Een blogje uit 2020
Rakesh
Hij zat op de kledingstandaard aan het voeteneind van mijn bed en keek me aan. Zijn kleine priemende oogjes leken dwars door me heen te boren.
‘Ik heb je lang niet gezien’, zei ik.
‘Dat heb je ervan als je niet oplet’, antwoordde hij arrogant.
‘Heb je goed geslapen?’ voegde hij eraan toe om de pil te verzachten.
Ik keek op de wekker, het was half zes.
‘Jawel, maar veel te kort. Heb jij me wakker gemaakt?’
‘Ik zou niet durven.’
‘Vroeger hoorde ik je nog weleens als je ’s morgens op de rand van de dakgoot ging zitten. Je riep drie keer en ik wist dat het goed was. Vanaf we zijn verhuisd ben jij ook verdwenen. Ja, ik weet wel dat dingen veranderen. Maar toch, ik mis jouw gekras wel hoor.’
Hij schudde wat aan zijn veren en draaide verwaand zijn kop naar de rug om het zwarte pak glad te strijken terwijl hij mompelde: ‘ik ben er altijd, dat zou je nu toch moeten weten.’
Ik knikte nog toen hij driemaal kraste en wegvloog
Wij hadden een tamme kauw,opgevoed als uit het nest gevallen jonkie. Die zat op mijn schouder en ging mee de hond uitlaten. Ik zou een "ring" krijgen,maar helaas de dag de dag voor het ringen was hij weg. Waarschijnlijk bij een ander in een hok gezet. Zo leuk joh! At ik een koekje dan kraste er eentje op mijn schouder en blafte de hond voor me. Allebei een stukje.
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal ;-)
BeantwoordenVerwijderen