Vervolg op het vorige blogje.
Onze armen zijn altijd te kort, maar ik heb me voorgenomen mijn tekortkomingen voortdurend en eerlijk onder ogen te zien zonder in een schuldgevoel op te roepen en erin te blijven hangen. Dat is al heel wat heb ik besloten.
Misschien helpt het degene die het nodig hebben niet maar het helpt mij misschien anderen niet meer te oordelen en af en toe een stapje over mijn zelfgestelde en beschermende grenzen heen te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten