Aandachtig bewustzijn

Zit je achter je computer?

Laat alles maar eens even los en ontspan.

Strijk je voorhoofd in gedachten glad en maak je ogen zacht.
Je lippen liggen losjes op elkaar het puntje van je tong tegen je verhemelte. Een warme vochtige ronde mond

Laat je schouders maar zakken.
Laat maar los

Zucht maar eens een keer wat dieper.

Merk hoe je adem in en uitstroomt merk aandachtig op. Denk niet dat je  iets  moet veranderen of moet helpen.

Adem komt en gaat vanzelf.
Merk de ademruimte in jezelf en de leegtepauze na de uitademing en als vanzelf volgt de inademing. Je hoeft er niets voor te doen.

Je bent ruimte en je bent in ruimte. Merk de ruimte op in en om je.  Je bent er door en in opgenomen. Je bent er één mee. Als er geen ruimte was, was jij er ook niet. Doe je ogen dicht en merk op.



Als je gedachten wegdwalen breng ze weer terug naar dit (korte) opmerken en de rust die je kunt vinden in de ruimte van je zijn.

Blijf zo maar eens even in rust en ruimte.

Vind je het plezierig?
Doe het deze week vaker.

Steigers en bruggen bouwen

We moeten zo vaak mogelijk bedenken dat ons ware leven niet dit uiterlijke materiële  leven is dat zich voor onze ogen hier op aarde afspeelt, maar wel het innerlijk leven van onze geest. Het zichtbare leven is een steiger- een noodzakelijke hulp voor onze geestelijke groei...
We moeten onszelf en anderen eraan herinneren dat die steiger geen betekenis heeft of belangrijk is, behalve dat het de bouw van het gebouw mogelijk maakt.

Leo Tolstoy

Zo'n tekst als deze is (voor mij) bedoeld om te bemediteren. Het is onmogelijk om zonder het naar binnen te brengen en de woorden te verinnerlijken, er deel van te worden,  erover te discussiëren of er ja of nee tegen te zeggen. Het gaat erom jezelf ermee uiteen te zetten. Wat bedoelt hij en hoe zit dat (bij mij).

Het grootste deel van ons leven zo niet ons hele leven, zijn we met die steigerbouw bezig. Dat gaat ons hele leven door. We zijn nu eenmaal wezens en in de materie aanwezig. Er lijkt iets dubbels in deze tekst te staan : "dat die steiger geen betekenis heeft of belangrijk is " Het ziet ernaar uit dat ons leven niet belangrijk zou zijn maar let op dan komt er iets heel belangrijks het maakt de bouw van het gebouw mogelijk. 
De steigers zijn dus wel degelijk belangrijk, maar we moeten er de juiste waarden aan hechten.

Het een kan niet zonder het ander. Zonder steigers kan er geen degelijk huis gebouwd worden. Een huis met verdiepingen waar op ieder verdieping geleefd kan worden. Voor wat onze geestelijke ontwikkeling betreft en het ontwikkelen van alle mogelijkheden in ons huis, zou je kunnen stellen dat we nog lang niet op de hoogste verdieping zijn aangeland en verder lijkt het mij belangrijk het HELE huis te kunnen bewonen, als je je daar dan ook maar iets bij voor zou kunnen stellen. En volgens verschillende tradities behoort dat onvoorstelbare wel tot de mogelijkheden. Veel mensen met ervaringen over de bouw van dat persoonlijke huis dat ten volle benut kan worden, hebben daar over medegedeeld en geschreven.
En het mooie is dan ook nog dat niet ieder huis hetzelfde hoeft te zijn, maar wel kwalitatief goed en volkomen bewoonbaar. We hebben allemaal daarbinnen de mogelijkheden van onze eigen individualiteit. Er zijn geen twee mensen gelijk.

Lees bijvoorbeeld het prachtige boek van Theresa van Avila- De innerlijke burcht
of Johannes van het Kruis- De beklimming van de berg Karmel
Het hele Boeddhistische pad gaat daarover 
De Kabalistische levensboom 
De Baghavat Gita
en nog veel andere geschriften zijn daarover bekend.

