Toch is angst voor de pijn erger en maakt dat het dubbel zo hard binnenkomt.
Wat is dan: eermee om leren gaan.?
Dat soort vragen en het ervaren van wat pijn is , is niet zo eenvoudig te beantwoorden. Alleen de persoon in kwestie kan daar zelf mee om leren gaan en iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier.
Mijn ervaring is dat ervoor weglopen niet helpt. De spanning blijft hangen. Mij helpt het in alle rust met mijn aandacht juist naar de pijn toe te gaan en zo objectief mogelijk als een soort buitenstaander naar de pijn te kijken en te ervaren wat ik nou echt voel. In het begin is dat heel lastig want de angst daarvoor kan groot zijn. Dan lijkt het bijna ondoenlijk want je denkt dat het dan onhoudbaar zal worden.
Zonder angst observeren.
Natuurlijk is het onmogelijk buiten jezelf te gaan staan maar soms helpt het om als het ware vanuit een ander perspectief waar te nemen. In feite neem je dan waar zonder dat je gedachten ertussen gaan zitten met al de ideeën van: OOOOO daar heb je het weer, zie je wel het is zoooooo verschrikkelijk.
Nee, 'gewoon' observeren van wat IS. Dat gaat niet vanzelf en is oefening. Naar verloop van tijd heb ik geleerd anders met pijn om te gaan. Ik probeer niet allerlei afleidingsmaneuvres te vinden maar probeer er aandachtig en vanuit rust die ik eerst in mijzelf probeer te creëren, naar te kijken. Mij helpt het.
Misschien jou ook na verloop van tijd.
Mijn conclusie
Angst en pijn versterken elkaar.
Leer van de angst af te komen en je bent een stapje verder in de acceptatie.
Pijn ervaren is inderdaad heel persoonlijk. Waar de een kreunt van de pijn zegt de ander dat het wel gaat. Wat mij betreft maakt het ook verschil waar de pijn zit. Als mijn rug opspeelt heb ik baat bij ontspanningsoefeningen, maar ook die moet je leren.
BeantwoordenVerwijderen