Gister was ik voor een afspraak in de biebliotheek die in het Multi functioneel Centrum van de wijk is gevestigd want er zijn weer allerlei dingen die gaan gebeuren. Zo rol ik weer van het een in het ander en dat geeft ook weer nieuwe energie ondanks alle ellende die er in de wereld gebeurd. Ik houd me intensief bezig met alle gebeurtenissen en uitleg rondom de oorlog in Oekraïne. Gelukkig word ik daar niet zelf depressief van maar mijn medeleven en bezorgdheid zijn er ook niet minder groot door. Soms denk ik dat ik misschien wel een doemdenker ben en dat kan ik me alleen maar permitteren door dat mijn emoties er wel zijn en soms heel hoog zitten maar ik gelukkig de mogelijkheid heb me er niet door onderuit te laten halen. Ik denk dat ik op die manier redelijk realistisch naar de hele toestand kan kijken zonder op dit moment in angst te schieten over mijn eigen welzijn.
Maar goed ik was dus met drie bekenden in de bieb en wachtte daar op de afspraak. Op een gegeven moment kwamen er drie kindjes voorbijlopen de kleinste een jongetje in het midden huilde. Hij was kennelijk gevallen en zijn handjes deden pijn hij hield ze angstvallig langszij.
'Achjee',
zei een van ons goedmoedig.
'Hebben ze je geknepen'. Zwijgzaam liepen de kinderen verder en even later kwamen ze terug met een wit papiertje in de handjes van het jongetje, waarschijnlijk het jongste broertje. Mijn vriendin maakte weer een lichtvoetige opmerking maar dat viel duidelijk niet goed en was de bekende druppel. Toen ze voorbij waren. Schreeuwde het oudste meisje terug.
"Je bent niet leuk"
In eerste instantie schrok ik ervan. Zoveel tegengas en agressie en in mijn ogen respectloos gedrag naar ouderen had ik niet verwacht en dacht er de hele dag verder over na. Zit de wereld zo in elkaar? Verdragen wij en onze kinderen niets meer van elkaar, schieten we meteen in de reactie patronen en boosheid? Ik werd steeds meer een doemdenker in de context van alle ellende rondom ons heen. Oorlogen en een wereld die ten onder gaat aan het misbruik van de aarde. Waar zijn we allemaal mee bezig?
Tot zich vanmorgen een nieuwe gedachte bij me opdrong. Het oudste zusje was waarschijnlijk heel bezorgd om de valpartij van haar broertje en wat voor ons een kusje op de zere plek betekende zal voor haar een onoverkomelijke aanval hebben geleken. Had ze wel goed genoeg op haar broertje gepast. En ze verdedigde met alles wat in haar was zichzelf en haar beschermeling.
Wat is het toch moeilijk de juiste weg te vinden onder alle omstandigheden. Wat weten we weinig van andermans emoties en pijn. Wat gaan we vaak zonder te beseffen wat we doen over andermans grenzen heen en veroordelen dan de reactie.
Moeilijk moeilijk moeilijk.
En intussen leven we verder het voorjaar tegemoet.
Voor klein valpartijen zijn kusjes een goede remedie maar voor wat er nu gebeurd in land van oorlog zijn kusjes helaas niet die sussen kunnen en ja de mens heeft tegenwoordig een teveel kort lontje en moet je gewoon al oppassen wat je zegt of doet. Want dan is er opeens ook de haat. Men heeft tegenwoordig gewoon een tekort lontje. Ik ben van nature geen doemdenker en ook mijn hart en gedachten zijn bij hen in Oekraïne want dit is zoveel met agressie met veel onzinnig geweld. Het is de wereld die ons anders maakt maar toch probeer ik er niet in mee te gaan en doe slechts mijn ding. Wel ben ik heel blij met de kusjes die mensen geven als een helpende hand aan hen die het nu zo nodig hebben. En ook ik heb wat geschonken en ook wat laten brengen want al die kleine gebaren die je dan kan doen maken toch blij. Mijn man leeft niet meer en zijn kleding die ik niet aan kan zal daar nu vast erg welkom zijn en hij is dan vast ook blij dat het opnieuw gedragen zal worden. Ieder mens is uniek net als de zwaan die je fotografeerde.
BeantwoordenVerwijderenIk voel wel met het oudste zusje mee, jullie goed bedoelde humor kwam bij haar niet zo over.
BeantwoordenVerwijderenVreselijk die oorlog. Als ik de kinderen daar zie, kan ik er amper met droge ogen naar kijken. Je voelt je zo machteloos. We doneerden aan giro 555. Het voelt alsof je je machteloosheid afkoopt.
zo kun je het ook bekijken evengoed vind ik het toch wel erg brutaal,
BeantwoordenVerwijderendat heeft ze vast ergens niet geleerd...
de natuur is niet te stoppen, ondanks dat het koud is.... fluiten de vogels en hoorde ik de eerste merel al
Mijn gedachte was: Wat goed van dat oudste zusje dat ze eerlijk kon zeggen wat ze voelde. Want we weten natuurlijk helemaal niet wat er allemaal achter het gebeuren zat. Maar ja. Oekraïne. Het is moeilijk om niet de hele tijd het nieuws te willen weten, maar ik ben wel aan het doseren. Ik had gisteren met mijn zoon een lang gesprek over de gebeurtenissen. Interessant hoe hij er naar kijkt.
BeantwoordenVerwijderenHet is en blijft een momentopname, we weten niet wat er allemaal reeds aan voorafgegaan was... en zo is het vaak in het leven als we iets zien bij anderen zonder er zelf bij betrokken te zijn.
BeantwoordenVerwijderenWat Oekraïne betreft is het natuurlijk bang afwachten en hopen op een positief keerpunt.
Hallo Elly,
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat je weer eens langs kwam op mijn weblog. Je hebt niet veel gemist want het was weer mijn eerste actuele bijdrage sinds een jaar. Ik zie dat jij nog steeds flink actief bent. Zelf ben ik tegenwoordig meer actief op facebook.
Ik wens jou alle goeds en laten we hopen dat er een snelle oplossing komt in Oekraïne.
Groet,
jeer