Intussen is het voor mij een tijd van bezinning. Geconfronteerd met het overlijden van een een vriendin realiseer ik me weer eens hoe kort het leven kan zijn. In feite ben ik daar altijd wel mee bezig mede door het Boeddhistische pad dat ik volg om me bewust te worden van de mogelijkheid dat het altijd weer anders of beter kan gedaan worden zonder daarbij gebukt te gaan onder schuldgevoelens of afwijzend gedrag. Blij zijn met wat is en wat de onuitputtelijke mogelijkheden zijn. Dat op zich ervaar ik als zeer verhelderend en vreugde gevend.
Regelmatig ontdek ik nieuwe invalshoeken om weer andere of iets gewijzigde instellingen aan mijn leven te geven. Als voorbeeld de manier waarop ik schilder. Altijd geprobeerd verbeteringen in mijn techniek en kunde aan te brengen zodat ik dat uit kon drukken wat IK ZELF als waardevol ervaarde.
Nu hoorde ik iemand op de TV zeggen dat hij zijn best deed met zijn artistieke talenten het publiek een glimlach te bezorgen. Dat vond ik heel mooi. Zijn we niet op de wereld om er voor elkaar te zijn. We kunnen niet zonder elkaar, we hebben elkaar altijd nodig ook al denken we vaak dat het niet zo is. Zonder de ander zou ik niet kunnen zijn die ik ben. Wat kun je dan nog beter doen dan dat wat jou plezier geeft in dienst van de ander te stellen. Het zo in te richten dat de ander er ook plezier aan kan beleven. Misschien niet altijd mogelijk maar het kan wel de intensie zijn waarmee je bezig bent.
Dat opende voor mij weer nieuwe perspectieven. Vaak zijn het kleine dingen die je net even op een ander been zetten. Waar je dan weer mee verder kunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten