Nu schoot me een gebeurtenis te binnen van jaren geleden nog lang voor die tv uitzending. Ik werkte als activiteiten begeleidster in Vreedenhoff en zou de koffiekamer versieren voor de kerstdagen. Er werd koffie geschonken, gekletst en meegedacht door verschillende bewoners over hoe en waar de verschillende glimmende kerstattributen moesten hangen.
Aan de tafel voor het grote raam zat mevrouw Jansen. Ze had kanker en zag het leven niet meer zo zitten. Ze dronk haar kopje koffie en keek rond terwijl ik hier en daar de kerstversiering ophing aan lampjes, schilderijtjes en aan andere mogelijkheden tot hangen.
'En nou hier, aan deze tafel of zijn wij soms weeskinderen', ,riep ze me toe.
Ik keek om me heen. Ja, maar hoe. Ik zag geen mogelijkheden om een en ander daar op te hangen. En zei dat ook tegen haar.
'Waar een wil is, is een weg', zei ze kortweg.
Ik ben op de tafel gaan staan en heb versieringen boven aan de lampen gehangen.
Waar een wil is, is een weg. Het was werkelijk binnengekomen. Ik weet het nu tientalle jaren later nog.
Ik wil maar zeggen, hoezo nutteloos leven?
Ze leerde mij een grote waarheid toen ze het zelf niet meer zag zitten.
Wat een prachtig stukje heb je geschreven, Elly! En wat een mooie les heeft ze ons geleerd....
BeantwoordenVerwijderenDit blogje ontroert me. Het is zo waar!
BeantwoordenVerwijderenZij vertelde je een waarheid en jij stond ervoor open. Twee kwaliteiten in één zin. :-)
BeantwoordenVerwijderenHet onderwerp euthanasie. Dat kwam deze week heel dicht bij toen ik bij het bed van Ria stond. Ik weet niet of jij op haar weblog komt, maar ik wel en we zijn ook al jaren vrienden. Tot deze week... want hierna stopt het. Ze is 80, heeft kanker overwonnen maar kan niet meer slikken en heeft veel pijn. Ze wil nog wel, maar het gaat niet meer. Vorige week was ik bij haar thuis. We wandelden nog wat maar at bijna niks. Een week later in dat ziekenhuisbed was het nog maar een schim, maar een schim die onrustig was en veel pijn had.
We dankten elkaar fluisterend voor de jaren van vriendschap. Ik ging met zware ledematen weg, want ik wist dat ik haar hierna niet meer zou zijn.
Ken je Melody? Ook over haar staat een stukje op mijn blog. Ze ligt in het ziekenhuis maar het gaat inmiddels weer goed met haar.
Dank voor je reactie Plato.
BeantwoordenVerwijderenNee ik heb nooit contact gehad met Maria en wel eens heel kort met Melodie in een grijs verleden. Maar ieder mens dat lijdt is iets dat niet in onze koude kleren gaat zitten en hoe ouder we worden des te vaker gaat dat gebeuren of we zijn zelf op een gegeven moment aan de beurt. Hopelijk vind een ieder dan kracht naar kruis en ook degene die zich nauw betrokken voelen. Mooi dt je nog bij Maria bent geweest. Ik las het i.d.d al op jouw blog maar omdat ik haar niet ken vond ik het lastig te reageren. Jij veel sterkte Plato. Hopelijk heeft ze een vredige eindtijd en overgang
Waar een wil is, is een weg, helemaal waar. Maar je moet het ook op kunnen brengen en dat is, helaas, niet iedereen gegeven.
BeantwoordenVerwijderenIk voel wel met je mee wat betreft reageren. Via, via kom je wel eens op blogs waar je zelf niet aan gedacht zou hebben, als er dan sprake is van ziek en zeer is het best lastig de goede woorden te vinden.
Ja Ferrara, natuurlijk is dat zo. Meestal zijn allerleizaken die voor de een wel gelden in andere opzichten of voor anderen onmogelijk. Als je wel een weg kunt vinden in je eigen problematiek of dingen die op je weg komen dn ben je een gelukkig mens.
BeantwoordenVerwijderen