Dat doosje

'Ooooo dat doosje.'

Mijn vriendin sjouwde het de trap van de flat op. Het was zwaarder dan ze verwachte.

'Ja, dat doosje.'

We kennen elkaar al bijna 50 jaar dus daar zijn heel wat nostalgische herinneringen aan verbonden. Samen de kinderen naar school brengen, de trimclub, uitjes naar musea en veel kopjes koffie terwijl we onze creatieve werkzaamheden uitvoerden.

Nu herinnerde ik het me weer. Toen ze me vorige week vroeg of ze me de spullen terug zou geven die ze al die jaren op zolder had bewaard in dat beschilderde doosje, kwam er geen herinnering boven. Geen idee, maar hoe kon ik het vergeten?
Een van mijn eerste schilderactiviteiten met acrylverf jaren geleden. In de hippie tijd. Mijn jongste zoon zat niet meer in de kinderwagen die ik had gemaakt van een of ander zitje, een voorloper van de buggy, zo heet dat tegenwoordig geloof ik. Ik had het aan een standaard met twee wieltjes gehangen. Dan kon ik hem heel invoudig zonder al teveel moeite in de auto vervoeren. Ik haakte dan het zitje van de wieltjes af en zette het met de kostbare inhoud van mijn zoontje op de plaats naast me in de auto. Maar ik herinner me wel dat ik hem erop vastbond. Nu zou dat toch niet meer kunnen. We haalden wat fratsen uit in die tijd, levensgevaarlijk.

Op die standaard met wieltjes maakte ik later een doosje vast dat ik beschilderde met bloemetjes in het gras. Ziezo. Dat was dan weer een perfect boodschappenwagentjevoor de zware wekelijkse boodschappen.

Leuk zo'n vroegere vriendin met gezamenlijke herinneringen. We gaven elkaar de dingen die we niet meer nodig hadden. Zij bewaarde in haar grote huis wat ik niet meer kon gebruiken en waar ik ook geen plek voor had. Zo af en toe komt er iets terug. Ze doet aan zolderopruiming. Tja ook zij wordt een dagje ouder en zo zie ik af en toe weer iets voorbijkomen met goede herinneringen.

Dank je Ans.