Waar wij meestal in verzeilen wanneer we zulke teksten lezen is, in ons persoonlijke dualistische JA of NEE verhaal. Daar bedenken we dan ook nog allerlei zaken bij die we wel of niet zouden moeten doen (dogma's) en daar blijven we in hangen of tegenaan lopen. Aan zo'n tekst als deze, die Tolstoy hier neerzet (en alle andere boeken en geschriften) kunnen we ons spiegelen en kijken: hoe zit dat bij mij? Zonder een bepaalde levenswijze goed of af te keuren.

Het is voor mij duidelijk dat het één niet zonder het ander kan. Juist hier en nu kunnen we ons leven gebruiken en onderzoeken of we op een juiste wijze inhoud kunnen geven aan ons eigen *materiële leven, waardoor we op steeds meer plekken in ons innerlijk geestelijk huis kunnen wonen.
Ons bewust worden van de vele mogelijkheden die we daar hebben. Het is een weg die we tijdens ons 'materiële zijn' kunnen ontwikkelen. Als we investeren in ons dagelijks leven en daardoor onze  innerlijke huishouding  langzamerhand op orde krijgen zal ons lichamelijk (*materiële) welzijn daarop ook weer reageren door welbevinden onder alle omstandigheden. Zo is het kringetje rond.

Voor mij zijn dan verschillende vragen belangrijk zoals: waarom zou ik me daarvoor inspannen, waarom zou ik daar energie in stoppen?  Heb ik daar een motivatie voor en is die sterk genoeg om mijn weg te vinden in het bouwen van de steigers om tot een uiteindelijk goed gebouw te komen? Gaat het alleen om mijzelf of is het ook nog zinvol voor iets anders dan alleen voor mijzelf?

Zo volgt er uit één stelling een hele reeks vragen en verschillende overdenkingen  om tot conclusies te komen en mijn motivatie te versterken maar vooral om mij verder te verdiepen en duidelijkheid te krijgen over hoe ik wil leven..

* Materiëel leven: leven in een lichaam met alle mogelijkheden van denken, doen en bezieling als brug  naar geestelijke ontwikkeling.

En Soph. De grenzeloze bron van het bestaan.

Zullen we eens even wat dieper in onze overdenkingen en aandachtige belevingen duiken?

Voor de liefhebber:

Kees Voorhoeve

In de Kabbalah, de mystieke stroming binnen de Joodse Traditie, vormt het begrip En Soph de Oerbron van het bestaan. En Soph is de sfeer van de Godheid, de Godheid als‘de verborgen God, ronddwalend in de diepte van zijn eigen wezens’ [1]. Het behelst een onpersoonlijke dimensie van het Heilige, die eigenlijk geen dimensie is. Deze Godheid is onkenbaar. En Soph is afgekeerd van de schepping en verblijft in diepe duisternis. Tegelijkertijd vormt En Soph de bron van het bestaan en is overal aanwezig. Het Heilige is zodoende naar de schepping toegekeerd. Het principe En Soph bestaat in alles wat bestaat. En Soph is de bron van een groot netwerk van verschijnselen waar aarde, lucht, water en vuur, mens en natuur, gedachten en gevoelens, liefde, wijsheid en inspiratie, aanwezig zijn. Het vormt een oneindige Ruimte. Deze Ruimte doordrenkt de gehele schepping en is de Enige en Ene Werkelijkheid.

Hier komt een overweldigende paradox naar voren. Dit is onbegrijpelijk. De naam En Soph betekent letterlijk niet-grens of zonder grens. ‘Zonder grens’ wil zeggen dat En Soph geen eigenschappen bezit en dat het alles overstijgt. De grens van ons bevattingsvermogen wordt hiermee overstegen. Het betreft een groot mysterie. We kunnen deze Oerbron niet in woorden uitdrukken. De naam En Soph verwijst naar een alles doordringende en overstijgende ervaring waar eigenlijk niets over te zeggen valt. Hoe kunnen we toch enigszins dit grote mysterie van En Soph begrijpen?

