Oogtroubles

Vanmorgen was ik bij professorHoyng voor de controle van de macula degeneratie. Ik had al wel gemerkt dat mijn ogen achteruit waren gegaan, maar het gaat zo langzaam dat je het nauwelijks in de gaten hebt. Maar i.d.d. na de routine controles kwam ik bij de professor en hij wist me te vertellen dat mijn linkeroog in de afgelopen 4 maanden van 60 % zicht was gedaald naar 20 % en hij vond het tijd voor behandeling. Dat betekent injecties in het oog.

Zo langzamerhand was ik daar eigenlijk al wel een beetje op voorbereid en schrok er dus niet zo van. De risico s zijn er natuurlijk altijd bij een ingreep maar de resultaten zijn vele malen hoger. Ik kon meteen geholpen worden.

De aankleding leek op een echte operatie met blauweschort muts en sokken in het blauw ontsmettingsmiddelen en verdoving, ja ja natuurlijk gewoon druppeltjes verdoving in het oog.

Gelukkig totaal niet gespannen en geen zenuwen. Dat heb ik de laatste jaren dan toch maar op kunnen bouwen door aandachtsoefeningen en meditatie. Dat was vroeger wel anders. Loslaten en overgave is een enorme basis om het leven totaal te aanvaarden. Het is me uiteindelijk ook nog eens enorm meegevallen ik heb practisch niets gevoeld maar de hele middag wel met een geirriteerd oog rondgelopen. Nu pas is dat een beetje minder en morgen moet het over zijn.
En dat staat me nu drie maanden een keer te wachten. De vierde maand, in november weer naar de professor en hopelijk werpt de behandeling resultaten af. Verbetering zou fijn  zijn,  maar als het stabiliseert is dat al heel wat. Met mijn ander oog kan ik gelukkig nog meer zien alhoewel die ook is aangedaan.

Voorlopig heb ik nog genoeg mogelijkheid om door te schilderen en te fotograferen en zolang dat er is zal ik er volop van genieten. Daar ben ik  zo dankbaar voor  en o zo dankbaar voor de goede en lieve zorgen van mijn partner. Hij staat altijd voor me klaar, geweldig.