De ogenprof

Vanmorgen moest ik voor controle naar professor Hoyng in verband met de macula degeneratie. Drie maanden achter elkaar had ik een oogprik met Avastin gehad in de hoop dat de bobbel die op de macula was ontstaan iets zou verbeteren en mijn zicht in ieder geval zou stabieliseren. Het zicht in het linkeroog was vier maanden geleden gedaald naar 20 %. Het rechteroog was stabiel en heeft een zicht van 60 %.

Ik was heel benieuwd wat ik te horen zou krijgen. Of de injecties hun werk gedaan hadden. Ik had zelf niet het idee dat er enige verbetering in mijn kijkers was gekomen. De vraag was dus of ik weer geprikt zou moeten worden en wat de resultaten fysiek waren.

Voor ik bij de professor kom wandel ik langs een hele stoet medewerkers die pufjes geven, oogmeting doen,, druppeltjes geven, scans maken en dan na lang wachten want het was razend druk vanmorgen kom ik bij de professor en kan ik de scan van de macula bekijken. Het zicht is toch iets slechter geworden, nog maar 18% maar de bobbel op de macula is beduidend ingezakt en vertoont nu alleen onregelmatigheden die het goede zicht in de weg staan.  Op dit moment dus geen nieuwe spuiten en hopen dat het als vanzelf wat gladder wegtrekt. Wie weet en ik hoop dat het zicht dan toch weer iets  zou kunnen verbeteren.

Goede berichten dus, de Avastin slaat aan. Helaas is het niet zoiets waarbij je op een gegeven moment kunt zeggen dat je klaar bent met de behandeling. Het blijft iets waarmee het beter is onder controle te blijven en waarschijnlijk regelmatig te intjecteren om het stabiel te houden. We zullen zien. Voorlopig even afwachten en over twee maanden weer een controle.

Ik ben zo blij dat ik nog steeds alles kan. Schilderen, fotograferen, voor mij heel belangrijk ook al is het met veel minder detaillering en niet meer zulke stralende kleuren en is het focussen soms erg lastig.. Het blijft boeiend en interessant alles in mij op te nemen en te reproduceren op mijn eigen wijze. Ik ben zo blij en dankbaar voor alle mogelijkheden die er in deze tijd voor mij zijn. Autorijden doe ik niet meer, maar Ferry staat altijd klaar voor me en samen is het leven mooi en genieten we van alles dat er wel is.

En als ik je tegenkom wees dan niet boos als ik niet groet want helaas ik herken je gezicht vaak pas op het laatste moment als je dichterbij komt, uitzonderingen daargelaten. Het is een vreemd verschijnsel , die MD. Als ik ernaast focus zie ik soms heel scherp en het kan ook gebeuren dat het focuspunt wegvalt in de grijze vlek. Maar met enig overleg zie ik bijna alles. klinkt dubbel, maar zo werkt het.