Ik heb haar leren kennen bij Jewel Heart in de jaren 90. We waren tegelijk begonnen met de cursis in de Lam Rim.
Ze was een mooi mens. Liefdevolle vriendelijkheid was op haar lijf geschreven. De laatste jaren gaf ze ook lessen in de vier hartkwaliteiten en haar cursisten voelden zich helemaal thuis bij haar.
Ze was zelfs nog iets jonger dan ik en binnen 2 uur was ze er niet meer. Dat zet me wel weer aan het denken. Zeker is het dat ik geen moeite heb met het nadenken over sterven. Me daarmee vertrouwd maken geeft me veel. Het laat me de kostbaarheid van het leven zien. En het heeft me nu aangezet om toch een en ander op te gaan schrijven. Er zijn toch altijd mensen die achter blijven. Eigenlijk heb ik niet meer zoveel te vertellen. We weten wel hoeveel we om elkaar geven. Dat geeft rust.
Gecondoleerd Elly.
BeantwoordenVerwijderenJa, eigenlijk zou het sterven beter bij het leven moeten passen..maar logisch is het nooit!
BeantwoordenVerwijderenGoh Walter. Voor jou niet? Voor mij hoort het zo langzamerhand steeds meer bij het leven. En logisch heb ik het altijd wel gevonden. Niet minder verdrieticg voor de achterblijvers
VerwijderenIn huize F. is de Dood al menig keer dichtbij geweest, soms vertrok hij onverrichter zake, soms nam hij een geliefde mee op jonge en gevorderde leeftijd.
BeantwoordenVerwijderenWij leven er al jaren mee en denken er goed mee om te gaan. En toch als de Dood weer eens komt buurten is de vrede daarover even ver te zoeken en geef je niet zomaar op.