Lees verder mystieke overpeinzingen

Volledig leren leven

Hoe reageer ik.

Wat zitten wij mensen toch ingewikkeld in elkaar. En wat kan het leven een chaos worden.  Hoe los ik sommige problemen op?
Als ik me dan niet met de ´fouten´ van een ander moet bemoeien, betekent dat dan ook dat ik alles maar goed moet vinden? Als ik het zo uit zou leggen loop ik tegen leerstellingen aan die iets opleggen en tot 'moeten' dwingen zoals wij dat hier in het calvinistische westen helaas maar al te vaak gewend zijn. Dan kom ik voor grote problemen te staan. Dit mag wel en dat mag niet. En je moet van alles. Het is dan geen ver van mijn bed show meer om als deurmat gebruikt te worden. Ik hoef toch  niet alles maar toe te laten!

Ik antwoorde Es in het vorige blogje:

"In het Boeddhisme zit het anders in elkaar Es. Dat betekent dat het er niet om gaat dat je dat niet zou kunnen doen, maar het gaat altijd om de staat van je eigen bewustzijn. In welke staat verkeer je (boos, opgewonden, jaloers, hebzuchtig, geduldig, mededogend) en veroordeel je de persoon als persoon of ben je het niet eens met de handeling die hij verricht? Als ik het Vóór ben, wil ik daarmee zeggen dat ik herken in wat voor staat mijn bewustzijn verkeerd nog Vóór ik reageer nog voor ik me over de ander of zijn handeling uitlaat, zoals jij ook schrijft. Dat gaat razendsnel en dan heb ik een bewuste keuze om te reageren of niet. Als ik vanuit mijn gewoontereactie reageer heb ik geen enkele keus en ben geen baas over mijn eigen reactie. De uitkomst van de reactie kan precies hetzelfde zijn en soms ook niet maar je bent door oefening in staat je reactie patroon te veranderen als je dat zou willen. In het bewustzijn wordt het anders. Het zijn subtiele verschillen die voor de buitenwereld niet herkenbaar zijn, maar voor mezelf veel verschil uitmaken, is mijn dagelijkse ervaring.
Het zijn diepgaande processen die je leert kennen in jezelf door je bewust te worden en steeds verder te kijken in je eigen doen en laten. Ook jij weet daar veel over te vertellen Es."


Heel successievelijk door de jaren heen heb ik door die methodiek van leren, denken en mediteren,  mediteren in bewuste aandacht, (er zijn drie vormen van meditatie) in het Boeddhisme de antwoorden gevonden die steeds herkenbaarder werden door me meer bewust te worden van mijn eigen functioneren in een diepere laag.
Die antwoorden liggen allemaal diep van binnen in de chaos van ons bewustzijn verscholen. Het is alleen de kunst om ze er ook uit te halen.  Daar is geduld en aandacht voor nodig. Aandacht voor hoe alles functioneert. Ook Jezus en andere grote leraren zoals  Krishnamurti  waren helemaal doordrongen van die wijsheid die in de diepste lagen van het bewustzijn ligt opgeslagen.

Maar nu over mijzelf met mijn beperkingen en mijn nog niet ontwikkelde bewustzijn. Niet alleen maar stil zijn, geduldig en oplettend, maar ook leren en denken  komen daarbij. We hebben ons brein niet voor niets gekregen en het is goed om de 'hele mens' te leren gebruiken op de juiste wijze. Vaak is het handig daar handvatten bij te krijgen. Als ik geen uitleg krijg over mijn computer van iemand die er bekend mee is, wordt het veel lastiger om zelf in die brei van mogelijkheden mijn eigen weg te vinden en te weten wat ik wel of niet van die computer wil gebruiken. En dan al lezend, lerend, denkend, aandachtig en geduldig zijnde, kom ik stapje voor stapje zelf tot conclusies en leer ik ermee werken. Zo is het ook met bewustzijn.
Natuurlijk zijn er ook mensen die totaal geen interesse hebben in computers, prima ook dat is een keus.

Blij ben ik met de handvatten die de Boeddha gaf en de uitgewerkte lessen die daarvan het gevolg waren en die nooit dwingend zijn. Ze geven mij een heel pad zoals een kind vanaf de lagere school leert denken, leven en handelingen verrichten en dat allemaal binnen zijn eigen individuele leven. Ik leer van mijn eigen manier van functioneren en door de mogelijkheid tot analyseren en conclusies trekken heel langzamerhand. Op die manier leert iedereen alleen maar op zijn en haar eigen manier toegepast op het individu en is er geen dogma waarbij ik me in allerlei bochten moet wringen om eraan te gehoorzamen. Ik begin een weg te vinden in de filosofiën over wijsheid (het ontbreken van een op zichzelf staand zelf) en liefde mededogen. De fundamenten voor een gelukkig bestaan in deze wereld van chaos. Ik sta aan het begin van die weg en heb nog een heel eind te wandelen. Maar dat is geen enkel probleem. Met enthousiasme kom je een heel eind en het gaat niet om het doel maar om het pad, want zoals H.P. Blavatsky schrijft in de 'Stem van de Stilte': Je kunt het pad niet gaan als je het niet geworden bent.
Zoals autorijden waarbij je eerst over iedere handeling na moet denken, koppeling, schakelen, koppeling, remmen, richting aanwijzers etc. En na verloop van tijd gaat het vanzelf. Doe je de juiste handelingen omdat het je eigen is geworden.
In het geval van aandacht, wordt je bewust van je bewustzijn. Zo leer ik langzamerhand volledig (dat vind ik toch z'n mooi woord) leven.
Daar gaat het voor mij om. Een weg zonder vaststaand doel in de verte maar iedere dag nieuw en iedere dag weer vreugdevol met alles erop en eraan.

Duisternis en licht

Ik zat de laatste tijd behoorlijk slecht in mijn energie en vraag me soms af hoe dat komt. Is mijn lijf de oorzaak of mijn geest. Wat is er eerder, de kip of het ei? Ik weet het niet, ook al probeer ik nog zo oplettend te zijn. van beide kanten in mijzelf, lijf en geest, merk ik de terugloop van enthousiasme en inzet voor veel dingen. 'Vermoeidheid en tegenzin begint de boventoon te voeren. Het kon niet anders dan uitlopen op een flinke verkoudheid met koortsachtige griepverschijnselen..
Natuurlijk weet ik dat ook niet van te voren en als ik het wel had geweten dan wist ik meer en had ik het misschien kunnen voorkomen door me niet zo weg te laten glijden.  Is dat zo? Ook daar zet ik mijn vraagtekens neer... Niks weet ik, helemaal niks.
Iedere minuut komt en gaat zoals het zich aandient en hoe graag we het misschien ook zouden willen er is bijna niets wat we ermee kunnen doen.
Of toch wel?

Rondom me heen word ik ook geconfronteerd met veel zwaarder leed. Mijn terminale schoonvader die, nu 90 jaar, al jarenlang liefdevol verzorgd wordt door mijn 83 jarige schoonmoeder die zoveel respect verdient. Natuurlijk proberen wij, de kinderen zoveel mogelijk op te vangen, maar dat is zo betrekkelijk ook al zijn ze daar heel dankbaar voor. En dan ook jongere mensen die plots worden geconfronteerd met een dodelijk acute toestand waar ze wel doorheen komen maar daar onder enorm gewijzigde omstandigheden mee moeten leren leven. Dat is een enorme opgaaf, maar daar ligt de enige kans op verandering aanbrengen in de toekomst. Niet om onherstelbare schade op te lossen, niet om de dood af te wenden, maar wel om goed voorbereid te zijn en te weten op welke manier ik rust vrede en liefde in mijn leven kan blijven ontwikkelen zonder me al teveel door de gewijzigde omstandigheden mee te laten nemen.

Zon griepje is dan een aardige testcase. Het heeft niets om het lijf om zo maar te zeggen en in hoeverre laat ik me daardoor beïnvloeden. Blijf ik ondanks de lijfelijke omstandigheden geestelijk sterk en in mijn midden, opgewekt met vrede in mijn diepste wezen? Ik bedoel niet dat ik zingend van de koorts onder de dekens in bed lig, dat is heel iets anders, dat is gekte of ijlen, maar kan ik vertrouwen vinden en de weg gaan die ik te gaan heb? Kan ik vertrouwen vinden als het leven beëindigd zou worden. Laat ik me geestelijk niet door omstandigheden onderuithalen. Ik weet het niet. In stilte kan ik naar mezelf kijken en ervaren. Kan ik leren zien hoe ik met omstandigheden omga. Stilte kan confronterend zijn, maar in stilte leer je jezelf kennen. Aandachtig en stil zijn zorgt ervoor dat ik me kan herinneren wie en wat ik in wezen ben.

Ieder leven leidt naar de dood
iedere dag leidt naar de nacht
maar door de nacht  kan de dag zich laten zien
door de dood is het leven VOL-LEDIG leefbaar

Misschien niet zo'n luchtig blogje maar door de duistere dagen voor de kerst wordt langzamerhand het licht zichtbaar.

komen en gaan

Wat is compassie?

En nou hoop ik niet dat je denkt dat ik hieronder even een korte uitleg daarvan ga geven, want ik weet er ook helemaal niets van en ben onwetend.
Het blijft voor mij een zoektocht naar de juiste houding ten opzichte van mijn medemens. Compassie hebben en me betrokken voelen bij mensen waar ik van houd is niet zo moeilijk. Daar wil ik wel voor klaarstaan en dan vaak nog als het me past, want soms is het moeilijk om ook daarvoor mijn eigen dingen aan de kant te schuiven.
Een heel andere zaak wordt het bij mensen waar ik me niet bij betrokken voel. Ik weet niet hoe jullie daarmee omgaan. Misschien voel je dan ook helemaal niet de behoefte om er ook maar IETS mee te doen, maar wat ik er wel mee doe is: maar weer eens kijken naar mezelf en constateren dat er nog niet zoveel compassie in mij aanwezig is al zou ik mezelf soms wel een schouderklopje willen geven voor hetgeen ik doe voor die me lief zijn.
Nog moeilijker is het wanneer ik in conflict dreig te raken door tegenstrijdige belangen. Moet ik dan altijd maar toegeven? Ik heb weleens gezegd toen ik daardoor helemaal aan de grond zat: "Ik kan toch niet dwars door die muur heen."
Mij werd geantwoord dat ik maar eens stil moest gaan zitten ademhalen en dat er helemaal geen muur was.
Die goede raad volgde ik op en merkte dat het een weldaad was. Ik kwam tot de conclusie dat het klopte wat me werd aangereikt en dat het zitten en reflecteren inzicht met zich meebracht en mijn emoties tot rust bracht. Zo herkende ik de twee ego's die tegen elkaar in opstand waren. Er ontstonden bevrijdende perspectieven in mijzelf. Het loste het probleem niet direct op en het is ook maar de vraag of dat altijd nodig is. Ik kon wel weer met genegenheid naar mijn tegenhanger gaan kijken en zag hoe we beiden in hetzelfde schuitje zaten. Ik hoef het niet overal mee eens te zijn om toch in evenwicht te zijn.

Voorlopig werkt compassie meer als een spiegel om in te kijken om meer inzicht te krijgen in mijn eigen problematiek dan om altijd maar weg te geven.
Dat is al heel veel rustgevende en inzichtelijk makende handeling van waaruit ik kan leren er voor anderen te zijn.

Mediteren of bidden.

Meditatie is nooit gebed. Bidden, smeken, ontstaat uit zelfmedelijden. Je bidt als je in moeilijkheden verkeert, bij verdriet: maar als je gelukkig bent, blij, hoef je nergens voor te bidden. Dit zelfmedelijden dat zo diep in de mens is geworteld, is de bron van afgescheidenheid. Dat wat afgescheiden is, althans denkt dat dit zo is, en steeds vereenzelviging zoekt met iets wat niet is afgescheiden, schept alleen maar meer verdeeldheid en pijn. Van deze verwarring uit roept men de hulp in van de hemel, man of vrouw, of van de een of ander zelfbedachte godheid. Wellicht wordt deze roep beantwoord, maar het antwoord is de echo van het zelfmedelijden, in zijn afgescheidenheid.
Meditatie is iets heel anders. Gedachten kunnen dit domein niet binnendringen; er is geen afgescheidenheid en daarom geen identiteit. Meditatie volstrekt zich in alle openheid, voor de geheimzinnigheid is geen plaats. Alles is zichtbaar, helder; dan is er de schoonheid van liefde.

J. Krishnamurti.

De bevrijding

Update
Ik heb de laatste allinea aangepast.

Zoals de Boeddha zegt is er bevrijding mogelijk, totale bevrijding.
Wat ik me daarbij voor moet stellen is niet aan de orde. Dat is denk ik pas te weten als je werkelijk bevrijd bent. Zolang ik me er iets bij voorstel kan het geen bevrijding zijn en zit ik gevangen in het dualisme.
Wij zitten allemaal middenin een dualistisch denken en leven. Het is mogelijk daar doorheen te prikken. Zo gauw je je weer iets voorstelt over wat bevrijding is en wat het is en hoe het is dan zit je alweer middenin de gevangenis.
Ik lees Illusie en werkelijkheid van J.J. van der Leeuw. Heel bijzonder, ik schreef er al eerder iets over. Het geeft me duidelijkheid en is zeer interessant. Maar lezen en nadenken over filosofie, occultisme en aanverwanten, is de denk kant van het geheel. Daarmee leer je misschien begrijpen hoe het werkt in het bewustzijn.
De Mystiek, de verdieping en kennis door ervaring is de uitbreiding die verder gaat dan de filosofie van Kant en aantoont dat het toch haalbaar is voor ons.

De Vier Edele Waarheden:

*1 er is lijden
*2 de oorzaak van het lijden
*3 de opheffing van de oorzaken van het lijden
*4 het pad dat leidt naar de opheffing van het lijden.
bron en uitleg  http://www.maitreya.nl/boeddhisme-intro-4-edele-waarheden.htm

De Boeddha.

Wat maakt gelukkig?

Toen ik ongeveer tien jaar was, wilde ik balletdanseres of verpleegster worden. Als ik verpleegster werd zou ik naar Afrika gaan om daar te werken en mensen beter te maken. Die wens was sterk verbonden aan een religieus kindergevoel.

De jaren verstreken en ik trouwde, kreeg kinderen en mijn huwelijk was verre van geweldig. Na zeventien jaar echtgenote te zijn geweest liep ik weg met mijn jongste zoon (de oudste volgde later) om aan represailles te ontkomen. Ik zat vol van overlevingsdrang en moest voortdurend mijn psyche 'op een rijtje' zien te houden. Ik moest alle zeilen jarenlang bijzetten om te overleven. Weinig tijd en inzet om er voor anderen te kunnen zijn. Zelfs een kleine boodschap voor een oude tante waarbij mijns inziens teveel van me werd gevraagd, kon me tot wanhoop drijven.

Na verloop van tijd werd het me duidelijk dat ik de gevoelens uit mijn kindertijd volkomen kwijt was geraakt. Ik wilde ze hervinden maar vermoedde dat ik intussen atheïst was geworden. Ik kon en wilde me niet meer 'overgeven' aan iets buiten mijzelf waarvan ik vermoedde dat het niet bestond. Wel wilde ik weer goed zijn en goed in mijn gevoel zitten.

