijn faalangst af en dat maakt het makkelijker om oude dingen los te laten en nieuwe te onderzoeken. Niet dat het zo eenvoudig is dat te doen want eerst moet ik tot de ontdekking komen waarom ik me zo veilig voel met wat ik kan en onderzoeken wat ik niet kan.

Zo is het met schilderen maar ook met zelfreflexie.

Heel lang hield ik me stevig vast aan wat abstracter werk. Ik waagde me niet aan wat ik niet kon. Waarom zou ik  als de resultaten me bevredigen? Natuurlijk alles heeft zijn beperking en ik ook, maar vernieuwing en uitbreiding onderzoeken is leuk. Ik kwam tot de ontdekking dat het me ontbrak aan geduld om dingen uit te werken. Soms is het nodig om dat niet te doen, maar als je het te pas en te onpas uit de weg gaat dan...

Misschien maakt deze vergelijking een beetje duidelijk wat ik wil vertellen. Het is zo makkelijk om te zeggen: dat kan ik niet, of dat past niet bij mij maar het is niet meer dan tegen blokkades aanlopen die er helemaal niet zijn.  Soms moet ik dan wel heel diep in mezelf spitten om erachter te komen wat me weerhoudt om het uit te proberen en soms wat langer door zetten maar dat geeft kleur aan het leven.

Werk uit de jaren '90

Vlucht

acryl op papier 70 x 50

Kopjes

In de Lamrim, een verhandeling van alle stadia van het pad naar Verlichting volgens de Tibetaans boeddhistishce traditie van Lama Tsong Khapa wordt eigenlijk nooit gesproken over goed en kwaad  en over zonden zoals in de christelijke traditie al helemaal niet.

Je gaat er in stappen doorheen om het je eigen te maken en zelf tot conclusies te komen hoe het in je eigen dagelijks leven functioneert. Hoe het één volgt uit het ander en er eigenlijk niets is dat op zichzelf bestaat.

Ik vind het eindeloos boeiend, ook in de letterlijke zin van dat eindeloze, want er komt geen einde aan de verschillende oorzaken en omstandigheden, waar ik het ook in het vorige blogje over had en daardoor wordt het leven eindeloos boeiend. Steeds weer nieuwe inzichten en openingen in alle gebeurtenissen in alle dingen die me 'overkomen' en al mijn reactiepatronen. Dat is één van de redenen waarom ik er nu al twintig jaar mee bezig ben en dat is eigenlijk maar een fractie van de eindeloze eeuwigheid.

Een van de traditionele dingen die daarin worden belicht en becommentarieerd door mijn eigen leraar uit die overleveringslijn, Gelek Rimpochee is het voorbeeld hoe je kunt luisteren naar de lessen en dat geldt niet alleen voor de lessen maar voor alles wat je in je leven tegenkomt aan informatie of aan mensen naar wie je wilt of kunt luisteren.

Dat is dat kopje dat je bent.
Het lege kopje is de ideale vorm. Daar kun je inschenken wat je wilt. Water, thee, koffie, nectar dan geniet je puur van waar je voor kiest. Iedere keer kun je het weer leegmaken en hetzelfde of  iets anders erin doen.

 Het tweede kopje is al vol en niet weer leeggemaakt. Het zit vaak vol met eigen ideeën of dingen die er al eerder in zijn gevallen en dan denken dat je het al wel weet. Dat denken te weten maakt het kopje overvol en het weer helemaal leegmaken zodat er iets nieuws of anders in kan is niet eenvoudig, maar het geeft meer ruimte en kan heel verhelderend werken. Zodat nieuwe dingen ook werkelijk nieuw zijn. Ik kom het nog dagelijks tegen soms in kleine soms in grote dingen. Als er dan weer zo'n AHA beleving als een kwartje in het kopje valt, weet ik dat ik weer een tipje van mijn eigen sluier heb opgelicht en voor dat moment een blokkade heb verwijderd.

En dan is er ook nog een derde kopje dat is het kopje met een gat. Het enen oor in en het andere uit. De dingen beklijven niet. Het wordt geen onderdeel van het dagelijks leven. Je hoort de woorden wel maar het dringt niet door. Tja het lijkt een beetje op het vorige, want we hebben allemaal zo onze eigen ideeën en luisteren dan nauwelijks naar wat de onderliggende zaken uit het verhaal zijn, maar toch zijn er nuance verschillen. Er mist hier een vorm van echte oplettendheid.

Zeg nou zelf, dit is maar een heel klein voorbeeldje maar met nieuwsgierigheid kijken naar hoe jezelf functioneert,dat kan heel interessant worden. Dat is tenminste mijn ervaring anders had ik het geen twintig jaar volgehouden.

Ik ben blij dat die Lamrim me voortdurend alert probeert te houden.
Want alert zijn, tja dat ben ik dus nog steeds niet.

Gisteren waren we in Zaandam. Wat is dat fantasievolle architectuur.

Oorzaken, omstandigheden en benoemingen

Ik word steeds stiller en heb niet zoveel belangrijks meer te vertellen.
Of dat ook werkelijk zo is vraag ik me af. Het kan ook wel een bepaalde vorm van computer luiheid zijn of misschien zelfs desinteresse.
Jarenlang heb ik geschreven over allerlei zaken die ik heel belangrijk in het leven vond en het is niet zo dat ik al die dingen waar ik over schreef nu niet meer belangrijk vind.
Maar
Ik kom steeds meer tot de ontdekking dat iedereen zo zijn eigen invalshoek heeft en daar vanuit gaande ontstaat er vaak een heel verschillende levensfilosofie. Dat is goed en niet noodzakelijk dat we allemaal op dezelfde manier in het leven staan. Het zou een saaie boel worden. Iedereen wil gelukkig zijn en zoekt daarin zijn/haar eigen weg binnen zijn/haar eigen mogelijkheden.

Toch zijn er enkele basisvoorwaarden voor een gelukkig leven. Dat heeft te maken met de manier waarop de dingen bestaan. Niet de manier waarop wij naar de wereld kijken, want dat is altijd kijken door je eigen gekleurde bril. Daar zijn we zo gewoon aan dat we menen dat het de werkelijke vaststaande wereld is. Maar dat klopt niet. Dat lijkt ons alleen maar zo omdat we niet anders dan door onze eigen bril kunnen kijken.
Je kunt hooguit een keer een andere bril opzetten maar ook die heeft weer een kleurtje.
En dat geeft niet, als je het maar weet. Dus weet dat je eigenlijk niet weet wat de werkelijkheid is.

Alles, de hele wereld het hele universum en ieder macro en micro deeltje tot in het oneindige, kan alleen maar bestaan op basis van oorzaken, omstandigheden en benoemingen. Een van de lastigste dingen is het om DAT in de gaten te krijgen.  Zo zijn alle dingen gebaseerd op deze drie hoofdzaken.

Dat doorgronden tot in de essentie, daar kan jaren op gestudeerd worden en dat weten betekent ook nog niet dat het helemaal je eigen is geworden.
Zolang dat niet zo is zouden we kunnen functioneren we op basis van NIET WETEN

Doe daarbij liefde en compassie  voor AL wat leeft.

Wat zouden we dan gelukkig zijn.