Ik neem mezelf mee naar alle plekjes

 Ik vind het altijd heerlijk om weer nieuwe plekjes te creëren en nu ik mijn laptop op nieuw heb uitgevonden met een mooi vergrootglas zoek ik ook weer naar andere plekjes om heerlijk met dat ding op schoot en intussen een cd tje op de achtergrond (The Allan Parson Ptoject) een nieuw plekje te scheppen. Zo kan ik op mijn gemakkie zitten rammelen op het toetsenbord en dingen doen die ik leuk vind.

Ook het schrijven in "mijn kladblok" dat ik niet deel, krijgt zo een nieuwe dimensie want daar wil ik meer dingen op gaan zetten over alle gedachten die ik regelmatig heb en daar kan ik dan ook weer meer en op andere tijden aandacht aan besteden. Dat wat daar dan gebeurd is achteraf vaak toch wel deelbaar  op een openbaar blog en dan kopieer en plak ik het in hit Magazijn of op Ellyseigenwijze 

Ja en die storm, daar zijn we dan ook weer doorheen gekomen. Zonder kleerscheuren gelukkig. Dan ben ik weer dubbel blij dat we in een appartementje wonen zodat er zo weinig mogelijk zorgen zijn over afgewaaide dakpannen en andere dingen die dan weer gerepareerd moeten worden. Zo langzamerhand gaan we hier bij de ouderen horen en komen er jongere bewoners die lekker vlot en actief zijn. En we treffen het in ons halletje waar drie voordeuren op uitkomen. We kunnen het met de medebewoners goed vinden. 

Trouwens dit kleinschalige appartementen gebouw heeft allemaal fijne bewoners en we kunnen altijd als het nodig is een beroep op elkaar doen. We hebben het prima getroffen. 

Het schijnt dat ik van afwisseling houd want zo af en toe kijken we wel weer eens naar andere appartementen of woonmogelijkheden maar we zijn tot de conclusie gekomen dat het dan ook wel heel wat bijzonders moet zijn waardoor we erop vooruit zouden gaan en dat zit er tot nog toe niet in. Dus we zijn dik tevreden en voorlopig nog niet weg of het moet niet anders kunnen Want ook dat zit er natuurlijk in . Het bejaardenhuis ligt op de loer en ik laat me ook daar niet door afschrikken. Ik neem namelijk altijd mezelf mee. 😅. 

Nou en dit blogie heb ik dan ook weer volgeschreven met het laptopje op schoot. Nu nog een lampje boven mijn toetsenbordje organiseren zodat ik de toetsen beter kan zien als het wat donkerder wordt anders zit ik er voortdurend naast want blindtypen is niet mijn ding al kan ik er redelijk snel mee uit de voeten door de gewoontepatronen die ik met typen ontwikkeld heb. Blind zou ik het niet kunnen. Er zijn nou eenmaal handige en minder slimme gewoontepatronen die ons eigen zijn geworden in de loop der jaren. 😀 

En ja een erg handig gewoontepatroon is flexibiliteit. Die houd ik erin. M

Gewoon zoveel mogelijk mee veranderen met  niet terug te draaien  veranderende omstandigheden waaraan we met het ouder nog eens extra  zijn overgeleverd. 

De gewoonte om me vast te houden aan het oude terwijl alles veranderd lijkt me erg lastig. En daar zie ik veel ouderen mank aan gaan in mijn omgeving. Heftig. Ik hoop er niet aan mee te doen. Ik doe mijn best  het op te merken bij mezelf. Want dat kan helpen. 

Daar zouden heel wat dakpannen te rapen zijn na een storm.