Natuurlijk weet ik dat ook niet van te voren en als ik het wel had geweten dan wist ik meer en had ik het misschien kunnen voorkomen door me niet zo weg te laten glijden. Is dat zo? Ook daar zet ik mijn vraagtekens neer... Niks weet ik, helemaal niks.
Iedere minuut komt en gaat zoals het zich aandient en hoe graag we het misschien ook zouden willen er is bijna niets wat we ermee kunnen doen.
Of toch wel?
Rondom me heen word ik ook geconfronteerd met veel zwaarder leed. Mijn terminale schoonvader die, nu 90 jaar, al jarenlang liefdevol verzorgd wordt door mijn 83 jarige schoonmoeder die zoveel respect verdient. Natuurlijk proberen wij, de kinderen zoveel mogelijk op te vangen, maar dat is zo betrekkelijk ook al zijn ze daar heel dankbaar voor. En dan ook jongere mensen die plots worden geconfronteerd met een dodelijk acute toestand waar ze wel doorheen komen maar daar onder enorm gewijzigde omstandigheden mee moeten leren leven. Dat is een enorme opgaaf, maar daar ligt de enige kans op verandering aanbrengen in de toekomst. Niet om onherstelbare schade op te lossen, niet om de dood af te wenden, maar wel om goed voorbereid te zijn en te weten op welke manier ik rust vrede en liefde in mijn leven kan blijven ontwikkelen zonder me al teveel door de gewijzigde omstandigheden mee te laten nemen.
Zon griepje is dan een aardige testcase. Het heeft niets om het lijf om zo maar te zeggen en in hoeverre laat ik me daardoor beïnvloeden. Blijf ik ondanks de lijfelijke omstandigheden geestelijk sterk en in mijn midden, opgewekt met vrede in mijn diepste wezen? Ik bedoel niet dat ik zingend van de koorts onder de dekens in bed lig, dat is heel iets anders, dat is gekte of ijlen, maar kan ik vertrouwen vinden en de weg gaan die ik te gaan heb? Kan ik vertrouwen vinden als het leven beëindigd zou worden. Laat ik me geestelijk niet door omstandigheden onderuithalen. Ik weet het niet. In stilte kan ik naar mezelf kijken en ervaren. Kan ik leren zien hoe ik met omstandigheden omga. Stilte kan confronterend zijn, maar in stilte leer je jezelf kennen. Aandachtig en stil zijn zorgt ervoor dat ik me kan herinneren wie en wat ik in wezen ben.
Ieder leven leidt naar de dood
iedere dag leidt naar de nacht
maar door de nacht kan de dag zich laten zien
door de dood is het leven VOL-LEDIG leefbaar
Misschien niet zo'n luchtig blogje maar door de duistere dagen voor de kerst wordt langzamerhand het licht zichtbaar.
komen en gaan
De worsteling met mijn energie peil heb ik ook al een tijdje, meer zinnigs weet ik er ( gelukkig?) ook niet over te zeggen. Behalve dan dat ik er maar niet een te groot punt van maak. Echt prettig is het natuurlijk niet. Het gekke is wel dat ik toch meer doe dan ik denk dat ik doe!
BeantwoordenVerwijderenGlimlach...en groet.
Lieve Elly,
BeantwoordenVerwijderenVan Maria Vasalis:
Zo, aan de rand van het nog niet en niet meer zijn
en van het tomeloze leven,
voel ik voor ‘t eerst in zijn volledigheid
en aan den lijve het vol-ledig zijn:
een orde, waarin ruimte voor de chaos is,
en voel de vrijheid van een grote liefde,
die plaats voor wanhoop laat en twijfel en gemis.
Ik herken jouw gevoel en het overkomt mij eigenlijk altijd in deze tijd van het jaar. Enerzijds probeer je de stilte te bewaren, naar binnen te keren, te reflecteren, anderzijds word je door alles naar buiten getrokken, gebeurt er zoveel, veel heftigs vaak en dit jaar lijkt het nog wel heftiger...
We weten niet welke weg er voor ons ligt, we weten alleen waar we nu 'gaan'.
Gebrek aan energie heeft misschien wel een goede kant als je je er aan over kunt geven. Maar dat is (ook) mijn worsteling...
Warme groet - Anja
Dank je wel voor dit prachtige gedicht Anja. Ik geniet zo van de dingen die op mijn pad komen en dezelfde taal (lijken te) spreken. Het is fijn herkenning in elkaar te ervaren.
VerwijderenIn de aanval
BeantwoordenVerwijderenEen verkoudheid belet me de dingen te doen die ik plande.
Mijn neus is net een eiland waarop een leger microben strandde.
Ontelbare soldaatmicroben, zelfs hun generaal
gaan in de aanval, ’t is één tegen hen allemaal.
Ondanks mijn lawaaierig hoesten en niezen
pakken te weinig ongevraagden hun biezen.
Alsof ze de strijd al in hun voordeel hebben beslecht
vieren ze in mijn hoofd feest, ik houd het amper recht.
Ze vreten zelfs met duizenden aan mijn oude spieren
die hierdoor verstijfd kraken als verdroogde zeewieren.
En terwijl neusgedruppel het klavier langzaam verzuipt
voel ik rillerig een microbenbataljon dat mijn rug bekruipt.
Al lijkt elke voetstap in een loden draad gesponnen.
Toch geef ik me zeker nog niet gewonnen.
Ik ga met de onmacht van de witte vlag niet buiten.
Dat stuk textiel heb ik trouwens nodig om te snuiten.
Een krachtige tegenaanval dringt zich hoe langer hoe meer op.
Geheimelijk verberg ik mijn hoofd boven een dampende kop.
Deze onverhoedse aanval zal waarschijnlijk veel bezetters verrassen.
Hopelijk sterven ze een zachte dood, slapende tijdens het vergassen.
Mijn rode tranerige ogen zullen straks weer helder de wereld
bekijken.
Een genezen lichaam, maar het kerkhof van ontelbare minuscule
lijken.
Hopelijk tovert dit oude spinseltje van mij een glimlach op jouw mond. Misschien helpt het een beetje de donkerte te relativeren want alles is zoals het is, lieve Elly.
Heel genegen.
Lenjef
Een grote glimlach Lenjef. Zoiets leuks helpt altijd.
VerwijderenAch die arme minuscule lijken toch ;-)
Elly, ik houd het er maar bij dat ik je een snel herstel toewens. Dan zal de energie weer toenemen en zie je die koude winterwereld weer wat zonniger. En als je je toch heel droevig voelt, kruip achter de pc en schrijf een nog droeviger verhaal. Al is het alleen maar omdat je er voor kan zorgen dat het prettig afloopt en zo niet.... dat het dan zo heerlijk is om er weer mee op te houden :-)
BeantwoordenVerwijderenGroetjes van Plaat (die het ook allemaal niet weet).