En alles komt voorbij. Regen, sneeuw, hagel, een jarige zoon in coronatijd, en nog veel meer dat ik even voor mezelf houd.
Vanmorgen aan de ontbijttafel vertelde ik wat ik nu als lastig ervaar aan het toch steeds slechtere zicht dat ik heb. Misschien gaat het fysiek tot nog toe niet eens zo hard achteruit, dat krijg ik bij de controle wel weer te horen, maar ook het ouder worden speelt een grotere rol daarin. Het wordt steeds lastiger een plaatje te formeren van de beelden die wel binnenkomen ook omdat ik bij het ouder worden langzamer word. Het is steeds lastiger een gezicht te vinden in de figuur die me buiten bijvoorbeeld tegemoet komt lopen. Tegen de tijd dat ik op het gezicht heb kunnen focussen, omdat ik er eigenlijk naast moet kijken om iets van een detail op te vangen is de persoon in kwestie me al voorbij.
Niet zo erg hoor, maar ik ben gewend om mensen te kunnen zien en te anticiperen op een glimlach, een groet of zoiets en dat gaat niet meer. Nou kan ik natuurlijk iedereen straal voorbij gaan lopen maar dat is niet mijn gewoonte. En gelukkig al pratend daarover werd het me duidelijk. Ik ga gewoon door met het gedrag dat ik altijd had en glimlach vriendelijk naar een voorbijganger of die het nu wel of niet opmerkt en me helemaal niet aankijkt. Daar heb ik niets aan verloren. Ik hoef me toch niet af te vragen of ze mij gegroet hebben. Als ze niet naar me hebben gekeken of zo dan is er toch geen man overboord. Ik wordt niet slechter van de een groet of een glimlach.
Geen problemen maken die er niet zijn. Gewoon lekker mijn eigen ding blijven doen.
Doordat ik de snelheid voor het focussen steeds meer ga missen wordt het fotograferen ook lastiger en gelukkig zorgt het fototoestel wel voor de scherpte en kan ik thuis de plaatsjes rustig bekijken op het beeldscherm. Als ik naast het middelpunt focus kan ik het nog best zien. En op die manier gaat het schilderen ook nog goed al zijn er beperkingen gekomen.
Een wandelingetje. Deze keer het park aan de andere kant van de grote weg. Ja we wonen overal prachtig bij en tussenin. Als je de foto's aanklikt worden ze vergroot
O wat mooi, staan ze in bloei?
BeantwoordenVerwijderenWat naar Elly, je gaat er heel goed mee om. In het midden, he? Maar ik wil even boos voor jou worden. Ik vind het gemeen. dat iemand die zo van fotograferen en schilderen houdt steeds slechter gaat zien. Ik weet het hoor, alle mensen krijgen wat! O.k.is zo, maar toch vind ik het nu op dit moment echt gemeen.
Maar ondanks dat je problemen hebt met zien maak je toch dat ik nu heel mooie foto's zie en weet dat de...... (weet de naam ineens niet meer) bloeien. Fijne dag, Elly.
Jee, zijn dat rhododendrons in bloei? Wat vroeg! Prachtig!
BeantwoordenVerwijderenWat naar van je ogen. Zeker voor zo'n visueel ingesteld mens als jij. Ja, gemeen..
In mijn wereld is niet iemand verantwoordelijk voor ziekte? Ouderdom en dood. Dus hoezo, gemeen. Ik ben zelf verantwoordelijk er zo goed mogelijk mee om te gaan. Zoals iedereen die ouder wordt. Maar ik begrijp het meeleven en daarvoor dank. Ik hoop nog lang van kijken te kunnen genieten.
BeantwoordenVerwijderen