Huilend en angstig zie ik mezelf weer in een eerste ontmoeting tegenover haar zitten. Ze had geen antwoorden waar ik op hoopte en ik herinner mij de woorden die we spraken niet meer, maar wel wat ik voelde. Er was een weg, een weg die me niet in een keurslijf van geboden en verboden dwong om een goed mens te zijn, maar een van ontwikkeling en zelfrespect. Waarin weer openingen gevonden konden worden om er te zijn, niet alleen voor mezelf maar voor het geheel. Mezelf hervinden in het geheel.

Nu noem ik het een weg van hard werken, werken aan mezelf. Vaak is dat werken juist stil zijn en ervaren en daardoor weer openingen creëren om er te kunnen zijn (voor anderen). Nu is het me heel duidelijk. Om er te kunnen zijn voor het geheel is het eerst nodig zelf heel met het geheel te worden.

Als ik iets voor een ander wil betekenen, (In een reactie op het vorig logje schreef ik: Het enige ultime geluk dat wij kunnen bereiken is de vreugde die je ervaart als je iets kunt betekenen voor de ander.)  zal ik die weg in mezelf moeten vinden. Dat is geen weg van mooie woorden. Maar van leven met alles erop en eraan. Van momenten van stilte om de ruimte te vinden weer verder te gaan. Frustraties en confrontaties te zien, te ervaren en leren loslaten, door gaan vanuit mijn zelf gecreëerde  rustgevende middelpunt dat ik nu terug weet te vinden.. Een weg van leren er te zijn als het nodig is, zonder aan mezelf voorbij te lopen. Weten dat: als niemand het doet, dan zal ik het doen!

Het is niet alleen filosoferen OF daadkrachtig zijn, Het is filosoferen, reflekteren, mediteren en daardoor in mijn midden terechtkomen waardoor ik liefdevol daadkrachtig kan worden vanuit een middelpunt voor mezelf en voor anderen. Daar is de kracht aanwezig die niet verstoord kan worden. In mijn midden, waar niets elkaar overloopt, maar alles in rust op zijn plek valt. Dat maakt mij gelukkig.

Om dit te verduidelijken wil ik nog vermelden dat het niet gaat om de woorden maar om dat wat woorden en methoden kunnen bewerkstelligen in daadkracht.

Het leven krijgt zijn uitstraling in de handeling die de uitwerking is van ons innerlijk.

Natuurlijk raak ook ik regelmatig uit mijn middelpunt, maar als een duikelaartje weet ik het nu vaak binnen de kortste keren te hervinden.

Als de methode die ik volg niet zou werken dan ben ik niet op een juist pad aan het wandelen.

Het werkt.

Het werpt zijn vruchten af. Alle dagelijkse oefeningen, recitaties, geduldoefeningen, ademhalen, reflekteren en alle verworvenheden die verzameld worden weer wegschenken zodat iedereen er voordeel mee kan doen en ik me er niet aan vastklamp als een bevestiging. Letterlijk alles weer loslaten. Meditaties en oefeningen om me eigen te maken die in de dagelijkse praktijk gaan werken.

Ik kom het nu in alle handelingen tegen. Het werkt en geeft de rust om door te gaan zodat ik met humor de problemen kan overzien. Er niet in vast zit en op tijd de rust in mijn geest kan herstellen.

Zojuist een half uurtje op mijn kussentje zittend, kwam het allemaal weer heel duidelijk binnen. Hoeveel profijt ik eraan heb en hoe blij ik ben dat ik dit pad gevonden heb dat voor mij functioneert.

Vanmorgen ben ik heerlijk lang in bed gebleven en pas opgestaan toen de energie weer ontwaakte en ik er weer zin in kreeg. Nu nog even wachten tot de TT van de TV is verdwenen en dan gaan we er weer tegenaan. Hopen dat we de dozen er tussenuit kunnen vissen  die noodzakelijk zijn voor het normale leven.

;-) 

foto van internet.